του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Σύμφωνα με τον μύθο του Θησέα, κάθε εννιά χρόνια εφτά νέοι Αθηναίοι και εφτά νέες Αθηναίες στέλνονταν στην Κρήτη και κατασπαράζονταν από τον Μινώταυρο μέσα στον Λαβύρινθο. Ήταν το τίμημα που κατέβαλαν οι Αθηναίοι στον Μίνωα επειδή σκότωσαν τον γιό του Ανδρόγεω και ηττήθηκαν στον πόλεμο που κήρυξε εναντίον τους. Το Μάτι, η Μάνδρα, η Ηλεία, η Εύβοια, όσα προηγήθηκαν και όσα θα ακολουθήσουν είναι το τίμημα που καταβάλλει κάθε τόσο η ελληνική κοινωνία στο “κράτος – Μινώταυρο” των πελατειακών σχέσεων, ένα κράτος που οικοδομήθηκε χωρίς την αντίδρασή της αλλά αναπαράγεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με τη συναίνεσή της. Γιαυτό, σε αυτή την περίπτωση δεν θα υπάρξει Θησέας να σκοτώσει τον Μινώταυρο ούτε μίτος της Αριάδνης για να βγούμε από τον πολυδαίδαλο Λαβύρινθό τους.
Αναζητά η Δικαιοσύνη τους ενόχους για την τραγωδία στο Μάτι. Όμως, το Μάτι είναι σε σημαντικό βαθμό δημιούργημα καταπάτησης γης και αυθαίρετης δόμησης που συσσωρεύτηκαν επί δεκαετίες και στερούσαν σε ένα μεγάλο τμήμα ακτής ακόμη και την πρόσβαση. Είναι δημιούργημα της Πολιτείας που έρχονταν κάθε τόσο να “νομιμοποιήσει” και να “τακτοποιήσει” την αυθαιρεσία και να δικαιώσει τους καταπατητές χάριν εκλογικών σκοπιμοτήτων. Ακόμη και τώρα με συνοπτικές διαδικασίες νομιμοποιούνται αυθαίρετα μέσα σε δάση και με ακόμη πιο συνοπτικές επιτρέπεται (μετά τη Μάνδρα, το Μάτι, στην εποχή της κλιματικής κρίσης…) η αυθαίρετη δόμηση σε εκτός σχεδίου περιοχές. Αρκεί ένα τοπογραφικό και ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας, για να (ξανα)δοθεί άδεια οικοδόμησης σε οικόπεδα μικρότερα από 4 στρέμματα – κάτι που, αφού έκανε εκτεταμένες ζημιές στα νησιά και σε όλη την Ελλάδα, είχε απαγορευθεί. Ποιά διδάγματα αποκόμισε λοιπόν η κοινωνία από τις τραγωδίες στο Μάτι και αλλού;
Θεωρώ αδιανόητο ένας αρχηγός Σώματος, ή ο επί κεφαλής μιας δημόσιας υπηρεσίας, κρίσιμης για την ασφάλεια των πολιτών, να μην εξαντλήσει όλες τις δυνάμεις του στην άσκηση των καθηκόντων του, στο μέτρο βέβαια των δυνατοτήτων του. Αν οι δυνατότητές του επαρκούν ή όχι για τις ευθύνες που του ανατίθενται, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου τις αξιολογεί και τον προαγάγει. Με ποιά κριτήρια; Και ποιάς υπηρεσίας θα ηγηθεί; Πώς συγκροτήθηκε και πώς λειτουργεί; Με πρόσληψη υπαλλήλων με προσόν την κομματική τους πίστη; Ακόμη και αν αυτή έγινε μέσω ΑΣΕΠ η μετέπειτα εξέλιξή τους, καθορίζεται από κριτήρια εξωυπηρεσιακά. Απαραίτητη η έκδηλη συμπάθεια σε συνδικαλιστική παράταξη και η συναίνεση στην πολιτική κόμματος εξουσίας ώστε να σε προστατεύουν από τις “αδικίες”. Απαραίτητη προϋπόθεση για να εκπληρωθούν οι φιλοδοξίες σου, να εξασφαλίσεις μια ποθητή μετάθεση, να προαχθείς αλλά και παρακαταθήκη για το μέλλον των παιδιών. Μια υπηρεσία έντασης, που ένα σημαντικό τμήμα του προσωπικού έχει τον “προστάτη” συνδικαλιστή ή βουλευτή πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι; Πώς μπορεί να ασκήσει αποτελεσματική διοίκηση ο επικεφαλής; Όμως έτσι, μέσα από το πελατειακό σύστημα ένα σημαντικό ποσοστό του ελληνικού λαού έζησε και ζει “καλά”. Το δέλεαρ είναι μεγάλο. Γιαυτό το ατομικό παραμέρισε το συλλογικό συμφέρον και η αναξιοκρατία αντιστέκεται στην αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα. «Το ρουσφέτι είχε την γενική ιδιότητα να εξειδικεύει και να εξατομικεύει το κάθε πρόβλημα και την κάθε λύση, έτσι ώστε η μακρόπνοη συλλογική συσπείρωση με σκοπό την ανοιχτή και έννομα θεμελιωμένη προάσπιση συλλογικών συμφερόντων έχανε την έλξη της στα μάτια των αμέσως ενδιαφερομένων» μας λέει ο Παναγιώτης Κονδύλης. Όμως αυτή η πραγματικότητα που λειτουργεί επί δεκαετίες, από την απαρχή του ελληνικού κράτους, εμπέδωσε νοοτροπίες που δεν είναι εύκολο να ανατραπούν. Γιαυτό η εκατόμβη των θυμάτων αποδίδεται κάθε φορά στην κακοτυχία τους και στην “κακιά ώρα” ή προσωποποιείται η ενοχή. Αυτό όμως που δίνει “άλλοθι” στη νοοτροπία να διαιωνίζεται είναι το γεγονός ότι τα θύματα αυτών των ανείπωτων τραγωδιών είναι αριθμητικά ελάχιστα μπροστά στο σύνολο των «ευεργετηθέντων» πολιτών του συστήματος. Γιατί λοιπόν το εκλογικό σώμα στην πλειοψηφία του να προτάξει το συλλογικό έναντι του ατομικού συμφέροντος; Έτσι ενώ η χώρα διαθέτει ικανό δυναμικό ο κομματισμός και οι πελατειακές σχέσεις το καθιστούν αναποτελεσματικό και ανίκανο.
Από τη στιγμή που προσωποποιείς τις ευθύνες, ουσιαστικά αποδέχεσαι ότι όλα είχαν καλώς και ότι η τραγωδία οφείλονταν στην πλημμελή άσκηση των καθηκόντων των εγκαλούμενων και όχι στις συνθήκες που διαμόρφωσε το πολιτικό σύστημα επί δεκαετίες. Με αυτόν τον τρόπο η κοινωνία ξεπερνά κάθε φορά τα αδιέξοδά της στα οποία οδηγείται και συνεχίζει απαρέγκλιτα την ίδια πορεία. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύει τον πελατειακό χαρακτήρα της πολιτικής ζωής του τόπου ώστε το σύστημα να αναπαράγεται, γιαυτό αποφεύγει πάντα την ενδοσκόπηση και αποδίδει συγκυριακά την ευθύνη. Γιαυτό η Χάνα άρεντ έγραφε, πως «όταν όλοι είναι ένοχοι κανείς δεν μπορεί να δικαστεί».
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
11/12/2022
Εξαιρετικό, παρά πολύ σωστά, κυρίως το τελευταίο της Αρέντ. Που συνοψίζει το πρόβλημα.
