ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να κερδίσει ο Χαφτάρ στην αντιπαράθεση της Λιβύης, υπο μίαν προϋπόθεση. Δεν θα ελεγχθεί, απολύτως, απο τους Ρώσους.
Αν κερδίσει και ελέγχεται απο τη Μόσχα δεν είναι καθόλου σίγουρο πως, ο στρατάρχης (!) θα πάρει τη θέση που αναμένει η Αθήνα. Να ακυρώσει, δηλαδή, τη Συμφωνία Ερντογάν- Σαράτζ. Η ρωσική διπλωματία θα χρησιμοποιήσει την επιρροή της για την περιδίνηση της Άγκυρας γύρω της.
Βεβαίως, υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που υποστηρίζουν τον Χαφτάρ, όπως η Γαλλία και η Αίγυπτος αλλά επι της ουσίας μηδέν. Τα κάστανα απο τη φωτιά θα τα βγάλει ο στρατάρχης. Δεν φαίνεται να τον βοηθούν στην κρίσιμη και αποφασιστική μάχη κατάληψης της Τρίπολης. Όσο για τις ΗΠΑ δείχνουν μια παράξενη αδυναμία- ή και αδιαφορία- για όσα τεκταίνονται στην περιοχή. Το αν η Ουάσιγκτον διαμορφώνει μια νέα πολιτική (και ποιά;) ή΄ έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά δεν είναι ευκόλως αντιληπτό.
Το αντίπαλο στρατόπεδο στη Λιβύη, αυτό που υποστηρίζει και η Τουρκία, φαίνεται να σταματά την προέλαση Χαφτάρ με μισθοφορικές δυνάμεις που αποστέλλονται απο τη Συρία μέσω Τουρκίας και Ελλάδας (!!!), αν πιστέψουμε δημοσιεύματα ελληνικών sites. Με πολιτικές αεροπορικές πτήσεις.
Οι κινήσεις αυτές δεν θα επιτύγχαναν αν δεν τις ενέκρινε η Ουάσιγκτον. Ό,τι και να λέει η Αθήνα αν το επιθυμούσαν οι ΗΠΑ θα γινόταν έλεγχος των αεροπορικών αποστολών.
Σημειωτέον ότι ο Χαφτάρ μετά τη ρήξη του με τον Καντάφι πήγε στις ΗΠΑ, πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και διέμενε κοντά στο Λάνγκλει, έδρα της CIA. Ωστόσο, η αμερικανική διπλωματία είναι διχασμένη. Οι επιφυλάξεις της προς τον Χαφτάρ έχουν να κάνουν με την υποστήριξή του απο τη Μόσχα.
Το πάζλ είναι περίπλοκο και χρειάζεται έξυπνες και γρήγορες κινήσεις. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διασπασμένη σχετικά με το Λιβυκό και δεν έχει διαμορφωμένη πολιτική. Ως, συνήθως, παρακολουθεί.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει μια δυτική αρχιτεκτονική ασφαλείας για την περιοχή, καθώς, ανατρέπονται ισορροπίες δεκαετιών. Μάλλον όχι, όπως όλα δείχνουν. Η Ευρώπη έχει επηρεαστεί απο το ελληνικό σύνδρομο εξωτερικής πολιτικής. Δρα, αφότου ανακύψει το πρόβλημα. Και δρα φοβικά.
Η ρευστότητα στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο, ακόμη, και στα Βαλκάνια οδηγεί σε έναν επαναπροσδιορισμό των ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή.
Ακριβώς, σ αυτήν την κρίσιμη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ξέρει τι θέλει.
Καθώς διαπιστώνουν την αδυναμία της Ένωσης να αναπτύξει πολιτική πέραν απο τη γερμανική μύτη, οι χώρες μέλη αναζητούν γεωπολιτικά στηρίγματα και οικονομικές συνεργασίες, πέραν αυτών που παρέχει η Ευρώπη. Μέχρι στιγμής με τη συναίνεσή της αλλά αν διακυβευθούν μείζονα συμφέροντα των χωρών μελών, δεν αποκλείεται να περάσει κρίση και η όποια κοινή εξωτερική πολιτική των Βρυξελλών.
