Αθήνα και Βερολίνο, σε διαφορετικούς ρόλους, έχουν βρεθεί την τελευταία δεκαετία πιο κοντά απ’ όσο ποτέ στη μεταπολεμική ιστορία τους. Τρεις μείζονες ευρωπαϊκές κρίσεις εκδηλώθηκαν στην Ελλάδα, αναγκάζοντας κάθε φορά την πάντα δύσθυμη Γερμανία να αντιδράσει. Η δημοσιονομική κρίση και η κρίση χρέους στην καρδιά της Ευρωζώνης, η έκρηξη του μεταναστευτικού και τώρα η απειλή κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός κράτους-μέλους εκδηλώθηκαν τρεις φορές με επίκεντρο την Ελλάδα. Στις δύο πρώτες κρίσεις, παρά την ένταση και τις προφανείς λανθασμένες εκτιμήσεις στη γερμανική αντίληψη για το πρόβλημα (τόσο για τη «συνταγή» της λιτότητας όσο και για τη μετατροπή των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου σε άτυπες δομές φύλαξης μεταναστών), έγιναν κινήσεις για μια πιο «ευρωπαϊκή» απάντηση.
Αναλόγως, αυτή τη στιγμή, ο τουρκικός επεκτατισμός στην Ανατολική Μεσόγειο ενεργοποίησε τα γερμανικά αντανακλαστικά προς μια μεσολάβηση ανάμεσα σε Αθήνα και Αγκυρα. Αν και η στάση αυτή χαρακτηρίζεται από πολλούς ως υποτονική, είναι σαφές ότι ο συνδυασμός του καρότου (που προτάσσει το Βερολίνο) και του μαστιγίου (που κατά κύριο λόγο κραδαίνει το Παρίσι) αποτελεί τμήμα της γαλλογερμανικής συνεννόησης για την Ανατολική Μεσόγειο. Η συνάντηση Μακρόν – Μέρκελ στο Φορ ντε Μπρεγκανσόν ίσως ήταν πολύ πιο σημαντική απ’ ό,τι φαίνεται.
Η γερμανική μεσολάβηση αντιμετωπίζεται από πολλούς στην Αθήνα με σκεπτικισμό. Δεν πρόκειται για λανθασμένο ένστικτο, καθώς είναι απολύτως σαφές ότι η Τουρκία δεν αντιλαμβάνεται τον διάλογο με όρους ισοτιμίας, αλλά με προϋποθέσεις επιβολής των απόψεών της («τουρκική» μειονότητα, «γκρίζες ζώνες», «Γαλάζια Πατρίδα») έναντι των γειτόνων της. Επί της ουσίας, όμως, πρόκειται για τα πρώτα βήματα ενός ευρωπαϊκού «πειράματος». Μπορεί η Γερμανία να αφήσει στο παρελθόν τη μεταπολεμική εικόνα της και να προχωρήσει στον βαθιά γεωπολιτικό 21ο αιώνα; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Φαίνεται όμως ότι το προσπαθεί.
Δυστυχώς, για ακόμα μια φορά η Ελλάδα αποτελεί το πεδίο όπου θα δοκιμαστεί αν η Ευρώπη μπορεί να κινηθεί ενοποιημένα έναντι μιας εξωτερικής απειλής. Και φυσικά Ευρώπη δίχως Γερμανία, και το αντίστροφο, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Αυτή η κρίση μετάβασης στον ευρωμεσογειακό κόσμο ίσως αποτελέσει και τον καταλύτη που θα οδηγήσει τη Γερμανία σε μια συνειδητοποίηση και την Ευρώπη στην επόμενη φάση της.
Tό Bερολῖνο πιέζει τήν Ἀθήνα γιά τήν ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νήσων
Και τελικώς μάθαμε από το άρθρο του κ.Κοττάκη στην ΕΣΤΙΑ το ότι ”το Βερολίνο πιέζει για την αποστρατιωτικοποίηση του Αιγαίου εδράζεται τέλος στις παλαιότερες δεσμεύσεις, που ανέλαβε η κυβέρνηση Σημίτη στο πλαίσιο του παρασκηνιακού διαλόγου με τις ΗΠΑ στο παρελθόν”.
Όμως υπάρχουν δεσμεύσεις και στο προσκήνιο-επίσημες-στην Μαδρίτη ,το Ελσίνκι ,όπως και με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την Συμφωνία των Πρεσπών ,ενώ παραμένουν άγνωστες οι τυχόν δεσμεύσεις κατά την επί 2ωρο συνάντηση των κ.κ.Ερντογάν και Τσίπρα στην Άγκυρα τον Φεβρουάριο του 2019 ,που δεν δημοσιοποιήθηκε ,ούτε ως περίληψη σε ανακοίνωση.
Ας ελπίσουμε η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ,που από το 1975 με τον ιδρυτή της Καραμανλή δέχθηκε- κατά την συνάντηση του με τον Ντεμιρέλ- συζήτηση ΜΟΝΟ για την υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ να καταφέρει να ξεφύγει από τις επίσημες και ανεπίσημες δεσμεύσεις των δύο Αριστερών κυβερνήσεων των κ.κ. Σημίτη και Τσίπρα.
Μπορεί πολύ δύσκολα ,αλλά φαίνεται ότι θα το παλέψει και για την Πατρίδα και για επιβεβαίωση της Ιστορίας της ως Πατριωτική Παράταξη.