Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τους δημοσκόπους, ζούμε ιστορικές στιγμές: Το πολιτικό σύστημα αλλάζει ριζικά, λόγω τριών κομμάτων που, αθροιστικά, διεκδικούν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων.

Το παράδοξο είναι ότι αυτά τα κόμματα δεν υπάρχουν! Απλώς μια μεγάλη μερίδα πολιτών, βεβαιώνει – κατά τους δημοσκόπους πάντα – ότι αν υπήρχαν θα τα ψήφιζαν.

Μάλλον αλλού το πάνε: Υποδηλώνοντας ότι οι πολίτες προτίθενται να τα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές παρακινούν να υπάρξουν. Για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση. Δείχνει πολύπλοκο αλλά δεν είναι.

Απλώς σ’ αυτές τις δημοσκοπικές καινοτομίες – αποτυπώνεται η προσπάθεια δυο πρώην Πρωθυπουργών να ανακτήσουν το έδαφος που έχουν χάσει στον ζωτικό παραταξιακό χώρο τους.

Ως βασική ανταγωνίστριά τους προβάλλεται μια παιδίατρος από τη Θεσσαλονίκη, με χαρακτηριστικά αστάθμητης παραμέτρου. Από την αρχική επιδίωξη της τιμωρίας των υπευθύνων για στην τραγωδία των «Τεμπών – στην οποία η ίδια έχασε τη κόρη της – πλέον διεκδικεί ρόλο «ηθικής» μεταρρυθμίστριας του πολιτικού συστήματος.

Τα αντίστοιχα κόμματα που διακινούν ότι θα ιδρύσουν ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς και η Μαρία Καρυστιανού θα ανατρέψουν, υποτίθεται, τα σημερινά πολιτικά δεδομένα. Παρ’ ότι δεν είναι καν βέβαιη η ίδρυση τους…

Η στοιχειώδης πολιτική ανάλυση όμως, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για υπερβολές – με υποκρυπτόμενες σκοπιμότητες των ενδιαφερομένων και των χορηγών τους. Στην πραγματικότητα τα υπό κατασκευή κόμματα, λίγες προϋποθέσεις – θα – διαθέτουν, να βγουν από τις κάλπες με την ισχύ που τους προσδίδουν προκαταβολικά τα γκάλοπ και κάποια ΜΜΕ.

Τσίπρας: τοπίο την ομίχλη

Να αρχίσουμε από τον Αλέξη Τσίπρα, που εμφανίζεται ως πιθανότερος «νέος» παίκτης ή ακριβέστερα: ως μεταμορφωμένος και χωρίς τις «παιδικές ασθένειες» του παρελθόντος του.

Μετά από δυο συντριπτικές ήττες – που τον οδήγησαν σε απραξία και περιθωριοποίηση, προκαλώντας και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ με διαδοχικές διασπάσεις – τώρα, πρωταγωνιστεί σε ένα οργανωμένο σχέδιο που βασίζεται περισσότερο σε πολιτικό μάρκετινγκ, παρά σε πολιτικές πρωτοβουλίες.

Εμφανής στόχος του είναι η επανεγκατάσταση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής – όπου τον είχαν ωθήσει οι μνημονιακές συνθήκες που δημιούργησαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αλλά δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει στην τετραετή πρωθυπουργία του, ή έστω με τον προνομιακό ρόλο του μεταξύ 2019 – ‘23.

Επιχειρεί όμως να το κάνει αναδρομικά με όχημα την προσωπική αφήγηση του παρελθόντος – όπως συμπυκνώθηκε στο πολυδιαφημισμένο, αλλά μάλλον ανιαρό, αυτοβιογραφικό βιβλίο «Ιθάκη».

Ουσιαστικά ο πρώην Πρωθυπουργός δείχνει να ακολουθεί – ξανά – τη συνταγή του Αμερικανού συγγραφέα Τζον Νάισμπιτ: «Για να γίνεις ηγέτης, πρέπει να βρεις μια παρέλαση και να μπεις μπροστά της». Ωστόσο, αυτή τη φορά καμία παρέλαση δεν διακρίνεται στο ορίζοντα.

Παρά την ενθουσιώδη έναρξη του εγχειρήματος – με υποστήριξη μιντιακών και οικονομικών παραγόντων, με τους οποίους φυσιολογικά έπρεπε να βρίσκεται σε αναμέτρηση – η συνέχεια δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της «επένδυσης».

Η αξιολόγηση του βιβλίου, ως ιστορικού και πολιτικού ντοκουμέντου, είναι χαμηλή ως αρνητική και ο διαφαινόμενος εκδοτικός θρίαμβος αμφισβητείται πλέον.

Ο ίδιος ο Τσίπρας παρουσιάζει το σχέδιό του με αυτοπεποίθηση, αλλά τμήματα του βιβλίου, έδωσαν βάση για αρνητικά σχόλια σε βάρος του: Πχ με όσα περιγράφει, δικαιώνει όσους έλεγαν «από ποιους γλυτώσαμε». Τους οποίους ο ίδιος αποδοκιμάζει με καθυστέρηση ως αίτιους των λαθών του…

Από τις πρώτες ενδείξεις διακρίνεται ο κίνδυνος να κάνει απλώς μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό του.

Στις δυο συγκεντρώσεις που οργάνωσε για να παρουσιάσει το αφήγημά του, κυριαρχούσαν οι ηλικιωμένοι ΣΥΡΙΖΑίοι, του παλιού… κακού καιρού.

Ότι τσουβάλιασε τους επικεφαλής τους… σε ένα πατάρι και τους έδειχνε ως πήγες της κακοδαιμονίας του – απαξιώνοντας, σχεδόν με περιφρόνηση, το πρώην κόμμα του – δεν έκανε καλή εντύπωση.

Τα ικανοποιητικά «ευρήματα» των γκάλοπ, δεν αποτυπώθηκαν στις δυο πρώτες συγκεντρώσεις. Χωρίς νέα πρόσωπα, το μέλλον δεν διαγράφεται και τόσο ευοίωνο, για το κόμμα που κάποια στιγμή θα ανακοινώσει. Αν το αποφασίσει οριστικά.

Υπάρχει και το προηγούμενο του Δημήτρη Αβραμόπουλου, πριν από 25 χρόνια. Όταν διέκρινε ευφυώς ότι, η δημοσκοπική ευεξία δεν οδηγεί απαραίτητα σε εκλογική επιτυχία εγκατέλειψε το κόμμα, που είχε ήδη αναγγείλει με λογότυπο και πρόγραμμα – και επέστρεψε στη ΝΔ.

Αυτό που καθιστά τοπίο στην ομίχλη, το εν αναμονή «κόμμα Τσίπρα», είναι ότι μέχρι στιγμής η «αιχμή του δόρατος», όπως θέλησε να εμφανίσει την πρόσκληση για «αυτοοργάνωση», δεν απέδωσε τα αναμενόμενα.

Όσοι διατίθενται να πλαισιώσουν στη νέα «Έφοδο στο ουρανό» – κατά τον τίτλο ενός βιβλίου του δημοσιογράφου Θανάση Λάλα – δεν είναι παρά ο παλαιός ΣΥΡΙΖΑ με… ελλείψεις.

Έτσι, το πιθανότερο είναι να ξαναγίνει επικεφαλής ενός γνήσιου υποσυνόλου του κόμματος που εγκατέλειψε. Δεδομένου ότι δεν διακρίνονται ενδείξεις ότι το τμήμα της Δημοκρατικής παράταξης, που τον στήριξε το 2012 – ‘19, προτίθεται να τον ακολουθήσει εκ νέου.

Καλή αρχή δεν το λες και το μέλλον δείχνει όπως περιέγραφε η παλιά πρωθυπουργός του Ισραήλ, Γκόλντα Μέιρ, τον Μωυσή: «Μας τριγύριζε σαράντα χρόνια στην έρημο και τελικά μας πήγε στο μόνο μέρος της περιοχής που δεν υπάρχει πετρέλαιο» .

Σε αδιέξοδο το ριμέικ Σαμαρά

Στο απέναντι στρατόπεδο, ο Αντώνης Σαμαράς μετά τον αιφνιδιασμό του από τον Μητσοτάκη – που τον εξοβέλισε από τη ΝΔ «δι’ ασήμαντον αφορμήν» – διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για ριμέικ του 1993, με την ανατροπή ενός ακόμη Μητσοτάκη από τη πρωθυπουργία. Οι, λίγοι, «Σαμαρικοί» βουλευτές προτίμησαν τα υφυπουργεία, παρά τη δόξα του Συμπιλίδη.

Αλλά και η προοπτική να συστήσει νέο κόμμα που θα αποδυναμώσει τον Μητσοτάκη στις κάλπες, οδηγείται σε αδιέξοδο, όσο δεν εξασφαλίζει την προϋπόθεση που έθετε ο ίδιος: Να συμπράξει μαζί του ο Κώστας Καραμανλής.

Στο παρελθόν τον είχε βγάλει από την έρημο, μετά την αποτυχία του κόμματος που δημιούργησε ανατρέποντας τον Μητσοτάκη. Αλλά η ιδιότυπη «σέχτα» που έχουν δημιουργήσει μεταξύ τους – από τότε που ο Μητσοτάκης τους τα πήρε όλα – δεν έχει προοπτική.

Ο Καραμανλής είναι ορκισμένος εχθρός των συνθηκών άσκησης της πολιτικής σήμερα και αν άλλαζε γνώμη θα το έκανε για τον εαυτό του. Άλλωστε ουδέποτε έδειξε διάθεση απευθείας αναμέτρησης με τον νεότερο Μητσοτάκη που ο ίδιος έβαλε στη Βουλή το 2004!

Επιπλέον ο Καραμανλισμός βρίσκεται σε κακή κατάσταση πλέον. Ο ίδιος, ως επιφανέστερος εκπρόσωπος του, προτίμησε να απέχει από τη Βουλή. Ο συνονόματος του, που είχε νομιμοποιήσει τον Νεομητσοτακισμό, μετέχοντας στις κυβερνήσεις του, έφτασε στο κατώτερο σκαλοπάτι της πολιτικής. Και το κόμμα περιήλθε στην απόλυτη εξουσία της οικογένειας Μητσοτάκη.

Συνεπώς, μόνο σε αυτοκτονική διάθεση θα μπορούσε να αποδοθεί η συμπαράταξη του μακροβιότερου προέδρου της ΝΔ με τον Σαμαρά. Όταν μάλιστα και οι περισσότεροι Καραμανλικοί έχουν ενταχθεί – με αξιώματα – στο σύστημα Μητσοτάκη.

Πρακτικά από την παλαιά κραταιά Καραμανλική πτέρυγα, μόνο ο Προκόπης Παυλόπουλος διατηρεί ακέραιη την πολιτική του υπόσταση και την προσωπική του αξιοπρέπεια και τις αρχές του ιδρυτή: Δεν συνέβαλε με κανένα τρόπο στην εδραίωση του νεότερου Μητσοτάκη στη ΝΔ – όπως έκαναν ο Καραμανλής και – πρωτίστως – ο Σαμαράς.

Η Καρυστιανού και το πολύχρωμο «λούμπεν»

Στην άλλη γωνία του τριγώνου των εικαζόμενων – ή εκβιαζόμενων – εξελίξεων, κυριαρχεί η Μαρία Καρυστιανού. Ως εν δυνάμει επικεφαλής – ή βασικός μέτοχος – κόμματος, με ευρύτερη επιρροή από τα προηγούμενα, κατά τις «μετρήσεις».

Ωστόσο, πολιτικά είναι η πιο αδύναμη συνιστώσα της «αλλαγής δεδομένων». Η σχέση της με το – απροσδιόριστης προέλευσης και σύνθεσης – πιθανό εκλογικό κοινό της, ήταν και παραμένει συναισθηματική.

Όσο τείνει να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά, τόσο χαλαρώνει.

Είναι επίσης εμφανής η δυσφορία που προκαλούν οι πολιτικές προσδοκίες της στον Σύλλογο που την ανέδειξε στην ηγεσία του και τώρα την καλεί να επιλέξει: Ή προσήλωση στον στόχο για δικαστική δικαίωση των θυμάτων, ή καριέρα στην πολιτική.

Καθώς το «κόμμα Καρυστιανού» δεν έχει εμφανίσει κανένα ιδεολογικό και πολίτικο γνώρισμα, η δοκιμασία του στην κάλπη θα είναι δύσκολη. Χωρίς ηγεσία με πολιτικό εκτόπισμα, ιδεολογικό πλαίσιο και προγραμματικό λόγο, πολύ δύσκολα η συμπάθεια προς τη μαχόμενη Καρυστιανού θα μεταβολιστεί σε ψήφο το κόμμα της.

Τα συντηρητικά χαρακτηριστικά της προσωπικής «αύρας» της, οι επαφές της με πρόσωπα από τη ακροδεξιά μέχρι τις «απολιτικές» φιγούρες που την περιβάλουν, δυσχεραίνουν την «πολιτικοποίηση» των θετικών συναισθημάτων που προκαλεί ο αγώνας της.

Στον οποίο ήδη έχει διαπράξει λάθη. Πχ η – αβάσιμη – εναντίωση στην εισαγγελέα, Πόπη Παπανδρέου και η αψυχολόγητη αντίδραση στον έλεγχο του Σωματείου της από τον ΣΔΟΕ που απέπνεε αίσθηση ακαταδίωκτου – όπως είχαν κάποιοι στην περίπτωση της Novartis.

Ο εκμηδενισμός του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, με την υπερφίαλη στόχευση της πλήρους αντικατάστασής του με κάποιους – αγνώστους – «σοφούς» που συγκεντρώνει, αντιστοιχεί περισσότερο σε «λούμπεν» παρά σε συνειδήτους πολίτες.

Άλλωστε από το ακροατήριό της δείχνει να περιμένει θρησκευτική προσήλωση στο πρόσωπο της, παρά πολιτική ενεργοποίηση με κοινοβουλευτικούς κανόνες.

Ακόμη και αν η συμπάθεια στο πρόσωπό της παραμείνει – στις αναπόφευκτές συγκρούσεις της πολιτικής, η εμφάνισή στης στα μαρμαρένια αλώνια του δημοσίου βίου, μπορεί να αποβεί άσφαιρη – κατά τον τρόπο που έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου: «Μας ερωτεύονται, αλλά δεν μας παντρεύονται».

Συμπέρασμα, οι εν ενεργεία σχεδιασμοί με προσωποποιημένες επιδιώξεις δια της ίδρυσης κόμματος, προκαλούν εντυπώσεις, ή περιέργεια, που συντηρούνται μιντιακά – αλλά δεν θα αντέξουν στον χρόνο.

Άλλωστε, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν διαθέτουν ισχυρά στοιχεία πολιτικού διεμβολισμού του εκλογικού σώματος, πόσω μάλλον του «συστήματος», ούτε κυβερνώσα προοπτική.

Το μόνο που μπορούν να αποφέρουν είναι η παρουσία των ενδιαφερομένων στην επόμενη Βουλή, με μικρές και ευάλωτες ομάδες βουλευτών. Πολύ μικρό για τις προσδοκίες τους. Από αυτή την άποψη, φαίνεται να χτίζουν στην άμμο και να κυνηγούν ανεμόμυλους.

Τα κόμματα δεν είναι «πρότζεκτ» επικοινωνιολόγων, ούτε προκύπτουν από Μεσσίες που μεγαλώνουν αυθαίρετα τον ίσκιο τους. Είναι ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού, με κριτήρια ιδεολογικά, πολιτικά, ιστορικά, αισθητικά και ταυτόχρονα – ή και ατομικού – συλλογικού συμφέροντος.

Εκτός αν δεν μιλάμε ακριβώς για κόμματα, αλλά για αθροίσματα ψηφοδελτίων που θα διεκδικήσουν, κατά νομό, την ψήφο των πολιτών με χάντρες και καθρεφτάκια…

https://www.ieidiseis.gr/politiki/655868/giati-ta-kommata-tsipra-samara-kai-karystianoy-den-echoyn-mellon/