Οι ελληνικές τριμερείς με Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο είναι τέτοιες υπερβάσεις αλλά έχουν τη συναίνεση της Ουάσιγκτον αλλά και της Ένωσης. είναι μια δειλή προσπάθεια των ΗΠΑ να διαμορφώσουν σιγά σιγά εναλλακτική λύση εξωτερικής πολιτικής στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εκείνο, πάντως, που, επίσης, διακρίνεται είναι κάποια απόκλιση της Βουλγαρίας, απολύτως, μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια και στο διαπιστούμενο συμφέρον απο την ηγεσία της χώρας. Χρειάζεται, όμως, προσοχή και ως μελλοντικός παράγων πρέπει να ληφθεί υπόψη στη διαμόρφωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Τι εννοώ;
Κατά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής της Ένωσης ο Βούλγαρος πρωθυπουργός ναι μεν στήριξε στο κοινό ανακοινωθέν την υποστήριξη που παρείχε η Ε.Ε. στην Ελλάδα στο θέμα του παράνομου Μνημονιου Κατανόησης Τουρκίας- Κυβέρνησης Τρίπολης αλλά έκρινε σκόπιμο να επισημάνει, δημοσίως, πως η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνη την Τουρκία και να λύσει τα προβλήματά της και πως η Τουρκία αποτελεί μια σημαντική δύναμη στην περιοχή. Πρόκειται, αναμφιβόλως, για μήνυμα και πρόσκληση προς την Άγκυρα.
Λίγες μέρες, αργότερα, τιμήθηκε ο Τούρκος πρέσβης στη Σόφια για τη συμβολή του στην ανάπτυξη των βουλγαροτουρκικών σχέσεων
Όλα αυτά είναι θεμιτά και εντάσσονται στο πλαίσιο των εξωτερικών σχέσεων των χωρών. Δείχνουν, όμως, και κρατικούς προβληματισμούς που δεν πρέπει να μας διαφεύγουν.
Στα παραπάνω αν προστεθεί και η ενόχληση της Σόφιας απο την παροχή στην Ελλάδα του δικαιώματος επιτήρησης του εναερίου χώρου των Σκοπίων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το περιβάλλον στην περιοχή δεν είναι, πια, γραμμικό. Γίνεται πολύπλοκο.
Η Τουρκία έχει μειονότητες στην περιοχή και μπορεί να τις επηρεάσει. Διαχειρίζεται, δε, ικανοποιητικά και αποτελεσματικά, μέχρι στιγμής, για την πολιτική της τον αλβανικό παράγοντα.
Θετική έκπληξη για την Ελλάδα αποτελεί ο Ζόραν Ζάεφ, πέρα απο τις όποιες επιφυλάξεις υπάρχουν σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Το ζήτημα που τίθεται στην ελληνική διπλωματία είναι πως θα διαχειριστεί αποτελεσματικά για τα ελληνικά συμφέροντα τις αξιώσεις της Τουρκίας χωρίς να διαρρήξει τις σχέσεις με την Άγκυρα.
Η Τουρκία δεν πρέπει να καταστεί περιφερειακή δύναμη αλλά και η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει ο αντίπαλος πόλος της. Δεν συμφέρει τη χώρα. Ο μικρασιατικός χώρος τον οποίο κατέχει, σήμερα, η σύγχρονη Τουρκία, αποτελείται απο λαότητες με ρίζες στο βάθος της ιστορίας. Την προσπάθεια επιρροής στις λαότητες αυτές δεν μπορεί να εγκαταλείψει μια ελληνική εξωτερική πολιτική με αναφορά στην ελληνική διαχρονία. Και η επιρροή αυτή δεν μπορεί να γίνει σε κλίμα πολεμικής αντιπαράθεσης.
Ας μην ξεχνούμε πως στη Θεσσαλονίκη εισήλθε το 1912 ο ελληνικός στρατός επειδή ο Ταξίμ Πασάς που τη διοικούσε είχε ελληνική παιδεία και θέλησε να την παραδώσει στους Έλληνες και όχι στους Βουλγάρους. Αν ήθελε να περιπλέξει τα πράγματα μπορούσε να το πετύχει.
Χρειάζεται, λοιπόν, αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων αλλά και ικανότητα διαμόρφωση πολιτικής με διπλωματικούς ελιγμούς.
Χρειάζεται μια ομάδα ανθρώπων που να τείνει προς τις ικανότητες του Ελευθερίου Βενιζέλου τον οποίο, πολλοί νεοέλληνες άρχισαν να σχολιάζουν αρνητικά. Αν υπάρχει Ελλάδα στα σημερινά σύνορα οφείλεται στον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Τη συνεισφορά στη χώρα και το λαό της μεγάλων ανδρών πρέπει να την αναγνωρίζουμε. Διαβάστε, απλώς, τους ελιγμούς του και κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και μετά για να δείτε τι σημαίνει διαμόρφωση και υλοποίηση εξωτερικής πολιτικής.
Οι δυνάμεις με τις οποίες συντάχθηκε, και κέρδισε ό,τι κέρδισε η Ελλάδα, ήταν διατεθειμένες να ικανοποιήσουν τις βουλγαρικές επιδιώξεις σε βάρος της Ελλάδας, αν η Σόφια συντασσόταν μαζί τους στον πόλεμο.
Ήμουν στη δημοσιογραφική αποστολή κατά την επίσκεψη του Ανδρέα Παπανδρέου στο Χάσκοβο της Βουλγαρίας όταν ο Ζίβκωφ δήλωνε κατά την κοινή συνέντευξη τύπου πως αποφάσισε και με τον Κ. Καραμανλή, νωρίτερα, και με τον Ανδρέα Παπανδρέου να εγκαταλείψουν το παρελθόν και να οικοδομήσουν στενές σχέσεις.
Οι σχέσεις αυτές οικοδομήθηκαν και απέδωσαν ως σήμερα. Σήμερα, χρειάζονται επικαιροποίηση. Όπως και με όλους τους Βαλκάνιους γείτονες. Με προσοχή, σύνεση και τόλμη, όποτε και όπου χρειάζεται.
Μακροσκελής η ανάλυση και με πολλές πτυχές για την εξωτερική πολιτική ,που πρέπει να ακολουθηθεί -την οποίαν φυσικά και έχει υπ’οψιν το Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών και οι σχετικοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού (τους οποίους φαίνεται να τους ακούει) ,αλλά μάλλον και η Ελληνική Εξωτερική πολιτική και τώρα και η Ευρωπαική ,τηρούν την αρχαία ελληνική αρχή ”να κάνεις πίσω ,για να πηδήξεις καλύτερα ” και δεν θα εκπλαγούμε αν στην ημέραν D κινηθούν ξαφνικά και νικηφόρα, εφόσον ο κ.Ερντογάν μπει στο φρενοκομείον ,που λέγεται Λιβύη με τις 13 φυλές και ενα Χαφτάρ τρικέφαλο και προς την Ρωσία και ιδίως προς την Αμερική ,αλλά και τις Μεσογειακές χώρες -κάτι σαν τον Σίσι της Αιγύπτου.
Το πάθημα του Καντάφι δεν θα το επαναλάβει.
Τα άλλα περί στιγμιαίας διαφοροποιήσεως-χωρίς βέτο- της Βουλγαρίας για την Συμφωνία Τουρκίας -Τρίπολης -όχι της όλης Λιβύης- μάλλον εκκινούν απο την μεγάλη τουρκική μειονότητα που έχει και από την ειδική μεταχείρισή της από πλευράς Τουρκίας στο μεταναστευτικό.
