|
|
Μια αγνώριστη γυναικεία σιλουέτα
(Maria Korneeva / Getty)
Το τελευταίο πράγμα που με έκανε να ξεσπάσω σε γέλια: Traveling Mercies, της Anne Lamott. Αφηγείται την πορεία της προς την πίστη: μεγάλωσε σε μια άθεη, διανοούμενη οικογένεια του Bay Area, εθίστηκε στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, έχασε τον πατέρα της από καρκίνο, και τελικά βρήκε τον δρόμο της προς τον Χριστιανισμό.
Μερικά από τα πιο αστεία σημεία αφορούν την ανατροφή του γιου της. Όταν ντρέπεται που του φώναξε: «Είναι σαν να χαστουκίζεις τον Ε.Τ.». Όταν μια άλλη μητέρα από την τάξη του γιου της κάνει ένα παθητικοεπιθετικό σχόλιο: «Σκέφτηκα τόσο φριχτά πράγματα που δεν μπορώ καν να τα πω δυνατά, γιατί θα έκαναν τον Ιησού να θέλει να πιει τζιν απευθείας από το μπολ της γάτας.»
Το τελευταίο πράγμα που με έκανε να κλάψω: Επίσης από το Traveling Mercies, όπου η Lamott περιγράφει τον Θεό σαν έναν θετό γονιό που θα δεχτεί ακόμη και τα πιο δύσκολα παιδιά. «Το μυστήριο της αγάπης του Θεού, όπως το καταλαβαίνω, είναι ότι ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο που φέρθηκε σκληρά στον σκύλο του όσο και τα μωρά· αγαπά τη Susan Smith, που έπνιξε τους δύο γιους της, όσο και τον Desmond Tutu», γράφει. «Οπότε φυσικά αγαπά και τη μέτρια, συνηθισμένη εμένα, ακόμα κι – ή ειδικά – όταν είμαι φοβισμένη, μικρόψυχη, κακιά και εμμονική. Με αγαπά. Με διαλέγει.»
Μια αγαπημένη ιστορία που διάβασα στο The Atlantic: Έπρεπε να σκουπίσω τα δάκρυα από τα γέλια διαβάζοντας το «Crying Myself to Sleep on the Biggest Cruise Ship Ever» του Gary Shteyngart.
Ένας ηθοποιός που θα παρακολουθούσα σε οτιδήποτε: Anthony Hopkins.
Μια συγγραφέας της οποίας θα διάβαζα τα πάντα: Ann Patchett.
Ένα ήσυχο τραγούδι που αγαπώ και ένα δυνατό τραγούδι που αγαπώ: Ένα από τα αγαπημένα μου ήσυχα τραγούδια είναι το «Misty», όπως το ερμηνεύει ο συνθέτης του, ο πιανίστας Erroll Garner. Το να το ακούς κάνει ακόμα και έναν απλό περίπατο γύρω από το τετράγωνο ονειρικό. (Bonus: Αν εξερευνήσετε περισσότερο τη δουλειά του Garner, θα παρατηρήσετε ότι μουρμουρίζει και τραγουδάει καθώς παίζει!) Για κάτι δυνατό, έχω κολλήσει τελευταία με το «Nobody’s Son» της Sabrina Carpenter. Κάθε ηχητική μεταβλητή είναι τέλεια ρυθμισμένη ώστε να παράγει την ιδανική ποσότητα bubblegum pop.
Μια πολιτιστική διαφωνία που είχα πρόσφατα: Ένας φίλος κι εγώ διαφωνήσαμε για το αν το νέο άλμπουμ της Taylor Swift, The Life of a Showgirl, είναι καλό. Είμαι χρόνια φαν της Swift, αλλά ακόμη κι εγώ νόμιζα ότι ακουγόταν σαν έκδοση της Taylor Swift από το ChatGPT. Κι όμως, το «The Fate of Ophelia» δεν φεύγει από το κεφάλι μου. Ούτε καν μου αρέσει το τραγούδι! Ίσως αυτό εννοούσε η Swift όταν είπε ότι το άλμπουμ θα περιέχει «μελωδίες τόσο κολλητικές που θα σε κάνουν σχεδόν να θυμώσεις». [Σχετικό: Το παραμύθι της Taylor Swift τελείωσε.]
Κάτι που ξαναείδα πρόσφατα: Ολοκλήρωσα πρόσφατα ένα άρθρο περιοδικού για το μαγαζί μουσικών οργάνων του πατέρα μου, το οποίο υπήρξε επίκεντρο της μουσικής σκηνής του Λος Άντζελες τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Μόλις δημοσιεύτηκε το άρθρο, ξαναείδα το This Is Spinal Tap, γιατί τίποτα δεν σατιρίζει με περισσότερη αγάπη τη ροκ μουσική.
Η τελευταία έκθεση μουσείου ή γκαλερί που λάτρεψα: Γενικά, η εικαστική τέχνη με επηρεάζει λιγότερο απ’ ό,τι η μουσική. Η εξαίρεση ίσως να ήταν η έκθεση «Sargent and Paris» στο Met νωρίτερα φέτος, την οποία είδα τέσσερις φορές. Λάτρεψα ιδιαίτερα έναν πίνακα με δύο νεαρές γυναίκες σε μια ταράτσα στην Ιταλία· η μία φαίνεται να χορεύει ταραντέλα και η άλλη να παίζει ντέφι. Μπορείς να ακούσεις τη μουσική· μπορείς να νιώσεις τον δροσερό αέρα του Κάπρι. Η σκηνή με γεμίζει με ένα συναίσθημα που ακόμη δεν έχω καταφέρει να προσδιορίσω, γι’ αυτό και επιστρέφω ξανά και ξανά.
Ο αγαπημένος μου τρόπος να χάνω χρόνο στο κινητό: Στην πραγματικότητα, έχανα τόσο πολύ χρόνο στο κινητό μου (κυρίως στο Instagram), που αναγκάστηκα να διαγράψω κάθε διασκεδαστική εφαρμογή. Όμως, ένας από τους αγαπημένους μου τρόπους να χάνω χρόνο στον υπολογιστή είναι το Pinterest. Είναι, κατά την εμπειρία μου, το πιο θετικό κομμάτι του διαδικτύου. Το χρησιμοποιώ σαν εργαλείο για να ονειρεύομαι — συνήθως για το σπίτι σε στυλ νοτιοδυτικών πολιτειών που ελπίζω να αποκτήσω κάποια μέρα, εκεί όπου θα έχω σαύρες και κογιότ για γείτονες. [Σχετικό: Τι είναι το Pinterest; Μια βάση δεδομένων προθέσεων.]
Μια καλή πρόταση που έλαβα πρόσφατα: Το μυθιστόρημα Piranesi, της Susanna Clarke. Θα στο περιγράψω όπως μου το είπε η φίλη μου: Είναι ένα παράξενο, όμορφο μικρό βιβλίο, εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε έχω διαβάσει, και είναι καλύτερα να ξέρεις όσο το δυνατόν λιγότερα πριν το ξεκινήσεις.
