ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ. ΑΣ ΤΟ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
του Παντελή Σαββίδη
Δεν έχουμε αποφασίσει- και δεν γνωρίζουμε- αν είμαστε γηγενής λαός, ή οι πρόγονοί μας ήρθαν απο τον Καύκασο, μια κοιτίδα ανθρωπογένεσης στην ανθρώπινη εξέλιξη. Άλλοτε αποδεχόμαστε την μια και άλλοτε την άλλη θεωρία.
Σημασία έχει ότι απο το 1900 πχ. αρχίζει δειλά δειλά να καταγράφεται ελληνική παρουσία στην περιοχή που σήμερα ζούμε.
Με σκόπιμες ή μη, αλλά πάντως θολές γνώσεις για την σχέση του ελληνικού με άλλες πολιτιστικές παρουσίες στην ευρύτερη περιοχή.
Εκείνο που, πάντως, δεν αμφισβητείται ιστορικά, παρά μόνο ως παραχάραξη της ιστορίας, είναι ότι και οι Δωριείς- άρα και οι Μακεδόνες- ήταν ελληνικό φύλο. Σε ό,τι αφορά τους Πόντιους είναι Αθηναίοι, διότι οι περισσότερες αποικίες στον Πόντο ήταν αποικίες της Μιλήτου, η οποία Μίλητος, ήταν αθηναϊκή αποικία.
Όλα αυτά έχουν την σημασία τους αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι τα διάφορα ελληνικά φύλα που δημιούργησαν τις πόλεις κράτη της αρχαίας εποχής σκοτώνονταν μεταξύ τους. Με τόσο μίσος που απορεί κανείς πως είναι δυνατόν άνθρωποι που εξύψωσαν τον πολιτισμό να συμπεριφέρονται με τόσο βάρβαρο τρόπο.
Πρωταγωνιστές στις μαζικές δολοφονίες ομοεθνών τους ήταν οι Αθηναίοι οι οποίοι είχαν δημιουργήσει, μάλιστα, και έναν υψηλού επιπέδου πολιτισμό ο οποίος όχι, μόνο, μνημονεύεται ως σήμερα αλλά θεωρείται και η βάση της ευρωπαϊκής και γενικότερα της δυτικής οικοδόμησης.
Η πρώτη φορά που αυτός ο λαός πρέπει να αισθάνθηκε συνειδητά ότι ανήκει στο ίδιο έθνος (με την έννοια που δίνουμε σήμερα) ήταν η Μάχη του Μαραθώνα όταν παρατάχθηκαν όσοι πρόλαβαν (οι Σπαρτιάτες δεν πρόλαβαν αλλά πήγαν) να αντιμετωπίσουν του Πέρσες, έναν ανατολικό λαό ο οποίος αν επικρατούσε στην Μάχη του Μαραθώνα ή στην επακολουθήσασα Ναυμαχία της Σαλαμίνας, η ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν διαφορετική.
Αν διαβάσει κανείς την ελληνική ιστορία θα συναντήσει περιόδους και ανθρώπινες συμπεριφορές που μας είναι γνωστές και σήμερα. Είναι αυτό ένα στοιχείο της συνέχειάς μας ως έθνους, ή όλοι οι λαοί έχουν, πάνω κάτω, την ίδια συμπεριφορά;
Η γένεση του νεοελληνικού κράτους συντελέστηκε υπο τις πλέον αρνητικές συνθήκες και με τις πιο περιορισμένες ιδεολογικές αναφορές. Και η εξέλιξή του μετά την αποτυχία του 1922 βγάζει τις πιο αρνητικές όψεις αυτού του λαού με την ιστορική συνέχεια που αναφέραμε.
Βασικό στοιχείο της νεοελληνικής ιδεολογίας μετά το 1922 είναι “εμείς και ο εαυτός μας”. Έστω και αν αυτό περιορίζει ακόμη και την εδφική μας επικράτεια, έστω και αν αφήνει εκτός κρατικού κορμού, γιατί εκτός εθνικού κορμού δεν μπορεί να τα αφήσει, μεγάλα τμήματα αυτού του λαού που η ιστορία το έφερε και διασπαρεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Το πως συμπεριφέρθηκαν οι νεοέλληνες στους πρόσφυγες του 22 είναι γνωστό. Η στάση που τήρησαν στην προδοσία της Κύπρου επίσης. Το πως αντιμετώπισαν, και θα αντιμετώπιζαν ακόμη χειρότερα, αν δεν τους υποστήριζαν οι ήδη στην Ελλάδα Πόντιοι, τους νεοπρόσφυγες απο την πρώην ΕΣΣΔ επίσης νωπό. Και ποια στάση κρατά αυτό το κράτος απέναντι στους Έλληνες του πρώην σοβιετικού χώρου που βρίσκονται σε ζώνες αστάθειας, επίσης τραγικό.
