Χρειάζεται, ωστόσο, μεγάλη προσοχή. Επειδή είμαστε η χώρα της υπερβολής δεν πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο, να θέσουμε βερμπαλιστικούς περιορισμούς, που θα συντάξουν άσχετοι με το αντικείμενο πανεπιστημιακοί. Η χώρα χρειάζεται να έχει έναν σοβαρό μηχανισμό πληροφοριών, που θα δουλεύει με κανόνες, επαγγελματισμό και δικλίδες ασφαλείας. Μην πάμε στο άλλο άκρο, όπου οι αρμόδιες υπηρεσίες θα πρέπει να λειτουργούν σαν τον Ερυθρό Σταυρό. Η ισορροπία είναι δύσκολη και ταλανίζει πολύ πιο ώριμες χώρες. Πρέπει, όμως, να βρεθεί.
Θα ήταν εξαιρετικά θετικό αν οι βασικοί πολιτικοί αρχηγοί συμφωνούσαν στο τι πρέπει να αλλάξει. Οχι για να ξεχαστεί τι συνέβη, αλλά για να πιστέψει επιτέλους ο Ελληνας πολίτης ότι κάτι αλλάζει και ότι ένα ζωτικό ζήτημα αντιμετωπίζεται από όλους υπεύθυνα και με αίσθηση εθνικής συνεννόησης.
Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν όπου ανήκουν. Η Ιστορία έχει αποδείξει πως η συγκάλυψη μπορεί να μεγεθύνει το όποιο προπατορικό αμάρτημα, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι. Το κάνει λιγότερο συγχωρήσιμο και ανεκτό στο τέλος της ημέρας. Μπορούμε, λοιπόν, να προχωρήσουμε μπροστά μαθαίνοντας την αλήθεια, προστατεύοντας το ελληνικό κράτος από τον πλήρη ευνουχισμό του σε έναν κρίσιμο τομέα χωρίς ταυτόχρονα να γίνει η χώρα μπάχαλο; Ακούγεται πολύ δύσκολη αυτή η εξίσωση, γι’ αυτό και θα είναι πολύ δύσκολο αυτό το φθινόπωρο…
https://www.kathimerini.gr/opinion/561993847/dyskoli-exisosi/
