της Marie-Pierre Lannelongue
Διευθύντριας σύνταξης, M Le magazine du Monde
Κυριακή 14 Νοεμβρίου
Επιτέλους! Στο Instagram, ο εκλεκτός παρισινός κοινωνικός κύκλος που αισθάνεται ότι χρειάζεται διαβατήριο μόνο και μόνο για να εγκαταλείψει την Αριστερή Όχθη, γιόρτασε το γεγονός σαν να επρόκειτο για απελευθέρωση.
[σσ: ο όρος Left Bank (Rive Gauche) δεν παραπέμπει απλώς στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, αλλά σε έναν κλειστό κοινωνικό και πολιτισμικό μικρόκοσμο του παρισινού κατεστημένου, με επίκεντρο το Saint-Germain-des-Prés και το Latin Quarter. Ιστορικά συνδεδεμένη με διανοούμενους και καλλιτέχνες, η Left Bank λειτουργεί σήμερα περισσότερο ως σύμβολο μιας αυτάρεσκης αστικής ελίτ, με έντονη πολιτισμική αυτοαναφορικότητα. Η ειρωνική διατύπωση ότι οι κύκλοι αυτοί «χρειάζονται διαβατήριο για να φύγουν από τη Left Bank» υποδηλώνει τον κοινωνικό τους εγκλωβισμό σε ένα προστατευμένο bubble, αποκομμένο από το υπόλοιπο Παρίσι και την καθημερινή πραγματικότητα — μια κουλτούρα περισσότερο αισθητική και Instagram-ready παρά ουσιαστικά ανοιχτή ή ριζοσπαστική].
«Επιτέλους!» αγαλλίασαν αυτοί οι χαριτωμένοι σνομπ. Τώρα μπορούσαν να πίνουν εσπρέσο, να τρώνε μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας και να απολαμβάνουν ροζ γλυκά. Λες και αυτό δεν ήταν ήδη εφικτό σε μια πόλη που κατέχει ρεκόρ σε αριθμό παραδοσιακών ιταλικών καφέ και μοντέρνων καφετεριών, εστιατορίων τόσο ιστορικών όσο και σύγχρονων, και φούρνων κάθε είδους.
Αυτό που προκάλεσε αυτό το φαινόμενο στο Instagram ήταν το άνοιγμα, στην καρδιά του Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε στο διάσημο Latin Quarter, του πρώτου γαλλικού παραρτήματος του Sant Ambroeus, ενός θεσμού του Μιλάνου που έχει γίνει εμβληματικό όνομα της Νέας Υόρκης. [σσ: το Sant Ambroeus είναι ιστορικό ιταλικό καφέ–εστιατόριο πολυτελείας, με ρίζες στο Μιλάνο (από το 1936), που εξελίχθηκε σε σύμβολο κοσμοπολίτικης ελίτ — πρώτα στην Ιταλία και μετά στη Νέα Υόρκη.]
Η δημόσια χαρά τους μπορεί να προκάλεσε ένα χαμόγελο, αλλά υπήρξε ωστόσο ένα εγχειρίδιο παράδειγμα επιτυχημένης πρεμιέρας. Το γεγονός οργανώθηκε από τον Αλιρεζά Νιρουμάντ. Κατάγεται από το Ιράν, μεγάλωσε στη Γαλλία, είναι πονηρός σαν Παριζιάνος, κομψός σαν Μιλανέζος και αποτελεσματικός σαν Νεοϋορκέζος.
Ήδη είχε καταστήσει διάσημο το Sant Ambroeus στο Σόχο ως σημείο αναφοράς για όλη την ελίτ της Νέας Υόρκης, προτού αναζωογονήσει το αρχικό κατάστημα στο Μιλάνο. Στο Παρίσι, έκανε επιτόπια έρευνα στη γειτονιά, κινητοποίησε το ευρύ δίκτυό του και, μια εβδομάδα πριν το άνοιγμα, προσκάλεσε όλο του το εντυπωσιακό βιβλίο διευθύνσεων να απολαύσει δωρεάν μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας, εσπρέσο και εκείνα τα ροζ γλυκά. Αυτό προκάλεσε τη χορωδία του «επιτέλους!» στα κοινωνικά δίκτυα. Ο θρύλος του Sant Ambroeus αφηγείται εδώ από τον δημοσιογράφο μας, Βαλεντέν Περές.
Τα εστιατόρια τύπου «ακριβώς όπως στη Νέα Υόρκη» στο Παρίσι τράβηξαν το βλέμμα της ειδικού μας στη γαστρονομία, Ελίζα Νγκουιέν Φουνγκ. Αυθεντικά χάμπουργκερ στο Dumbo, bagels φτιαγμένα σύμφωνα με την παράδοση, πίτσα σε φέτες και δείπνα με ρετρό ατμόσφαιρα που μοιάζουν βγαλμένα από ταινία του Γούντι Άλεν — οι Παριζιάνοι αγκαλιάζουν με ενθουσιασμό αυτό που μπορεί μόνο να χαρακτηριστεί ως μια γαστρονομική κουλτούρα.
Συχνά, οι άνθρωποι πίσω από αυτό το ρεύμα είναι γνώστες που ανακάλυψαν αυτές τις παραδόσεις στη Νέα Υόρκη. Οι ιδιοκτήτες αυτών των καταστημάτων καταβάλλουν εξαντλητική προσπάθεια να αναπαράγουν την εμπειρία μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Αγγίζει τα όρια του μύθου. Και αυτή η τάση δύσκολα θα κοπάσει όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να αποθαρρύνουν τους ξένους τουρίστες.
Η Ένωση Τουρισμού των ΗΠΑ προβλέπει μείωση 6,3% για το 2025 σε σύγκριση με το 2024. Η κυβέρνηση Τραμπ μόλις ανακοίνωσε σχέδια να απαιτεί από αλλοδαπούς που εξαιρούνται από τη βίζα — μεταξύ αυτών οι Γάλλοι, οι Βρετανοί, οι Αυστραλοί, οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες ταξιδιώτες που σήμερα μπορούν να εισέλθουν με ESTA — να παρέχουν νέου τύπου πληροφορίες. Η λίστα κυμαίνεται από πλήρη ιστορικά κοινωνικών δικτύων και όλους τους αριθμούς τηλεφώνου που χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια, μέχρι τις διευθύνσεις και τις ημερομηνίες γέννησης συγγενών. Με αυτόν τον ρυθμό, το να επισκεφθεί κανείς τη Νέα Υόρκη θα γίνει αγώνας δρόμου με εμπόδια. Ένα γεύμα σε κάποιο από τα εστιατόριά της θα είναι στιγμή νοσταλγίας.
Αλλά το Παρίσι εξακολουθεί να έχει πλήθος καταστημάτων που δεν οφείλουν τίποτα στο Big
Apple Μεγάλο Μήλο. [Το Big Apple είναι το καθιερωμένο παρατσούκλι της Νέας Υόρκης. Προέρχεται από τη δεκαετία του 1920 και κατέληξε να σημαίνει τη μεγαλούπολη της επιτυχίας, της αγοράς, του χρήματος και της παγκόσμιας επιρροής.].
Και μια γενιά σεφ επανεφευρίσκει τη γαλλική κουζίνα συνδυάζοντάς την με άλλες επιρροές. Αυτό ισχύει για τον Μορί Σάκο, έναν ψηλό και κομψό 33χρονο, φίλο του ηθοποιού Ομάρ Σι, που μεγάλωσε κοντά στο Παρίσι σε οικογένεια αφρικανικής καταγωγής, αλλά του οποίου οι εμπνεύσεις είναι κυρίως ιαπωνικές. Η εμπειρία στο εστιατόριό του Mosuke, βραβευμένο με αστέρι Michelin, είναι από τις πιο εντυπωσιακές της πόλης. Και αποδεικνύει ότι το Παρίσι παραμένει πρωτεύουσα της γαστρονομίας, πολυπολιτισμική όπως πάντα.
