Ενας άλλος –όχι και τόσο φανταστικός– διάλογος για τα ελληνοτουρκικά

Δημήτρης Ευθυμάκης 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020 protagon.gr

Να δώσουμε τη θάλασσα γύρω από το Καστελόριζο; Ενας πόλεμος θα κοστίσει. Εχει όμως μπέσα ο Τούρκος να μιλήσεις μαζί του; Και για ποιο πράγμα; Εφ’ όλης της ύλης; Αν δεν μας συμφέρει η σύγκρουση, αυτό το παιχνίδι θα κρατήσει μήνες και χρόνια.

– Να δώσουμε τη θάλασσα γύρω απ’ το Καστελόριζο;

– Οχι βέβαια, είναι ελληνικό νησί με υφαλοκρηπίδα.

– Τότε να πάτε διακοπές στο Καστελόριζο, για να ενισχύσετε τους εκεί έλληνες ακρίτες;

– Ε, πού να τρέχουμε τώρα. Είναι μακριά και θέλει δυο αεροπλάνα.

– Μα αν είναι μακριά για εσάς και τη διασκέδασή σας, δεν είναι μακριά για τον ελληνικό στόλο και τα αεροπλάνα μας;

– Αλλο αυτό, εκείνοι πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους.

– Αρα δεν πρόκειται για πατριωτισμό, αλλά για δουλειά.

– Πατριωτισμό νιώθουμε όλοι, αλλά τη δουλειά θα την κάνουν εκείνοι που πληρώνονται για αυτήν και την ξέρουν, πώς αλλιώς θα γίνει;

– Μπορεί όμως να κληθείς κι εσύ στα όπλα ή το παιδί σου.

– Αν κληθώ εγώ ή το παιδί μου, θα πάμε. Αλλά μέχρι να ντυθούμε στο χακί, θα ’χει λήξει το θερμό επεισόδιο.

– Κι αν κρατήσει πιο πολύ; Κι αν πάμε σε γενικευμένο πόλεμο;

– Ε, τι διάολο, πόσο γενικευμένο; Μια βδομάδα; Μετά θα επέμβουν οι ξένοι, δεν μπορεί.

– Οπότε, ούτε η βδομάδα είναι αρκετή για να βρεθεί ο γιος σου στο μέτωπο.

– Ξέρω ’γώ, μάλλον.

– Αρα, μιλάς εκ του ασφαλούς.

– Μην το βλέπεις έτσι, οι αντικειμενικές συνθήκες είναι αυτές.

– Ενας πόλεμος όμως θα κοστίσει.

– Το ξέρω.

– Κι αφού θα κοστίσει, πόσα είσαι διατεθειμένος να δώσεις;

– Τι να δώσω; Αφού δεν έχω.

– Πώς δεν έχεις; Να δώσεις έναν μισθό σου.

– Και τι θα τρώω εκείνον τον μήνα;

– Ναι, αλλά εσύ θα πεινάσεις έναν μήνα, ο άλλος θα δώσει τη ζωή του.

– Ναι, δεν λέω, αλλά γιατί με βάζεις σε αυτό το δίλημμα; Τα όπλα και τα πυρομαχικά αυτά, θα πρέπει να τα έχουμε ήδη. Τόσα δισεκατομμύρια ξοδέψαμε τα προηγούμενα χρόνια. Εγώ τα πλήρωσα.

– Θα ’πρεπε, αλλά τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε πόλεμο με αυτά που έχουμε κι αυτά δεν φτάνουν.

– Κι εγώ τι φταίω; Πάλι εγώ θα την πληρώσω δηλαδή; Βαρέθηκα.

– Να μην πάρει τα αναδρομικά ο παππούς, να πάνε σε όπλα.

– Γιατί; Δεν τα δούλεψε ο παππούς; Και πώς θα ζήσει ο γιος μου αν δεν δοθούν τα αναδρομικά; Από τη σύνταξη του γέρου συντηρείται ο εγγονός.

– Ναι, αλλά από έναν κρατικό κορβανά βγαίνουν όλα τα λεφτά. Δεν υπάρχει χρήμα και για όπλα και για αναδρομικά.

– Πάλι το ίδιο παραμύθι; Μια ζωή εμείς θα πληρώνουμε; Αν πρέπει να πάρουν λεφτά, ας τα πάρουν απ’ τους πλούσιους.

– Δηλαδή, οι πλούσιοι να πληρώσουν, οι επαγγελματίες να πολεμήσουν, αλλά ο πατριώτης θα είσαι εσύ.

– Μη διαστρέφεις τα λόγια μου. Ο καθένας θα προσφέρει όπως και όσο μπορεί.

– Απλώς εσύ δεν μπορείς.

– Ας δώσουν πρώτα οι έχοντες και μετά θα δω κι εγώ.

– Κι αν ο Πρωθυπουργός αποφασίσει να κάτσει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Τουρκία;

– Εχει μπέσα ο Τούρκος να μιλήσεις μαζί του; Και για ποιο πράγμα; Εφ’ όλης της ύλης;

– Πάντως, όχι μόνο για την οριοθέτηση που ζητάμε εμείς, οι Τούρκοι δεν θα κάτσουν μόνο για αυτό σε τραπέζι.

– Δεν το δέχομαι, θα είναι προδοσία. – Κι αν με βάση τα στοιχεία που έχει στα χέρια του ο Πρωθυπουργός, ηττηθούμε σε θερμό επεισόδιο ή σε πόλεμο;

– Ούτε αυτό το δέχομαι. Γιατί να ηττηθούμε;

– Διότι οι Τούρκοι είναι περισσότεροι, ισχυρότεροι και δεν τους κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;

– Μπούρδες, χέστες είναι οι Τούρκοι. Δεν πολέμησαν ποτέ οι ίδιοι, βάζουν άλλους να πολεμάνε για πάρτη τους.

– Ενώ οι δικοί μας είναι εμπειροπόλεμοι…

– Οχι, αλλά η ελληνική ψυχή και ναυτοσύνη θα νικήσουν.

– Ε, αν είναι να νικήσουμε έτσι κι αλλιώς λόγω DNA, να επιδιώξουμε εμείς το θερμό επεισόδιο.

– Οχι, βέβαια, αλλά δεν θα κωλώσουμε κιόλας.

– Μα ήδη το «Oruc Reis» σουλατσάρει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και κάνουμε τα κορόιδα. Δεν το χτυπήσαμε, διπλωματικά κινούμαστε.

– Κακώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά, τέλος πάντων, χρειάζεται και η διπλωματία. Δεν μπορεί όμως να τραβήξει πολύ αυτό.

– Θα έπρεπε δηλαδή να τους έχουμε ήδη καθαρίσει;

– Ετσι κι αλλιώς, θα γίνει κάποια στιγμή. Πόσο θα κρατήσει δηλαδή αυτό το παιχνίδι;

– Αν δεν μας συμφέρει η σύγκρουση, μήνες και χρόνια.

– Μήνες και χρόνια αυτή η οικονομική αιμορραγία και αυτό το καθημερινό σπάσιμο νεύρων; Ε όχι.

– Οπότε να δώσουμε τη θάλασσα του Καστελόριζου και να ξεμπλέξουμε;

– Οχι, είπαμε, θα είναι προδοσία.

Πηγή: Protagon.gr