Σε κάθε περίπτωση η Ευρωπαική Βουλγαρία έχει θάψει οριστικά τις αιωνόβιες βλέψεις της εναντίον της Ελλάδος και όντας στο ΝΑΤΟ θεωρείται ενιαίος χωρος με την Ελλάδα,γιαυτό και ακίνδυνος.
Η στάση του μίνι κ.Ζάεφ δεν μας αφορά γιατί ελαύνεται απο την προεκλογική περίοδο -σε λίγες ημέρες δεν θα είναι πρωθυπουργός και μάλλον θα χάσει τις εκλογές και από τους μουσουλμάνους και φιλότουρκους Αλβανούς(”Βορειομακεδόνες” ελέω κ.Κοτζια) ,που δεν θα τον ψηφίσουν-.
ΤΕΛΟΣ η αναφορά στην εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου και στον ίδιον ,-που είναι απώτατο παρελθόν και μάλιστα δυσάρεστο και για την εσωτερική πολιτική της επιβαλλόμενης σήμερον ενότητας των πολιτικών δυνάμεων και του ελληνικού λαού ,αλλά και για την εξωτερική μας πολιτική ,γιατί ο άριστος διπλωμάτης και ταυτόχρονα ο μονομανής πατριώτης-όλοι οι άλλοι ήσαν προδότες από του Ανωτάτου άρχοντος μέχρι και της ηγεσιας όλων των πολιτικών κομμάτων (που τους εξώρισε εκτός Ελλάδος και στο τέλος τους ”δολοφονησε”) έως του εκλεκτού συνεργάτου του στους δυο Βαλκανικούς πολέμους Ιωάννη Μεταξά- στα υστερνά του -που τιμούν τα πρώτα – όχι μόνον υπέγραψε την Συμφωνία της Λωζανης , αλλά το 1930 υπέγραψε και το Σύμφωνον Φιλίας και Συμμαχίας με τον σφαγέα του Ελληνισμου της Ανατολής και των 353.000 Ελληνων Ποντιων Κεμάλ ,αλλά και το 1932 πρότεινε αυτόν τον Κεμάλ και για το βραβείο Νόμπελ Ειρηνης -γεγονότα που συνιστούν ”κλώτσημα της καρδάρας με το γάλα ”(που μέχρι τότε είχε γεμίσει) και λόγους για πανελλήνια λήθη του .
Ηταν όμως δημοκράτης -αντιμοναρχικός απο πείσμα -και ”τον πήραν στις πλάτες τους όλοι οι ”δημοκράτες”, που έγιναν πολλοι απο το 1917 με το ΚΚΕ ,μαζί με τους διχασμένους αντιμοναρχικούς στρατιωτικούς -που μέχρι το 1935 έκαναν συνεχή Κινήματα για να τον κρατήσουν στην εξουσία- και όλοι μαζί χωρίς τους εκτελεσθέντες το 1922, έγραψαν την νεώτερη Ελληνικη ιστορία με μυθεύματα και παραπολιτικά γεγονότα ,που επεβίωσαν και μετά την Μεταπολιτευση και έδωσαν τις γνωστές μονοκομματικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και τον κυβερνητικό ΤσιπροΣυριζα ,παρ’οτι οι υβριζόμενοι πολιτικοί αντίπαλοί τους πρωτοστάτησαν για την διάσωση της Πατρίδος απο τον Διεθνή κομμουνισμό και έβαλαν -μόνοι αυτοί- την Ελλάδα στην Ευρώπη ΜΑΣ.
Τι να λέμε τωρα . Αν ζούσε τωρα ο Βενιζέλος δεν θα ήταν υπέρ της Χάγης -για τα πάντα όλα-,όπως όλοι οι διάδοχοί του στην ”Δημοκρατική” Παράταξη (κ.Σημίτης κλπ.κλπ.);;;.ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ .