Ανθ’ ημών, Γουλιμής!

Του Παναγιώτη Γκλαβίνη*

Δύο Ελλάδες αναδείχθηκαν από τις κάλπες της 26ης Μαΐου. Η Φώφη Γεννηματά διαγκωνίζεται από σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα ποιος από τους δυο θα εκπροσωπήσει καλύτερα τη δεύτερη Ελλάδα, αυτή που προσδοκά να εισπράττει επιδόματα πείνας, να διορίζει τα παιδιά της στο Δημόσιο και να επιβιώνει σε βάρος της άλλης Ελλάδας, που δημιουργεί, που παράγει πλούτο και που συνθλίβεται υπό το βάρος ενός κρατισμού που γέννησε το Πασόκ τη δεκαετία του ’80 και θέριεψε έκτοτε με πολιτικές από μπλε και πράσινους κόκκους.

Ώσπου το 2009, οι πολιτικές αυτές φτάσανε στα όριά της μια χώρα, που δεν επιβίωνε πλέον παρά μόνο με δανεικά. Μια χώρα που εκπαιδεύτηκε να ζει δανειζόμενη, μετασχηματισθείσα στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία στην καρδιά της Ευρώπης. Σχιζοφρένεια! Ο υιός του υπαίτιου για την διαπαιδαγώγηση ενός λαού στην επαιτεία, κλήθηκε να διαχειριστεί τις ολέθριες συνέπειες των πολιτικών του πατέρα του. Το τέρας που ανέθρεψαν οι πολιτικές του τον κατασπάραξε. Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν από μια γενιά που έμαθε να σιτίζεται σε βάρος των παιδιών της και του μέλλοντός τους, πιστεύοντας ότι αυτό θα συνέβαινε αζημίως εις το διηνεκές.

Το 2012, ο λαός αυτός, αντιλαμβανόμενος πλέον τα αδιέξοδα των πολιτικών αυτών, καταδίκασε ιστορικά το Πασόκ, αφανίζοντάς το. Τη χρονιά αυτή, μαζί με το Πασόκ, καταδικάστηκαν ως υπαίτιες της κατάρρευσης και οι πολιτικές που είχαν την υπογραφή του. Με θολωμένο το μυαλό του, ο λαός διέκρινε παρόλα αυτά τί έφταιξε πράγματι και καταστράφηκε η χώρα. Και το καταδίκασε συλλογικά.

Από ’κει και πέρα, ακολούθησε το ένστικτο της επιβίωσής του. Της ατομικής του επιβίωσης πλέον. Προσέτρεξε στον Σύριζα όχι γιατί τον έχρισε διάδοχο των πολιτικών που καταδίκασε στο πρόσωπο του Πασόκ, αλλά για να σταματήσει τη ζημιά που υφίστατο σε προσωπικό επίπεδο από τις μνημονιακές πολιτικές. Καμιά αγάπη δεν έτρεφε για τον Σύριζα όπως έθρεψε συλλογικά για το Πασόκ. Στο πρόσωπο του Αλέξη είδε τον τσαμπουκαλή πολιτικό που θα ύψωνε ανάστημα στην Μέρκελ για να σταματήσει την ατομική του κατρακύλα.

Το Πασόκ, λοιπόν, ως κίνημα, κόμμα ή παράταξη, τελείωσε το 2012. Αν και δεν τις υπηρέτησε μόνο του, ο λαός τού χρέωσε την πατρότητα των πολιτικών που τον είχαν φέρει ως εδώ. Έκτοτε, όλες οι προσπάθειες ιδεολογικής ανασύνταξης του χώρου που εκπροσωπούσε, έπεσαν στο κενό. Οι ψηφοφόροι του βρίσκονταν για δουλειές στον Σύριζα…

Ο δε Βαγγέλης Βενιζέλος εξέφραζε τις εκσυγχρονιστικές εκείνες δυνάμεις του χώρου του, που όμως, τώρα πια, είχαν μετακομίσει στην Νέα Δημοκρατία όταν και αυτή υπέστη το σοκ των ΑΝΕΛ τον Μάιο του 2012. Από τον Ιούνιο του 2012 και μετά, οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του Πασόκ μετοίκησαν σύσσωμες στη ΝΔ. Όταν δε εξελέγη ο Κυριάκος, τον οποίο και στήριξαν για να εκλεγεί, αποχαιρέτησαν τον χώρο του Πασόκ για πάντα, επιλέγοντας να δώσουν τη μάχη κατά του κρατισμού στην πιο χυδαία εκδοχή του από τις τάξεις της ΝΔ.

Σήμερα, η ηγεσία του εναπομείναντος Πασόκ επιχειρεί μια επιστροφή στις ρίζες του κινήματος, με την προσδοκία να επαναφέρει στους κόλπους του τους ψηφοφόρους εκείνους που δεν γύρισαν ακόμη από τον Σύριζα. Και για να τους δείξει ότι αυτή είναι καλύτερη από τον Σύριζα, εκδιώκει τον χειρότερο εχθρό του. Πρόκειται για ιδεολογική διαφορά εδώ πέρα.

Οι συνέπειες είναι γνωστές, όπως και οι προθέσεις:

• Η ηγεσία του εναπομείναντος Πασόκ επιθυμεί να ροκανίσει τον υπό κατάρρευση Σύριζα, ευελπιστώντας να ανασυνθέσει μαζί του την Ελληνική Αριστερά από καλύτερη θέση σε σχέση με αυτήν που κατέχει σήμερα ο Σύριζα στον χώρο.
• Δεν πρόκειται να συναινέσει σε μια συγκυβέρνηση με τον Κυριάκο εάν αυτός παραπατήσει και δεν αποσπάσει την αυτοδυναμία στις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Ήταν γνωστό πως ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα συναινούσε σε μια τέτοια συγκυβέρνηση.
• Προτιμά, αντίθετα, να βάλει τη χώρα σε περιπέτειες με μοναδικό σκοπό να περισώσει την πολιτική της παράγκα. Θα πάει ευχαρίστως σε νέες εκλογές με απλή αναλογική, με την προσδοκία να επαναπατρίσει λίγους ακόμη πασόκους σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση, όπου ενδεχομένως θα μπορέσει να συγκυβερνήσει κιόλας με τον ηττημένο στο μεταξύ Σύριζα.

Βεβαίως, τίποτε από αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Η Νέα Δημοκρατία θα βγει αυτοδύναμη σε αυτές τις εκλογές, χάρη και στην αποδρομή πολλών ψηφοφόρων του εναπομείναντος Πασόκ, που πίστεψαν στις διαπρύσιες καταγγελίες του Σύριζα και μένανε εκεί για να ζήσουν τη μέρα που θα παίρνανε εκδίκηση.

Μακάριοι όσοι φύγανε νωρίς! Όσοι μείνανε, ας πρόσεχαν…

Ποτέ δεν είν’ αργά, όμως. Γιατί βλέπετε, σύντροφοι, και πάλι η Δεξιά θα σώσει τη χώρα. Όπως τότε, το ’44.

Φανταστείτε σήμερα, να μην υπήρχε ο Κυριάκος. Το διανοείστε;

*Ο Παναγιώτης Γκλαβίνης είναι καθηγητής στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ.