Ο δικηγόρος Γιώργος Μπίζος, μια εμβληματική προσωπικότητα της ελληνικής ομογένειας, ο οποίος υπερασπίστηκε τον στενό φίλο του, τον Νέλσον Μαντέλα, γλιτώνοντάς τον από τη θανατική καταδίκη, πέθανε σήμερα σε ηλικία 92 ετών, ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Νότιας Αφρικής Σίριλ Ραμαφόζα.
Τα αίτια του θανάτου του Μπίζου, ο οποίος αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί μόλις πριν από λίγα χρόνια, δεν έχουν διευκρινιστεί.
«Μόλις πληροφορήθηκα ότι ο αετός των δικαστηρίων της χώρας μας, ο Τζορτζ Μπίζος, απεβίωσε», ανέφερε ο Νοτιοαφρικανός πρόεδρος στους δημοσιογράφους, χαιρετίζοντας αυτό το «κοφτερό μυαλό».
«Είναι μια πολύ θλιβερή ημέρα για τη χώρα μας», πρόσθεσε. «Ο Τζορτζ Μπίζος ήταν ένας δικηγόρος που συνέβαλε τρομερά στην επίτευξη της δημοκρατίας μας», συνέχισε.
Κατά τη διάρκεια των ετών του απαρτχάιντ ο Μπίζος υπερασπιζόταν στα δικαστήρια τα μέλη του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου (ANC). Και όταν έφτασε η ώρα της πτώσης του καθεστώτος, συμμετείχε στη σύνταξη του νέου, δημοκρατικού Συντάγματος της χώρας.
Μετά την κατάργηση του απαρτχάιντ, ο Μπίζος συνέβαλε στη συγκρότηση της Επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης, έργο της οποίας ήταν να ερευνήσει τα πολιτικά εγκλήματα του προηγούμενου καθεστώτος.
Ο Γιώργος Μπίζος γεννήθηκε το 1927 στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας. Έφυγε το 1941 μαζί με τον πατέρα του και έφτασαν ως πρόσφυγες στη Νότια Αφρική, όπου αργότερα σπούδασε νομικά και άρχισε να δικηγορεί το 1954. Για τους αγώνες του τιμήθηκε από πολλούς διεθνείς οργανισμούς. Το 2010 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του, «Οδύσσεια προς την ελευθερία».
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Οδύσσεια πρός τήν ελευθερία*,
ό δρόμος τού Έλληνα(τ’ ανθρώπου, θά πεί!…) σ’ αυτή τή ζωή
κι όποιος δέν καταλαβαίνει,
δέν ξέρει πού πατά καί πού πηγαίνει
*
-καί τί νά κάμω γιά νά τήν εύρω(τήν ελευθερία, λέμε);
-ποιός χαζολογάει, εδώ μέσα;
πάς γυρεύοντας στήν μόνη πηγή της πού είναι η αγάπη, γιατί
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ,
χρηστεύεται,
ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ,
ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται(κοκορεύομαι, τό περπερεύομαι, έ;! σσ),
οὐ φυσιοῦται,
οὐκ ἀσχημονεῖ,
οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς,
οὐ παροξύνεται,
οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ,
συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ
(ίδια Γεώργιος Μπίζος από τό Βασιλίτσι Μεσσηνίας πού τώρα διαγουμίζουν τήν ψυχή της- τής Μεσσηνίας, λέμε!…) σαμαροσαββάτοι, ΝΑΤΟ, εβραιοπρεσβης etc, πές σσ)·
πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει…
Ό Θεός αγάπη εστί, έ;!
https://www.youtube.com/watch?v=9lJeQAFyJgQ
απ’ τούς δυό μας ποταμούς θά γευτεί τούτη τή νύχτα η έρημος καρπούς:
https://kithara.to/stixoi/NDAxNjAwODEx/tsamikos-sabbopoulos-dionysis-lyrics
Βασιλίτσι Μεσσηνίας,
νεότερη ιστορία
Στην περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το Βασιλίτσι
έλαβε ενεργά μέρος και βοήθησε τον αγώνα με έμψυχο υλικό, χρήματα και τρόφιμα.
Οι αγωνιστές Ηλίας Λυμπερόπουλος και Ιωάννης Μάραντος
τιμήθηκαν από τον Βασιλιά Όθωνα με αργυρό και χάλκινο αριστείο, αντίστοιχα.
Το 1922,
μετά τη Μικρασιατική καταστροφή,
το Βασιλίτσι υποδέχτηκε πρόσφυγες από τον Πόντο,
στους οποίους πρόσφερε θερμή φιλοξενία.
Οι πρόσφυγες αυτοί,
μετά από δύο χρόνια εγκαταστάθηκαν οριστικά στην περιοχή του Κιλκίς,
στην Ποντοηράκλεια την οποία αναφέρουν και ως Βασιλίτσα,
σε αναγνώριση της φιλοξενίας που έτυχαν από τους κατοίκους του Βασιλιτσίου
στα δύο αυτά δύσκολα χρόνια.
Μετά την πτώση του Μετώπου στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,
το Βασιλίτσι έκρυψε και φυγάδευσε Νεοζηλανδούς στρατιώτες στην Αφρική.
Για την πράξη τους αυτή η Κοινότητα Βασιλιτσίου
έλαβε ευχαριστήρια επιστολή από τον Πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας,
η οποία φυλάσσεται στο λαογραφικό μουσείο του χωριού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82