|
|
Η πιο πολυσυζητημένη στιγμή από τη χθεσινή συνέντευξη του Ντόναλντ Τραμπ στο ABC News ήταν μια αινιγματική ανταλλαγή με τον δημοσιογράφο Τέρι Μοράν σχετικά με το αν ο Κιλμάρ Αμπρέγκο Γκαρσία, ο Σαλβαδοριανός που απελάθηκε εσφαλμένα από το Μέριλαντ στο Ελ Σαλβαδόρ, έχει τατουάζ με τα αρχικά “MS-13” στις αρθρώσεις των δακτύλων του. (Δεν έχει, αν και ο Τραμπ είχε κάποτε επιδείξει μια φωτογραφία με ετικέτα που υποτίθεται ότι «αποκρυπτογραφούσε» τα τατουάζ του ως σύμβολα ένταξης σε συμμορία. Στη συνέντευξη, ήταν αδύνατο να διακρίνει κανείς αν ο Τραμπ πίστευε πράγματι σε αυτή την «αποκρυπτογράφηση» ή απλώς έκανε τρολάρισμα.)
Η πραγματική είδηση όμως ήταν πως ο Τραμπ αναγνώρισε ότι θα μπορούσε να φέρει πίσω τον Αμπρέγκο Γκαρσία αν το ήθελε.
Το γεγονός ότι ο Αμπρέγκο Γκαρσία παραμένει ακόμη στο Ελ Σαλβαδόρ και στα πρωτοσέλιδα, έναν μήνα αφότου ο συνάδελφός μου Νικ Μίροφ αποκάλυψε πρώτος την απέλασή του, είναι εξίσου εκπληκτικό και εξοργιστικό. Η υπόθεση του Αμπρέγκο Γκαρσία έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, που απειλεί πλέον να επισκιάσει κάτι επίσης κρίσιμο: τους περισσότερους από 250 άνδρες που απελάθηκαν από τις ΗΠΑ και βρίσκονται στη διαβόητη φυλακή CECOT, από την οποία μόλις πρόσφατα μεταφέρθηκε ο Αμπρέγκο Γκαρσία.
Τα δεδομένα της υπόθεσής του είναι ασυνήθιστα ξεκάθαρα, παρά τις προσπάθειες του Λευκού Οίκου να θολώσει τα νερά. Ο Αμπρέγκο Γκαρσία τελούσε υπό δικαστική εντολή να μην απελαθεί, και η κυβέρνηση έχει ήδη παραδεχθεί πως η απομάκρυνσή του ήταν λάθος. Όμως η δικαιολογημένη αγανάκτηση για την υπόθεσή του δεν πρέπει να οδηγήσει σε λήθη τη σοβαρότητα των υπολοίπων περιπτώσεων.
Στις αρχές του μήνα, το Ανώτατο Δικαστήριο μπλόκαρε προσωρινά την εκτελεστική εξουσία από το να απελάσει στο Σαλβαδόρ Βενεζουελανούς μετανάστες στο Βόρειο Τέξας που κατηγορούνται ως μέλη συμμοριών, χωρίς να τους προσφέρει πρώτα τις δέουσες νομικές διαδικασίες. (Το Δικαστήριο αναμένεται σύντομα να ακούσει επιχειρήματα επί της υπόθεσης.)
Οι κρατούμενοι στο CECOT, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι Βενεζουελανοί, βρίσκονται σε τρομερό αδιέξοδο: απελάθηκαν σε χώρα που δεν είναι δική τους, χωρίς καμία δυνατότητα να αμφισβητήσουν τη σύλληψή τους και χωρίς κάποιο ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο για την αποφυλάκισή τους. Ο ίδιος ο Σαλβαδοριανός υπουργός Δικαιοσύνης έχει περηφανευτεί ότι «κανείς δεν φεύγει από το CECOT». Ακόμη και ο πρόεδρος του Ελ Σαλβαδόρ, Ναγίμπ Μπουκέλε –ο πιο σκληροπυρηνικός ηγέτης της ηπείρου μετά τον Ντανιέλ Ορτέγκα– στην αρχή δίστασε να δεχτεί τους απελαθέντες και απαίτησε αποδείξεις ότι πρόκειται πράγματι για μέλη συμμοριών, σύμφωνα με ρεπορτάζ των New York Times. Η κυβέρνηση Τραμπ έσπευσε να τις βρει, όμως μεγάλο μέρος από αυτό που παρουσίασε δεν αντέχει σε σοβαρό έλεγχο.
Όσο αποκαλύπτονται περισσότερα στοιχεία για επιμέρους περιπτώσεις, τόσο πιο εξωφρενικές ιστορίες προκύπτουν. Για παράδειγμα, την περασμένη εβδομάδα, ένας δικαστής διέταξε την κυβέρνηση να λάβει μέτρα για την επιστροφή ενός άνδρα που αναφέρεται μόνο ως Κριστιάν, ο οποίος απελάθηκε παρότι είχε ανοιχτή αίτηση ασύλου – κατά παράβαση συμφωνίας που είχε κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν ώστε να μην απελαύνονται νέοι αιτούντες άσυλο. Ο εν λόγω δικαστής, που έχει διοριστεί από τον Τραμπ, ήταν καυστικός: «Οι κατηγορούμενοι δεν προσκόμισαν κανένα αποδεικτικό στοιχείο ή έστω κάποιον συγκεκριμένο ισχυρισμό για το πώς ο Κριστιάν ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της κατηγορίας αποτελεί απειλή για τη δημόσια ασφάλεια».
