Με θλίψη αλλά και ευγνωμοσύνη αποχαιρετούμε σήμερα έναν από τους μείζονες δημιουργούς της ελληνικής μουσικής σκηνής — έναν άνθρωπο που δεν έγραψε απλώς τραγούδια, αλλά φώναξε μελωδικά τις αγωνίες μιας ολόκληρης γενιάς, ένωσε δύο γενιές κι άφησε ανεξίτηλη τη γραφή του στην ιστορία της μεταπολεμικής και μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Η εποχή που ο Διονύσης Σαββόπουλος εκφράζει ήταν η εποχή της μετάβασης και της προσδοκίας: η μεταπολεμική γενιά που μεγάλωσε μέσα σε ανασύνταξη και αλλαγές, η μεταπολιτευτική Ελλάδα που αναζητούσε ταυτότητα, ελευθερία και δημιουργία. Ο Σαββόπουλος έγινε φωνή μιας εποχής που μάλλον κλείνει μαζί του — μιας εποχής όπου η ελληνική τραγουδοποιία σήμαινε συγχρόνως κοινωνική παρατήρηση, πολιτικό βλέμμα και καλλιτεχνική τόλμη.
Πρωτοπόρος μιας σχολής όπου ο δημιουργός γράφει μουσική, στίχους και ερμηνεύει: θεωρείται ο πρωτεργάτης αυτής της μορφής στην Ελλάδα.
Η μουσική του ξεκινά από ροκ και λαϊκές καταβολές, περνά μέσα από λαϊκότητα, φολκ, ελληνικό ρεμπέτικο αλλά και εναλλακτικά ανοίγματα — και συναντά το κοινωνικό με το προσωπικό, το συλλογικό με το ατομικό.
Με τραγούδια όπως «Το Περιβόλι του Τρελού», «Βρώμικο Ψωμί», «Μπάλλος», και τόσες άλλες συνθέσεις, ο Σαββόπουλος αναδείκνυε τις αντιφάσεις της ελληνικής πραγματικότητας: την ελπίδα και την απογοήτευση, το φαντασιακό και το πεζό, τη διαμαρτυρία και το όνειρο.
Ένωσε τους «παλιούς» με τους «νέους», τους «ακροατές» του ’60-’70 με τα παιδιά του σήμερα, και κατάφερε να γίνει κομμάτι της συλλογικής μνήμης πολλών γενεών.
Η απουσία του αφήνει κενό αλλά και υπόσχεση: κενό γιατί χάνουμε το ζωντανό κύτταρο μιας βαθιάς καλλιτεχνικής γραφής· υπόσχεση γιατί τα τραγούδια του παραμένουν, οι στίχοι του ζωντανοί, και το μήνυμά του ενεργό.
Η περίοδος — εκείνη η εποχή της κοινωνικής μεταβολής, των ελπίδων, των ρίσκων — κλείνει συμβολικά με τη φωνή του Σαββόπουλου. Όμως τα τραγούδια δεν κλείνουν. Και η ιστορία που περιέγραψε συνεχίζει.
Ας τον θυμηθούμε με τα λόγια του, με τη μουσική του, με την ενσάρκωση μιας γενιάς που έγραψε ιστορία με νότες και στίχους.
Κι ας κρατήσουμε ζωντανό το στίγμα του: πως η τέχνη δεν είναι απλώς θέαμα — είναι «φωνή» όταν η κοινωνία σιωπά, «καθρέφτης» όταν ο κόσμος κοιτάζει αλλού, «Γέφυρα» όταν οι γενιές δεν καταλαβαίνουν η μία την άλλη.
Καλό ταξίδι, Διονύση — η εποχή σου έφυγε μαζί σου, αλλά η μουσική σου μένει.
Γαίαν έχοι ελαφράν.
Ο Σαββόπουλος αφηγείται πώς έγραψε το “Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια” – Η σκηνή με την Μπέλλου
@ ANIΧΝΕΥΣΕΙΣ: Παρακαλώ να διαγραφεί το παραπάνω μου σχόλιο(*), όπως κι αυτό. Το αποχαιρετηστήριο των “Α” πρέπει να μείνει “λευκό”. Δεν πρέπει να “λερωθεί” με σχόλια.
Ευχαριστώ.
(*) Το μετέφερα ήδη στην είδηση θανάτου, που δεν είχα δει.
ΚΑΙ τον ‘Νιόνιο” -που τραγούδησε για όλους τους Έλληνες -η Θεσσαλονίκη ,που εξ αυτής ορμήθηκε”.
Ελπίζουμε να παραστεί με όλους τους ”επισήμους της” στην εξόδιο ακολουθία του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών και να τιμήσει τον αδελφό χριστιανό Διονύσιο, ιδιαίτερα .
Ο ΘΕΌΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΉ ΤΟΥ.
Εμείς πάντως οι νεότεροι τον γνωρίσαμε ως υποστηρικτή του Νεοφιλελευθερισμού….αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου ειδικά όταν μεγαλώνει
Στον 21ο αιώνα τι θέλατε να είναι απολογητής του κομμουνισμού , του τριτοδρομικού σοσιαλισμού ή του ταχαριστερού ριζοσπαστικού .
Έκανε το κέφι του-όπως οι περισσότεροι στα ”οργισμένα” νιάτα τους στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνος -το καλό μυαλό του υπήρχε και ευτυχώς δεν είχε καεί , όπως πολλών που περιμένουν την ισότητα μεταξύ των ανίσων ανθρώπων και την λαοκρατία ”επό του πεδίου” ,γιατί στο διαδίκτυο κατανικά.
”Νεοφιλευθέρωσε” ο και αγωνιστής στα νιάτα του αείμνηστος Μίκης Θεοδωράκης ο ”Νιόνιος” θα αποτελούσε εξαίρεση για να τον σκεπάσουν με το σφυροδρέπανο σε πολιτική κηδεία;;;.
Αν έτσι σκεπτόμασταν θα είμασταν ακόμη στις σπηλιές.