του Νίκου Φιλίππου, επιχειρηματία.
Διχασμός ή ανάταξη των προβλημάτων, ποιος ωφελείται; Οι κερδοσκόποι!
Καλά τα επισημαίνει ο κ. Πρεβελάκης διαπιστωτικά. Για την αναπηρία της ελίτ, τη διπλή γλώσσα, σε τοπικό ακροατήριο και συναλλακτικά στο κέντρο. Κύριο ερώτημα παραμένει τι κάνουμε από δω και μπρος και τις απαραίτητες διορθώσεις του παρελθόντος.
Το Νέο Ρεύμα – Νέο Όραμα επισημαίνει από το 2005:
– ότι η περιοχή αποεπενδύεται από το 1998, τότε είχε ΑΕΠ/ κεφαλή μεγαλύτερο κατά 15% της Αθήνας, μερίδιο στην βιομηχανική παραγωγή και εξαγωγές ~30-40% της χώρας,
– ότι η βιομηχανία συρρικνώνεται κατά 50% μέχρι το 2009, και έτερο 20-30% μετά την κρίση, συνολικά 70%, όσο μειώθηκε και το ΑΕΠ της περιοχής. Το 2000 η βιομηχανία είχε 30% συμμετοχή στο ΑΕΠ και την προστιθέμενη αξία της περιοχής, και μετά την πτώση της το 30% παρέμεινε το ίδιο ποσοστό, που σημαίνει αντίστοιχη μείωση ΑΕΠ περιοχής και μη αντικατάσταση από άλλους κλάδους,
– το 2000 η Θεσσαλονίκη ήταν πρώτη περιφέρεια της χώρας, το 2016 έγινε 9η περιφέρεια, το ΑΕΠ/κεφαλή από το 92% της ΕΕ, κατέβηκε στο 52%, που σημαίνει χαμένο ΑΕΠ ~ 20 δις/χρόνο. Μόνο η σιωπή αυτού του στοιχείου δείχνει την πρόθεση κερδοσκοπίας και unfriendly take over,
– ο ανταγωνισμός περιοχών είναι φυσικός παντού διεθνώς, το αθέμιτο δεν είναι επιθυμητό, το ίδιο θεμιτό είναι και ο ανταγωνισμός υπηρεσιών, βιομηχανίας.
– Υφέρπει σαν κύριο αίτιο, η ροπή της κοινωνίας στο εύκολο κέρδος, στις εισαγωγές, στην κατανάλωση με δανεικά. Λείπει ο κόπος, η παραγωγή, οι επενδύσεις σε μακροχρόνια βάση. Σε παράλληλη βάση θα μπορούσαμε να πούμε, σαν την παιδεία. Οι νέοι να σπουδάσουν με κόπο, να μάθουν γράμματα, να προκόψουν, ή να αρχίσουν την καλοπέραση από μικρή ηλικία. Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομία. Θα καταναλώσουμε σήμερα με δανεικά ή θα κοπιάσουμε με επενδύσεις. Όποιος δεν το κατάλαβε ή διάλεξε τον εύκολο δρόμο έχασε, όπως έχασε και η χώρα και σχεδόν οδηγηθήκαμε στην χρεωκοπία. Τα περί μαρξιστικής ανάλυσης και αστικής τάξης, είναι άλλα μοντέλα ανάλυσης. Σήμερα οι όροι είναι διαφορετικοί. Θα επενδύσουμε ή θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε? Μαύρο – άσπρο. Όλα τα άλλα είναι απλά νερό στο μύλο της υποτιμητικής κερδοσκοπίας.
– από το 2005 αντιταχθήκαμε στη πίεση του ΣΕΒ να γίνει ο ΣΒΒΕ μία -1- ψήφος στην Αθήνα, όπως διαλαλούσαν στο πρόγραμμα τους μερικοί τοπικοί τότε. Δηλαδή είχαν κάνει δεκτή την εκμηδένιση της εκπροσώπησης και διεκδίκησης ενισχύσεων και των κονδυλίων ΕΕ. Προτείναμε να γίνει δευτεροβάθμιο εργοδοτικό όργανο, με γεωγραφική αναλογία μελών, π.χ. 400-700 βιομηχανίες με 3.000 στο κέντρο. Αντιδράσαμε τότε, δεν έγινε τελικά. Τα ΜΜΕ έγραφαν τότε με πολλά δημοσιεύματα … για τις ανανεωτικές τάσεις που είχαμε σαν Νέο Ρεύμα – Νέο Όραμα, το παλιό κατεστημένο, για τις κρυφές συνεννοήσεις … για να απορροφηθεί ο Σββε σαν 1 ψήφος, ή το “κουτσομπόλες βιομήχανοι” και το “Απο τις εκλογές του Σββε το 2005 θα κριθεί το μέλλον της περιοχής”. Κρίθηκε, αρνητικά! – δείτε συνημμένα.
– πρώτοι δημιουργήσαμε το think-tank Νέο Ρεύμα – Νέο Όραμα με μέλη μόνο της παραγωγής και των επενδύσεων, ΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ 2005, το 2011 με υπογραφές. ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ.
– το πρόβλημα της αποβιομηχάνισης είναι μεγάλο από 15 χρόνια, έγινε άλωση της παραγωγής με υπηρεσίες, πρώτα από το ΣΕΒ και μετά από το Σββε το 2009. Δημόσια διακηρύξαμε την αντίδραση μας στην Γεν. Συνέλευση Σββε τότε, προβλέποντας την υποβάθμιση και το πρόβλημα όπως εξελίχθηκε.
– τα κονδύλια των αναπτυξιακών νόμων κατά κόρο πήγαινα στο κέντρο κατά 70% αντί ~35% της αναλογίας της περιοχής και κατά 5% στην Μακεδονία ενώ εδικαιούτο το 30% του παραγωγικού ΑΕΠ.
– με τον ίδιο τρόπο έγινε το 1997 η Θεσσαλονίκη από β΄ ζώνη κινήτρων α΄, ενώ η Αθήνα έγινε με το Λαύριο γ΄ ζώνη και η Βοιωτία δ΄.
– το κύριο πρόβλημα ήταν η ουσία, αλλά μεγαλύτερο οι σιωπές των τοπικών εκπροσώπων,
– μετά 10 χρόνια, το ίδιο πρόβλημα έγινε αντιληπτό και από την Αθήνα και έγινε η Ελληνική Παραγωγή, για να υπερασπίσει τα προβλήματα της παραγωγής, ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ εμείς στην Θεσσαλονίκη,
– Η αναβάθμιση του Σββε είχε γίνει σταδιακά από το 1990, και συμμετείχε σχεδόν σε όλες τις επιτροπές και την κατάρτιση νομοσχεδίων παντού, αναπτυξιακών νόμων, στρατηγικών επενδύσεων, κ.α.
– παρουσιάστηκαν δυσλειτουργίες ιδιοτελών προτιμήσεων, έγιναν φασαρίες και σιγά σιγά ο Σββε δεν υπάρχει πουθενά πάλι,
– Σήμερα τι έγινε: ο Σββε τελικά “σιωπηρά” έγινε μόνο 1 ψήφος στην Ελληνική Παραγωγή, υποβαθμίζοντας και μηδενίζοντας όλη την παραγωγή της Β. Ελλάδας σε μία ψήφο, δηλαδή και μηδενικής αξίας εκπροσώπησης σε όλα τα σχετικά όργανα, διεκδικήσεων. Άρχισε η διαμάχη στην Αθήνα ΣΕΒ και Ελληνικής Παραγωγής, άρχισε η διχόνοια και οι όποιες διασπαστικές πολιτικές προσπάθειες,
– ανατέθηκε σε εταιρείες δημοσίων σχέσεων στο κέντρο, νέα σύναξη δημοσιοποίησης της μίας -1- ψήφου, που έγραψαν τα ίδια ΜΜΕ, ώς: εκδηλώσεις μνήμης, χάθηκε το τρένο (αφού μειώθηκε δραματικά η παραγωγική δύναμη), ελάχιστη σημασία οι πολιτικολογίες, η αναπηρία της ελίτ, η διπλή γλώσσα, επιθετικοί τοπικά, συναλλακτικοί στο κέντρο, κ.α.
– και για ποια αντίδραση μιλάμε σήμερα, ίσως επειδή δεν ξέρουν λεπτομέρειες. Μια ψήφος στην Ελληνική Παραγωγή που ισοδυναμεί με εκμηδένιση της Β. Ελλάδας, αλλά στο think- tank που προέκυψε επειδή ο ΣΕΒ δεν ασχολείται κυρίως με την βιομηχανία, αλλά με τις υπηρεσίες. Πολιτικά ενισχύονται διασπαστικά και οι 2 τάσεις. Και ο ΣΕΒ και η Ελληνική Παραγωγή με το Σββε 1 ψήφο.
– και ποια η αντίδραση ΣΕΒ, ότι ο Σββε και η ελληνική οικονομία στη Β. Ελλάδα, … είναι σχεδόν αόρατη και δεν χρειάζεται στις επιτροπές, αναπτυξιακούς νόμους, κ. α. ΓΙΑΤΙ (προσέξτε επιχείρημα που οδηγεί στον μηδενισμό της 1 ψήφου) οι καταθέσεις, τα φορολογικά τι αναλογία έχουν, στα οποία περιλαμβάνονται οι καταθέσεις της ΔΕΗ, τραπεζών, κ.α που υποβάλλονται στην Αθήνα. Απολύτως παράλογο επιχείρημα, που αναπαράγεται ασχολίαστο. Δεν σχολιάζεται η Ελληνική Παραγωγή, η όποια διχαστική τάση, τα αίτια και οι θεραπείες, αλλά κυρίως η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ του αθέμιτου ΜΟΝΟΠΩΛΙΟΥ στην κρατική συμμετοχή, που ακόμη είναι αρκετά μεγάλη για όλους (τράπεζεςμ χρηματοδοτήσεις, αναπτυξιακού, ΕΣΠΑ, κ..α.).
– όλοι γνωρίζουν του αγώνες που δώσαμε εμείς σαν think-tank από το 1997- 1998 να μην γίνουμε 0 ζώνη αναπτυξιακών κινήτρων, να μην πηγαίνουν όλα τα κονδύλια στην Αθήνα κατά 70% και εδώ 2-3%. Το 2003 και μετά το 2010, καταφέραμε δια νόμου να επικρατήσει η κατανομή του 60-80% και τελικά 40% των αναπτυξιακών κονδυλίων στην Β. Ελλάδα. Το καταφέραμε, αλλά κάποιο οπαδοί της “κατσίκας του γείτονα” … σιώπησαν, και αμέσως μετά το 2011, με παρέμβαση του κέντρου ακυρώθηκε νομοθετικά, έφυγε και το κέντρο επενδύσεων η ΕΜΑ από το ΥΠΑΘ. Όλοι τα γνωρίζουν καλά. Ποια σιωπή, ποιες σκοπιμότητες.
– καλός ο ανταγωνισμός, αλλά τα αθέμιτα να απομακρυνθούν και τα αυτονόητα να επικρατήσουν. Καλή η διανόηση και η ελίτ της επικοινωνίας. Η σιωπή και η ανάδειξη ή η μη ανάδειξη επέτρεψαν την πολιτική να οδηγήσει, μόνο αυτή την περιοχή σε δραματική ύφεση. Η κερδοσκοπία και το σορτάρισμα αξιών λειτούργησε κανονικά, με κερδισμένους και χαμένους. Ποιος φταίει, η πολιτική που τα υλοποιούν, η επικοινωνία που τα αναδεικνύει ή τα αποκρύπτει, οι κερδοσκόποι που ωφελούνται, … μετά ψάχνουμε στην αστική τάξη. Με τέτοιες μεθόδους, κράτη και αυτοκρατορίες κλονίστηκαν ή καταστράφηκαν. Το ερώτημα παραμένει, αν χωράει και αν είναι εφικτή η διόρθωση. Φυσικά είναι! Απαλλαγή από τις παθογένειες του παρελθόντος και νέα θετική πορεία με καθαρή ανάπτυξη και επενδύσεις!
http://www.voria.gr/article/antidrasi-apo-athina-stin-prothesi-tsipra-gia-anavathmisi-svve
Η Αθήνα αντιδρά στην πρόθεση Τσίπρα για αναβάθμιση του ΣΒΒΕ
Η τακτική του ΣΕΒ έχει να κάνει με περιχαράκωση ορίων, αρμοδιοτήτων και άλλα γραφειοκρατικά, που στο βάθος δείχνουν τα εσωτερικά του αδιέξοδα…
Ανεξάρτητα από το ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα όταν την περασμένη εβδομάδα από το βήμα του Thessaloniki Summit ανακοίνωνε την πρόθεση της κυβέρνησης να αναβαθμίσει τον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) σε επίσημο κοινωνικό εταίρο και να «ανακηρύξει» τη Θεσσαλονίκη ως πρωτεύουσα της βιομηχανίας, το βέβαιον είναι ότι κατάφερε να ταράξει τα νερά του εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Σε απλά ελληνικά, κατάφερε να δημιουργήσει τέτοια αναταραχή στον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), ώστε να ξεκινήσει… επικοινωνιακή αντεπίθεση, αλλά με λάθος στόχευση.
Αντί –λοιπόν- η συζήτηση να γίνεται για συνένωση δυνάμεων –ευχής έργον θα ήταν ένας φορέας να εκπροσωπεί όλους τους εργοδότες, πραγματικά όλους όμως- η τακτική του ΣΕΒ έχει να κάνει με περιχαράκωση ορίων, αρμοδιοτήτων και άλλα γραφειοκρατικά, που στο βάθος δείχνουν τα εσωτερικά του αδιέξοδα. Δεν εξηγείται αλλιώς μια αντίδραση, δοκιμασμένη σε άλλες περιόδους, που συνδέεται με τις εντυπώσεις -την κινδυνολογία και την απαξίωση- και αδιαφορεί για την ουσία. Είναι η τακτική των non papers ή της εσωτερικής ενημέρωσης, που στην προκειμένη περίπτωση μένει να αποδειχθεί εάν απηχεί την θέση της διοίκησης του ΣΕΒ ή εκφράζει μόνο το συντάκτη του.
Σημειώστε τις θέσεις που αναφέρονται στο συγκεκριμένο σημείωμα:
- Επίκληση της ευρωπαϊκής εμπειρίας, σύμφωνα με την οποία οι κοινωνικοί εταίροι –δηλαδή όσοι διαπραγματεύονται και τελικώς υπογράφουν τις εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας- έχουν συγκεκριμένα εθνικά και κλαδικά χαρακτηριστικά. Κάτι που –κατά τον ΣΕΒ- στην Ελλάδα καλύπτουν η ΓΣΕΕ (εκπροσώπηση εργαζομένων), ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (εκπροσώπηση οργανωμένων επιχειρήσεων και βιομηχανίας), η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδος (εκπροσώπηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων), η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (εκπροσώπηση εμπορίου) και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (εκπροσώπηση τουριστικού κλάδου). Επομένως η προσθήκη τους ΣΒΒΕ στους κοινωνικούς εταίρους είναι –κατά τον ΣΕΒ- ακατανόητη. Και γιατί η ΓΣΕΒΕΕ δεν μπορεί να καλύψει τα μέλη της ΕΣΕΕ και του ΣΕΤΕ ή γιατί ο ΣΕΒ, που όπως ο ίδιος υποστηρίζει εκπροσωπεί οργανωμένες επιχειρήσεις, δεν μπορεί να καλύψει τα μέλη της ΓΣΕΒΒΕ, της ΕΣΕΕ και του ΣΕΤΕ; Εκτός κι αν όλες αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που εκπροσωπούν οι τρεις φορείς παραμένουν στη λειτουργία τους… ανοργάνωτες κι επομένως ανάξιες να εκπροσωπηθούν από τον ΣΕΒ. Μήπως το ερώτημα που στην πραγματικότητα υποκρύπτει αυτή η επιχειρηματολογία είναι τι ακριβώς θα εκπροσωπεί ο ΣΕΒ σε περίπτωση που στο τραπέζι του διαλόγου η βιομηχανία του βορειοελλαδικού τόξου αποκτήσει τη δική της, αυτόνομη φωνή;
Πέραν αυτών, η επίκληση των ευρωπαϊκών πρακτικών γίνεται επιλεκτικά και α λα καρτ, όπως συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα. Διότι –για παράδειγμα- σε ποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι εργοδότες καταδέχονται να συμφωνήσουν εν κρυπτώ και χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και των δύο πλευρών, μόνο και μόνο για να κάνουν το χατίρι της κυβέρνησης; Ή –δεύτερο παράδειγμα- σε ποια άλλη σοβαρή χώρα της ΕΕ οι εργοδότες δεν ασχολούνται καν με τα ειδικότερα σοβαρά θέματα που προκύπτουν από τη γεωγραφία και την ιστορία, όπως η εγγύτητα μιας μεγάλης παραγωγικής περιφέρειας με «νέες» χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και πολύ χαμηλών φορολογικών συντελεστών; Ή με χώρες – «νέα» μέλη της ΕΕ, για τις οποίες τα σύνορα του νόμιμου εμπορίου, αλλά και του λαθρεμπορίου προς την Βόρεια Ελλάδα είναι ορθάνοιχτα;
Σε ποια ακριβώς χώρα της ΕΕ υπάρχουν τόσες περιφερειακές ανισότητες, ανάμεσα στο κέντρο και όλες τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας; Κάποιοι δείχνουν να ξεχνούν ότι στο σύνολο τους οι ανεπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επικαλούνται έχουν ομοσπονδιακή κρατική οργάνωση, αναγνωρίζοντας και τις χωροταξικές ιδιαιτερότητες, κάτι που στην Ελλάδα δε συμβαίνει επισήμως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει στην πράξη;
- Δημοσιοποίηση στοιχείων που –κατά τον ΣΕΒ- δείχνουν ότι η σημασία του βορειοελλαδικού τόξου είναι ήσσονος σημασίας για την εθνική οικονομία, την ελληνική παραγωγή και την απασχόληση. Φυσικά ούτε κουβέντα για άλλα στοιχεία, τα οποία ίσως δείχνουν περισσότερα. Για παράδειγμα θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε διαχρονικά το ποσοστό των καταθέσεων της Μακεδονίας, της Θράκης και της Ηπείρου στις ελληνικές τράπεζες, σε συνδυασμό αφενός με τις χρηματοδοτήσεις και τις χορηγήσεις σε αυτές τις περιοχές και αφετέρου με το ποσοστό που εισφέρουν αυτές οι περιοχές στο ΑΕΠ. Διότι με αυτό τον τρόπο θα φωτιστεί μία ακόμη πλευρά της προσφοράς κάθε περιοχής στην ανάπτυξη του τόπου. Για όποιον θέλει να ψάξει στα σοβαρά το θέμα υπάρχουν πολλές ακόμη παράμετροι (κρατικές προμήθειες κ.λπ.) που συμπληρώνουν την πραγματική εικόνα της επί μέρους πραγματικής δυναμικής κάθε περιφέρειας της χώρας.
- Πολιτική εκτίμηση ότι η υλοποίηση της απόφασης για θεσμική αναβάθμιση του ΣΕΒ εκθέτει πολιτικά την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Είναι εντυπωσιακό –και σίγουρα πρωτόγνωρο στην ευρωπαϊκή πρακτική- το ενδιαφέρον του βασικού εκπροσώπου των εργοδοτών για την εικόνα και την τύχη μιας κυβέρνησης, που μάλλον δεν θεωρείται η πιο φιλική στην επιχειρηματικότητα που γνώρισε ο τόπος. Πρόκειται για την κυβέρνηση των capital controls, που –για όσους ξεχνούν- εξακολουθούν να ισχύουν. Για την κυβέρνηση που αμέσως ή εμμέσως «μάχεται» αρκετών μεγάλων επενδύσεων, για τις οποίες ενδιαφέρονται σφόδρα μέλη του ΣΕΒ. Και για έναν πρωθυπουργό, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ ότι θεωρεί μεγάλο κομμάτι της κατεστημένης επιχειρηματικότητας που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ κρατικοδίαιτο, χρεοκοπημένο και διαπλεκόμενο!
Συμπέρασμα: τα επιχειρήματα είναι πολλά, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Η Ελλάδα, η επιχειρηματικότητα και η βιομηχανία χρειάζονται το σύνολο των δημιουργικών τους δυνάμεων για να αντεπεξέλθουν στη δύσκολη και πολύπλοκη συγκυρία, αλλά και να προετοιμάσουν την επόμενη ημέρα, που μετά βεβαιότητος θα είναι πολύ διαφορετική για όλους. Όλα τα υπόλοιπα συνιστούν κακοπαιγμένο κατενάτσιο, που έχει βέβαιο αποτέλεσμα την ήττα, ενδεχομένως με λίγα γκολ. Ε, και;
Υ.Γ. Πριν από λίγες ημέρες, μόλις την περασμένη Κυριακή, η voria.gr δημοσίευσε συνέντευξη του καθηγητή της Σορβόννης Γιώργου Πρεβελάκη, ο οποίος χαρακτήρισε ως «βαρίδι» για τη Θεσσαλονίκη το γεγονός ότι η τύχη της εδώ και 100 χρόνια κρέμεται από αποφάσεις που λαμβάνονται αποκλειστικά στην Αθήνα. Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Αφενός διότι το ελληνικό κράτος έχει όλες τις παθογένειες που ξέρουμε και μας βασανίζουν και αφετέρου, διότι αυτό το ελληνικό κράτος είναι δημιούργημα της Αθήνας. Είναι αθηνοκεντρικό και βλέπει την κόσμο μέσα από την αθηναϊκή οπτική. Υπάρχει θέμα νοοτροπίας και φυσικά συμφερόντων. Υπάρχουν, όμως, και οι εμπειρίες του παρελθόντος, που αναζωογονούνται με κάθε ευκαιρία, όπως για παράδειγμα συμβαίνει σήμερα με τις εξελίξεις στην Καταλονία. Κανείς δεν θα το ομολογήσει επίσημα και δημόσια, αλλά η σκέψη και ο φόβος υπάρχουν στην Αθήνα: αν παρααναπτυχθούν η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα κι αρχίσουν να συνδέονται ουσιαστικά με τις γύρω περιοχές, μήπως κάποια στιγμή σηκώσουν κεφάλι και γυρίσουν την πλάτη στην Αθήνα; Μήπως δε 20 χρόνια έχουμε μια κατάσταση επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα; Αυτή είναι μια ουσιαστική συζήτηση, την οποία δεν μπορεί κανείς ούτε να την παρακάμψει, ούτε να την αγνοήσει. Θεωρώ ότι ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Σε 20 – 30 χρόνια η Ελλάδα θα είναι πολύ διαφορετική απ’ ότι τη ζούμε σήμερα». Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις έρχεται η επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του κ. Πρεβελάκη.
