Βασιλική Στεργίου: Μάνος Χατζιδάκις ή το αίτημα για ουρανό

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

της Βασιλικής Στεργίου*

Πολύ πρόσφατα ήταν η επέτειος των γενεθλίων του. Σήμερα με τον καφέ στο χέρι ακούω τραγούδια του από δικούς μου δίσκους και νιώθω σαν να έχω πιει ροδόνερο. Συνάμα ατενίζω απ’ το γυμνό παράθυρο το κατάλευκο πλεχτό σκέπασμα που κληροδότησα από την Μικρασιάτισσα γιαγιά μου, να στεγνώνει στο σχοινί και να αρμενίζει κάπου – κάπου απ’ τον αέρα σαν ονειροπόλο ιστιόπανο.

Νιώθω μια άφατη χαρά που θέλω να γράψω για τον μοναδικό Μάνο Χατζιδάκι, για αυτό το σπάνιο χαρμάνι ανθρώπου από υλικά και συστατικά φεγγαρογενή, στέρνες Μπωντλερικές που εντός τους το μελαγχολικό λουλακί νερό μεταμορφώνεται σε φάσματα κρίνων και σε εναστροπήγαδες αντανακλάσεις.

Για μένα προσωπικά στην Μεγάλη τέχνη ατονεί δραστικά το ρήμα, «κατάφερε», «δημιούργησε», «κατόρθωσε» καθώς το έργο είναι πάντα ζωντανό, παρόν, ερήμην του βιολογικά θανόντος δημιουργού του.

Σκιρτά και ανασκιρτά μέσα μου στο ε δ ώ και τ ώ ρ α όταν το απολαμβάνω.

Είναι ένας ενεστώτας διαρκείας διότι ο «Ο μεγάλος Ερωτικός», «Η εποχή της Μελισσάνθης», «Η Μόνα Λίζα», το τραγούδι του Κεμάλ, η Αθανασία, όλα αυτά που με μάγεψαν, εξακολουθούν να με μαγεύουν και δεν θα πάψουν ποτέ να επιδρούν σε ένα ενεργό Τ- ώρα, άπειρα συνεχόμενα τώρα στο διηνεκές.

Άρα, πάντα κατά την γνώμη μου, το ανεπανάληπτο έργο του, οι εξαίσιες μουσικές του, αυτές οι  μεταξωτές παγίδες που ενεδρεύουν να σε καθηλώσουν σε μια εναλλαγή μαγείας και πένθους, όπως και σε μια εναλλαγή του ρητού με το άρρητο, ΑΝΑΓΕΝΕΘΛΙΑΖΟΝΤΑΙ εντός μου με την έννοια ότι δεν ανήκουν στον γραμμικό χρόνο.

Σαν ιππόκαμποι πλέουν κάθετα στο νερό και καταλύουν την αρχή και το τέλος γιατί οι μουσικές του είναι κατακόρυφες ποιητικές στιγμές που συνεχίζουν μετά από τόσα χρόνια να αιφνιδιάζουν και να συνεπαίρνουν, δεν τις καταπίνουν οι βάλτοι του τίποτα ούτε χάνονται σε απέραντες χαοτικές πεδιάδες.

Τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα και επιπλέον θαύμασα την καίρια άφοβη συμμετοχή του στα κοινά μιας Ελλάδας που ήδη παράπαιε μέσα στην τρομαχτική παρακμή.

Ευθύβολος στις τοποθετήσεις του, με παιγνιώδες χιούμορ και μαζί ευγενής όσο ελάχιστοι.

Αλλά και τρυφε- γός, παιχνιδιάρικα ένρινος. Το πασίγνωστο ρω του το άκουγα σαν ατίθασο ρυάκι που «πρόδιδε» την ακούσια παιδικότητα του, χαρακτηριστικό μιας άβολης σε πολλούς ψυχικής εφηβείας που όμως ωρίμαζε σχεδόν τέλεια σαν ένα ρόδι που έσκαγε τα ηχητικά του θαύματα, τα εκρηκτικά του ρουμπίνια.

Και επειδή μιλούσε για ουρανό, έτσι όπως πίστευε πως οι άνθρωποι είναι πλασμένοι για να πετάνε, του χαρίζω από εδώ μια παραμυθένια φασολιά που φτάνει πέρα από τα σύννεφα.

Ο Μάνος Χατζιδάκις όμως δεν ήταν παραμυθατζής, το αντίθετο ήταν ένας εν ζωή μύθος. Και σαν μύθος- πάλι ενεστώτας- είναι ο πιο ευαίσθητος σύγχρονος ραψωδός.

Τον φαντάζομαι μαζί με τον αγαπημένο του εσπρέσο και τα σέρτικα τσιγάρα του να βάφει με γαλάζια τέμπερα το μέτωπό του στην αργή πρωινή ώρα που ξυπνάει, να έχει στη χούφτα του αστέρια απ’ την νυχτερινή βόλτα του στον ουρανό και να λέει: «Με το γαλάζιο θα κοιμηθώ και με τα άστρα θα ονειρευτώ».

Πάρε αγαπημένε Μάνο κι αυτήν την εργόχειρη ελαφριά κουβέρτα της γιαγιάς μου και σκεπάσου. Η κουβέρτα μυρίζει μητέρα, θάλπος, γιασεμί και τα μοτίβα της είναι νιφάδες.

Αριστοκρατικές νιφάδες για έναν άνθρωπο που λάτρευε τη ζωή και στον διονυσιακό χορτασμό της.

Χαίρε τέκνο που των λαμπερών παίδων η μυραλοιφή ραίνει τις εύσαρκες παρειές σου, λαδάκι αξόδευτο η γενναιόδωρη δαπάνη της σπάνιας ψυχής σου.

Υ.Γ: Αγαπάω σημαίνει αποθεώνω. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.

*Η Βασιλική Στεργίου είναι συγγραφέας και ζωγράφος.

 

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα