της πολιτικού επιστήμονα Céline Pina
Θέλω να αποτίσω φόρο τιμής στον Σαμυέλ Πατύ, η φρικτή εκτέλεση του οποίου με συγκλόνισε, αλλά δεν θα συμμετάσχω στο χορό των υποκριτών και δεν θα διαδηλώσω μαζί με αυτούς που δεν τους αγγίζει αυτό το δράμα.
Στο εξής δεν πρόκειται να πάω ποτέ σε μια διαδήλωση «ενάντια στο μίσος», επειδή αυτό είναι το όνομα που δίνεται δημόσια στη συγκέντρωση από τους διοργανωτές. Βαρέθηκα με αυτούς τους τίτλους που αποφεύγουν να πουν τι συνέβη για να το κρύψουν στη σύγχυση των ιδεών. Αν έπρεπε να πάω, θα ήταν να αποτίσω φόρο τιμής στον Σαμυέλ Πατύ και να καταγγείλω τα εγκλήματα του ισλαμισμού.
Αλλά πάνω απ’ όλα, τι κυνισμός από τους διοργανωτές. Ανήκουν κυρίως στην αριστερά* που είχε τρελαθεί με τον ισλαμο-αριστερισμό, αυτή που κατηγορεί τη Γαλλία ως ρατσιστική και αγωνίζεται να πιστέψουμε ότι διεξάγουμε «πόλεμο» ενάντια στους μουσουλμάνους ενώ συσσωρεύονται πτώματα συμπατριωτών μας, σκοτωμένων από τους ισλαμιστές.
Δεν θα διαδηλώσω μαζί με εκείνους που άνοιξαν το δρόμο στην ιδεολογία των δολοφόνων. Δεν θα διαδηλώσω με τους Συλλόγους Γονέων, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τη μαντήλα και, συνεπώς, την ταπείνωση και την υποτίμηση των γυναικών, παρόλο που αυτή είναι αντίθετη με την κοινωνικότητά μας και είναι σύμβολο των ισλαμιστών. Η πληθώρα των μαντήλων αποδεικνύει την έκταση της επιρροής του πολιτικού Ισλάμ. Δεν θα διαδηλώσω δίπλα στη Λίγκα Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, έναν σημαντικό παίκτη στη νομιμοποίηση του Tariq Ramadan**. Δεν θα διαδηλώσω δίπλα στην Ενωση Γάλλων Φοιτητών και τη Maryam Pougetoux***. Αν και η ΟΛΜΕ σιώπησε, είναι σίγουρο ότι θα είναι παρούσα. Δεν θα διαδηλώσω μαζί με τον Μελανσόν, προδότη της Δημοκρατίας και του «λαϊκού» κράτους. Και προπαντός αρνούμαι να διαδηλώσω δίπλα στο Συνδικάτο των Καθηγητών. Αυτοί, αν και από ανανδρία άφησαν την κατάσταση να ξεφύγει, εκφέρουν ένα λόγο περισσότερο από καθησυχαστικό σχετικά με τις ισλαμιστικές εκτροπές στα σχολεία και είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι του δεν υπάρχει πρόβλημα. Αρκεί να δείτε το δελτίο τύπου της Ενωσης Καθηγητών ΑΕΙ, το οποίο πουθενά δεν κατονομάζει την ιδεολογία που προκάλεσε αυτήν την εκτέλεση, για να καταλάβετε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν συγκεντρώνονται από συνειδητοποίηση αλλά για να εξαγοράσουν περισσότερο χρόνο και να ζoυν με κλειστά τα μάτια. Και επ’ ουδενί θα διαδηλώσω δίπλα στην SOS Ρατσισμός, της οποίας ο θυματικός και ρατσιστικός λόγος συνέβαλε στη νομιμοποίηση της αγριότητας που βλέπουμε. Σήμερα όλοι κατεβαίνουν να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα ενώ είναι υπόλογοι για όλη αυτή τη φρίκη.
Αλλά κυρίως βαρέθηκα συγκεντρώσεις, λουλούδια, στεφάνια, κεριά και αρκουδάκια. Δεν επικρίνω κανέναν από αυτούς που θα διαδηλώσουν και όταν νοιώθoυμε ανίσχυροι, ανάβουμε ένα κερί, δείχνουμε αλληλεγγύη, ως εκεί. Απλώς ξεπέρασα προσωπικά αυτό το σημείο.