Όμως… Δεν έχω ακούσει λέξη για τον άνθρωπο που έβαλε την φωτιά στην Πεντέλη, να κάψει ξερόχορτα, και έφυγε η φωτιά και έκαψε ανθρώπους. Είναι ο φυσικός αυτουργός, αλλά που δικάζεται αυτός;;; Και μεν η πολιτεία έχει τις απίστευτες ευθύνες της αλλά κάποια στιγμή πρέπει και οι φυσικοί αυτουργοί να τιμωρούνται.
Παρατήρηση. Έχω πάει στην Ελβετία. Τα σπίτια τους βρίσκονται παντού. Σε ποτάμια, σε λίμνες, σε βουνά, σε σιδηροδρομικές γραμμές. (Εντυπώθηκα ένα, πολύ χαρακτηριστικό. Μια φάρμα δίπλα σε υδροηλεκτρικό φράγμα. Σας πληροφορώ ότι είχε γραμμή συγκοινωνίας.) τα σπίτια λοιπόν αυτά έχουν προσβάσεις και εκτάσεις στα ποτάμια και τις λίμνες να πηγαίνει ο κόσμος, έστω κι αν είναι δίπλα στα γκαράζ των πλεούμενων. Δεν υπάρχει εκεί αυτό που έχουμε εμείς. Δλδ δεν χτίζεις στο ποτάμι, τη λίμνη κλπ. Κτίσε λένε. ΟΜΩΣ, η πρόσβαςη;;; η ασφάλεια;;; Η καθαριότητα;;; Τι να πω τι να μολογήσω… όλος ο Ρήνος, Βιλαρες, ο λαός στις όχθες. Επίσης βέβαια κράτος με νομους. Ισχύουν και δεν κάνεις αλλιώς.
Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι το κράτος μας ποτέ δεν ενστερνίζεται αυτά που λέει. Ποτέ μα ποτέ δεν βγήκε νόμος που να μη αναιρέθηκε, και κυρίως χωρίς να το καταλάβουν οι πολίτες από άλλον νόμο. Ποτέ μα ποτέ δεν υπερασπίστηκε τους πολίτες. Από τις αυθαιρεσίες.
Ψάχνουμε να βρούμε την μέση οδό, τον ορθολογισμό και την ηθική και βρισκόμαστε μπλεγμένοι στην προσωπική θεώρηση του καθένα (συμπεριλαμβανομένης της δικαιοσύνης).
Ούτε τα απλά δεν λύνουμε.
Να μη νομοθετήσει η Πολιτεία- λέμε τώρα -με την υπόσχεση όλων των ”κυβερνητικών” κομμάτων να μη καταργήσουν τον νόμο -ότι ”όποιος κτίζει σε επικίνδυνα εδαφικώς σημεία δεν θα έχει την προστασία της όποιας περιουσίας του ” με κρατικές δαπάνες για προσφερόμενες υπηρεσίες και αποζημίωση ‘;;;.
Είναι σαν κάποιος να κάνει ένα επικίνδυνο σπορ και να μην έχει αυξημένη προσωπική ασφάλεια και το κράτος να στέλνει με δαπάνες όλων μας προσωπικό και μέσα για την διάσωσή του- όπως συμβαίνει και αυτό στην Ελλάδα μας ,ενώ σε άλλα κράτη ( π. χ Γαλλία) δεν συμβαίνει .
ΚΑΛΑ ΤΩΡΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΩΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΨΙΘΥΡΙΖΟΝΤΑΙ .
Υ.Γ Όσο για την αφηρημένη έννοια του κράτους ,αυτό εκπροσωπείται πάντα από κρατικούς λειτουργούς και υπαλλήλους ,γιαυτό και ποινικώς αυτοί είναι υπεύθυνοι για ενέργειες και παραλείψεις ή αβλεψίες ή, υποχωρήσεις τους σε κοινωνικοπολιτικές απαιτήσεις για ιδιοτελείς σκοπούς ( προαγωγές ,θέσεις , μεταθέσεις κ λ π) . Ας πρόσεχαν .
ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ;;;