Η αρθρογράφος των New York Times, Μισέλ Γκόλντμπεργκ, αφηγείται την ιστορία του Άντρι Ερνάντες Ρομέρο, ενός καλλιτέχνη μακιγιάζ που διέφυγε από τη Βενεζουέλα επικαλούμενος ομοφοβικές διώξεις. Προσπάθησε να εισέλθει στις ΗΠΑ, συνελήφθη και εστάλη στο Μεξικό, αλλά στη συνέχεια ακολούθησε τις νόμιμες διαδικασίες: προγραμμάτισε ραντεβού για άσυλο και πέρασε τον αρχικό έλεγχο. Κι όμως, φυλακίστηκε επειδή η κυβέρνηση, κατά τρόπο αμφισβητήσιμο, θεώρησε τα τατουάζ του ως πιθανά σημάδια συμμορίας. Σήμερα βρίσκεται εγκλωβισμένος στο Ελ Σαλβαδόρ, ενώ Δημοκρατικοί βουλευτές –που έχουν επισκεφθεί και συναντηθεί με τον Αμπρέγκο Γκαρσία– δεν έχουν καταφέρει να τον δουν.
Η εκτελεστική εξουσία συνεχίζει να προσπαθεί να αποφύγει τόσο τον νόμο όσο και τις δικαστικές αποφάσεις. Σύμφωνα με το Talking Points Memo, οι κρατούμενοι αυτοί είναι πλέον «οι κρατούμενοι του Σρέντινγκερ» — ούτε ξεκάθαρα υπό την κράτηση των ΗΠΑ, που τους συνέλαβαν και πληρώνουν το Ελ Σαλβαδόρ για να τους κρατά, ούτε υπό την κράτηση του Ελ Σαλβαδόρ, που δεν έχει νομική αρμοδιότητα να τους φυλακίσει. Ο νομικός Ράιαν Γκούντμαν σημειώνει ότι η εκτελεστική εξουσία υποστήριξε σε άλλη υπόθεση πως δεν ήταν υποχρεωμένη να συμμορφωθεί με εντολή του δικαστηρίου που απαγόρευε την απέλαση ορισμένων κρατουμένων από τα υπουργεία Δικαιοσύνης και Εσωτερικής Ασφάλειας, επειδή –νάτη η νομική παραθυράδα!– τους μετέφεραν σε αεροσκάφη του Πενταγώνου για την τελική αποστολή στο Ελ Σαλβαδόρ. Ο Γκούντμαν θεωρεί πως κάτι τέτοιο δεν αντέχει σε καμία νομική ερμηνεία – και ασφαλώς ούτε σε στοιχειώδη λογική.
Αυτό το προσβλητικό νομικίστικο παιχνίδι ήταν πάντοτε στο σχέδιο. Η κυβέρνηση Τραμπ γνώριζε ότι οι απελάσεις που επιχειρούσε ήταν νομικά επισφαλείς και επιχείρησε να παρακάμψει τις νομικές προστασίες με κάθε μέσο. Αν οι άνθρωποι που συλλαμβάνονται είναι πράγματι εγκληματίες χωρίς συνείδηση, όπως υποστηρίζει η εκτελεστική εξουσία, το να το αποδείξει κανείς σε ένα δικαστήριο δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο — και η απροθυμία να το κάνει υποδηλώνει το αντίθετο.
Ο Λευκός Οίκος δεν μπορεί να υπερασπίζεται την “τάξη και τον νόμο” καταπατώντας τους στην περίπτωση αυτών των κρατουμένων. Το κράτος δικαίου απαιτεί δικαιοσύνη — τόσο για τον Κιλμάρ Αμπρέγκο Γκαρσία όσο και για πολλούς ακόμη.
ΣΧΟΛΙΟ ΤΩΝ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ
Το θέμα είναι από κάθε άποψη συγκλονιστικό και αποκαλυπτικό – όχι μόνο για τις ακραίες παραβιάσεις του κράτους δικαίου που διαπράττει μια αμερικανική κυβέρνηση, αλλά και για τη νέα, κυνική γεωπολιτική αρχιτεκτονική που δοκιμάζεται στα σύνορα της υπερδύναμης. Οι ΗΠΑ, μετατρέποντας χώρες όπως το Ελ Σαλβαδόρ σε «μαύρες τρύπες» κράτησης, εισάγουν ένα καθεστώς εξωεδαφικής εξαφάνισης χωρίς διαφάνεια, χωρίς ευθύνη και κυρίως –χωρίς αντίδραση. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι απλώς «παράπλευρες απώλειες» της μεταναστευτικής πολιτικής. Είναι οι πρώτοι στόχοι ενός νέου μοντέλου, όπου το δίκαιο υποχωρεί μπροστά στη θεατρική επίκληση της ασφάλειας και της αυστηρότητας.
