Η οικτρά δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967 υπήρξε η τελευταία χυδαία και ταυτόχρονα ολέθρια έκφανση της διαμάχης μεταξύ των δύο διαχρονικών κέντρων εξουσίας –του «πολιτικού» και του «στρατιωτικού»– που εξεδηλώθη ήδη στη διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821 και εξακολούθησε για ενάμιση αιώνα. Είχε προηγηθεί βεβαίως η υπονόμευση του πολιτικού συστήματος, πρωτίστως από την Ενωση Κέντρου αλλά και την ΕΡΕ, οι ηγέτες των οποίων –ο Γεώργιος Παπανδρέου και προηγουμένως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής– συγκρούσθηκαν ευθέως με το Στέμμα, αν και αμφότεροι αναδείχθηκαν πρωθυπουργοί με τη ρυθμιστική πρωτοβουλία του βασιλέως Παύλου. Οι εγωπαθείς εκείνοι ηγέτες, που θεωρούσαν εαυτούς «αναντικατάστατους», εν τη αφελεία τους –και πιθανόν όχι σκοπίμως– εκλόνισαν μοιραία, αλλά και τελεσίδικα, την πολιτική τάξη της χώρας, τη διαμορφωθείσα με πολύ κόπο, μετά τον ανταρτοπόλεμο.
Αποκλειστικός ένοχος της ελληνικής κακοδαιμονίας και εκτροπής θεωρήθηκε ο βασιλεύς Κωνσταντίνος, η προσωπική περιουσία του οποίου δημεύθηκε έναντι αστείας αποζημιώσεως και του αφαιρέθη το ελληνικό διαβατήριο. Η μεταπολίτευση, που ακολούθησε της καταρρεύσεως της δικτατορίας, υπήρξε ένα συνεχές πάρτι, στη διάρκεια του οποίου τα εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα εξυπηρετούσαν τους ψηφοφόρους τους και τελικώς οδήγησαν στη χρεοκοπία την Ελλάδα.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία τυπικώς μεν έχει αποκατασταθεί πλήρως, αλλά η μεταπολίτευση δεν δημιούργησε σύστημα διοικήσεως λειτουργικό και αξιόπιστο. Συγκριτικώς, ωστόσο, είμαστε πολύ καλύτερα από την εποχή που άναρθροι δικτάτορες ευτέλισαν την αξιοπρέπεια των Ελλήνων, των Ενόπλων Δυνάμεων και των εθνικών συμβόλων, δημιουργώντας την αφορμή και τις προϋποθέσεις αποδομήσεώς τους. Διότι οι πραξικοπηματίες ήταν αυτοί που υπονόμευσαν ό,τι υποτίθεται ανέλαβαν να διασώσουν από την καταστροφή. Αυτά συμβαίνουν όταν μικρόνοες αναλαμβάνουν δράση πολιτική.
https://www.kathimerini.gr/opinion/561340321/aprilianes-athliotites/