της Πωλίνας Άνιφτου*
Το σκεφτόμουν αυτές τις μέρες πολύ, η μικρή Λυδία τι θα απογίνει. Όχι, πως δεν θα βρει αγάπη από τις δύο οικογένειες γιατί οι παππούδες σε τι να φταίνε! Όμως αυτό το παιδάκι δεν θα βρει ποτέ ησυχία. Ένα παιδί που αρχίζει την ζωή του με μια οδύσσεια, με τα λάθη των τρίτων και ειδικά του πατέρα της να τα κουβαλά μια ζωή στην πλάτη. Παρούσα στον φόνο της μάνας της, να την σέρνει ο πατέρας στην κηδεία, στο μνημόσυνο. Θύμα κακοποίησης άλλωστε βάσει νόμου και η ίδια. Στα πέντε της θα ρωτήσει, στα έξι θα μάθει, στα επτά θα την πάνε στη φυλακή να γνωρίσει τον πατέρα της και στα έντεκα της που θα βγει ίσως να μπορεί να την διεκδικήσει κιόλας, σε μια περίοδο όπου οι παππούδες της είναι σε πολύ μεγάλη ηλικία μπορεί και να καταφέρει να κερδίσει την επιμέλεια της. Και τότε τι; Ο πατέρας που την κακοποίησε σε βρεφική ηλικία έχοντας την να σπαράζει δίπλα στην νεκρή της μάνα που ήταν μόλις 20 χρονών, να την πηγαίνει ο ίδιος στον τάφο της στην Αλόννησο;
Είναι ένα παιδί που θα ζήσει μόνο του χωρίς τους γονείς του όχι γιατί σκοτώθηκαν ή έφυγαν ή το εγκατέλειψαν, αλλά γιατί ο πατέρας της σκότωσε την μητέρα της. Από μικρή θα πρέπει να αντιμετωπίσει την απώλεια της μητέρας της, τον φόνο, την φυλακή του πατέρας της. Από μικρή θα ζει με τον θρήνο των μητρικών παππούδων και την ντροπή των πατρικών παππούδων. Ένα παιδί που θα την γνωρίζουν όλοι από το όνομα και μπροστά σε κάθε της βήμα θα βρίσκονται τα ΜΜΕ με τα όσα έγραψαν εκείνη την εποχή, τα σχόλια του κόσμου, τα σχόλια και ο καημός των οικογενειών. Είναι ένας άνθρωπος που ξεκινά την ζωή του έχοντας να αντιμετωπίσει την ψυχική ανισορροπία που θα δημιουργεί για πάντα η όλη κατάσταση. Ένα παιδί που δεν θα βιώσει ποτέ την αθωότητα χωρίς απώλειες, ένα παιδί που δεν θα έχει το κοινό σύστημα αξιών με τα συνομήλικα της παιδία αφού η αγάπη, η ζωή, η οικογένεια είναι αξίες που το οικογενειακό της περιβάλλον παραβίασε και ο ίδιος ο πατέρας της καταχράστηκε την αθωότητα της για να την θυματοποιήσει, σκότωσε την μητέρα της μη σεβόμενος την αξία της ζωής και η αγάπη δεν υπάρχει σε αυτό το περιβάλλον.
Είχε ακουστεί η άποψη από τον πολύ καλό συνάδελφο Δικηγόρο Μάρκο Κουντουρούδα το παιδί να δοθεί να μεγαλώσει στις Φιλιππίνες με την ετεροθαλή αδελφή της μητέρας του και θεία του. Οι παππούδες ζητάνε από κοινού επιμέλεια. Το παιδί αυτό από πολύ νωρίς θα χάσει κάθε είδους ευκαιρία να ζήσει την αθωότητα, από πολύ νωρίς θα μάθει, μια ζωή θα αναγκαστεί να ζήσει σε μια κοινωνία που όλοι θα γνωρίζουν. Ακόμη και οι παππούδες της να την πάνε μακριά μια μέρα σύντομα θα μάθει, ποτέ δεν θα έχει μια φυσιολογική ζωή! Ως νομικός θα πρόκρινα χωρίς να αμφισβητώ την ανιδιοτελή αγάπη και των δύο οικογενειών προς την Λυδία, το παιδί να αλλάξει όνομα, επίθετο και να δοθεί για υιοθεσία σε τρίτους εκτός χώρας. Δεν είμαι σίγουρη πως είναι υγιές αυτό το περιβάλλον και τα όσα εκτυλίχθηκαν στην βρεφική της ηλικία με την ίδια παρούσα όταν τα αντιληφθεί ότι θα την κρατήσουν ψυχικά υγιή!
Είναι ένας άνθρωπος που καλείται σε όλη του την ζωή να ζήσει με την δολοφονία και την απώλεια της μαμάς της και τον δολοφόνο πατέρας της. Ειδικά να αντιμετωπίσει τον πατέρα της. Είναι ένας άνθρωπος που εκ των προτέρων του έχει καθοριστεί η ψυχική του ανισορροπία και ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Όλη η ζωή της θα έχει να κάνει στο πως θα χειριστεί τους ανθρώπους γύρω από τον φόνο, τον ίδιο τον φόνο, τον φονιά και την δική της ταυτότητα.
Ακούγεται τόσο ψυχρό και τόσο μάταιο ειδικά για τους γονείς της Καρολίνας να αφήσουν το εγγονάκι τους για υιοθεσία, είναι μια πρόταση τόσο μακριά από την κουλτούρα της οικογένειας και των θεσμών που ίσως στηρίζει η κοινωνία μας, αλλά δεν είναι μακριά από την πρόθεση του Νόμου να στηρίξει πάνω από όλα τα παιδί. Σε μια άλλη χώρα με άλλο όνομα, με νέα ταυτότητα, με νέα οικογένεια ακόμη και αν μάθει για το συμβάν πολύ πιο μετά, ακόμη και αν ψάξει για όλο αυτό σίγουρα είναι πολύ καλύτερα να το μάθει στα είκοσι της με μια καλύτερη και πιο υγιή οικογενειακή δέσμη, παρά να το μάθει στα έξι της και στα δεκαπέντε να αναγκάζεται να βλέπει τον πατέρα της. Γιατί αυτό θα γίνει! Αν για σαράντα μέρες ζήσαμε το θέατρο του παραλόγου και ο πατέρας αποφυλακιστεί μπορεί η δικαιοσύνη τότε να αποφασίσει ότι «ένας δολοφόνος σύζυγος δεν είναι αυτεπάγγελτα και κακός πατέρας». Όμως όλοι ήδη ξέρουμε πως είναι ήδη κακός πατέρας γιατί το παιδί ήταν παρόν και μέρος της σκηνοθετημένης δολοφονίας, όπως και ο σκύλος. Τότε η μικρή Λυδία πόσο χρόνο θα χρειαστεί πιστεύετε να ρωτήσει στα έντεκα «Μπαμπά γιατί σκότωσες την μικρή Ρόξυ; Στο σχολείο μαθαίνουμε να αγαπάμε τα ζώα» και στα δεκαπέντε να τον ρωτήσει «Μπάμπι, γιατί σκότωσες την μαμά ΜΟΥ;». Ποιά πιστεύετε απάντηση θα δώσει η πολιτεία σε ένα παιδί που στην εφηβεία ήδη θα έχει γεράσει μέσα του να σκέφτεται, να ψάχνει στο διαδίκτυο για τον φόνο, να περάσει ώρες στον τάφο, να ουρλιάζει η σιωπή της πίσω από τα κάγκελα επισκεπτήριο στην φυλακή;
Πόσο μπορούμε να καταδικάσουμε πριν καν έρθει στον κόσμο ένα παιδί να σηκώσει στην ζωή του ολόκληρη ένα φόνο; Τί προσπαθεί η πολιτεία να κάνει με την επιμέλεια του παιδιού; Στην υιοθεσία το παιδί σίγουρα θα το δώσουν σε μια οικογένεια όπου θα μπορεί να το φροντίσει έχοντας λάβει μέτρα και έχοντας ήδη εκπαιδευτεί, πράγμα που η συναισθηματική φόρτιση δεν μπορεί να αφήσει τους παππούδες να πράξουν. Πραγματικά ας μην σκεφτούν οι παππούδες την θλίψη τους, ας σκεφτούν πως κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να σηκώσει κανενός τον σταυρό! Ας είναι ευτυχισμένο και ας είναι μακριά, παρά κοντά ψυχικά τραυματισμένο και συναισθηματικά καταρρακωμένο.
Πωλίνα Άνιφτου, Νομικός- Ιρανολόγος, Παρουσιάστρια εκπομπής In Dubio (Ανιχνεύσεις WebTV)
Εξαιρετικές οι προτάσεις σας και η ψυχολογική σας ανάλυση, παρόλο που δεν είστε ψυχολόγος. Μπράβο σας!
Μακάρι, πραγματικά μακάρι να εισακουστείτε.
Μια απαράδεκτη άποψη που αγνοεί τους κοινωνικούς δεσμούς..
Κάπως τέτοιο σκεπτικό είχαν και όσοι διέπραξαν τα οθωμανικά πσιδκμαζώματα, αλλά καιποιο πρόσφατα οι ιθύνοντες του Αγίου Στυλιανού που διοχετευσαν στις ΗΠΑ πλήθος νεογέννητων για να έχουν μια καλύτερη μοίρα…
Άσχετα τα παραδείγματά σας.
Η πάσει θυσία αποφυγή του πόνου είναι το μέγα σφάλμα στη σύγχρονη διαπαιδαγώγηση
Δεν είναι οποιοσδήποτε πόνος. Είναι πόνος αβάσταχτος. Δεν μιλάμε απλά για ένα τραύμα οικογενειακό που όλοι μας έχουμε βιώσει. Μιλάμε για το πιο στυγερό έγκλημα ετών και ετων. Σωστά λέτε ότι η αποφυγή πόνου είναι λάθος, μα εδώ μιλάμε για τραγικές καταστάσεις που δεν μπορούμε εμείς οι εκτός ακόμα ακόμα να διαννοηθουμε.
Corinna συμφωνώ μαζί σας.
Στην πολυκατοικία δίπλα μου ακούγονταν συχνά ουρλιαχτά από ένα παιδάκι που η μαμά του το χτυπούσε αλύπητα. Αυτό είχε συμβεί πολλές φορές και της φώναξα ότι αν δε σταματήσει, θα καλέσω την αστυνομία ή το “Χαμόγελο του Παιδιού” ή κάποια κοινωνική υπηρεσία. Προς έκπληξή μου βγήκαν οι γείτονες στα μπαλκόνια – όχι η ίδια!- και μου είπαν να κοιτάζω τη δουλειά μου κι ότι δεν είναι δικό μου και τι με νοιάζει εμένα.
Οι ίδιοι γείτονες, αν γινόταν έγκλημα, θα κουνούσαν υποκριτικά το δάχτυλο στη “μαμά-τέρας που σκότωσε το παιδί της” κτλ., ενώ πριν απλώς θα αρέσκονταν στο κουτσομπολιό, χωρίς να κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν.Ευτυχώς οι απειλές μου έπιασαν στη συγκεκριμένη περίπτωση και δεν ξανακούσαμε να χτυπάει το παιδάκι.
Είναι χρέος της Πολιτείας να προστατεύσει το παιδί, όπως περιγράφει η κα Άνιφτου στην ανάρτησή της.
Ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν να μείνει με τον αστυνομικό που το πήρε από το σκηνικό του τρόμου που το καταδίκασε ο πα-τέρας του, για τον οποίο αποτέλεσε απλώς εργαλείο να κρύψει την ενοχή του και ίσως γι αυτό δεν το σκότωσε εκείνη τη μοιραία νύχτα. οι Αρχές θα έπρεπε να του απαγορεύσουν οποιαδήποτε επαφή με το παιδί αφού αποδεδειγμένα το κακοποίησε και δεν δίστασε να το υποχρεώσει να παρακολουθήσει μάλιστα και την κηδεία της μητέρας του. Πατέρας είναι εκείνος που μπορεί να αγαπήσει και έχει πρώτα υποχρεώσεις και ύστερα δικαιώματα. Σε έναν διεστραμμένο, το κράτος δικαίου δεν μπορεί να νύπτει τας χείρας του και να κρύβεται πίσω από το γράμμα του νόμου στο όνομα οποιουδήποτε δικαιωματισμού.
