του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη χαρά που κάνει η ελληνική κυβέρνηση κάθε φορά που Αμερικανός επίσημος συνομιλεί με τον Έλληνα… ομόλογό του. (Το «ομόλογος» κατά την διπλωματική έκφραση για να μην κοροϊδευόμαστε.)
Έτσι, έγινε και όταν ο Δένδιας μίλησε με τον Μπλίνκεν, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας κάλεσε στο τηλέφωνο τον κ. Παναγιωτόπουλο και ο Μπάιντεν μίλησε με τον Μητσοτάκη στις 25 Μαρτίου και του έδωσε τον αριθμό του με την επισήμανση: «Πάρε με στο τηλέφωνο αν με χρειαστείς».
Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι 200 χρόνια μετά τη δημιουργία «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους ο Έλληνας πρωθυπουργός αναζητά ακόμη προστάτη για τη χώρα –και αυτό μόνο απαρατήρητο δεν μπορεί να περάσει–, το ερώτημα είναι πού θα χρειαστεί τον Μπάιντεν ο Μητσοτάκης.
Επειδή δεν μπορεί να κάνει κατάχρηση της εμπιστοσύνης (δεν είναι και ο Ερντογάν να τον διακόπτει από το παιχνίδι του γκολφ όπως έκανε με τον Τραμπ ο Τούρκος πρόεδρος), προφανώς ο κ. Μητσοτάκης θα καλέσει τον Αμερικανό πρόεδρο για μείζονος σημασίας θέμα ασφάλειας. Δηλαδή, σε περίπτωση μιας τουρκικής πρόκλησης με επιθετικά χαρακτηριστικά.
Θέλω να ελπίζω πως ο κ. Μπάιντεν θα βρει τρόπο να νουθετήσει τον Τούρκο ηγέτη να μην προβεί στο απονενοημένο. Διότι σε ανάλογη περίπτωση στα Ίμια, ο τότε πρόεδρος Μπιλ Κλίντον επιχείρησε να μιλήσει με την Τσιλέρ και δεν τα κατάφερε. Η Τσιλέρ είχε διακόψει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και από ελληνικά λάθη –όπως συνήθως συμβαίνει– γκριζαρίστηκε μια ελληνική περιοχή.
Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε η εξάρτηση της Τουρκίας από τις ΗΠΑ ήταν πιο άμεση. Σήμερα, ό,τι και να πούμε, η Τουρκία έχει πετύχει έναν βαθμό αυτονομίας από τη Δύση και τους Αμερικανούς. Με κόστος, αλλά την πέτυχε.
Ακόμη και αν ο Ερντογάν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του (και πιστεύω πως τον ολοκλήρωσε), η Τουρκία είναι διαφορετικό πράγμα από τον Ερντογάν. Και αν υπάρχει ιθύνων νους στην Αθήνα που διαμορφώνει πολιτική, καλό είναι να αρχίσει να σκέφτεται ποια θα είναι η Τουρκία μετά τον Ερντογάν και πώς θα την αντιμετωπίσουν οι Δυνάμεις (ΗΠΑ, Ευρώπη, Κίνα, Ρωσία). Και, φυσικά, ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας στο νέο περιβάλλον που αναδύεται.
Η Ελλάδα δεν έχει, δυστυχώς, το εκτόπισμα να μείνει χωρίς προστάτες. Δεν το θέλουν και οι εκάστοτε κυβερνήσεις της.
Η διαφορά ενός συνηθισμένου πρωθυπουργού –σαν και αυτούς που καταναλώνουμε τα πολλά τελευταία χρόνια–, από μια ηγετική πολιτική παρουσία είναι ότι οι αναλώσιμοι πρωθυπουργοί κινούνται με το πνεύμα να μην κάνουν κάτι και προκαλέσουν. Ολίγιστοι και μοιραίοι, φοβούνται να αναλάβουν στους ώμους τους τις τύχες της χώρας και του λαού της. Επιδιώκουν ο λαός να τους σηκώσει στους ώμους του.
Αναφερόμενοι στην Ελλάδα δεν μιλάμε για βαθμούς ανεξαρτησίας αλλά για το πώς θα μπορέσει να διασφαλίσει την ακεραιότητά της. Καλώς ή κακώς επέλεξε το άρμα της δύσης. Και όταν λέμε δύση εννοούμε τις ΗΠΑ. Διότι η Ευρώπη, ως γεωπολιτικός παράγοντας δεν υφίσταται.
Είναι τόση η γεωπολιτική απουσία της Ευρώπης και η διάθεσή της να διαδραματίσει γεωπολιτικό ρόλο που αδιαφορεί για τις απειλές που δέχονται κράτη-μέλη της από εξωτερικές δυνάμεις.
Αλλά και η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύεται ούτε στο ελάχιστο τις δυνατότητες που της δίνει η συμμετοχή της σε μια ένωση κρατών. Εκτός και αν της έχει απαγορευτεί.
Σε ένα άρθρο στα Νέα ο συντάκτης του Παναγιώτης Ιωακειμίδης πρότεινε η ελληνική κυβέρνηση αν συμφωνήσει στην αναβάθμιση της τελωνειακής ένωσης της Τουρκίας με την ΕΕ να ζητήσει ως αντάλλαγμα την άρση του casus belli.Μια σωστή πρόταση. «Παίρνεις αλλά και δίνεις», το μήνυμα προς την Άγκυρα. Και φυσικά, η τελωνειακή ένωση Ευρώπης- Τουρκίας θα αφορά όλα τα μέλη της Ένωσης. Και την Κύπρο. Διαφορετικά δεν θα υφίσταται.
Η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και η οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου πρέπει να είναι στις άμεσες προτεραιότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Το κλίμα, γενικώς, είναι ευνοϊκό για κινήσεις της ελληνικής διπλωματίας μετά την κόπωση όλων των δυνάμεων από τις τουρκικές προκλήσεις (η Τουρκία κούρασε) και την υπόδειξη που έχει γίνει στην Άγκυρα για αναδίπλωση.
Στο παρασκήνιο συντελούνται διεργασίες που φέρνουν σε δύσκολη θέση την Τουρκία.
Μια από αυτές είναι και η παρουσία της στη Λιβύη, όπου δεν παρακολουθούμε μόνο την αποχώρηση μισθοφόρων της Άγκυρας, αλλά και αναμένουμε επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού τον οποίο θα συνοδεύει ο υπουργός Εξωτερικών. (Κάτι που δεν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε πιθανότητα επιτυχίας.)
Αλλά ο βαθμός ανεξαρτησίας δεν είναι το μόνο ζητούμενο για την Ελλάδα μετά από 200 χρόνια «ανεξάρτητου» βίου. Είναι, κυρίως, η νοοτροπία της Αθήνας. Κάτι που ενοχλεί. Κάτι ξένο προς αυτό που ονομάζουμε «ελληνικός τρόπος».
Κλείνω με μια ιστορία η οποία με απασχόλησε δημοσιογραφικά τις τελευταίες ημέρες στην διαδικτυακή τηλεόραση Anixnefseis web tv.
Το 2002 βρέθηκα σε ένα χωριό των Σκοπίων, το Πέχτσεβο, για να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για την ΕΡΤ3. Στο χωριό κατοικούσαν –και κατοικούν μέχρι σήμερα– άνθρωποι ελληνικής καταγωγής, χαμένοι στο χρόνο και στο χώρο.
Είχαν φτάσει στο Πέχτσεβο από την Καλλίπολη μετά το διωγμό που υπέστησαν από την βαρβαρότητα των Τούρκων ύστερα από την ομώνυμη μάχη. Ούτε και οι ίδιοι κατάλαβαν πώς βρέθηκαν στην περιοχή που ζουν.
Είχα την τύχη να μιλήσω με τον γηραιότερο του χωριού, 102 ετών τότε. Από όσα συγκλονιστικά μου είπε συγκράτησα ένα: «Ένα χωριό, ένα χωριό δεν βρέθηκε και για μας στην Ελλάδα…»
Ξέρετε πόσα τμήματα του ελληνισμού είπαν με απόγνωση αυτή την φράση τα 200 αυτά χρόνια; Ξέρετε πόσος ελληνισμός ένιωσε προδομένος από την πολιτική της Αθήνας;
Αυτό το στίγμα του νεοελληνικού κράτους είναι απαράδεκτο. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την Τουρκία. Αυτό είναι ο κακός εαυτός μας.
200 χρόνια μετά την Επανάσταση, ας διαχωρίσουμε τον κακό εαυτό μας από τον καλό!
1) Ισχύει ακόμα η αντίθεση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών:Οι πολιτικοί της Αθήνας έχουν για αντίπαλο τις Κοινότητες των Ελλήνων.
Χαρακτηριστικό των Αθηναίων πολιτικών είναι η εμμονή στο κόμμα-φατρία αντί του απρόσωπου, όπου οι κοινοβουλευτικοί εκπροσωπούν τον λαό.
Oι βουλευτές δουλεύουν επαγγελματικά για ίδια συμφέροντα και πάνω από όλα είναι υπηρέτες στο κόμμα-συμπεθεριό.
Ο μόνος πολιτικός που αγαπούσε ολόκληρη την Ελλάδα, ο Ιωάννης Καποδίστριας, συμβούλευε τους εξεγερμένους Ρωμιούς να παρουσιάζονται ενώπιον των Δυτικών ΣΑΝ ΝΑ στοχεύουν σε «έθνος-κράτος» προκειμένου να αποκτήσουν την εύνοιά τους, όχι και να το πραγματώσουν. Ήταν πολύ σαφής: μόνο και μόνο για την ικανοποίησή των Μεγάλων Δυνάμεων να εμφανίζεται πως υπάρχει μια «ισχυρή κεντρική κυβέρνηση». Η κυβέρνηση των Ελλήνων δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στις τοπικές διοικήσεις!
2) Το γεγονός ότι μας κυβερνούν «ολίγιστοι και μοιραίοι» οφείλεται στη διεθνή περιγραφή των καθηκόντων τους: δεν προβλέπεται θέση Κυβερνήτη. Τον Καποδίστρια μπορεί να τον δολοφόνησαν ελληνικά χέρια αλλά η θανατική καταδίκη του είχε αποφασιστεί από τις Δυνάμεις.
Εδώ και 200 χρόνια, οι σχέσεις μεταξύ κρατών ως δυναμική Power επέβαλαν, μαζί με τον περιορισμό των εθνών σε γεωγραφική επικράτεια, τον περιορισμό της εξουσίας των «πρώτων υπουργών». Απροκάλυπτα, ένας Μπάιντεν δεν είναι παρά ο επικεφαλής μιας Administration.
Την εποχή της Επανάστασης, σε αντίθεση με τους στρατιωτικούς που είχαν όραμα, οι πολιτικοί, όπως ο Μαυροκορδάτος, δεν είχαν. Είχαν μόνο τακτικούς στόχους. Το ίδιο και σήμερα, δεν μπορεί κανείς να περιμένει ούτε καν τους «οραματικούς στόχους» μιας αποτελεσματικής «επιχειρηματική κουλτούρας».
3) Η λεγόμενη Μεταπολίτευση αποτελεί την εκδήλωση ενός περαιτέρω περιορισμού της εξουσίας των κομματαρχών. Έτσι, στα καθ’ ημάς οι κομματάρχες θυμήθηκαν την παλιά τέχνη του κοτζαμπάση. Οι «αντιπρέσβεις» του καιρού της Επανάστασης έγιναν πρέσβεις με τον ισχυρό ρόλο της τουρκικής πρεσβείας στην Θράκη.
Σε διεθνές ανταγωνιστικό-αγγλοσαξονικό περιβάλλον Power (= «πόλεμος απάντων έναντι των πάντων») η μικρή Ελλάς δεν μπορεί παρά να τελεί υπό κηδεμονία. Η «ανεξαρτησία» (χωρίς «κυριαρχία») μας χορηγήθηκε με τον όρο να υπάρχουμε σαν θνησιγενές προτεκτοράτο (ούτε καν όπως υπήρξαν τα Ιόνια νησιά). Οι προστάτες, από το επίπεδο των ιερόδουλων μέχρι το επίπεδο του έθνους, κάνουν την ίδια δουλειά.
Η «ανεξαρτησία» μας έχει ακόμα το νόημα της απελευθέρωσης από τον έλεγχο ΜΙΑΣ Δύναμης (της Τουρκίας), όχι και από τον έλεγχο των μεγάλων Δυνάμεων ΜΑΖΙ. Και ενώ η Τουρκία δεν έπαψε ποτέ να θεωρείται Δύναμη, στη χώρα μας δεν επετράπη ποτέ να αποκτήσει Δύναμη, οικονομική-γεωγραφική-στρατιωτική.
Στην πρώτη και τελευταία περίπτωση που αποκτήσαμε Κυβερνήτη, οι Δυνάμεις κατέγραψαν ΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ τον Μηχανισμό Επικυριαρχίας για να ισχύει ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με τον κρατικό μηχανισμό.
Μετά τον Καποδίστδρια, το ελληνικό κράτος έγινε πάλι…
Ντεβλέτι:
Οι πρωθυπουργοί μας διαθέτουν απλώς μια «σημαντική ανεξαρτησία» από την Δύναμη όπως ο Μεγάλος Βεζίρης από τον σουλτάνο…
Οι υπουργοί μας δεν είναι παρά πασάδες και βοεβόδες. Οι βουλευτές είναι προεστοί-προύχοντες. Αλλά και η εκκλησιαστική εξουσία επιμένει να διατηρεί την αρχηγία του ελληνικού έθνους-μιλέτ. (Για λεπτομέρειες της «πολιτικής» ως τρόπου βιοπορισμού με συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι και ανατολίτικο μαχτσίσι, βλ. τη μελέτη του Πετρόπουλου για την εξέλιξη των ελληνικών κομμάτων).
Κύριε Σαββίδη,
“Η Ελλάδα δεν έχει, δυστυχώς, το εκτόπισμα να μείνει χωρίς προστάτες. Δεν το θέλουν και οι εκάστοτε κυβερνήσεις της”
Το εκτόπισμα θα το είχε, όπως το έχει το Ισραήλ, αν το ήθελαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις της (χωρίς “και”). Δυστυχώς, η Ελλάς έμαθε πάντα να στηρίζεται στους ξένους και το θεωρώ μάλλον αδύνατο (και πολύ αργά), για ν’ αλλάξει νοοτροπία.
Αποτυχημένε εβραίε τής Μαούνας μας,
Επισκέπτη,
γνωρίζεις καλώς ότι
άγγλοι, φραγκόγαλλοι, αμερικανοί, γερμανοί καί άλλοι… είναι σκυλάκια
– πού, σύν τοίς άλλοις, τά σκοτώνει όποτε θέλει(Ιεροσόλυμα 1946, USS Lberty 1967, R. Welch, Αθήνα 1975, Βηρυτό 1983, …) –
τού σατανικού*, γι’ αυτό παγκόσμιου εβραιου νταβατζή τών Εθνών, πού
έχει τίς κεντρικές τους τράπεζες γιά παραμάγαζά του(καί τούς έβαλε νά μάς παγιδέψουν θανάσιμα στή Μικρασία μας, έ;!)
καί τό αποκρύπτεις, καθώς
σάν καλοδιαστρεβλωμένος ατζέντης/προπαγανδιστής του, πού είσαι
κινητοποιείς επιλεκτικώς τή μνήμη,
άθλιε…
Εμείς, όμως
είμασταν πάντοτε
καί παραμένουμε ακόμη
ελευθερότεροι όλων αυτών,
είμαστε δέ διαχρονικά η Ελπίδα τους
καί οί Λαοί τό γνωρίζουν αυτό,
όπως καί ό όλο καί περισσότερο αγχωμένος στίς μέρες μας,
παγκόσμιος νταβατζής…
*
άρχων τού κόσμου τούτου άχρι καιρού, ό διάβολος/σατανάς καί
διά τού Τιμίου καί Ζωοποιού Σταυρού θέλει εκβληθή έξω,
ό καιρός γάρ εγγύς…
«μνημονεύω θά πεί ζώ στό παρόν»,
λέμε στή Μαούνα μας
καταπώς μάς δίδαξε ό Ηλίας Παπαγιαννόπουλος
ήδη από τήν πρώτη σελίδα τού Προλόγου του στό έξοχο έργο του
«ΕΞΟΔΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ», ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2000
απόσπασμα από:
https://www.anixneuseis.gr/τριτη-21-φεβρουαριου-η-νοημοσυνη-του-δι/#comment-602755
κι αφού ό αποτυχημένος εβραίος τής Μαούνας μας, ό
Επισκέπτης,
χρησιμοποιεί τή μνήμη κατά τό ατζέντικα/προπαγανδιστικά δοκούν,
άς έχουμε εμείς κατά νού, μεταξύ άλλων, τά σύγχρονα ιστορικά,
πού ακολουθούν:
The King David Hotel bombing was a terrorist attack carried out on Monday, July 22, 1946, by the militant right-wing Zionist underground organization the Irgun on the British administrative headquarters for Palestine, which was housed in the southern wing of the King David Hotel in Jerusalem… 91 νεκροί, 46 τραυματίες
από: https://en.wikipedia.org/wiki/King_David_Hotel_bombing
The USS Liberty incident was an attack on a United States Navy technical research ship, USS Liberty, by Israeli Air Force jet fighter aircraft and Israeli Navy motor torpedo boats, on 8 June 1967… killed 34 crew members (naval officers, seamen, two marines, and one civilian NSA employee), wounded 171 crew members, and severely damaged the ship.
από: https://en.wikipedia.org/wiki/USS_Liberty_incident
Δολοφονία τού Richard Welch,
σταθμάρχη τής CIA γιά όλη τή Μέση Ανατολή μέ έδρα τήν Αθήνα,
στίς 23 Δεκεμβρίου 1975, προκειμένου νά εμπεδώσουν άπαντες, ότι μόνο ένας
είναι ό αποκλειστικός εργολάβος “ασφαλείας” από τή Ρώμη κι ανατολικότερα…
από: https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Welch
1983 Beirut barracks bombings, νεκροί 241 U.S. and 58 French military personnel…
από: https://en.wikipedia.org/wiki/1983_Beirut_barracks_bombings
•
•
•
νά πάνε κάτω τά φαρμάκια:
https://www.youtube.com/wahttps://www.youtube.com/watch?v=dT5xGxJqGoktch?v=dT5xGxJqGok
Γεια σου φίλε Μίλτο-Εξαρχείου!
Πολύ χαίρομαι που είσαι καλά!!!
http://newpost.gr/storage/photos/c_800px_400px/201510/maxresdefault89894.jpg
«Ό Έλληνας είναι τό δεξί χέρι τού Θεού!», Ρώσσικη Παροιμία[2]
κι από τήν αυτοσυνειδησία ενός Οδυσσέα Ελύτη:
«Ό Ρωμηός είναι ό αριστοκράτης τής Ιστορίας!»
-τά γράφω όντας βέβαιος ότι έτσι αριστοκράτης ένοιωσες εκεί,
στή χώρα τής θεσμοθετημένης μιζέριας…,
Στέφ. Σαμ., δικέ μας,
όπως καί τής παρατήρησης καί τού πειράματος μέ δοκιμαστήριον εσέ τόν ίδιο, πού
μαζί μέ τήν
Ελένη Π. μας,
ήσαστε οί δύο πού αξιοποιήσατε μέ τόν καλύτερο τρόπο τήν εδώ παρουσία σας
γιά αυτοβελτίωση, όσο καί πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό(τί κι άν λείπεις ήδη κάτι λίγα χρονάκια από τίς Ανιχνεύσεις, εγώ δέν αμφιβάλω καθόλου γιά τό ότι οί δοκιμασίες πού επέβαλες στόν εαυτό σου μακριά από μάς, εργάζονται καί πρός όφελος όλων μας,
κι όπως ακούγεσαι έτσι γερός, δυνατός, χαρούμενος, διασκεδάζονται κάποιες ανησυχίες μου γιά σένα, αυτό τό διάστημα τής απουσίας σου,
δόξα τώ Θεώ!…
[1]
https://www.anixneuseis.gr/περι-κυβερνησησ-και-δημοκρατιασ/#comment-983152
[2]
Θυμάσαι;