του Βασίλη Τσακρακλίδη*
Έχω κάνει έξι ταξίδια στη Σιγκαπούρη την τελευταία δεκαετία. Από το πρώτο μου ταξίδι, το 2002, η χώρα αυτή με γοήτεψε. Είναι η άκρα καθαριότητα στην πόλη; Η ευγένεια των ανθρώπων; Οι αυστηροί κανόνες που έχουν εφαρμοστεί στην καθημερινή ζωή των κατοίκων, η αυστηρή απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, το μάσημα της τσίχλας στους δρόμους, ακόμα και πώς να χειρίζεσαι το καζανάκι ή όταν βγάλεις τον σκύλο σου βόλτα να προσέχεις μην κατουρήσει στο ασανσέρ, είναι μερικοί ακόμα από τους κανόνες που εφαρμόζονται κατά γράμμα στη Σιγκαπούρη. Και αν το αγαπημένο σου κάνει την ανάγκη του να μαζέψεις αμέσως τα κακά του. Αλλά και για τα τσίσα του πρέπει να έχεις μαζί σου αντισηπτικό να τα ψεκάσεις. Πολλά από αυτά είναι αδιανόητα για εμάς τους Έλληναράδες, τους απογόνους του Πλάτωνα, αλλά και του Καραϊσκάκη. Κάποιοι από εμάς θα διαμαρτύρονταν γιατί το κράτος επεμβαίνει τόσο πολύ στην ιδιωτική τους ζωή- υπάρχουν και τα ανθρώπινα δικαιώματα βλέπετε, που είναι ιερά και απαράβατα.
Σκέφτηκα ότι, για μερικά από αυτά τα απαγορευτικά, το κράτος θα είχε κάποια αφορμή να τα επιβάλει. Διάβασα προσεκτικά τα περί ‘καζανακίου’ και κατάλαβα ότι αποσκοπούσαν στην εξοικονόμηση νερού. Την απαγόρευση της τσίχλας όμως δεν την πολυκατάλαβα. Την κατάλαβα όμως πολύ καλά όταν επιστρέφοντας στην Αθήνα, βαδίζοντας στην οδό Ερμού, είδα το κατάστρωμα του δρόμου να καλύπτεται από μαύρα στίγματα- είναι τα απολιθώματα της τσίχλας.
Σε πρόσφατο ταξίδι μου, καθώς βάδιζα στα αριστερά του δρόμου, με σταμάτησε ένα φορτηγό του Δήμου για να μου πουν ότι απαγορεύεται, γιατί είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας και επιβάλλεται πρόστιμο $500. Είπα ευγενικά πως δεν το γνώριζα, και εξάλλου, δεν είδα κανένα σήμα ότι απαγορεύονται οι πεζοί. Τελικά, αφού είδανε τη φάτσα μου ότι δεν έμοιαζε με ‘σχιστομάτη’ δεν πλήρωσα το πρόστιμο. Με συνόδευσαν όμως για μια απόσταση 200 μέτρων, έως την πρώτη έξοδο προς το πάρκο όπου κατευθυνόμουν, μέχρι να βεβαιωθούν ότι εγκατέλειψα τον “highway”.
Ο πρώτος δρόμος που περπάτησα ήταν η οδός Orchard Road. Είναι ο εμπορικός δρόμος της πόλης, όπως η οδός Ερμού στην Αθήνα. Έχει μήκος2,5 χιλιομέτρων σε κεντρική περιοχή της πόλης και αποτελεί πόλο έλξεως τουριστών, καθώς έχει πολυάριθμα καταστήματα πολυτελείας από διεθνώς γνωστές φίρμες, Prada, Dior, Gucci, και πολλές άλλες. Οι πλούσια διακοσμημένες βιτρίνες τους είναι χάρμα ιδέσθαι.
Στη Σιγκαπούρη μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερα όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου. Δεν έχεις το φόβο μη σου κλέψουν το πορτοφόλι. Η εγκληματικότητα είναι μηδαμινή, αν και η παρουσία αστυνομικών στους δρόμους δεν είναι αισθητή. Να είμαι ειλικρινής, δεν είδα ποτέ κάποια φασαρία στους δρόμους ή φωνασκίες, ή άλλες παραβάσεις που απαιτούν την επέμβαση της αστυνομίας.