Ακόμα πιο τρομακτικό είναι το νομικό τέχνασμα με τα στρατιωτικά αεροσκάφη: η επινόηση ότι η Δικαιοσύνη σταματά εκεί που ξεκινά το Υπουργείο Άμυνας. Είναι μια μορφή θεσμικού αυταρχισμού που δεν αρμόζει σε δημοκρατία. Και αν αυτή η υπόθεση δεν προκαλέσει συναγερμό, τότε ίσως το μέλλον μας έχει ήδη προδιαγραφεί: ένα καθεστώς όπου η κρατική εξουσία, χωρίς κόστος και χωρίς αιδώ, θα επινοεί νομικά παραπετάσματα για να κρύψει την αυθαιρεσία της.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ THE ATLANTIC
An Awful Bind
The buzziest moment from President Donald Trump’s interview with ABC News yesterday was a baffling exchange with the reporter Terry Moran over whether Kilmar Abrego Garcia, the Salvadoran man erroneously deported from Maryland to El Salvador, has tattoos reading “MS-13” on his knuckles. (He does not, though Trump once flashed a picture with a label purporting to decode his tattoos as a symbol of gang affiliation. In the interview, telling whether Trump actually believed that the supposed decoding was real or whether he was just trolling was impossible.) The real news on this topic, however, was Trump’s acknowledgment that he could bring Abrego Garcia home if he wanted.
That Abrego Garcia is still in El Salvador and in the headlines today, a month after my colleague Nick Miroff first reported his removal, is both astonishing and outrageous. Abrego Garcia’s case has become so large a story, however, that it does threaten to overshadow something else important: the more than 250 other men deported from the United States and now at the notorious CECOT prison, from which Abrego Garcia was recently moved. The facts of Abrego Garcia’s situation are unusually clear, despite the White House’s efforts to muddy the waters. He was under a judicial order to not be deported, and the administration has admitted that his removal was a mistake. But the justified anger about his situation should not lead observers to forget the dangerous nature of the other cases.
Earlier this month, the Supreme Court temporarily blocked the executive branch from sending Venezuelan migrants in North Texas who are accused of being gang members to El Salvador without first providing them due process. (The justices are expected to hear arguments on the case soon.) The CECOT prisoners, most of whom are Venezuelan, are in an awful bind: They were deported to a country that is not their own without any chance to challenge their detention, and without any clear process for getting out of prison there. Indeed, the Salvadoran justice minister has boasted that no one leaves CECOT. Yet even Salvadoran President Nayib Bukele, the most ruthless leader in the hemisphere this side of Daniel Ortega, was initially skittish about taking the deportees, and demanded evidence that they were really gang members, according to a new New York Times report. The Trump administration scrambled to do that, but much of what it came up with doesn’t withstand scrutiny.
The more details that emerge about other individuals, the more egregious stories we learn. For example, a judge in another case last week ordered the administration to take steps to return a man, known in filings only as Cristian, who was deported despite being in the midst of an asylum request—in violation of an agreement the Biden administration had struck not to deport young asylum seekers. The judge, a Trump appointee, was scathing: “Defendants have provided no evidence, or even any specific allegations, as to how Cristian, or any other Class Member, poses a threat to public safety.”
The New York Times columnist Michelle Goldberg tells the story of Andry Hernández Romero, a makeup artist who fled Venezuela, citing anti-gay persecution. He tried to enter the United States, was arrested and sent to Mexico, but then followed the rules: He made an asylum appointment and passed a preliminary screening. Yet he was sent to a detention facility after the government questionably flagged his tattoos as possible gang signs. Now he’s stuck in El Salvador, and Democratic members of Congress—who have visited and met with Abrego Garcia—have been unable to see him.
The executive branch continues to try to dodge both the law and what courts have ordered it to do. Talking Points Memo reports that the men are now Schrödinger’s detainees—not clearly in the custody of the U.S., which arrested them and is paying El Salvador to house them, nor in the custody of El Salvador, which has no obvious authority to hold them. The legal scholar Ryan Goodman notes that the executive branch claims in another case that it didn’t have to follow a court order barring the departments of Justice and Homeland Security from deporting some people, because—aha!—they transferred the detainees to Defense Department planes for final delivery to El Salvador. Goodman doesn’t believe that this passes legal tests, and it certainly doesn’t pass the test of basic logic.
This insulting legal cutesiness was always the plan. The Trump administration understood that the deportations it was undertaking were legally dubious, and it sought to get around legal protections by whatever means it could. If the people who are getting arrested are really the cold-blooded criminals the executive branch insists they are, saying so in a court of law should be relatively easy, and the reluctance to even try implies otherwise. The White House can’t uphold “law and order” by discarding it in the cases of these detainees. The rule of law demands justice for Kilmar Abrego Garcia—and for many others too.