Διαδήλωσα στις 11 Ιανουαρίου****, το πίστευα. Τίποτα δεν συνέβη από τότε μέχρι σήμερα. Τότε ήμασταν ενωμένοι ή νομίζαμε ότι ήμασταν. Δεν είμαστε πλέον και όλες αυτές οι συγκεντρώσεις και οι εκκλήσεις για ενότητα ακούγονται φάλτσα.
Διαδήλωση στη Μασσαλία στις 11 Ιανουαρίου 2015 μετά την ισλαμιστική επίθεση στη σατιρική εφημερίδα Σαρλί Εμπντό. (SIPA. 00701527_000044)
Σήμερα περιμένω πράξεις και απαντήσεις. Και αυτό ξεκινά με το γεγονός ότι σταματούμε να διαπραγματευόμαστε με τους ισλαμιστές, βάζοντας στο ίδιο επίπεδο, μέσα στο θεσμικό όργανο, έναν ριζοσπαστικοποιημένο πατέρα που είναι προκλητικός και θέλει να προωθήσει τα φονταμενταλιστικά του πιόνια και έναν καθηγητή που κάνει απλώς τη δουλειά του. Κούρασε αυτό το σχολείο που δεν ξέρει πώς να επιβάλει το σεβασμό του.
Δεν με νοιάζει αν οι Υπουργοί χαλάσουν την Κυριακή τους για να πάνε σε μια συγκέντρωση. Τους ζητώ κάτι άλλο: Περιμένω προτάσεις από τον Υπουργό, έτσι ώστε η δειλία και η ανικανότητα να μην είναι επιταχυντής σταδιοδρομίας για τη διοίκηση ενός σχολείου και να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα εξευτελίζοντας έναν καθηγητή επειδή οι διεκδικήσεις στο όνομα του Ισλάμ τρομοκρατούν τους υπεύθυνους. Επίσης κουράστηκα να βλέπω τη Μιλά να κρύβεται και τους επιτιθέμενους να γίνονται δεκτοί στο σχολείο της Δημοκρατίας γιατί κανένας δεν φρόντισε να τους τιμωρήσει.
Μπούχτισα επίσης με όλη αυτή την υποκρισία να κρύβουμε τον αριθμό των “ναι μεν, αλλά …”, κυρίως μουσουλμάνους μαθητές που δεν είναι ισλαμιστές. Απλώς βρίσκουν την τιμωρία υπερβολική. Αυτό δεν φανερώνει μια ανθρωπιστική εκπαίδευση που έχει αποτύχει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα; Τι κάνουμε απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα μιας εξαγρίωσης που δεν επηρεάζει όλους και αυξάνεται ιδιαίτερα σε μια συγκεκριμένη κοινότητα. Επειδή δεν έχει καμία σχέση με τη γενετική, αλλά φανερώνει ανάγλυφα την επίδραση της πολιτικής… Πρέπει να διαβάσετε το άρθρο στη Figaro σχετικά με τη σοκαριστική στάση κάποιων μαθητών που συναντήθηκαν μπροστά στη σκηνή της τραγωδίας. Συγκεκριμένα, ένας μαθητής δείχνει ασυγκίνητος τη φωτογραφία του κομμένου κεφαλιού του καθηγητού που μετέφερε από το Twitter στο τηλέφωνό του και άλλοι γελούν και χορεύουν.
Μια πορεία δεν θα λύσει κανένα από αυτά. Λίγο έλειψε να συμμετάσχει στην πορεία και η Ενωση κατά της Ισλαμοφοβίας οπότε θα είχαμε φτάσει στο ναδίρ της ατιμίας. Η μόνη απάντηση που μου φαίνεται σωστή είναι να πλημμυρίσουμε τη Γαλλία για μια εβδομάδα με τις γελοιογραφίες του Σαρλί Εμπντό. Στους χώρους για διαφημίσεις, στα λεωφορεία, το μετρό, στα δημαρχεία, την Κοινωνική Πρόνοια, τα κολέγια, τα γυμνάσια … Το αποτέλεσμα πρέπει να είναι μαζικό, ορατό, να φαίνονται παντού, ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες γωνίες. Προχωρούμε στην οπτική ανάκτηση του εδάφους μας με τη σάτιρα. Ας αποτίσουμε φόρο τιμής στο θάρρος αυτού του καθηγητή, κάνοντάς μας κληρονόμους και συνεχιστές της στάσης του. Αυτό θα ήταν πιο λογικό από αυτή τη συγκέντρωση που οι διοργανωτές μας αφήνουν άφωνους όταν δεν αναρωτιόμαστε εάν δεν έχουν φτάσει στα ύψη του κυνισμού και της χειραγώγησης.
