του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η εγκατάλειψη του «δεν διεκδικούμε τίποτε» είναι αυτή που τους πονά. Αυτήν την εκδοχή του πολέμου τρέμουν. Η εγκατάλειψη του δόγματος της ήττας, αναβαθμίζει την Ελλάδα αυτόματα και την τοποθετεί στο βάθρο του πρωταγωνιστή, ενώ την ίδια στιγμή επιβάλει στην Τουρκία να δώσει τις απαντήσεις που δεν διαθέτει, κι αυτό είναι πρόβλημα που δεν μπορεί να το διαχειριστεί με όρους βουλημικής νοσηρότητας.
Η αποτελεσματική προετοιμασία και εν τέλει η επιτυχής έκβαση ενός αντιπερισπασμού που θα μπορούσε να προσλάβει τα χαρακτηριστικά ακόμη και συντριπτικού πλήγματος σε βάρος του αντιπάλου, κατά κανόνα εξαρτάται ΚΑΙ από την επικοινωνιακή διαχείριση που θα επιλεγεί, κατά την περίοδο που όλα προϊδεάζουν πως η επερχόμενη σύγκρουση είναι αναπόφευκτη…
Φυσικά, για λόγους τακτικής και επιβεβλημένης σκοπιμότητας, τα χαρτιά δεν ανοίγονται αν και οι προειδοποιήσεις θα πρέπει να είναι απολύτως σαφείς. Ενίοτε δε είναι και ωφέλιμο να καλλιεργείται στον αντίπαλο η εντύπωση πως οι σχεδιασμοί μπορεί να είναι και ιδιαίτερα ρηχοί, και πως κινούνται ακόμη και στα όρια της επιπολαιότητας ή και της ανυπέρβλητης ανοησίας…
Η Ελλάδα βέβαια, κατά κανόνα παραδέρνει στην ανοησία και στην ελαφρότητα, αναφορικά με τον τρόπο που διαχειρίζεται τις κρίσιμες εθνικές της υποθέσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι προσανατολίζεται ή πολύ περισσότερο ότι προετοιμάζεται για έναν συντριπτικό επιχειρησιακό αντιπερισπασμό, ως απάντηση στην κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας…
Από την άλλη μεριά η Τουρκία δοκιμάζει τις Ελληνικές ανοχές. Πρωτίστως δοκιμάζει την αποτελεσματικότητα της κυρίαρχης Ελληνικής στρατηγικής σκέψης. Με τα τερτίπια και τις προκλήσεις της αλλά και με τα θεσμικά τσαλαβουτήματά της, η Τουρκία επιδιώκει να διαβάσει διαθέσεις… Να ανιχνεύσει το εύρος της στρατηγικής σκέψης… Να καταγράψει όλα όσα πιθανολογείται να ενσωματωθούν αλλά και όλα εκείνα που αποκλείεται να συμπεριληφθούν στην αναμενόμενη Ελληνική αντίδραση την ώρα «μηδέν»…
Δοκιμάζει… Καταγράφει… Αξιολογεί… Και ΔΕΝ χρονοτριβεί… Και αυτή είναι μια τακτική που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε…
Όσο οι Τούρκοι επιτελείς «διαβάζουν» πως η Ελλάδα θα συρθεί στο γήπεδο της επιλογής τους, δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να ανησυχούν…
- ΟΥΤΕ για το εύρος της Ελληνικής απάντησης…
- ΟΥΤΕ για την σοβαρότητα της κλιμάκωσής της…
- ΟΥΤΕ για τις συνέπειες που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ή όποια εμπλοκή των συμμάχων στην διαδικασία της εκτόνωσης…
Οι Τούρκοι επιτελείς έχουν όμως κάθε λόγο να ανησυχούν για την δύναμη του απρόβλεπτου… Για τις πραγματικές συνέπειες αυτού που αντικειμενικά δεν θα μπορούν να ελέγξουν… Για το κόστος μιας πραγματικά δυναμικής και απολύτως στοχευμένης Ελληνικής αντίδρασης, για την οποία δεν θα μπορούσαν να έχουν τις κρίσιμες απαντήσεις που την αφορούν, αναφορικά με το ΠΟΥ… το ΠΩΣ… σε ποιά ΕΚΤΑΣΗ… και ΠΟΙΟ θα είναι τελικά το εύρος των πραγματικών ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ που θα κληθούν να διαχειριστούν την επόμενη μέρα…
Αυτός είναι και ο λόγος που εναλλάσσουν και διευρύνουν την βεντάλια των προκλήσεων. Το «δεν παραχωρούμε τίποτε» είναι κάτι που δεν τους απασχολεί… Αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι να σιγουρέψουν πως το ελληνικό «δεν διεκδικούμε τίποτε», παραμένει σε κάθε περίπτωση σταθερή και αμετάβλητη παράμετρος στην κυρίαρχη ελληνική στρατηγική σκέψη.
Το «δεν παραχωρούμε τίποτε» σχετίζεται με ένα επιχειρησιακό σαβουάρ βίβρ, που αφορά μόνον όσους ερωτώνται, και σε αυτού του είδους την διαχείριση δεν έχουν σκοπό να καταφύγουν οι άρπαγες των Τουρκικών επιτελείων.
Η εγκατάλειψη του «δεν διεκδικούμε τίποτε» είναι αυτή που τους πονά. Αυτήν την εκδοχή του πολέμου τρέμουν. Η εγκατάλειψη του δόγματος της ήττας, αναβαθμίζει την Ελλάδα αυτόματα και την τοποθετεί στο βάθρο του πρωταγωνιστή, ενώ την ίδια στιγμή επιβάλει στην Τουρκία να δώσει τις απαντήσεις που δεν διαθέτει, κι αυτό είναι πρόβλημα που δεν μπορεί να το διαχειριστεί με όρους βουλημικής νοσηρότητας.
Αυτός είναι και ο λόγος που επιμένουμε ότι το ελληνικό συγκριτικό πλεονέκτημα ΔΕΝ πρέπει να καεί και η σύγχρονη ιστορική πρόκληση δεν πρέπει να βαλτώσει στο βούρκο με τις αδιέξοδες αυταπάτες.
Η Ελλάδα επιτέλους θα πρέπει για μια φορά – ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ – να μην υπογράψει η ίδια την ληξιαρχική πράξη του αφανισμού της στο όνομα της διαφύλαξης της «συμμαχικής αρμονίας» που της υπαγορεύεται, αλλά να συνειδητοποιήσει το πραγματικό μέγεθος της πρόκλησης και πως η γεωπολιτική της χειραφέτηση είναι προαπαιτούμενο για την στρατηγική της επιβίωση την επόμενη μέρα.
Αυτή την στιγμή ΜΠΟΡΕΙ… Και το μόνο που χρειάζεται, είναι να πραγματοποιήσει την θεμελιώδη στρατηγική μεταστροφή που θα της επιτρέψει να το αποτολμήσει.
Αν δεν το πράξει σήμερα, τότε αύριο δεν θα διαθέτει καν την πολιτική κυριαρχία για να μπορεί να πάρει αντίστοιχες αποφάσεις.
Καλό θα είναι λοιπόν οι περιφερόμενοι «στρατηγιστές» αντί να αυτοθαυμάζονται, να συναισθανθούν μεταξύ άλλων ΚΑΙ την προσωπική τους ευθύνη για το «καλό παιδί» που έφτιαξαν, και να αλλάξουν ρότα πριν το οδηγήσουν οι «σύμμαχοι» στα πεύκα του Σίνη του Πυτιοκάμπτη. Ο νοών νοείτο…