Είναι κρίμα για έναν λαό με αυτήν την ιστορία να επιδεικνύει αυτήν την συμπεριφορά. Κυριάρχησε πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά μια ομάδα με βασικό ιδεολογικό στοιχείο το προσωπικό-ΚΑΙ ΜΟΝΟ- όφελος ακόμη και σε βάρος της σύγχρονης κρατικής υπόστασης. Το ότι δεν ενδιαφέρεται γι αυτό που λέμε ευρύτερος ελληνισμός είναι πασιφανές.
Δυστυχώς, αυτήν την ομάδα που διατρέχει οριζοντίως το πολιτικό φάσμα, (απο ΝΔ, Συριζα, ΠΑΣΟΚ, ως ΚΚΕ) την ακολουθούν πολλοί Έλληνες. Είναι η σύγχρονη νεοελληνική ιδεολογία.
Αυτή η ομάδα πρέπει να διεμβολιστεί στις εκλογές.
Γι αυτό το δίλημμα Μητσοτάκης, ή Τσίπρας, ή Ανδρουλάκης, ή ΚΚΕ, είναι πλαστό.
Υπάρχουν πολλές πρωτοβουλίες ανθρώπων με σημαντικό τοπικό εκτόπισμα που ενδιαφέρονται να διαμορφώσουν εκλογικούς σχηματισμούς και να διεκδικήσουν την ψήφο των εκλογέων. Με τον τρόπο που αντιδρά ο ελληνικός λαός δύσκολα να έχουν καλή τύχη. Θα εξασθενήσουν, όμως, τους κυρίαρχους σχηματισμούς. Κυρίως, θα αποδομήσουν το συνεκτικό, μέχρι σήμερα, αφήγημα περί δεξιάς, κέντρου και αριστεράς. Δεν υπάρχουν τέτοιοι διαχωρισμοί. Ούτε πολιτικές ιδεολογίες με σημαντική απόκλιση. Υπάρχουν ομάδες συμφερόντων που διεκδικούν την εξουσία και την νέμονται. Την νέμονται μέχρι και του τελευταίου ευρώ. Το τραγικό είναι ότι την νέμονται με απόλυτη διαφθορά. Στην Ελλάδα δεν κάνεις τίποτε αν δεν “λαδώσεις”. Και το “λάδωμα” έγινε κανονικότητα.
Αυτό το κράτος δεν διορθώνεται.
ΥΓ: Η Μαριούπολη ήταν μια πόλη στην Ουκρανία που την ισοπέδωσαν οι βάρβαροι Ρώσοι. Έλληνες στην Ουκρανία υφίστανται ακραίας μορφής πίεση απο το ουκρανικό κράτος αν θεωρήσει πως δεν είναι και τόσο φιλικοί μαζί του. (Μπορεί και να είναι φιλικοί αλλά οι τοπικές ομάδες να έχουν άλλη αντίληψη για τους ίδιους λόγους τους οποίους οι Έλληνες που έζησαν στην κατοχή τους γνωρίζουν καλά). Το ελληνικό κράτος ούτε καν ενδιαφέρεται να μάθει για την τύχη τους. Χρησιμοποίησε την ύπαρξή τους για να δικαιολογήσει την πολιτική του στην αρχή του πολέμου. Τους εκμεταλλεύτηκε. Αυτό που γνωρίζει να κάνει καλά.
Φίλος που ζει σε σκανδιναυική χώρα μου λέει σήμερα πως πρόσφατα βρέθηκε σε μια συνάντηση στην πόλη που ζει. Ήταν προσκεκλημένοι πολίτες απο διάφορες εθνότητες. Μεταξύ αυτών και ένα τούρκος. Καθώς συναντήθηκαν για να χαιρετισθούν του λέει ο φίλος μου: Είμαι ‘Ελληνας. Και εγώ Έλληνας είμαι του λέει ο τούρκος και αρχίζει και αναφέρει το γενεαλογικό του δένδρο. Μας λένε ρωμιούς, του είπε. Υπάρχουν χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια τέτοιοι στον μικρασιατικό χώρο. Πολλοί περισσότεροι στην Μέση Ανατολή.
Είχα την τύχη στα χρόνια της ενεργού δημοσιογραφίας μου να επισκεφθώ πολλά μέρη όπου συνάντησα ανθρώπους που όχι, μόνο, λένε αλλά αισθάνονται βαθιά Έλληνες. Και το υποστήριζαν και άλλοτε, παρά τις διώξεις που υπέστησαν. Χωρίς καμιά ιδιοτέλεια. Αντιθέτως. Γνωρίζουν την ταυτότητά τους. Τελευταία κατά την επίσκεψή μας στη Συρία, πριν μερικούς μήνες, συναντήσαμε έναν απο αυτούς. Η ιστορία τον ξέχασε εκεί. Ο ίδιος όμως θυμάται λεπτομέρειες απο τους προγόνους του. Είναι Έλληνας αλλά δεν γνωρίζει ελληνικά. Ε, και; Αυτό κάνει περισσότερο εντυπωσιακό αυτό που νοιώθει. Και λέει.
Αυτό το εθνικό κράτος που η ιθύνουσα τάξη του αποφάσισε μετά το 22 να το περιορίσει όσο μπορεί για να το ελέγχει και να το νέμεται ΔΕΝ μας εκφράζει. Και πρέπει να το αλλάξουμε.
Οι εκλογές αποτελούν μια ευκαιρία.
spot_img

20 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Βασικό στοιχείο της νεοελληνικής ιδεολογίας μετά το 1922 είναι “εμείς και ο εαυτός μας”.

    Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Δεν ξέρω αν υποστηρίζεται σαν άποψη από τη βιβλογραφία, αλλά το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.

    Δεν θ’ αλλάξει κάτι στις εκλογές, κ. Σαββίδη. Η Ελλάδα αλλάζει προς το καλλίτερο, απλά η μετάβαση είναι πολύ αργή. Δεν το βλέπετε βέβαια, διότι εντάξει… ο καθένας έχει τις εμμονές του.

    Προς το χειρότερο βάδισε η χώρα από το 2012 μέχρι το 2019 και έφτασε ένα βήμα πριν την καταστροφή, τον εμφύλιο και ότι θα επακολουθούσε αν δεν έκανε την κωλοτούμπα ο κοπρίτης του πολυκλαδικού Αμπελοκήπων. Τα ζήσαμε και τα θυμόμαστε.

  2. ”Αυτό το κράτος δεν μας εκφράζει .Ας το αλλάξουμε”.
    Αλλά ποιο είναι κράτος στις πολυκομματικές Δημοκρατίες -και στην δική μας;;.
    Οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις τους , που τις περισσότερες φορές αλλάζουν ανά 8ετία -το πολύ- ή οι κρατικοί -δημόσιοι- υπάλληλοι , που στην ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ταυτίζονται με τα κυβερνητικά πολιτικά και υποτάσσονται οι περισσότεροι σαυτά ,παραβλέποντας νόμους ,κανονισμούς ,ηθική και δεοντολογία και ταλαιπωρούν τους πολίτες ,που ”δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη, όπου Κορώνη είναι κωμόπολη του Νομού Μεσσηνίας ,”της κάτω από το αυλάκι Ελλάδος”;;;.
    Αυτή η ” πληγή” των Ελλήνων πολιτών από τότε (1911,επί Ελευθερίου Βενιζέλου-) που μονιμοποιήθηκαν ταυτίσθηκαν έκτοτε κυρίως με τις Βενιζελικές κυβερνήσεις (μέχρι και Πραξικοπήματα έκαναν οι φέροντες όπλα) μέχρι το 1936 και στην μετμεφυλιακή περίοδο με την αντικομμουνιστική νοοτροπία -αφού το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου- μέχρι το 1981 ελεγχόταν από τους διορισμένους επί 5ετία Νομάρχες και τους Γενικούς Δευθυντές των Υπουργείων ,-που ήταν υπάλληλοι καριέρας, οι οποίοι ”κοντράριζαν” τους πολιτικούς όταν απαιτούσαν παρανομίες .
    Μετά το 1981 με την κατάργηση την επομένη της Αλλαγής των Γενικών Διευθυντών των Υπουργείων, την ενδυνάμωση του συνδικαλισμού και στους ”ένστολους-ένοπλους και στην ΕΥΠ ακόμη ”- και στους δικαστικούς λειτουργούς και υπαλλήλους- ,με τις αναξιοκρατικές προαγωγές ,την κατάργηση των μεταθέσεων και της εντοπιότητας για ορισμένα επαγγέλματα ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΗΜΙΠΑΡΑΛΥΤΟ ΚΡΑΤΟΣ και αυτό το κράτος ,αγαπητοί μου, δεν θα αλλάξει όποιοι και να εκλεγούν στις επόμενες εκλογές πολιτικοί ,οι οποίοι δεν μπορούν να το τιθασεύσουν και οι όποιοι προϊστάμενοι δεν μπορεί να επιβληθούν στους υφισταμένους τους.
    Κάποιος πρώην πρωθυπουργός ( ο ‘ ‘Δεξιός” κ. Κώστας Καραμανλής ) υπεσχέθη επανίδρυση αυτού του κράτους, αλλά όταν διαπίστωσε την ”πραγματική” πραγματικότητα δεν τόλμησε να το πειράξει γιατί” θα έπεφτε επί των επάλξεων” με συνεχείς απεργίες και κάθε είδους αποχή από τις εργασίες τους των κρατικών λειτουργών και των υπαλλήλων ,των οποίων ο αριθμός άγγιζε το ένα εκατομμύριο, και όλοι τους σχεδόν ήταν αναξιολόγητοι ,ατιμώρητοι και ικανοί για να προαχθούν και προάγονται ,παραλείποντας τους όποιους ανυπότακτους και ανεξέλεγκτους κομματικά άξιους συναδέλφους τους.
    Οι πολιτικοί και στα άλλα κράτη είναι περίπου οι ίδιοι (οράτε Ευρωκοινοβούλιο και όχι μόνο ) αλλά εκεί δεν διέλυσαν τις υπηρεσίες ούτε διαβουκόλησαν τους κρατικούς υπαλλήλους ,όπως εμείς.
    ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΩΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ”ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ”.
    ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΩΣ ΛΥΣΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΟΣ .ΑΣ ΕΞΕΤΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΝΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ .

  3. Γιά τήν Μίλητο οἱ ἀναφορές εἶναι πολλές, ἀπό τήν Βικιπαίδεια:
    «Για πολλούς αιώνες κυκλοφορούσε η παράδοση ότι οι κάτοικοι ήταν έποικοι από τη Μινωική Κρήτη, ο Στράβων σχετικά γράφει:[4]
    “Όπως γράφει ο Έφορος η Μίλητος εποικίστηκε και οχυρώθηκε από τους Κρήτες, εγκαταστάθηκαν από τον Σαρπηδών με αρχηγό τον Κρήτη Μίλητο εγγονό του Μίνωα, τις προηγούμενες εποχές κατοικούσαν οι Λέλεγες”.»

    Πότε δέν ἦταν δύσκολη ἡ λειτουργία τῆς πολιτείας; Οἱ νόμοι τοῦ Λυκούργου ἐφαρμόσθηκαν ἀφοῦ ὅρκισε τούς πολίτες καί ἔφυγε. Εἶναι γνωστή η κοινωνική διαστρωμάτωση στήν ἀρχαία Σπάρτη, ὁ θεσμός τῶν δύο βασιλέων ἀφοῦ μία μάνα δέν θέλησε νά κάνει διάκριση στά δίδυμα ἀγόρια της.
    ῾Ο Σόλων αὐτοεξορίσθηκε γιά 10 χρόνια γιά νά ἐφαρμοσθοῦν οἱ νόμοι του.

    Ἔχουμε τήν τύχη νά ζοῦμε σέ ἕναν πολιτισμό πού ἔχει ἀφήσει ὑπέροχα ἴχνη του σέ ὅλους τούς τομεῖς. Πόλεμοι καί συγκρούσεις γινόντουσαν συνεχῶς, ἀλλά δέν ξέρω ἄν ἔχουν γίνει ἀλλοῦ τόσες προσπάθειες νά βρεθοῦν τρόποι καί κανόνες συμβίωσης σέ μία κοινωνία, τόσες μελέτες φιλοσοφικές, τόση ἀνάλυση τοῦ ἀνθρώπου, τόσος ἀγώνας γιά ἰσότητα, ὄχι σέ στυγνό νομοθετικό πλαίσιο ἀλλά συσχετισμένο μέ τέχνη καί μυστήρια καί ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο, σέ πρώϊμες κοινωνίες, μέ τόσες ὑπαρκτές ἀνισότητες.
    Δέν ἔχουμε τό δικαίωμα, ζώντας σέ μία ἀπό τίς καλύτερες ἐποχές τῆς ἀνθρωπότητος καί τῆς πατρίδας μας, νά μήν προσπαθήσουμε νά φανοῦμε ἀντάξιοι τοῦ πολιτισμοῦ μας, μελετώντας τον, ὥστε νά βοηθήσουμε καί στούς παγκόσμιους προβληματισμούς.

  4. @ Banned_Member

    “Η Ελλάδα αλλάζει προς το καλλίτερο, απλά η μετάβαση είναι πολύ αργή”

    Τι θεωρείς ως “καλλίτερο” και από πότε άρχισε η βελτίωση, τουλάχιστον όπως εσύ την βλέπεις;

  5. Το εγχείρημα του άρθρου μου θυμίζει την τάση την οποία έχουμε ορισμένες φορές, όταν διαπιστώσουμε ότι δεν μπορούμε να φθάσουμε έναν στόχο, να προσπαθούμε να τον ξεπεράσουμε. Αντί να προσαρμόσουμε τους στόχους στις πραγματικές μας δυνατότητες, προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στις επιθυμίες μας.

    Ο αρθρογράφος καλύπτει αυτό το παράλογο διαχωρίζοντας την κοινωνία από τις ευθύνες της πίσω από την αφηρημένη έννοια του κράτους.

  6. Μπράβο στον κ. Σαββίδη, εξαιρετικό δημοσίευμα!

    Το είχα επισημάνει και αλλού: η ενθάρρυνση της ανάδυσης της ελληνικής καταγωγής πληθυσμών που θεωρούνται εκτός εθνικού κορμού δεν είναι ούτε τελείως ουτοπική, ούτε μάταιη. Δεν περιμένουμε οπωσδήποτε ξαφνικά εκατομμύρια άνθρωποι να δηλώσουν Έλληνες, αλλά το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη γεφυρών (πολιτιστικών, οικονομικών, κοινωνικών) με μέλη ελληνογενών πληθυσμών. Η συνεκτικότερη ομάδα αυτών των ανθρώπων βρίσκεται στην Νότια Ιταλία και περικλείει πολλούς περισσότερους από τους γνωστούς ελληνοφώνους της περιοχής. Είναι τραγικό λάθος να τους ξεχνάμε. Κάτι πάει να γίνει πλέον, αλλά με πολύ δειλά βήματα:

    Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού και των Δημάρχων, της Περιφέρειας της Απουλίας και της ένωσης των Δήμων της Γκρετσία Σαλεντίνα.:

    https://www.ot.gr/2022/10/27/plus/texni-kai-zoi/elliniki-glossa-symfonia-gia-tin-diadosi-tis-stin-kato-italia/

    https://www.kathimerini.gr/society/561179890/notia-tis-romis-pselnoyn-ellinika/

    “Αν διαβάσει κανείς την ελληνική ιστορία θα συναντήσει περιόδους και ανθρώπινες συμπεριφορές που μας είναι γνωστές και σήμερα. Είναι αυτό ένα στοιχείο της συνέχειάς μας ως έθνους, ή όλοι οι λαοί έχουν, πάνω κάτω, την ίδια συμπεριφορά;”

    Δεν ξέρω για τους άλλους λαούς, αλλά στην Ελλάδα ναι, η διχόνοια αποτελεί αναμφισβήτητα ένα σταθερό στοιχείο της ιστορικής μας πορείας, σχεδόν εγγενές, πλην όχι ανυπέρβλητο. Αλλά παρατηρούμε το εξής: οι διάφορες πολιτειακές εκφάνσεις με στοιχεία δημοκρατικής απόχρωσης, στα μέτρα της εποχής τους, (η αρχαία Αθήνα, το κράτος της Νίκαιας την υστεροβυζαντινή περίοδο, εν μέρει οι Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης, αργότερα οι Ριζοσπάστες του Ιονίου και τέλος το βενιζελικό κίνημα) από την μία άσκησαν εμφύλια βία η οποία επέφερε αντεκδικήσεις και διχόνοια, από την άλλη αποτέλεσαν τις βασικότερες δυνάμεις του έθνους που είχαν διάθεση να αποκρούσουν τους ξένους εισβολείς ή να επαναστατήσουν κατά των ξένων δυναστών χωρίς υποχωρήσεις. Τηρουμένων των αναλογιών, σε εντελώς διαφορετικό ιδεολογικό και κοινωνικό πλαίσιο, αυτό συνέβη και στην Γαλλική Επανάσταση, όπου οι δημοκρατικοί σήκωσαν το βάρος της αντίστασης κατά της αυστρο-πρωσικής προέλασης.
    Με άλλα λόγια οι δημοκρατικές και ριζοσπαστικές ιδέες επί αιώνες συνυφάνθηκαν με τα εθνικά αιτήματα (ανεξαρτησίας ή και εθνικής – κρατικής ολοκλήρωσης). Αντιθέτως οι ολιγαρχίες συχνά, αν και όχι πάντα, μάλλον έρρεπαν προς την απραξία έναντι των εθνικών ιδεωδών, με αποτέλεσμα την λαϊκή αντίδραση, ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη. Σχετικό παράδειγμα ,πάλι από την Γαλλία, αποτελεί η παρισινή κουμμούνα του 1871, που ξέσπασε μετά την ήττα στον Γαλλο-πρωσικό πόλεμο. Βέβαια στην Δύση οι πόλεμοι δεν ταυτίζονταν πάντα με εθνικοαπελευθερωτικά ιδανικά (μπορεί να ήταν και αποικιακού ή αυτοκρατορικού χαρακτήρα) και γιαυτό και κάμποσες εμφύλιες συγκρούσεις ξέσπασαν μέσα από στενότερα πολιτειακές αντιθέσεις (βλ. ρωσικό ή ισπανικό εμφύλιο). Η ελληνική περίπτωση είναι ιδιαίτερη, διότι η εμφύλια βία γεννιόταν μέσα από πολιτικές διαμάχες κατ’αρχήν γύρω από το εθνικό και δευτερευόντως γύρω από το κοινωνικό ζήτημα. Θα το παρατηρήσουμε αυτό χαρακτηριστικά και σε όλο το διάστημα των ενόπλων εμφυλίων συρράξεων από το ’43 έως το ’49.
    Στην σύγχρονη Ελλάδα ο κοινοβουλευτισμός, που παρασάγγας απέχει από την αυθεντική δημοκρατία, πέτυχε για πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία μας το αδιανόητο: διχάζει στο εσωτερικό τον λαό, χωρίς όμως να βάζει στην κονίστρα εθνικά ή κοινωνικά προτάγματα. Το πολιτικό προσωπικό δηλαδή διακατέχεται από μία γενικευμένη ολιγαρχική αντίληψη περί αναπαραγωγής της εξουσίας και τίποτα περισσότερο, χωρίς σοβαρές διαφοροποιήσεις ούτε καν στο θεωρητικό – ιδεολογικό επίπεδο.
    Το έθνος βρίσκεται πραγματικά επί ξυρού ακμής.

    • Μήπως να μην το πολυτονίζομε ότι στην Ν. Ιταλία ζούνε Έλληνες, μην και κάμει η Μελόνι ό,τι και ο Μουσολίνι, ο οποίος είχε διαλύσει αυτές τις κοινότητες, για να μην τού δημιουργήσουν εθνικές μειονότητες;

  7. Επισκέπτης:

    Πιθανότατα έχεις δίκιο, το έχω σκεφτεί. Η στρατηγική εναγκαλισμού ελληνογενών πληθυσμών θα πρέπει να εκτελείται με λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς και μάλλον παρασκηνιακώς, χωρίς να βγαίνει το ελληνικό κράτος εμφανώς μπροστά. Γιαυτό επιμένω στην ανάπτυξη επαφών και συνεργασιών “από τα κάτω”, από τις κοινωνίες και τους ιδιωτικούς φορείς δηλαδή, όχι απευθείας από τις ελληνικές κυβερνήσεις.
    Ειδικά στην περίπτωση της Ν. Ιταλίας πάντως, το καλό είναι ότι οι Ιταλοί ιστορικοί δεν απαρνούνται την ελληνική ιστορία της περιοχής -αντίθετα από τους Τούρκους ή τους Σκοπιανούς.
    Πάντως μου φαίνεται ότι μεγαλύτερο εμπόδιο στην εν λόγω στρατηγική αποτελούν κάποιοι εκπρόσωποι του ελλαδικού ακαδημαϊκού χώρου, παρά η ίδια η Μελόνι.
    Βλ. για παράδειγμα τις απόψεις της καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Μαριάννας Κατσογιάννου. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια χλευάζει την διάδοση της ελληνικής γλώσσας στην ευρύτερη Καλαβρία, ως εργαλείο φτηνής τουριστικής ατραξιόν, αντί να μελετάει τρόπους ενίσχυσης αυτής της δυναμικής.
    Δεν ξέρω αν εκτός των Ελλήνων, υπάρχει άλλο έθνος του οποίου οι διανοούμενοι να έχουν τόσο μεγάλη αλλεργία με την ίδια την εθνική τους ταυτότητα.