*Ο,τι συνέβη, πριν λίγες μέρες στην Αθήνα στη δίκη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ως κυβέρνηση φρόντισε νομοθετικά οι ιθύνοντες της να πέσουν στα μαλακά και να επιβιώσουν πολιτικά, πρωτοστάτησε στις συγκεντρώσεις μπροστά στο Εφετείο.
**Ο Tariq Ramadan (γεν. 1962) είναι Ελβετός Ισλαμολόγος, εγγονός του ιδρυτή των Αδελφών Μουσουλμάνων, Hassan el-Banna. Κατέχει διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης για τον ισλαμικό ρεφορμισμό, και διετέλεσε καθηγητής σύγχρονων ισλαμικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Κατηγορείται από τους επικριτές του ότιεμφανίζεται μετριοπαθής για τα ΜΜΕ και φονταμενταλιστής για το κοινό του ως ιεροκήρυκας του Ισλάμ. Εις βάρος του εκκρεμούν δίκες για βιασμό γυναικών και βιασμό ευάλωτου ατόμου που διέπραξε σε Γαλλία και Ελβετία.
***Φοιτήτρια, αντιπρόεδρος της Ενωσης Γάλλων Φοιτητών. Εμφανίστηκε το Σεπτέμβριο ενώπιον μιας κοινοβουλευτικής Επιτροπής φορώντας μαντήλα, προκαλώντας σάλο στη Βουλή και στη Γαλλία.
****Το Σαββατοκύριακο 10 και 11 Ιανουαρίου 2015 έγιναν οι μεγαλύτερες στη νεώτερη ιστορία της Γαλλίας συγκεντρώσεις και πορείες (περισσότερα από 4 εκ. άτομα), ως αντίδραση στις ισλαμιστικές επιθέσεις, πριν λίγες μέρες, με 19 νεκρούς.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: https://www.causeur.fr/manifestation-place-de-la-republique-samuel-paty-185402
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ
Με τέτοιες γραφίδες υπάρχει ακόμα ελπίδα σε ό,τι έχει απομείνει από την ορθολογική Ευρώπη. Ωστόσο ανατριχιάζω μόνο με τη σκέψη τι αντίστοιχα θα γινόταν αν είχαμε μια αντίστοιχη αποτρόπαιη πράξη στην Ελλάδα. Κατ’ αρχάς πολύ αμφιβάλλω εάν οι αστυνομικοί θα είχαν την ψυχραιμία ή και την τόλμη να σωριάσουν κάτω νεκρό τον δράστη. Ακόμα και τότε ο αστυνομικός θα προτιμούσε να προφυλακιστεί από το να βρίσκεται στο σπίτι του σε ασφυκτικό κλοιό αντιφασιστικών οργανώσεων, κινήσεων κατά της ισλαμοφοβίας, του ρατσισμού και δε συμμαζεύεται. Οι εφημερίδες που θα αναδημοσίευαν τα σατυρικά σκίτσα θα αιτούνταν αστυνομική προστασία λόγω των απειλών που θα δέχονταν, ενώ η ΟΛΜΕ θα καταδίκαζε ρηματικά την δολοφονία, χωρίς να παραλείψει με τρόπο να επιρρίψει και ένα μέρος των ευθυνών στον αποκεφαλισθέντα συνάδελφο για ατυχή χειρισμό του θέματος. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αίφνης θα ανακάλυπταν μυστικές οργανώσεις φονταμενταλιστών ισλαμιστών έτοιμες να κλιμακώσουν την (ένοπλη) δράση τους, ενώ οι πολιτικοί φορείς μουδιασμένα θα προσπαθούσαν ως συνήθως να αποκομίσουν τα βέλτιστα κομματικά οφέλη. Η κοινωνία των πολιτών με δυσκολία θα κινητοποιούνταν με μαχητικά συλλαλητήρια κυρίως στις μεγάλες πόλεις, με τους πνευματικούς ταγούς μόνο αποσπασματικά και όχι ενιαία και μεγαλοφώνως να αναδεικνύουν τις πτυχές του προβλήματος και την ανάγκη ριζικής αναθεώρησης της οπτικής μας ως κοινωνία στο φλέγον αυτό ζήτημα.