Διάλεξη του Αντιστράτηγου ε.α (ΕΛ.ΑΣ) κ. Γεωργίου Παπαπροδρόμου με θέμα ” Η Ασφάλεια του Κυβερνοχώρου ως Προτεραιότητα για τη Σημερινή οικογένεια”,  οργανώνει η 95 ΑΔΤΕ την Δευτέρα 06 Οκτωβρίου 2025 , στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου.  Με αφορμή τη διάλεξη, ο κ. Παπαπροδρόμου, πρώην Διευθυντής Διεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, μίλησε στον RV και τη Ρένα παυλάκη για την επίδραση του διαδικτύου και ειδικότερα των social media, στα παιδιά και στον ρόλο της οικογένειας, του σχολείου και γενικά της κοινωνίας απέναντι σε φαινόμενα βίας, που είναι όλο και συχνότερα.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη:

 – Τα social media είναι ένα κομμάτι της τεχνολογίας και είναι ένα κομμάτι της τεχνολογίας κοινό και για μικρούς και για μεγάλους. Από μόνα τους δεν δημιουργούν τη βία. Καμία μορφή τεχνολογίας δεν δημιουργεί τη βία. Τη βία τη μεταφέρουμε εμείς που χρησιμοποιούμε την τεχνολογία.

 – Πολλές φορές μπορεί να λειτουργήσει αυτό πολλαπλασιαστικά γιατί μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας, το βασικό στοιχείο που τα διακρίνει είναι ο μιμητισμός. Είτε στο οικογενειακό περιβάλλον είτε στο φυσικό περιβάλλον είτε στο εικονικό περιβάλλον. Επίσης μιλάμε για μια γενιά παιδιά που ζουν μια υβριδική πραγματικότητα. Ζουν δύο παράλληλες πραγματικότητες, τη φυσική και την εικονική. Πολλές φορές ενδεχομένως η εικονική να απορροφά μεγαλύτερο χρόνο από το ελεύθερο χρόνο τους ή το διαθέσιμο χρόνο τους. Επίσης σήμερα ζούμε σε μια εποχή παγκοσμίως όπου περίπου 5,5 δισεκατομμύρια είναι οι χρήστες του διαδικτύου και ένα στους τρεις χρήστες είναι παιδί. Τα παιδιά αυτά γεννιούνται σήμερα βλέποντας τους γονείς τους να χρησιμοποιούν την τεχνολογία. Σήμερα ο σύγχρονος γονέας ενδεχομένως να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην οθόνη του κινητού του παρά στο πρόσωπο του παιδιού του. 

 – Όταν μιλάμε για απαγορεύσεις, σημαίνει ότι στο προηγούμενο διάστημα έχουμε αποτύχει σε μια κλιμακούμενη προσέγγιση,  στην οποία ίσως να μην χρειάζονταν οι απαγορεύσεις. Είτε από τις πλατφόρμες, με ζητήματα αυτορρύθμισης, οι οποίες ενδεχομένως να μην κάνουν. Μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλες πλατφόρμες σήμερα βρίσκονται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 – Στα παιδιά, ενδεχομένως, εμείς οι μεγαλύτεροι και το εκπαιδευτικό σύστημα να μην έχουμε  δώσει διεξόδους.  Ένα καλό παράδειγμα πρακτικής, είναι η ρομποτική. Χρήση της τεχνολογίας, αλλά χρήση της τεχνολογίας σε μια θετική κατεύθυνση. Γιατί ουσιαστικά, ο μεγάλος κίνδυνος  είναι – πέρα από το να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα αυτά –  ίσως να περάσουμε ένα στρεβλό μήνυμα ότι η τεχνολογία φταίει γι’ αυτά. Απεναντίας, η τεχνολογία, αν με σωστούς όρους γίνει η προσέγγιση, ίσως είναι και η απάντηση  στο σημερινό αδιέξοδο που ζουν οι κοινωνίες. Η ακαδημαϊκή κοινότητα, τα πανεπιστήμια μας και τα ερευνητικά μας κέντρα θα πρέπει να κινηθούν σε μια άλλη κατεύθυνση, έτσι ώστε να βοηθήσουν τις κοινωνίες και τους θεσμούς να δίνουν παράδειγμα κατάλληλα παιδαγωγικό, τα εργαλεία που πρέπει να έχει σήμερα ο πολίτης που το δικαιούται και είναι  υποχρέωση της πολιτείας να το παρέχει.

 – Από την άλλη, όμως, ο κάθε πολίτης, ο καθένας μας από εμάς, πρέπει να κάνει μια υπέρβαση. Να ενδιαφέρεται. Είμαστε ένας λαός που δεν ενδιαφέρεται για βασικά πράγματα. Σας θυμίσω ότι είμαστε ένας λαός που δεν διαβάζει  ούτε ένα βιβλίο το χρόνο. Πολλοί  δεν έχουμε επισκεφτεί τη βιβλιοθήκη της πόλης μας, του χώρου μας, δεν έχουμε δωρίσει ένα βιβλίο, δεν ενδιαφερόμαστε για το σχολείο των παιδιών μας.

 – Σήμερα οι μεν γονείς κοιτούν τους εκπαιδευτικούς, οι δε εκπαιδευτικοί κοιτούν τους γονείς. Έχουμε μια αντίληψη παρκαρίσματος των παιδιών μας. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και μοναδικό. Το κάθε παιδί έχει μοναδικές ικανότητες και δυνατότητες.

-Τα φαινόμενα βίας και bullying και όλα αυτά που εμφανίζονται είτε στο φυσικό είτε στο σχολικό περιβάλλον. Ένας άλλος λανθασμένος όρος που ακούγεται και στα μέσα ενημέρωσης είναι  ο διαδικτυακός ή σχολικός εκφοβισμός.  Κανένα σχολείο και κανένα διαδίκτυο δεν φοβίζει. Εμείς κουβαλούμε αρνητικές συμπεριφορές. Ο εκφοβισμός μπορεί να συμβεί είτε εντός σχολείου είτε εκτός σχολείου. Είτε εντός διαδικτύου, είτε εκτός διαδικτύου. Άρα και ο τρόπος που χρησιμοποιούμε και επικοινωνούμε τις λέξεις έχει σημασία. Περνούμε λάθος μήνυμα.