    • Ασφαλώς δεν πρόκειται η Μελόνι να κάμει κάτι εναντίον των Γρεκάνων! Χιούμορ έκανα.

      “Πάντως μου φαίνεται ότι μεγαλύτερο εμπόδιο στην εν λόγω στρατηγική αποτελούν κάποιοι εκπρόσωποι του ελλαδικού ακαδημαϊκού χώρου, παρά η ίδια η Μελόνι.”

      Το αντίθετο θα ήταν περίεργο! Έχομε γεμίσει από ανθέλληνες εθνομηδενιστές.

      Έπρεπε να είχαμε διεκδικήσει και την Κριμαία, την πανάρχαια Ταυρίδα, αλλά δεν έχομε κότσια!

  8. “Έχομε γεμίσει από ανθέλληνες εθνομηδενιστές.”

    Ακριβώς! Και αυτό από πολλές απόψεις συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αλλά διαισθάνομαι ότι η απόλυτη κυριαρχία των εθνομηδενιστικών αντιλήψεων θα τερματιστεί σύντομα, επειδή ο λαός αηδίασε πλέον με την προπαγάνδα τους.

    • Δεν συμμερίζομαι, αγαπητέ φίλε, την αισιοδοξία σου. Ο λαός είναι ένα κοπάδι πρόβατα, που μασά ό,τι τον ταΐσουν. Δεν τον έχω καθόλου σε υπόληψη. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τα εθνικά θέματα. Σού θυμίζω ότι, όταν το 1996 ο Σημίτης πρόδωσε στα Ίμια, πέρασε στον λαό ότι αυτό έπρεπε να γίνει, για να αποφύγομε τυχόν σύγκρουση με την Τουρκία. Η ενδοτικότητα βαφτίστηκε “σώφρων πολιτική” και ο λαός τον αντάμειψε γι αυτήν, ψηφίζοντάς τον για πρωθυπουργό οκτώ μήνες αργότερα, για να πάει στην Μαδρίτη το 1997 και το Ελσίνκι δύο χρόνια μετά και να ολοκληρώσει το … σώφρον εθνικό του έργο. Ο λαός τού θύμωσε μόνον όταν έχασε τα λεφτά του με την κομπίνα τού ΧΑΑ.

  9. Επί της ουσίας συμφωνούμε, και σε αυτά που γράφεις για τον λαό και στα υπόλοιπα περί Σημίτη κλπ.
    Αυτό που με κάνει να ελπίζω ότι ο εθνομηδενισμός θα περιορίσει την ιδεολογική του κυριαρχία είναι η διαφαινόμενη πιθανότητα οι εκφραστές του να διασπαστούν λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Εάν τοποθετηθούν μονομερώς κατά του “ρώσικου ιμπεριαλισμού” θα κατηγορηθούν ως υπερασπιστές των Αζοφιστών. Εάν τοποθετηθούν “κατά του ουκρανικού νεοναζισμού” θα κατηγορηθούν ως υπέρμαχοι της ανατολικής Δεσποτείας. Εάν επιμείνουν στη κλασική διεθνιστική θέση ότι όλοι οι πόλεμοι είναι ιμπεριαλιστικοί, άρα τα λαϊκά κίνηματα θα πρέπει να ανατρέψουν συγχρόνως Πούτιν και Ζελένσκι, θα κατηγορηθούν ως φιλοαμερικάνοι. Εάν πάλι επιρρίψουν τις ευθύνες ισότιμα σε ΝΑΤΟ και Πούτιν, θα κατηγορηθούν ως Πόντιοι Πιλάτοι.
    Εάν προτάξουν την προστασία των μειονοτήτων στο Ντονμπάς ως δικαιωματιστές, θα κατηγορηθούν ως υπερασπιστές οργάνων αλυτρωτισμού. Εάν πάλι υποστηρίξουν την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, με σεβασμό στις ρωσόφωνες μειονότητες, θα κατηγορηθούν ως υπέρμαχοι της διεθνούς νομιμότητας, άρα τελικά ως απολογητές της Δύσης που έστειλε όπλα. Αν πουν κάτι χλιαρό, όπως ναι στην ακεραιότητα της Ουκρανίας, αλλά όχι στην τροφοδοσία της με δυτικό οπλισμό, θα πρέπει να εξηγήσουν πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό -και εκεί δεν υπάρχει απάντηση.
    Τέλος πάντων, μπλέχτηκαν στα ιδεολογικά δίχτυα που οι ίδιοι εξύφαιναν τόσα χρόνια και γιαυτό είναι πιθανόν να τους δούμε να αλληλομαχαιρώνονται. Τον φατριασμό τον έχουν στο αίμα τους.
    Στο μεταξύ πολλοί εξ αυτών, κυρίως όσων ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμενοι το ιδεολογικό αδιέξοδο, προτιμούν να τηρούν σιγήν ιχθύος για το θέμα και έτσι κατ’ ανάγκη το βουλώνουν προσωρινά και για τα ελληνοτουρκικά. Το μόνο που τους μένει είναι να συνεχίζουν να προπαγανδίζουν την ελεύθερη διακίνηση μεταναστών, με την οποία όμως οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν πλέον αγανακτήσει.
    Δεν αλλάζει τίποτα από την μία μέρα στην άλλη, όμως τέλος πάντων ευελπιστώ ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία, μέσα από συνθήκες τραγωδίας, θα κατεδαφίσει και ιδεολογήματα που μέχρι πρότινος φάνταζαν ανίκητα.