Όλα αυτά τα γνώριζα από προηγούμενα ταξίδια μου. Σ’ αυτό το ταξίδι είχα νέες εμπειρίες που με έκαναν να ζητήσω να γίνω μόνιμος κάτοικος Σιγκαπούρης. Είναι ένα εγχείρημα δύσκολο, γιατί για να το επιτύχεις πρέπει να πληροίς ορισμένες προϋποθέσεις, και κυρίως κάποιο αξιοσέβαστο εισόδημα και σταθερή εργασία.
Το πρώτο που με εντυπωσίασε στο τελευταίο ταξίδι ήταν ο τρόπος αντιμετώπισης της πανδημίας. Η προσπάθεια που κατέβαλε το κράτος, αλλά και όλοι η κάτοικοι, είναι αξιοθαύμαστη. Το κράτος από την πρώτη στιγμή εφήρμοσε αυστηρούς νόμους που τους έχουν τηρήσει όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες. Η αυστηρή τήρηση των αποστάσεων και η μάσκα προσώπου είναι εμφανής, όπου κι αν πας. Εκτός από αυτά, το κράτος εφάρμοσε την αυστηρή καραντίνα 14 ημερών για όλους τους εισερχομένους από το εξωτερικό. Όσοι βρεθούν θετικοί στις πύλες εισόδου εισάγονται κατ’ ευθείαν στο νοσοκομείο. Με αυτά τα μέτρα οι ημερήσιες εισαγωγές ασθενών με κορθνοϊό στο νοσοκομείο είναι από μηδέν μέχρι μία, και θάνατος στη Σιγκαπούρη είχε να σημειωθεί από τις 29 Νοεμβρίου. Μόλις χθες, 14 Μαρτίου, σημειώθηκε ένας ακόμη θάνατος. Ήταν ένας επισκέπτης από τα Εμιράτα. Το σύνολο των θανάτων σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας είναι 30. Αριθμός πολύ μικρότερος από αυτόν που σημειώνεται καθημερινά στη χώρα μας τις τελευταίες εβδομάδες.
Οι κινήσεις όλων των κατοίκων παρακολουθούνται με ένα προηγμένο σύστημα ηλεκτρονικής εφαρμογής, το QR. Όπου πηγαίνεις, σε ταξί, σε εστιατόριο, στο θέατρο, παντού υπάρχουν τα εικονίδια του συστήματος τα οποία τα τσεκάρεις με το κινητό σου. Έτσι, αν τύχει και αρρωστήσεις, οι υγειονομικές αρχές μπορούν να ακολουθήσουν τα ίχνη σου και να βρουν τις επαφές σου. Με αυτούς τους τρόπους η Σιγκαπούρη έγινε υπόδειγμα επιτυχημένης αντιμετώπισης της πανδημίας σε όλον τον κόσμο.(Σ’ αυτήν την προσπάθεια, δεν μπορώ να μην αναφέρω σαν πατέρας, ότι η συμβολή της κόρης μου της Σοφίας, ήταν και εξακολουθεί να είναι σημαντική. Η Σοφία είναι γιατρός λοιμωξιολόγος, Διευθύντρια στην κλινική νοσηλείας των ασθενών με κορωνοϊό του Κεντρικού Κρατικού Νοσοκομείου και Καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Σιγκαπούρης).
Το τελευταίο που θα ήθελα να πω, είναι η διαδικασία της έγκρισης αιτήσεως αδείας για να γίνεις Μόνιμος Κάτοικος Σιγκαπούρης. Όλη η διαδικασία που κράτησε δυο μήνες περίπου διεκπεραιώθηκε από την κόρη μου ηλεκτρονικά, στέλνοντας το διαβατήριο μου και απαντώντας σε σειρά ερωτήσεων. Στην αρχή ήρθε η απάντηση στο κινητό μου, ότι εξετάσθηκαν τα δικαιολογητικό και κατ αρχήν (in principle) το αίτημά μου έγινε δεκτό. Μετά από μια εβδομάδα ήρθε νέο μήνυμα στο κινητό που όριζε την ημερομηνία και την ώρα που έπρεπε να παρουσιασθώ σε ένα συγκεκριμένο γραφείο της Υπηρεσίας Μετανάστευσης (ΥΜ).
