του Κωνσταντίνου Κεραμιδά, Δημοσιογράφου.
Σήμερα το πιο κεντρικό θέμα της επικαιρότητος αποτελεί η επιδημία του κορωνϊού που σαρώνει την Ελλάδα και όλη σχεδόν την οικουμένη. Ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που περνάμε δύσκολα και δή που περνάμε μία επιδημία-πανδημία.
Τουλάχιστον δύο μεγάλες επιδημίες-πανδημίες περάσαμε ως έθνος. Η πρώτη στους αρχαίους χρόνους, στην αρχαία Αττική και η δεύτερη επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού και όμως δεν χαθήκαμε. Περάσαμε και άλλες πολλές και μεγάλες δυσκολίες και προβλήματα, όπως η ραγδαία αλλαγή του κλίματος, πάλι, επί Ιουστιανιανού, πόλεμοι, ταραχές, διαμάχες, ηθική κατάπτωση, υποδούλωση και άλλα, ποτέ όμως δεν καταστραφήκαμε ολοσχερώς.
Γενικώς σε τούτο τον κοσμό επικρατούσα είναι η φθορά και η εντροπία, ωστόσο γίνονται εκπλήξεις. Με πολύ προσοχή και επιφύλαξη πάντοτε, με βάσιμη ελπίδα και δράση μπορούμε να υπάρχουμε και να πορευόμαστε με αισιότητα αγωνιζόμενοι. Η απελπισία, το άγχος και ο πανικός ποτέ δεν κάνουν καλό, μόνον κακό κάνουν.
Σε τούτη την περιπέτεια απαραίτητο είναι να εφαρμόζουμε αυστηρώς όλα τα μέτρα και τις πρακτικές φυλάξεως και υγιεινής. Καλόν είναι, γενικώς, όπως και να είναι η κατάσταση με αυστηρότητα να εφαρμόζουμε κάποια βασικά πράγματα, όπως φέρ ειπείν στην υγιεινή. Ωστόσο κάτι πολύ βασικό και ουσιώδες είναι ότι παλαιά ίσως μέχρι και κάμποσες δεκαετίες πρίν αποτελούσαμε περισσότερο κοινότητα, προάγετο περισσότερο το κοινοτικό παρά το μαζικό, το προσωπικό παρά το ατομικό. Άπαντες ας περάσουμε αυτήν την δοκιμασία αισίως, με διπλή ωφέλεια όντας κοινοτικοί και προσωπικοί, όχι της μαζοποιήσεως και της ατομικότητος, διότι το μέγα πρόβλημα αποτελεί η υπαρξιακή και ηθική κατάπτωση. Δοκιμασία, διότι σαν δυνατότητα να ασκήσουμε το ήθος, την αντοχή και τις αρετές μας.
Αναφορικώς για την Θεία Κοινωνία, να επισημάνθει ότι η Εκκλησία πέρασε πανδημίες και διωγμούς και πολλά άλλα φρικτά, ωστόσο πάντοτε τα κατάφερνε.Πάντοτε βοηθούσε και αγκάλιαζε τους πιστούς και μή, με στοργή και φροντίδα, περίτρανο παράδειγμα η Βασιλειάς που ίδρυσε ο Άγιος Βασίλειος, μέγα νοσοκομείο και πτωχοκομείο που περιθάλπονταν χριστιανοί και μή, δωρεάν. Ως κόσμημα και καύχημα υφίστανται οι μάρτυρες, οι οποίοι απλοί άνθρωποι σαν και εμάς δεν δείλιασαν στις αντιξοότητες και δεν απαρνήθηκαν την συνένωση με τον Χριστό. Ουδείς ποτέ δεν κόλλησε ασθένεια από την Θεία Μετάληψη, οι πρεσβύτεροι μεταλαμβάνουν ασθενείς με βαρυές μεταδοτικές νόσους και λοιμούς, έπειτα από την κατάλυση δεν νόσησε ποτέ κανείς, καταγεγραμένως. Το να μην γίνεται συνωστισμός, να διακοπούν κάποιες δραστηριότητες, να προφυλάσσονται οι υγειονομικώς ευπαθείς και οι νοσούντες, καθώς και να εφαρμόζονται αυστηρώς τα μέτρα υγειηνής είναι ορθόν και επιτακτικό, αλλά η διακοπή της Θείας Λειτουργίας είναι ανεπίτρεπτο, πάρα την όποια δυσκολία, διότι δεν έγινε ποτέ, ούτε εν καιρώ διωγμών, πανδημιών και λοιπών θλίψεων, και είναι σαν να παύουμε να μετέχουμε στο Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού. Η πραγμάτωση αγάπης πρός το πλησίον είναι αυτή. Ας συνδράμουμε στο πέρας αυτής της δοκιμασίας και κάθε δοκιμασίας αισίως, με πολύ προσοχή και προσευχή, μετέχοντας στην Αγάπη του Χριστού, συνενωμένοι αρμονικώς με τον Χριστό και με όλη την κτίση.