Πάντως συμφωνώ απολύτως. Το παιδί αν μείνει εδω, έστω και υιοθετημένο, όταν θα βρεθει αντιμέτωπο, στο σχολείο; Στα σχολια; Στην πραγματικότητα, τίποτε δεν αποκλείει είτε να διαταραχθεί τελείως ψυχικά, είτε να γινει και η ίδια φονιάς. Ναι οι παππούδες δεν φταίνε, ομως πάνω απολα το παιδί δεν φταίει. Η κατάσταση ειναι ετσι κι αλλιως εξαιρετικά δύσκολη. Γιατι να πρεπει να γινει δυσκολότερη;;;. Οι μεν Πατρίκοι παππούδες μεγάλωσαν έναν άνθρωπο που θεωρεί οτι όλα ειναι δικαίωμα του. Οι δε μητρικοι έναν άνθρωπο που πριν κάν ενηλικιωθεί είχε παιδί. Πριν κάν αποφασίσει για την ζωή του. Οι νεαντερταλιοι και οι σάπιενς στην αρχή τους τα έκαναν αυτά. Αλλα τότε ζούσαμε μεχρι τα 30 μας. Ομως στην σημερινή κοινωνια, ένας άνθρωπος 30 χρόνων ειναι σχεδόν παιδί ακομη. Προστατεύεται , αλλα και δεν προστατεύεται. Θεωρούμε οτι όλα αυτά που βλέπουμε σε τηλεοράσεις και βιντεοπαιχνίδια δεν έχουν αντίκρυσμα;;; Ερώτημα. Πως ο εγγονός μου 2,5 χρόνων, έμαθε την έννοια του καλού και του κακού;;; Μέσα απο τα παιδικά. Και πως θα προφυλαχθεί αν θεωρηςει, κοινωνικο φαινόμενο, οτι ο θάνατος ειναι ένα τίποτα;;; Ακούω οτι στην φυλακή αυτός ειναι ένας αδιάφορος. Συναίσθημα μηδέν. Μηπως τελικα έχουμε μηδέν συναίσθημα ¨ολοι μας;;; Μηπως τελικα εθιζομαστε στην αναλγησία;;;
Νομίζω το σημαντικότερο θα ήταν να προστατευτεί το παιδί από τον ίδιο του τον αδίστακτο και υποκριτή πα-τέρα πρώτα και ύστερα τι θα γίνει στο σχολείο. Εκείνος δηλώνει ότι θέλει να είναι σε φυλακές κοντά στο παιδί δήθεν για να το βλέπει που νομίζω θα είναι ολέθριο και μέσω της οικογένειά τους πάλι ευάλωτο κι ανυπεράσπιστο στα χέρια του θα είναι…. Ο αστυνομικός το πόνεσε και ρύγισε στο δράμα του παιδιού μακάρι να μπορούσε να το αναλάβει και νομίζω θα το αγαπούσε όπως δείχνει αλλά να έχουν και την επίβλεψη οι αρχές να τον στηρίξουν. Όποιος το αναλάβει το παιδί θα έχει πρόβλημα με αυτόν που δηλώνει πατέρας του….
Νομίζω ελήφθη η σωστή απόφαση και δόθηκε στη μητέρα της Καρολάιν η επιμέλεια. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει ρίζες, με τα καλά και τα κακά τους. Επίσης, αν θέλουμε να σκεφτούμε πραγματικά το παιδί και όχι τα δικά μας συναισθήματα, δεν πρέπει να αποκλείσουμε το παιδί από τη δυνατότητα να γνωρίσει και να συγχωρήσει τον πατέρα του στο απώτερο μέλλον.
Συμφωνώ και έχετε δίκιο ότι ελήφθη η σωστή απόφαση για το μωρό για την ώρα. Επιμένω όμως δυστυχώς ότι το παιδί θα κινδυνεύει πάντα από τον πα-τέρα του και κανείς δεν θα ξέρει ποτέ αν πράγματι νιώθει κάτι γι αυτό, ότι κι αν ισχυρίζεται ο ίδιος. Δεν είναι θέμα προκατάληψης ούτε εκδικηκτικότητας αλλά καθαρά θέμα ορθολογικής σκέψης ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αδίστακτος και κινήθηκε με πρωτοφανή ένστικτα όπως φαίνεται με συγκεκριμένο σχέδιο προφανώς να σαγηνεύσει την έφηβη κοπέλα, να την χρησιμοποιήσει και τελικά να τη σκοτώσει όταν πια δεν του χρειαζόταν. Στο παιδί του στέρησε ότι πολυτιμότερο υπάρχει στη ζωή και τίποτα δεν μπορεί να τα αναπληρώσει ποτέ, που ακόμη και τα άγρια ζώα προστατεύουν, την μητέρα και τον πατέρα του αλλά και την ψυχική του γαλήνη.