της Ευμορφίας Δημητρακοπούλου.
Εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας- επικράτειας, το Oruc Reis συνοδευόμενο από πολεμικά σκάφη ποντίζει καλώδια. Η Αθήνα απεφάνθη ότι λόγω του παραγόμενου θορύβου από τα παραπλέοντα ελληνικά και τουρκικά πλοία, η έρευνα του δεν είναι αποτελεσματική. Μια λέξη χίλια συμπεράσματα για όσους την ξεστομίζουν. Σαν να λέμε: «τουρκικά τάνκ προελαύνουν προς Ξάνθη, αλλά λόγω καιρού βρίσκονται στην Κομοτηνή. Η εισβολή δεν ήταν αποτελεσματική». Οι ένοπλες δυνάμεις τέθηκαν σε ετοιμότητα. Τύποις. Άλλως, όλοι θα διερωτώνται τι πράττει μια κυβέρνηση που υποχρεούται να παραδώσει την χώρα όπως την παρέλαβε.
Λησμονείται βέβαια ότι λεονταρισμοί στα λόγια, σχεδόν όλων των κυβερνόντων μετά τον Γεώργιο Α΄, προκάλεσαν συρρίκνωση του έθνους και απεμπόληση δικαιωμάτων. Αλυσιτελής η συνήθης στάση αδυναμίας υπεράσπισης της χώρας, υποχωρητικότητας, πολιτικών παραίτησης, φοβικών συνδρόμων, μη αντιμετώπισης κινδύνων, της αντίληψης ότι η εξουσία είναι διαχείριση. Προχωρούμε με αυτόματο πιλότο. Το τιμόνι παραδόθηκε στο φιλο-τουρκικό Βερολίνο, που στέκεται παρά τον Ερντογάν.
Αφήνει να εξελιχθεί η κρίση, την οποία υποθάλπει, έως ότου η Άγκυρα κατοχυρώσει το δικαίωμα να επεκτείνει την επικράτεια της εις βάρος της δικής μας. Αφήνει την φάση να εξελιχθεί, μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους. Όπως έγινε στην Κύπρο το ’74, που ήταν μακριά, τώρα η Κρήτη κείται μακράν στους εγκεφάλους, εκείνων που έχουν γαλουχηθεί με δουλικότητα. Από το παρελθόν αντηχούν οι ιαχές: “Ρόμελ κράτα γερά”. Πλείστοι εγχώριοι υπήκοοι της καγκελαρίας αγωνίζονται να πείσουν για τις καλές της προθέσεις, ότι επιδιώκει την αποκλιμάκωση- αφού έχει ενθαρρύνει την κλιμάκωση, που θα οδηγήσει στο Βατερλό των διαπραγματεύσεων. Φταίνε οι Γερμανοί; Χωρίς αυτούς οι Τούρκοι θα έπρεπε να στηριχτούν φανερά στους Ρώσους. Κραδαίνοντας την απειλή του πολέμου συνιστούν ψυχραιμία, μην κατηγορηθούμε ότι προκαλούμε. Δηλαδή αν υπερασπιστείς την χώρα σου προκαλείς! Εάν «η πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος», σύμφωνα με τον Μάο, «ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», κατά τον Κλαούζεβιτς.
Διάφοροι θέτουν το ερώτημα: που το πάει η Τουρκία; Δεν γνωρίζουν; Εκτός αν προπαγανδίζουν προετοιμάζοντας το ακροατήριο, να αποδεχθεί ότι η χώρα θα απολέσει επικράτεια. Στην θάλασσα προς το παρόν. Η Τουρκία, ανεξαρτήτως ηγεσίας, το πάει εκεί που το πήγε ο Ετσεβίτ το 1974, η Τσιλέρ το 1996, ο Ντεμιρέλ, ο Οζάλ. Όλοι εκμεταλλεύτηκαν, χρησιμοποίησαν ή ακόμη χειρότερα, παρασκηνιακά συνεργάστηκαν δόλια με “Έλληνες” πολιτικούς για να κατοχυρώσουν διεκδικήσεις. Για ποιον απρόβλεπτο Ερντογάν μιλούν; Σε ποια αντίδραση της Τουρκίας μετά την ήττα της στον Έβρο αναφέρονται; Δηλαδή προ Έβρου δεν υπήρχαν διεκδικήσεις; Η γείτονα εποφθαλμιά απλώς τον ορυκτό πλούτο; Σαφώς όχι. Οι Τούρκοι θα έπρατταν το ίδιο ακόμη και αν δεν υπήρχε σταγόνα πετρελαίου. Αν η Μεσόγειος γίνει τουρκική λίμνη σύντομα το Σουέζ θα περάσει στον έλεγχο άλλων δυνάμεων. Εκτός αν Ισραήλ και Αίγυπτος επιστρέψουν στις παλιές φιλίες.
Πού λιμνάζουν οι ΗΠΑ; «Υπάρχει ένας κανόνας για ένα έθνος να κρατά τον λόγο του και να δρα βάση των υποχρεώσεων του σε συμμάχους. Λέγεται “τιμή”». Ο.Τσώρτσιλ.
Ευμορφία Δημητρακοπούλου
