του Κωνσταντίνου Κεραμιδά*.
Διερωτώμενοι, αλλά και αναζητώντας το “τίς πταίει” γενικώς και ειδικώς για την πολιτική διαφθορά και την κοινωνική αδιαφορία έναντι αυτής, πιθανώς, μπορούμε να αναφερθούμε σε πολιτικά και οικονομικά αίτια και στην ανάγκη για διορθωτικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση, στην πολιτική και ευρύτερα στην καθημερινότητα.
Πράγματι, αίτιο των προβλημάτων είναι η υπαρξιακή και ηθική κατάπτωση, είτε με την μορφή του ατομισμού, είτε με τη μαζοποίηση, ωστόσο ένα ακόμη πολύ βασικό αίτιο αποτελεί η έλλειψη του κοινοτικού συστήματος, σύστημα όχι με την σημασία του κατεστημένου, αλλά της ανάγκης της κοινωνίας.
Από ιδρύσεως του, το κράτος αυτό, στήθηκε ως ένα κράτος μιμητικό πρός τα άλλα αποκαλούμενα μεγάλα κράτη. Σχεδόν τα πάντα -αν όχι τα πάντα-, το πολιτειακό καθεστώς (υπό οποιαδήποτε μορφή του),το πολιτικό σύστημα, το οικονομικό σύστημα, το δικανικό και το νομικό σύστημα, η εκπαίδευση, όπως και η όλη οργάνωση και τάση μιμούταν τα άλλα αποκαλούμενα μεγάλα κράτη. Ακόμα και στην μόδα και στην διανόηση μιμητισμός. Σπανίως ή ποτέ δεν έγινε η ενδοσκόπηση, ώστε αυτό το κράτος να στηθεί βάσει των αναγκών και της ιδιοσυγκρασίας του έθνους του και όχι ξένων. Για τους άλλους στα άλλα κράτη ο αποκαλούμενος διαφωτισμός, η θρησκειοποίηση ή εθνικοποίηση ή κρατικοποίηση της Εκκλησίας ή της Πίστεως, η κατάργηση της Εκκλησίας ή της Πίστεως, η πληθυσμιακή εθνικοποίηση ή απεθνικοποίηση του κράτους, καθώς και όλες οι τάσεις πολιτειακές, πολιτικές, οικονομικές και λοιπές, αποτελούσαν επιπτώσεις της ιστορικής τους πορείας. Παραδείγματος χάριν, ο ελληνικός χώρος ποτέ δεν διήλθε <<Μεσσαίωνα ή σκοταδισμό>>, όπως η υπόλοιπη Ευρώπη , και αν διήλθε, δεν ήταν επί (βυζαντινού)ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες διαχρονικώς μέχρι την επανάσταση του 1821, όπως και μεταγενέστερα, δεν αποσκοπούσαν στο να ιδρυθή ένα μιμητικό κρατίδιο όπως τα ξένα, αλλά ένα ορθόδοξο ελληνικό κράτος (αυτοκρατορία) με πρωτεύουσα την Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη. Η μεγάλη ιδέα δεν αποτελούσε ιδεώδες, αλλά πραγματικότητα, έδινε δύναμη στους Έλληνες να αγωνίζονται και να οραματίζονται διαχρονικώς ακόμη και όταν ήταν υπόδουλοι. Αυτή η μεγάλη ιδέα αναδυόταν από την ανάγκη και την επιθυμία της κοινότητος. Όταν η μεγάλη ιδέα έπαψε, τότε επήλθε προοδευτικώς, ο εκβαρβαρισμός και ο μαρασμός των Ελλήνων.
Πάντοτε από τους αρχαίους χρόνους μέχρι και ίσως ενδομύχως κάμποσες δεκαετίες πρίν, οι Έλληνες εφήρμοζαν το κοινοτικό σύστημα, τον κοινωνιοκεντρισμό, υπήρχε δηλαδή ως ζωτικό σημείο αναφοράς η κοινότητα. Γι’ αυτό και διαδείδετο το Ευαγγέλιο (παρότι υπό διωγμών) και κρατούσε η ορθόδοξος Εκκλησία και πίστη, γι΄ αυτό οι Έλληνες ξεχώριζαν από τους μη Έλληνες, συνάμα αποτελώντας ηθικό και πολιτισμικό πρότυπο και πρόταση, γι΄ αυτό και επιβίωναν και ενίοτε μεγαλουργούσαν, ενώ ήταν υπόδουλοι, γι΄ αυτό ακόμη και επί Τουρκοκρατίας ήταν πιο αγωνιστές και πιο “Ελληνικοί” απ’ όσο όταν – υποτίθεται – απελευθερώθηκαν.
Η κοινότητα – παρά τα στρεβλά και φαύλα που σαφώς ενίοτε γίνονταν – ζωντάνευε και έτρεφε τους Έλληνες κρατώντας την ορθοδοξία και διατηρώντας την εθνική, την φυλετική, την ηθική και πολιτισμική συνέχεια. Παντού σε πόλεις και χωριά η κοινότητα αποτελούσε τον τρόπο υπάρξεως. Φορολογικό υποκείμενο ακόμη και επί τουρκοκρατίας αποτελούσε η κοινότητα και όχι το άτομο, παραδείγματος χάριν, αν κάποιου δεν επαρκούσε η σοδειά η κοινότητα αναλάμβανε να τον καλύψη στην φορολόγηση του κράτους.
Καλόν είναι να μην θέλουμε να γίνουμε κάτι άλλο το οποίο δεν μας αρμόζει, καλόν είναι να ζωντανέψουμε και να επαναφέρουμε την κοινότητα, όχι ως ιδανικό, ούτε ως συντηρητισμό, αλλά, ως πραγματικότητα. Αυτή μας κρατούσε ζωντανούς, γι΄ αυτήν αγωνιζόμασταν, αυτή θα μας ευεργετήσει, όχι ως συνταγή, αλλά ως κοινωνία σχέσεων.
*Κωνσταντίνος Κεραμιδάς. Δημοσιογράφος
Το σύστημα των κοινοτήτων καθώς και η καθαρη ενότητα με την τοπική εκκλησία διατηρησαν τον ελληνισμό μέχρι την απελευθέρωση του από τους Τούρκους.Ανάγκη και πάλι για την κοινωνική συνοχή. Συμφωνώ απόλυτα με τον εξαιρετικό αρθρογράφο και τον συγχαίρω
Εξαιρετικό άρθρο,συγχαρητήρια στον συντάκτη. Δυστυχώς, από την υποδούλωση στους Τούρκους περάσαμε στην υποδούλωση σε άλλο αφεντικό, πολύ πιο ύπουλο και πονηρό, όπως μαρτυρεί η τραγική πνευματική και ηθική κατάπτωση εις την οποία ευρίσκεται η Δύση σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1204, οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως,αντιλαμβανόμενοι τα φοβερά και φρικτά εγκλήματα των Φραγκο-λατίνων Σταυροφόρων,τις σφαγές τους, είπαν ότι θα ήταν καλύτερα να τους κατακτήσουν οι Τούρκοι πάρα οι Λατίνοι. Και όντως επί Τουρκοκρατίας, παρά τις δυσκολίες, επιβίωσαν ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία χάρη μεταξύ άλλων, και στον κοινωτισμό των Ελλήνων όπως πολύ σωστά ανέφερε ο συντάκτης. Αντίθετα σε περιοχές όπως η Κάτω Ιταλία, η σκληρή κατοχή των Λατίνων-Νορμανδών κατέστρεψε και εξαφάνισε διά της βίας, κάθε ίχνος Ελληνισμού και Ορθοδοξίας.