Εθνική αυτογνωσία

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Κωνσταντίνου Τσαπάκη*

Θεμελιώδες στοιχείο της ζωτικότητας ενός ανθρώπου αποτελεί η προσπάθειά του να γνωρίσει τον εαυτό του. Δηλαδή, μια εσωτερική εξερεύνηση που αφενός αποκαλύπτει τις ικανότητές του, καλλιεργώντας έτσι την αυτοεκτίμησή του και αφετέρου τον φέρνει αντιμέτωπο με τα μελανά του σημεία, προκαλώντας την αυτομεμψία του. Η χρυσή τομή μεταξύ αυτοεκτίμησης και αυτομεμψίας γεννά την αυτοπεποίθηση, η οποία απαιτείται ώστε ο άνθρωπος να προχωρήσει σ’ ένα άνοιγμα προς τα έξω, χωρίς να φοβάται να εκθέσει αυτό που αυθεντικά εκπροσωπεί [1].

Τα ανάλογα ισχύουν και για ένα συλλογικό υποκείμενο, όπως για παράδειγμα το έθνος, που καλείται να δρα συνεχώς, εκτεθειμένο σ’ ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον γεμάτο προκλήσεις. Η δράση του αυτή στο παρόν, υπαγορεύεται από τους στόχους του για το μέλλον και οι στόχοι του στο μέλλον καθορίζονται από τη σχέση του με το παρελθόν, ως αποτέλεσμα του αγώνα του για αυτεπίγνωση.

Κατ’ επέκταση, ένας λαός που δεν αποκαθιστά με θάρρος και εντιμότητα τη σχέση του με το παρελθόν, είναι καταδικασμένος να κατατρύχεται από σύνδρομα που αναστέλλουν τη διαδικασία ωρίμανσής του, κρατώντας τον ενοχικά και φοβικά κλεισμένο στον εαυτό του. Ίσως, λοιπόν, η αιτία των δικών μας φοβικών συνδρόμων να βρίσκεται στην απώθηση τραυματικών γεγονότων (π.χ. 1922, 1955, 1974) και ως αντιστάθμισμα αρκούμαστε σε βολικές αυταπάτες.

Αυταπάτες που μάς κάνουν να δεχόμαστε την υποχωρητικότητα σαν σύνεση, την αλυσιτελή νομολαγνεία σαν σεβασμό του Δικαίου και τα διπλωματικά κόλπα σαν επιτυχία, έχοντας ως μέτρο σύγκρισης όχι το ιδανικό, αλλά την απραξία του παρελθόντος.

Εσωστρεφείς και γεωπολιτικά απαίδευτοι [2], κατατρεγμένοι από εμφυλιακά σύνδρομα, πιθανόν λόγω της αποποίησης ευθυνών για λάθη του παρελθόντος (π.χ.1946-1949), αδυνατούμε να παράξουμε ένα ατόφια δικό μας γεωστρατηγικό όραμα και αναμένουμε πάντα από τρίτους. Με αποτέλεσμα την καλλιέργεια παρασιτικών σχέσεων που μάς καθιστούν “δεδομένους συμμάχους”, άνευ αξιώσεων και ενισχύουν έτι περαιτέρω την εθνική μας μειονεξία.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, γινόμαστε θεατές της βαθμιαίας γεωπολιτικής μας συρρίκνωσης (βλ. Μακεδονικό) και πλέον παρακολουθούμε να “ξεσκίζεται η θαλάσσια σάρκα μας” και να διακόπτεται η συνέχεια του Ελληνισμού, αφήνοντας την Κύπρο για μία ακόμα φορά στην τύχη της.

Άλλωστε, αν η ίδια η δήλωση του προέδρου της ότι: “Εάν θεωρήσουμε ότι μπορούμε στρατιωτικά, να δώσουμε μάλλον λύση μέσα από τη στρατικοποίηση, αυτό θα είναι το τέλος του κυπριακού Ελληνισμού, κάτι που δεν το επιθυμώ [3]” δεν είναι απόδειξη της φινλανδοποίησης του κυπριακού Ελληνισμού, τότε τί είναι; Πόσο μάλλον αν η Τουρκία καταφέρει να γίνει πυρηνική δύναμη έως το 2023, έτος ορόσημο για την ίδια [4], [5].

Ως εκ τούτου, οι συνθήκες μάς αναγκάζουν να αφαιρέσουμε τα προσωπεία, περνώντας από την επώδυνη διαδικασία της εθνικής αυτογνωσίας και να πραγματοποιήσουμε με αυτοπεποίθηση ένα άνοιγμα στον 21ο αιώνα, υπηρετώντας μία Νέα Μεγάλη Ιδέα για τον Ελληνισμό.

Κωνσταντίνος Ν. Τσαπάκης

Σχόλια – Προτεινόμενη Βιβλιογραφία – Παραπομπές

[1] Σκέψεις αρύονται από: Συλλογικός Τόμος (2009). Ἐσωστρέφεια. Διαπίστωση καί Ἀντιμετώπιση Ἑνός Νεοελληνικοῦ Φαινομένου, Ἀθήνα: Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ
[2] Ο όρος “γεωπολιτικά απαίδευτοι” εμπνευσμένος από: Μούρτος Γ. (2008). Οι Ανορθόδοξοι της Ορθοδοξίας και η ελληνική γεωπολιτική απαιδευσία, Αθήνα: Εκδόσεις Αρμός
[3]https://gr.euronews.com/2020/06/25/i-toyrkiametetrepei-ta-katexomena-seprotokterato
[4] Σαμπάτης Ν., Ζανίδης Θ. (2020). Τουρκία: Μια εν δυνάμει Πυρηνική Απειλή στη Μεσόγειο, Έκθεση Νο 2, Αθήνα: Ινστιτούτο Εξωτερικών Υποθέσεων
[5]https://gr.euronews.com/2019/09/05/pyrhnika-opla-thelei-o-erdogan

Κωνσταντίνος Τσαπάκης

Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.

 

 

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα