Με πρόσφατο άρθρο μου παρουσίασα και αξιολόγησα τις διερευνητικές συνομιλίες Ελλάδος-Τουρκίας του παρελθόντος. Συμπέρανα, λοιπόν, ότι αποτέλεσαν έναν αυτοσκοπό, που δεν προώθησε κάποια σύγκλιση θέσεων, επί 14 χρόνια και 60 γύρους συναντήσεων. Επιπλέον, πάγωσε την αξιοποίηση από την Ελλάδα του νομικού οπλοστασίου που της παρέχει το Δίκαιο της Θάλασσας και ταυτόχρονα έδωσε στην Τουρκία την πρωτοβουλία κινήσεων που οδήγησε στη θεωρία της Γαλάζιας Πατρίδας, στην διεκδίκηση πληθώρας ελληνικών νήσων και στο τουρκολιβυκό Μνημόνιο.
Σήμερα θα αναφερθώ στους λόγους της αποδοχής της Ελλάδος για τις διερευνητικές και στην πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας ενόψει του 61ου γύρου των νέων διερευνητικών συνομιλιών που επίκειται. Δύο ήταν προφανώς οι λόγοι που ώθησαν την ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί την νέα αυτή διαδικασία:
Πρώτον, το ότι, μετά την επίδειξη ισχύος και από τις δύο πλευρές, η λεγόμενη “αποκλιμάκωση” επήλθε μετά από έντονη και υψηλού επιπέδου διπλωματική δραστηριότητα, τόσο της ΕE (και ιδίως της προεδρεύουσας Γερμανίας και της πυρηνικής δύναμης-μονίμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, Γαλλίας), όσο και των ΗΠΑ.
Άσχετα από την απόλυτη υπαιτιότητα της Τουρκίας για την κρίση, και των μηδενικών ή ισχνών προοπτικών ευόδωσης της διαδικασίας, η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αρνηθεί έναν διάλογο, διερευνητικό μάλιστα (αν και πρόκειται για ευφημισμό). Η κριτική θα ήταν άμεση εναντίον μας για ακαμψία και έλλειψη ευελιξίας! Ιδίως δε, επειδή εμείς ζητήσαμε την διπλωματική στήριξη.
Δεύτερον, ο ουσιαστικότερος όμως, κατ’ εμέ, λόγος ήταν η εξασφάλιση χρόνου για την Ελλάδα, ώστε να επιταχύνει και να ολοκληρώσει τη στρατιωτική της ετοιμασία και κυρίως την προμήθεια εξελιγμένων οπλικών συστημάτων, κυρίως των ναυτικών και αεροπορικών μας δυνάμεων αλλά και του πυραυλικού οπλοστασίου μας. Και αυτό γιατί η πιθανότητα εξεύρεσης κοινού εδάφους στις συνομιλίες είναι εντελώς θεωρητική.
Η Τουρκία πιθανότατα θα αρνηθεί κοινή προσφυγή στη Χάγη ή θα το πράξει με πακέτο θεμάτων που οφείλει να απορρίψει η Ελλάδα, και επειδή η πρόσφατη κρίση μάλλον ήταν η τελευταία “γενική πρόβα” των Τούρκων, πριν υλοποιήσουν τα μεγαλομανή σχέδιά τους, για στρατιωτικό εξαναγκασμό της Ελλάδος σε απαράδεκτες παραχωρήσεις στα θέματα θαλασσίων ζωνών, αλλά και στους τομείς των “γκρίζων ζωνών” (διεκδικούμενα νησιά) και του αφοπλισμού των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Λάθος μηνύματα
Μετά τα λάθος μηνύματα που δώσαμε στους Τούρκους, στην Κύπρο το 1974 και στα Ίμια το 1996, ως προς την στρατιωτική ικανότητα και αποτελεσματική αποτροπή μας (κάτι που αποθράσυνε την Τουρκία και έφερε πιο κοντά την θερμή αντιπαράθεση), η ενδεχόμενη (και σφόδρα πιθανή) στρατιωτική εμπλοκή μεταξύ μας, μικρής ή μεγάλης κλίμακας, θα πρέπει να είναι νικηφόρα.
Θα πρέπει να είναι νικηφόρα, επί της ουσίας και επί των εντυπώσεων, για τη χώρα μας, ώστε να σταματήσει ο ολέθριος κατήφορος της Τουρκίας στην πολιτική της απειλής και χρήσης βίας, για την επίτευξη των μεγαλομανών στόχων του “Εθνικού Όρκου” της και της “Γαλάζιας Πατρίδας”, που, προωθώντας αλλαγή συνόρων και παράνομη κτήση θαλασσίων ζωνών, βρίσκονται σε αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο, τις αρχές της ΕΕ και βέβαια του ΟΗΕ, αλλά και του ΝΑΤΟ.
Η πρόσφατη άρτια και αποτελεσματική κινητοποίηση των Ενόπλων μας Δυνάμεων, αποτέλεσε μία σημαντική “ανάσα” και βεβαιότητα για τον ελληνικό λαό και ένα σοβαρό μήνυμα προς την Τουρκία για το κόστος και το αποτέλεσμα μίας πιθανής σύρραξης. Αλλοίμονο αν η Ελλάδα ηττηθεί σε ενδεχόμενο ένοπλο επεισόδιο ή σύρραξη!
Η δορυφοροποίηση μας από την Τουρκία και η καταρράκωση της αξιοπρέπειας, της κυριαρχίας και της διεθνούς μας θέσης θα είναι μόνιμη και καταλυτική. Μετά τη 10ετή χρεωκοπία, απαιτείται λόγω του τουρκικού κινδύνου, η ταχύτατη κατανομή κονδυλίων για την συντήρηση, την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων μας Δυνάμεων.
Το προηγούμενο του Μακεδονικού
Οι πρόσφατες εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στο Forum της ΔΕΘ είναι ένα σωστό πρώτο βήμα, αλλά αυτό θα το κρίνει η ηγεσία του στρατεύματος, η οποία πρέπει να εισακουσθεί καθώς ο κίνδυνος τουρκικής επίθεσης είναι άμεσος. Όπως άλλωστε και η πιθανότητα κατάρρευσης των διερευνητικών συνομιλιών. Αν αυτές δεν είναι fast track (λίγων μηνών), τότε θα διολισθήσουν σε μία νέα 14ετία, χαμένη για την ριζική αναβάθμιση των θαλασσίων δικαιωμάτων της Ελλάδος και την κάρπωση των πιθανών ωφελημάτων από τον υποθαλάσσιο και θαλάσσιο πλούτο των παρακείμενων θαλασσών μας, στα 15.000 χιλιόμετρα της ελληνικής ακτογραμμής (σχεδόν διπλάσιας από την τουρκική).
Ας μην ξεχνάμε και τα τραγικά λάθη των ελληνοσκοπιανών συνομιλιών στο πλαίσιο της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, που διήρκησαν, άνευ λόγου, επί 22 χρόνια(!), δίνοντας στους γείτονες την δυνατότητα να κωλυσιεργούν στα ουσιώδη, που έμειναν άλυτα (κρατικό όνομα, εθνότητα, γλώσσα, ιθαγένεια), μέχρι το 2017. Ταυτόχρονα δε προωθούσαν διμερείς αναγνωρίσεις από άλλα κράτη με το σφετεριστικό ελληνικότατο όνομα της “Δημοκρατίας της Μακεδονίας”, πράγμα που συνέβαλε στην παράνομη χρησικτησία των Σκοπίων στο όνομα, και συνέβαλε στην κάκιστη Συμφωνία της Πρέσπας. Ας μη θρηνήσουμε κι άλλες, μείζονες εθνικές ήττες και στα ιστορικά πελάγη μας γύρω από την Ελλάδα.
Γιατί επιμένουν οι σύμμαχοι
Γιατί όμως επιμένουν οι σύμμαχοι και εταίροι μας στην επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών; Θέλουν να επιτύχουν την διαχείριση του προβλήματος, μέσα στο χρόνο, παρά την υψηλότατη πιθανότητα (βεβαιότητα μάλλον) της μη επίτευξης προόδου και λύσης. Έτσι όμως κατέληξε η Ελλάδα να είναι η τελευταία (149η) χώρα παγκοσμίως σε θαλάσσια δικαιώματα!