Φτάσαμε στο πολυτελές πενταόροφο κτίριο όπου στεγάζεται η ΥΜ ένα τέταρτο πριν από την ώρα του ραντεβού στον τέταρτο όροφο. Στο ισόγειο μας υποδέχθηκε ένας υπάλληλος, ο οποίος, αφού μας θερμομέτρησε και μας ρώτησε το σκοπό της επίσκεψής μας, μας έδωσε μια καρτέλα με αριθμό προτεραιότητας και μας είπε που να πάμε. Ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες θαυμάζαμε την πολυτέλεια και την καθαριότητα του κτιρίου. Καθίσαμε σε μια ευρύχωρη αίθουσα αναμονής. Τέτοιες αίθουσες υπήρχαν σε όλους του ορόφους που βλέπαμε ανεβαίνοντας. Στην αίθουσα υπήρχαν καθίσματα με αυτοκόλλητα που έδειχναν που επιτρέπονταν να κάθεσαι και που όχι. Τα τελευταία ήταν τα περισσότερα. Στη σειρά που κάθισα υπήρχαν πέντε καθίσματα και μόνο σε ένα επιτρέπονταν το κάθισμα.
Σε δέκα λεπτά (πέντε λεπτά νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού) στον φωτεινό πίνακα που ήταν απέναντί μας βγήκε ο αριθμός προτεραιότητας που είχαμε και το γραφείο όπου έπρεπε να πάμε. Εκεί εξετάσθηκαν όλα τα δικαιολογητικά μου από μια υπάλληλο που στη συνέχεια έκανε ιριδοσκόπηση και τράβηξε μια φωτογραφία για την ταυτότητα. Όλη αυτή η διαδικασία κράτησε περίπου 10 λεπτά και ήμουν συνεχώς καθισμένος σε μια ευρύχωρη καρέκλα. Τελειώνοντας, μας ευχαρίστησε για την υπομονή μας και μας είπε ότι θα πρέπει να περιμένουμε να πάρουμε τη νέα μας ταυτότητα. Τη ρώτησα, πόσο θα περιμένουμε; Μισή ώρα μου απάντησε. Σε 15 λεπτά είδαμε τον αριθμό μας στην οθόνη. Πήραμε την ταυτότητα και φύγαμε. Όλη η παραμονή μας στο κτίριο κράτησε μια ώρα που την περάσαμε άνετα, καθήμενοι σε έναν κλιματισμένο χώρο όπου υπήρχε πολύς κόσμος, αλλά όλοι κάθονταν άνετα και πολιτισμένα. Κανείς όρθιος. Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας, φωνή δεν ακούστηκε, ούτε από τους επισκέπτες, ούτε από το προσωπικό.
Βγήκαμε στο δρόμο και χαρούμενοι αποφασίσουμε να γιορτάσουμε το γεγονός με γεύμα σε ένα ωραίο ελληνικό εστιατόριο πολυτελείας στην κορυφή ενός λόφου στις παρυφές της πόλης. Σε όλη τη διάρκειας της διαδρομής με το ταξί και κατά το γεύμα, συζητούσαμε για την εμπειρία μας από την επίσκεψή μας στην ΥΜ και τη συγκρίναμε με εικόνες σε αντίστοιχες υπηρεσίες στην πατρίδα μας.
Θυμήθηκα την οδό Κατεχάκη στην Αθήνα, όπου έξω από τα κάγκελα του προαυλίου της πάλαι ποτέ ΥΕΝΕΔ, όπου στεγάζονται ΥΜ της πατρίδας μας. Εκατοντάδες μετανάστες συνωθούνται καθημερινά περιμένοντας στην ουρά για πολλές ώρες. Πολλοί έρχονται από τα μεσάνυχτα για να έχουν κάποια πιθανότητα να εξυπηρετηθούν τη ίδια μέρα. Σε όλη τη συζήτηση με την κόρη μου και το γαμπρό μου συνεχώς τριγυρνούσε στο μυαλό μου η ρήση του μακαρίτη του μεγάλου Σεφέρη, που αν τη θυμάμαι καλά, είναι: όπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει.
Υ.Γ. Η πρώτη ωφέλεια από τη ’μεταγραφή’ μου στη Σιγκαπούρη, ήρθε με μήνυμα στο κινητό μου, το
οποίο ζητούσε να δηλώσω πότε μπορώ να κάνω την πρώτη και τη δεύτερη δόση του εμβολίου για τον κορωνοϊό. Μου έδινε και μια λίστα εμβολιαστικών κέντρων όπου μπορούσα να εμβολιαστώ. Μετά την απάντηση μου, την επομένη έλαβα δεύτερο μήνυμα, που με ενημέρωνε για το που και ποια ώρα θα πρέπει να προσέλθω για το εμβόλιο.
*Ο κ. Βασίλης Τσακρακλίδης υπήρξε Στρατιωτικός Ιατρός, Παθολογοανατόμος. Ζει, τώρα, στην Σιγκαπούρη.
