Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μνημειώδη βραχογραφία και αντικείμενα στη βόρεια Σαουδική Αραβία, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τις συμβατικές υποθέσεις σχετικά με το πότε οι άνθρωποι κατοικούσαν για πρώτη φορά στις ερήμους της περιοχής.
Τα γλυπτά, που χρονολογούνται μεταξύ 12.800 και 11.400 ετών, αποτελούν την παλαιότερη άμεση αρχαιολογική απόδειξη ανθρώπινης εγκατάστασης στην αραβική ενδοχώρα κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που για πολύ καιρό θεωρούνταν πολύ ξηρή για να επιτρέψει την ανθρώπινη ζωή.
Η πλειονότητα των γλυπτών είναι ζώα σε φυσικό μέγεθος, κυρίως καμήλες, αλλά και αγριοκάτσικα, γαζέλες, ιπποειδή, ακόμη και βούβαλοι.
Οι μεμονωμένες καμήλες έχουν μήκος σχεδόν τρία μέτρα και ολόκληρα πάνελ εκτείνονται σε μήκος πάνω από 20 μέτρα σε απόκρημνες πλαγιές, υψώνοντας έως και 39 μέτρα πάνω από το έδαφος. Η δημιουργία τέτοιων έργων τέχνης απαιτούσε προσεκτική τοποθέτηση εικόνων σε σημεία που θα ήταν ιδιαίτερα ορατά και εντυπωσιακά.
Οι χαρακτικές δημιουργήθηκαν σε διάφορες φάσεις. Τα πρώιμα πάνελ περιείχαν στυλιζαρισμένες ανθρώπινες μορφές, οι οποίες αργότερα επικαλύφθηκαν από πιο φυσιοκρατικές αναπαραστάσεις ζώων.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, αργότερα προστέθηκαν επιπλέον σχηματικές μορφές ζώων.
Η μικροσκοπική ανάλυση, σε συνδυασμό με φωταύγεια και χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα, επιβεβαίωσε την ηλικία των χαρακτικών.
Οι ανασκαφές ακριβώς κάτω από ένα πάνελ καμήλας σε μια τοποθεσία απέδειξαν το λίθινο εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία του σκαλίσματος, το οποίο χρονολογείται περίπου 12.200 χρόνια πριν, μαζί με ίχνη από τις εστίες που παρείχαν υποστηρικτικές χρονολογήσεις με ραδιενεργό άνθρακα.
Κάτω από τέσσερα από τα πάνελ, οι αρχαιολόγοι αποκάλυψαν περισσότερα από 1.200 πέτρινα αντικείμενα, θραύσματα οστών και στολίδια.
Το σύνολο εργαλείων αποτελούνταν από λεπίδες, ξύστρες, τρυπάνια και λεπτοκομμένα ρετούς.
Παραδόξως, ορισμένα από τα θραύσματα είχαν πανομοιότυπη μορφή με τα στυλ αιχμής El Khiam και Helwan που βρέθηκαν σε πρώιμους νεολιθικούς πολιτισμούς στην Λεβάντε.
Δίπλα σε αυτά τα εργαλεία υπήρχαν χάντρες από αλεσμένη πέτρα, ένα κραγιόνι με πράσινη χρωστική ουσία και κοχύλια από τη θάλασσα που θα έπρεπε να είχαν ληφθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Αυτά τα ευρήματα δείχνουν συνδέσεις ή κινητικότητα σε μεγάλες αποστάσεις, που συνδέουν τη βόρεια Αραβία με παράκτιους ή Λεβαντίνους πληθυσμούς κατά τη μετάβαση από το Πλειστόκαινο στο Ολόκαινο.
Επιπλέον, αναλύσεις ιζημάτων σε κοντινές ξηρές λεκάνες έδειξαν ότι εποχιακές λίμνες σχηματίστηκαν στην έρημο πριν από περίπου 17.000 έως 13.000 χρόνια.
Αυτές οι προσωρινές πηγές νερού θα αποτελούσαν σανίδες σωτηρίας για κινητές ομάδες που ταξίδευαν στις ερήμους.
Η θέση των χαρακτικών κοντά σε χαράδρες και πρώην υδάτινα ρεύματα υποδηλώνει ότι η τέχνη μπορεί να λειτούργησε ως δείκτες διαδρομής, δείκτες οάσεων ή εδαφικά όρια.
—
