Του Γιώργου Χατζηθεοφάνους*
Αρχικά θα πρέπει να συγχαρούμε την Ελληνική Κυβέρνηση για την, επιτέλους, υιοθέτηση και εφαρμογή επιθετικής εξωτερικής πολιτικής. Έπρεπε να υπογραφεί το κατάπτυστο Τουρκολυβικό Σύμφωνο για να ξυπνήσουμε, να απαλλαγούμε από τα φοβικά σύνδρομα και να πάψουμε να παρακολουθούμε παθητικά τις εξελίξεις που η Τουρκία δρομολογεί σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Αν κάτι πρέπει να μας ανησυχεί είναι η απουσία εθνικής στρατηγικής για όλα όσα θα ακολουθήσουν.
Το δεύτερο που θα πρέπει να επισημάνουμε είναι πως η Συμφωνία αυτή δεν ακυρώνει το Τουρκολυβικό Σύμφωνο όπως πολλοί νομίζουν. Έρχεται όμως να το αμφισβητήσει όπως με την ίδια λογική το Τουρκολυβικό Σύμφωνο αμφισβητεί τη Συμφωνία αυτή. Δεν υπάρχει διεθνές όργανο για να αποφανθεί ποια εκ των δύο ισχύει και ποια όχι παρά μόνο το διεθνές δικαστήριο για το δίκαιο της θάλασσας, το διεθνές δικαστήριο της Χάγης, ένα διαιτητικό δικαστήριο ή ένα ειδικό διαιτητικό δικαστήριο, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας (μέρος XV), με προσφυγή σε ένα εξ αυτών όλων των εμπλεκόμενων χωρών δλδ Ελλάδας, Αιγύπτου, Τουρκίας και Λιβύης αλλά και της Κύπρου. Υπάρχει βέβαια η περίπτωση να συμφωνήσουν μεταξύ τους μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις κάτι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο.
Λογικά η Συμφωνία αυτή ανοίγει το δρόμο για τη Χάγη. Είναι το πλέον πιθανόν σενάριο, υπό την πίεση (και) της διεθνούς κοινότητας, καθόσον το θέμα έχει ξεφύγει από τις αποκλειστικά γνωστές ελληνοτουρκικές διαφορές, αφορά πλέον κι άλλες χώρες και βέβαια έχει φθάσει στον ΟΗΕ, έστω και μέσω της διαδικασίας υποβολής των Συμφωνιών, όπως προβλέπεται. Στο πλαίσιο της υποστήριξης μιας τέτοιας προοπτικής ίσως μείνουν εκτός συνυποσχετικού τα καθαρά Ελληνοτουρκικά θέματα, που αφορούν στο Αιγαίο αλλά και το ζήτημα του εύρους των χωρικών υδάτων, για την παραπομπή τους σε δεύτερη φάση. Σε μια τέτοια εξέλιξη, αν λάβουμε υπόψη και τη Συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου είναι βέβαιο πως δεν θα δοθεί πλήρης επήρεια στα νησιά και φυσικά δεν πρόκειται να έχουν θαλάσσια σύνορα η Τουρκία με τη Λιβύη ούτε όμως η Ελλάδα με την Κύπρο.
Η Ελλάδα με τη Συμφωνία που υπέγραψε με την Ιταλία και τώρα με την Αίγυπτο παρουσιάζεται στο διεθνές περιβάλλον ως μια Χώρα που είναι διατεθειμένη να επιλύσει τις διαφορές της με τις όμορες χώρες, και κατά συνέπεια και με την Τουρκία, συνάπτοντας συμφωνίες, ύστερα από απευθείας διαπραγματεύσεις, στη βάση του διεθνούς δικαίου και στο πλαίσιο σχέσεων καλής γειτονίας, με παραχωρήσεις όπου απαιτείται και χωρίς μαξιμαλισμούς. Αυτό ισχυροποιεί την Ελληνική Θέση στο διεθνές περιβάλλον και θωρακίζει τη Χώρα απέναντι σε ενέργειες δημιουργίας τετελεσμένων από πλευράς Τουρκίας με τη χρήση των ενόπλων της δυνάμεων. Ωστόσο τίποτα ακόμη δεν έχει τελειώσει και η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει με γοργούς ρυθμούς την προσπάθεια εξασφάλισης της απαραίτητης εθνικής ισχύος που δεν θα επιτρέψει ποτέ στην Τουρκία να πιστέψει πως μπορεί να επιβάλει τις αξιώσεις με στρατιωτικά μέσα. Η ανάγκη αυτή καθίσταται σήμερα επιτακτική λόγω της δυναμικής που έχει αναπτυχθεί στο διεθνές σύστημα.
*Ο Γιώργος Χατζηθεοφάνους είναι Υποστράτηγος ε.α. και Οικονομολόγος.
Ο αρθρογράφος συγχαίρει την Κυβέρνηση”Αρχικά θα πρέπει να συγχαρούμε την Ελληνική Κυβέρνηση για την, επιτέλους, υιοθέτηση και εφαρμογή επιθετικής εξωτερικής πολιτικής ” στην συνέχεια ανησυχεί γιατί η Κυβέρνηση “Αν κάτι πρέπει να μας ανησυχεί είναι η απουσία εθνικής στρατηγικής για όλα όσα θα ακολουθήσουν”, διαπιστώνει ότι η υπογραφή του κατάπτυστου τουρκολιβυκού μας απάλλαξε από το φοβικά μας σύνδρομα ,όμως “θα πρέπει να επισημάνουμε πως η Συμφωνία αυτή δεν ακυρώνει το Τουρκολυβικό Σύμφωνο όπως πολλοί νομίζουν”. Άρα τζίφος η επιτυχία. Για δε την προσφυγή στην Χάγη όπου θα καταλήξουμε για την συμφωνία,όπως αναφέρεται ” Σε μια τέτοια εξέλιξη, αν λάβουμε υπόψη και τη Συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου είναι βέβαιο πως δεν θα δοθεί πλήρης επήρεια στα νησιά και φυσικά δεν πρόκειται να έχουν θαλάσσια σύνορα η Τουρκία με τη Λιβύη ούτε όμως η Ελλάδα με την Κύπρο.
Τελικά τι είδους επιτυχία είναι αυτή όπως την χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος ,μήπως είναι συγκεκαλυμμένη πανωλεθρία μιας και πολύ σωστά κελεύει και για αύξηση της αμυντικής ικανότητας της χώρας όπως πράττει και ο έτερος στρατηγός σε άρθρο του στο ιστολόγιο σας που πετά την σκούφια του από την χαρά του για την συμφωνία.
Ο όρος ”επιθετική εξωτερική πολιτική ”εφευρέθη” και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον ”μαιτρ” τέως υπουργό Εξωτερικών κ.Κοτζιά ,τον υπογράψαντα την ”εθνωφελή” Συμφωνία των Πρεσπών, την οποίαν με ”αμυντική” εξωτερική πολιτική δεν υπέγραφαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις από του αειμνήστου Μητσοτάκη το 1993 μέχρι του κ.Σαμαρά το 2015.
Όσοι ,λοιπόν ,χρησιμοποιούν αυτήν την φράση -σημειολογικά- στήριξαν και στηρίζουν τις Πρέσπες .
Ερωτητέον είναι πως διακρίνει την απουσία εθνικής στρατηγικής ο κ.αρθρογράφος και με τις δυο επαγγελματικές ιδιότητες του και ποια είναι αυτή.
ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΙΣ ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΙΣ!