Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το ρωσικό και το κινεζικό καθεστώς είναι αυταρχικά και ολοκληρωτικά.
Η δημόσια έκφραση μιας αντίθετης, με το καθεστώς, άποψης μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες για όποιον την διατυπώσει.
Δεν μιλάμε, λοιπόν, για δημοκρατία σε αυτά τα καθεστώτα.
Μπορούμε, όμως, να μιλάμε για δημοκρατία σε καθεστώτα δυτικού τύπου;
Χθές ο Ζόζεφ Στίγκλιτς, σε ένα άρθρο του στο Project Syndicate ανέφερε μια σειρά απο λόγους στους οποίους πάσχει η αμερικανική δημοκρατία. Λόγοι που την καθιστούν αδύναμη και αφερέγγυα με κίνδυνο να χάσει την παγκόσμια ηγεμονία.
Δεν τα λέει κάποιος αριστερός που μισεί τον αμερικανικό καπιταλισμό. Τα λέει ένας άνθρωπος πυλώνας του αμερικανικού συστήματος σε ένα συστημικό, αμερικανικό σάιτ το οποίο ανήκει στον Σόρος.
Αλλά ας αφήσουμε την Αμερική και ας έρθουμε στα δικά μας.
Έχουμε την ψευδαίσθηση πως επειδή ψηφίζουμε, καθορίζουμε και την ζωή μας με την κυβέρνηση την οποία αναδεικνύουμε.
Λάθος.
Οι δυτικές, λεγόμενες, δημοκρατίες, έχουν ένα σωρό διαστρεβλωτικές παθογένειες που τις κάνουν πολύ προβληματικές. Μερικές που μου έρχονται στο νου.
1.-Δεν εκλέγουμε την κυβέρνηση που θέλουμε ούτε και έχουμε όλοι το δικαίωμα να εκτεθούμε στην βούληση των πολιτών.
Η διαδικασία του να εκτεθείς σε εκλογές είναι κοστοβόρα. Αλλά και αν υποθέσουμε πως θα ξεπεράσεις το πρόβλημα των υπερβολικών δαπανών που χρειάζονται, υπάρχει το μέγα πρόβλημα των μέσων επικοινωνίας με τους πολίτες. Τα Μέσα που έχουν εμβέλεια διαμορφώνουν το δικό τους παιχνίδι. Αυτά αποφασίζουν τι θα παίξει, πως θα παίξει και ποιος θα είναι ο νικητής. Αλλά και ποιος θα είναι ο δεύτερος και ο τρίτος. Αν θελήσουμε να εστιάσουμε περισσότερο στα εσωτερικά ελληνικά, τα ΜΜΕ δείχνουν μια συμπάθεια στον κ. Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία. Στοιχειώδης ανάλυση οδηγεί στην σκέψη πως για να καλύψει την κυβερνητική φθορά και να κερδίσει τις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να πάρει ψηφοφόρους απο το τρίτο κόμμα διότι του δεύτερου έχουν μπετοναριστεί. Θα ακολουθήσουν, λοιπόν, μια δοκιμασμένη πολιτική για να πετύχουν τον στόχο τους. Και αυτήν η πολιτική δεν σπάει. Θα αποφασίσει ο λαός ή η διεθνής των ιδιοκτητών ΜΜΕ;
2.-Αφού η παγκοσμιοποίηση έκανε έναν ιστορικό κύκλο, φαίνεται πως για διάφορους λόγους το κυρίαρχο σύστημα στις ΗΠΑ αποφάσισε πως πρέπει να τελειώσει. Όπως λειτούργησε απέδωσε ό,τι ήταν δυνατόν να αποδώσει. Τα κεφάλια μέσα τώρα.
Πως σταματά η διαδικασία;
Μια πολιτική σε αυταρχικές χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα δεν απασχολεί και πολύ τις ηγεσίες των χωρών για την υλοποίησή της. Στις θεωρούμενες δυτικές δημοκρατίες, όμως, η επιβολή της γίνεται με όρους ιδεολογικής ηγεμονίας. Αλλά επιβάλλεται. Η διαδικασία είναι διαφορετική, όχι η ουσία.
Δεν θα μπω στην τοξική αντιπαράθεση ποιός άρχισε τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αλλά θα θέσω έναν προβληματισμό. Ο πόλεμος έδωσε την ευκαιρία στη Δύση να σημάνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης. Πως; Ποια παγκοσμιοποίηση μπορείς να πετύχεις όταν σηκώνεις νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα στον μισό κόσμο; Παγκοσμιοποίηση με τον μισό κόσμο δεν γίνεται.
Ένας νέος κόσμος γενιέται και πιστεύω πως θα συνδιαμορφωθεί απο Ανατολή και Δύση. Τον θάνατο του παλιού τον επεδίωξαν όλες οι κυρίαρχες δυνάμεις. Και τον επέβαλαν με τον τρόπο τους.
Στη Δύση, λοιπόν, οι κήνσορες της Παγκοσμιοποίησης γίνονται θεράποντες της κατάργησής της. Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της …απομόνωσης αυταρχικών καθεστώτων. Στην ουσία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή διαχωρισμού του κόσμου. Διαδραματίζουν τον ρόλο εθελοντή υπαλλήλου ενός συστήματος το οποίο τους χρησιμοποιεί κάθε φορά για τους σκοπούς του. Δικαίωμά τους. Αλλά δεν μπορεί- ασυνείδητα- να εκτελούν ανθρώπους που προβληματίζονται για τις τακτικές τους.
Ως προς το επιχείρημα “ότι και να είναι η δυτική δημοκρατία, είναι καλύτερη απο τα αυταρχικά καθεστώτα Ρωσίας και Κίνας” έχουν δίκαιο. Αλλά και στη δύση η δημοκρατία τους έχει τα όριά της. Έχει έναν γκρίζο χώρο όπου η ίδια ξεφεύγει απο την νομιμότητα και τα δημοκρατικά ειωθότα και όποιος τον αποκαλύψει βρίσκεται στα ίδια κάτεργα με τα ρωσικά γκουλάγκ.
Οι περιπτώσεις Σνόουντεν και Άσανζ είναι χαρακτηριστικές.
Όταν μιλάμε, λοιπόν, για δημοκρατία, ποια εννοούμε; Τη σύγκριση της δυτικής με τα αυταρχικά ανατολικά καθεστώτα ή το περιεχόμενο της δημοκρατίας στην οποία αναφερόμαστε;
Δεν είναι ρομαντικό να θέλουμε ,ή, να περιμένουμε να κατισχύσει παγκοσμίως μια Δημοκρατία-πολυκομματική και με ελεύθερη έκφραση και γραφή εννοείται- όταν ο κάθε πολίτης ενημερώνεται ,ή, ποδηγετείται με fake nevws αμέσως μετά τα γεγονότα με βαβελικές απόψεις και εκτιμήσεις από το Διαδίκτυο και τα ΜΜΜΕ;;;.
Να αρκεσθούμε στην πολυκομματική Δημοκρατία με την Βολταιρική θέση για την ελευθερία της γνώμης και για να επιβιώσουμε ως κράτος να διατηρήσουμε την εθνική ιδιοπροσωπεία μας και Ιστορία μας και να συμμαχήσουμε -όπως τώρα- με όσους γίνεται ομόφρονες λαούς και κράτη.
Στην εσωτερική ζωή μας ας διατηρούμε ισοβίως θέσεις και απόψεις φιλόπατρεις και φιλόθρησκες -χωρίς πίστη και φόβο Θεού ανησυχεί υπερβολικά ο άνθρωπος- και στις εκλογές ας κερδίζει ο καλύτερος (όπως ευχόμαστε στους ομαδικούς αθλητικούς αγώνες) με πρόγραμμα για το ανέβασμα των Ελλήνων και της Ελλάδος μας και με ολιγότερα και συγγνωστά ανθρώπινα λάθη.
Ελληνική (αθηναϊκή) Δημοκρατία σημαίνει: ισονομία, ισηγορία, ισοκρατία, ισοπολιτεία κλπ (Οι όροι είναι εν μέρει αλληλοκαλυπτόμενοι, αλλά τους χρησιμοποιώ με συμβατικό τρόπο).
Ισονομία (όλοι ίσοι έναντι του Νόμου): στον κοινοβουλευτισμό τυπικά μεν υπάρχει, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους, χάριν στην επιρροή τους στο δικαστικό σύστημα, την οικονομική τους ισχύ που τους παρέχει την δυνατότητα για υποστήριξη από τρανταχτά ονόματα δικηγόρων κλπ
Ισηγορία (όλοι ίσοι στην δυνατότητα να εκφράσουν τις απόψεις τους σε δημόσιο επίσημο θεσμικό βήμα): Δεν υπάρχει στον κοινοβουλευτισμό. Δικαίωμα να εκθέτουν δημόσια απόψεις έχουν μόνον οι βουλευτές. Δυνατότητα κοινοποιήσεως απόψεων έχουν εν μέρει και ορισμένοι συστημικοί δημοσιογράφοι. Όλοι οι άλλοι είμαστε καταδικασμένοι στην σιωπή.
Ισοκρατία (όλοι ίσοι στην λήψη αποφάσεων): Δεν υπάρχει στον κοινοβουλευτισμό. Η δυνατότητα να προκαλέσει ο λαός ένα δημοψήφισμα είναι απαγορευμένη. Οι δε κυβερνήσεις των αντιπροσώπων είναι κυβερνήσεις μειοψηφιών.
Ισοπολιτεία (ίση δυνατότητα όλων στο εκλέγεσθαι): τυπικά υπαρκτή στον κοινοβουλευτισμό, πρακτικώς αδύνατη για τους λόγους που ο κ. Σαββίδης ανέλυσε στο άρθρο του.
“Κάθε τέσσερα χρονάκια, μία Κυριακή πολίτες”
(Ορφέας Περίδης, εκλογές)
Στο τυπικό αντεπιχείρημα ότι η άμεση δημοκρατία αφορούσε μόνον τους ελευθέρους απαντώ: αντί για σκλάβους ρομπότ.
Στο έτερο αντεπιχείρημα ότι οι ελληνικές δημοκρατίες ήταν ολιγάνθρωπες, ενώ σε κράτη εκατομμυρίων πολιτών δεν μπορεί να εφαρμοσθεί άμεση δημοκρατία, απαντώ: η ψηφιακή τεχνολογία λύνει και αυτό το ζήτημα.