    • Δεν νομίζω ότι ο εθνομηδενισμός θα περιορισθεί από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Γιατί, άλλωστε; Συμφωνώ με τον ορισμό “άρνηση ή υποτίμηση της αξίας ή της ύπαρξης του έθνους στο οποίο κάποιος ανήκει ή των εθνών γενικότερα, πεποίθηση ότι αυτό ή αυτά είναι τεχνητοί και ανεπιθύμητοι σχηματισμοί” (εδώ.). Εδώ περισσότερα. Γεγονός ότι έχουν καταλάβει εν πολλοίς την https://www.antibaro.gr/article/4401.

  10. Η εικασία που διατυπώνω, χωρίς βέβαια να συνιστά λόγο επανάπαυσης, συνοψίζεται στο εξής:

    Εθνομηδενιστικές ιδεολογίες και αντιλήψεις κοσμοπολιτισμού ή και ενδοτισμού φιλοξενούνται σε όλα τα κόμματα εξουσίας. Ωστόσο ο σκληρός πυρήνας του εθνομηδενιστικού μπλοκ των πολιτικών κομμάτων εξουσίας βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Από την στιγμή που ο τελευταίος θέλει να αρπάξει ένα μερίδιο από την πίτα της εξουσίας, ο αρχηγός του θα απαιτηθεί να δηλώσει προθυμία για υπακοή στην Συμμαχία (δηλ. στους Αμερικάνους), άρα να ταυτιστεί με το αντιρωσικό μέτωπο. Αυτή η ταύτιση θα εκληφθεί από τους μαρξιστικής κοπής ιδεολόγους της ΕφΣυν και από την σχετική διανόηση ως πλήρης παράδοση στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, άρα ως ιδεολογική προδοσία. Τότε αναγκαστικά ένα μέρος του εθνομηδενιστικού μπλοκ θα αποχωρήσει από το κόμμα.
    Εάν πάλι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αρνηθεί a priori να ταυτιστεί με την αμερικάνικη αντιρωσική γραμμή, τα ποσοστά του κόμματος θα συρρικνωθούν τεχνητά και η βάση θα μετακομίσει στην αφετηρία της, στο ΠΑΣΟΚ δηλαδή -όπου και εκεί υπάρχει εθνομηδενισμός, αλλά δεν αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του κόμματος.
    Και στις δύο περιπτώσεις οι ακραίοι εκφραστές του εθνομηδενισμού θα υποχρεωθούν να κάνουν στην μπάντα.

  11. Αγαπητέ Επισκέπτη, αυτά που γράφεις είναι δεδομένα. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί μου τα επισημαίνεις.
    Δεν αναφέρομαι στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων εξουσίας που όλα υπακούν στην Νέα Τάξη, αλλά στην ιδεολογική τους δεξαμενή. Προσπαθώ να διερευνήσω εάν η κρίση της παγκοσμιοποίησης που φέρνει ο πόλεμος στην Ουκρανία, μπορεί να οδηγήσει σε κρίση και τα ανάλογα ιδεολογήματα (no border κοσμοπολιτισμό αφενός, μαρξιστικής κοπής διεθνισμό αφετέρου). Φρονώ ότι υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο.
    Εάν χρειάζεται να διευκρινίσω κάτι περαιτέρω, ευχαρίστως εδώ είμαι.

Leave a Reply to Σ.Α.Ν. Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα