Άρθρο του Χρ. Ροζάκη στην «Κ»: Η Λωζάννη, η Λιβύη και η διέξοδος

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Το ελληνικό νομικό οπλοστάσιο για την αποστρατιωτικοποίηση και τις θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξελίσσονται αρνητικά και επικίνδυνα. Οι τελευταίες ενδείξεις δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας, καθώς τόσο η νέα επιστολή της Τουρκίας προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, όσο και οι νέες συμφωνίες με τη Λιβύη επιβαρύνουν περαιτέρω το εξαιρετικά δυστοπικό τοπίο στις σχέσεις των δύο χωρών.

Η επιστολή της Τουρκίας, μέσω του μόνιμου αντιπροσώπου της στον ΟΗΕ, Φεριντούν Σινιρλίογλου (ο οποίος είναι από τους καλύτερους και πιο διαλλακτικούς διπλωμάτες της γειτονικής μας χώρας, και ο οποίος είχε διατελέσει συνομιλητής με τον Ελληνα ομόλογό του κατά τη διάρκεια του προηγούμενου κύκλου των διερευνητικών επαφών), περιέχει μια σειρά από διαπιστώσεις που εύκολα ανατρέπονται από την ελληνική πλευρά.

Άρθρο του Χρ. Ροζάκη στην «Κ»: Η Λωζάννη, η Λιβύη και η διέξοδος-1

Για τη συνθήκη του 1923

Ο μόνιμος αντιπρόσωπος ισχυρίζεται ότι ο κύριος στόχος της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης του 1923, και της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947 δεν είναι να καθιερώσει, όπως η Ελλάδα ισχυρίζεται, «μόνιμα σύνορα και εδαφικούς νομικούς τίτλους των αναφερομένων κρατών (σ.σ. της Ελλάδας και της Τουρκίας)», αλλά να τερματίσει την κατάσταση πολέμου και να καθιερώσει γενική ειρήνη και φιλικές σχέσεις ανάμεσα στους εμπολέμους. Συνεπώς ο σκοπός αυτός μετέβαλε την ισορροπία της Συνθήκης, δίνοντας βαρύτητα στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.

Η Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, όμως, όπως και κάθε συνθήκη ειρήνης που διαμορφώνει εδαφικό καθεστώς, ασχολείται με την αποκατάσταση της ειρήνης δευτερευόντως, αφού το κύριο μέλημά της είναι να καθορίσει νέα σύνορα ανάμεσα στους πρώην αντιμαχόμενους και να αποδώσει εδάφη σε αυτούς. Με τον τρόπο αυτόν λύεται και το πρόβλημα της αποκατάστασης της ειρήνης οριστικά. Κι εξάλλου για τον λόγο αυτόν περιβάλλεται τον χαρακτήρα μιας αντικειμενικής συμφωνίας, που έχει ως πρώτιστο χαρακτηριστικό ότι έχει erga omnes αποτελέσματα, δηλαδή μπορεί να γίνει αντικείμενο επίκλησης και από κράτη που δεν μετέχουν σε αυτήν και να δεσμεύει τρίτα κράτη. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Συνθήκη των Παρισίων, που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτά της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης.

Στη συνέχεια ο Τούρκος μόνιμος αντιπρόσωπος αναφέρεται στο ελληνικό επιχείρημα ότι οι συνθήκες αυτές υπακούουν στην αρχή της σταθερότητας και της τελικότητας (finality) των συνοριακών ρυθμίσεων, που ενυπάρχουν ανεξάρτητα αν οι συνθήκες αυτές εξαφανιστούν. Και διερωτάται κατά πόσον η αποστρατιωτικοποίηση που επίσης προβλέπεται από τις εν λόγω συνθήκες δεν έχει την ίδια τύχη με τα συνοριακά καθεστώτα.

Εχουμε επανειλημμένως τονίσει ότι η αποστρατιωτικοποίηση είναι, από τη φύση της, ένα προσωρινό καθεστώς, το οποίο καθιερώνεται, για χάρη της ειρήνης και της ασφάλειας, σε περίπτωση τερματισμού των εχθροπραξιών, είτε και στους δύο πρώην εμπολέμους είτε σε ένα εξ αυτών, με την προοπτική να αποτραπεί η επανέναρξη των εχθροπραξιών. Και ότι η ισχύς των εν λόγω διατάξεων παύει να υφίσταται με την επικράτηση ενός φιλικού κλίματος των πρώην εμπολέμων. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας αυτή η αλλαγή κλίματος επισυμβαίνει στη δεκαετία του ’30 του περασμένου αιώνα, όταν με τη Συμφωνία Ελ. Βενιζέλου – Μουσταφά Κεμάλ (1930) εξομαλύνθηκαν πλήρως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και, συνεπώς, απομακρύνθηκε ο φόβος για ενδεχόμενη επανάληψη των εχθροπραξιών.

Αναφορικά, τώρα, με τη Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά, που αποστρατιωτικοποιούσε τις ακτές των Δαρδανελλίων, ομού με τα τουρκικά νησιά της Ιμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών, ενώ από την ελληνική πλευρά αποστρατιωτικοποιούσε τα νησιά Λήμνο και Σαμοθράκη, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η σύμβαση αυτή αντικαταστάθηκε συνολικά από τη Συνθήκη του Μοντρέ το 1936, συμπαρασύροντας όλες τις διατάξεις της Σύμβασης της Λωζάννης. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει διάταξη στη Συνθήκη για κατάργηση της αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών, ενώ υπάρχει αντίστοιχα για τα τουρκικά, είναι μικρής σημασίας, καθώς μια καταργημένη συμφωνία δεν μπορεί να παράγει έννομα αποτελέσματα. Κάτι που και οι Τούρκοι είχαν δεχτεί τη δεκαετία του ’30.

Για το δικαίωμα άμυνας

Ο μόνιμος αντιπρόσωπος ισχυρίζεται εν συνεχεία ότι η παραχώρηση των νησιωτικών εδαφών στην Ελλάδα έγινε με τον όρο της αποστρατιωτικοποίησής τους. Αυτό είναι απολύτως ανακριβές. Η εδαφική κυριαρχία δεν υπόκειται σε όρους, παρά μόνον όταν αυτοί είναι σαφώς προσδιορισμένοι και προκύπτουν από μια ρητή αναφορά της δέσμευσης που εγκλείει. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στις παραπάνω αναφερόμενες συνθήκες ειρήνης.

Aν το νέο μνημόνιο τεθεί σε εφαρμογή, μπορεί να αφορά περιοχές που είτε συμπίπτουν με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία είτε βρίσκονται στις υπό ελληνική διεκδίκηση περιοχές.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι η ελληνική επιχειρηματολογία ότι η στρατιωτικοποίηση των νησιών αποτελεί προληπτική άμυνα (preemptive self defence, anticipatory self defence), δεν ανταποκρίνεται πλήρως στη λειτουργικότητα του όρου. Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει ένοπλη επέμβαση από κράτος εις βάρος τρίτου κράτους πριν από την επίθεση από το τελευταίο. Δεδομένου ότι το Αρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ προβλέπει ότι το δικαίωμα της άμυνας προκύπτει από τη στιγμή που ένα κράτος δεχτεί επίθεση από ένα άλλο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η πραγματικότητα είναι πως υπάρχουν προπαρασκευαστικές ενέργειες, με δεδομένο την ύπαρξη της 4ης Στρατιάς στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, με αποβατικές δυνατότητες, που φαίνεται ότι θα ενισχυθούν περαιτέρω. Δεν πρόκειται, πάντως, για προληπτική άμυνα, αλλά για ενέργειες που κατατείνουν στην οχύρωση των νησιών, για να αντιμετωπίσουν μια ενδεχόμενη επίθεση από τον γείτονα.

Τέλος, ο κ. Σινιρλίογλου αναφέρεται στην ανάγκη μιας συνολικής επίλυσης των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών, σύμφωνα με το Αρθρο 33 του Καταστατικού του ΟΗΕ. Και προτείνει στην Ελλάδα να σταματήσει εχθρική πολιτική ρητορεία και να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου για να λυθούν τα προβλήματα. Εσκεμμένως θέλει να αγνοεί ότι η εμπρηστική ρητορεία του προϊσταμένου κ. Ερντογάν και των παρακείμενων του αναγκάζει την Ελλάδα σε μετριοπαθείς απαντήσεις, που καμία σχέση δεν έχουν με το μένος που διακρίνει τις τουρκικές δηλώσεις.

Για το νέο μνημόνιο

Ερχομαι τώρα στη δεύτερη έκφραση της αυξανόμενης προκλητικότητας της Τουρκίας. Μόλις την περασμένη Τρίτη (4/10) έγινε γνωστό πως οι δύο χώρες, Τουρκία και Λιβύη, υπέγραψαν μνημόνιο με συνοδευτικά πρωτόκολλα, σε εκτέλεση του τουρκολιβυκού μνημονίου, αναφορικά με γεωτρήσεις και άλλες τεχνικές ενέργειες. Αλλά το ακριβές περιεχόμενο δεν έχει γίνει γνωστό.

Το νέο μνημόνιο κινητοποίησε την Αθήνα, γιατί ήταν μια πρώτη ένδειξη ότι το μνημόνιο είναι ζωντανό, και ότι σύντομα θα παραγάγει αποτελέσματα. Κάτι που η Αθήνα δεν είχε υπολογίσει, δεδομένης της μακράς χρονικής σιγής, όπου το μνημόνιο παρέμενε ανενεργό. Και οι ΗΠΑ αντέδρασαν, επισημαίνοντας προς τη Λιβύη τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις διατάξεις του οδικού Χάρτη για τον Πολιτικό Διάλογο στη Λιβύη (LPDF), που ορίζει ότι η παραπάνω χώρα δεν πρέπει να εξετάζει τη σύναψη συμφωνιών που βλάπτουν τη σταθερότητα των εξωτερικών της σχέσεων ή επιβάλλουν μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις. Με δεδομένο την προσωρινότητα της κυβέρνησης, της οποίας η θητεία έχει προ πολλού λήξει, και την αντίθεσή της με τη λιβυκή Βουλή, η οποία έχει πάρει ριζικά αντίθετες θέσεις με το πρωτογενές μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης.

Το πρωτογενές τουρκολιβυκό μνημόνιο θεωρείται από την Αθήνα παράνομο και ανυπόστατο, καθώς αφορά και περιοχή που βρίσκεται μέσα στη δυνητική ελληνική υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Παρά ταύτα έχει πρωτοκολληθεί από τον ΟΗΕ, και λειτουργεί, τουλάχιστον ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέρη, απολύτως έγκυρα. Σε ορισμένα τοπικά σημεία του συγχέεται με την Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αλλά λόγω του γεγονότος ότι και οι δύο συμφωνίες έχουν μεν νομικά οριστικοποιηθεί, αλλά δεν έχουν τεθεί σε εφαρμογή στην πράξη (με ενέργειες εξερεύνησης ή εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής), δεν υπήρξε, έως σήμερα, πρόβλημα πραγματικής σύγκρουσης. Για πρώτη φορά, λοιπόν, με το νέο μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας – Λιβύης δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας σύγκρουσης στις κοινές περιοχές των δύο συμφωνιών, όπως επίσης και η έμπρακτη αμφισβήτηση της διεκδικούμενης ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ. Γιατί αν το νέο μνημόνιο τεθεί σε εφαρμογή, μπορεί να αφορά περιοχές που είτε συμπίπτουν με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία είτε βρίσκονται στις υπό ελληνική διεκδίκηση περιοχές. Πράγμα που σημαίνει αύξηση των εντάσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία.

Για μια αλλαγή πλεύσης

Είναι καιρός νομίζω να υπάρξει μια αλλαγή πλεύσης στα ελληνοτουρκικά. Και στη θέση της αυξανόμενης καθημερινά έντασης να δοθεί χώρος για μια ειρηνική επίλυση των διαφορών και των πολλαπλών προβλημάτων. Γιατί αν η ένταση αυτή συνεχιστεί, με καθημερινές προκλήσεις, το ένοπλο επεισόδιο δεν μπορεί να αποκλειστεί. Η μόνη λύση είναι ο εποικοδομητικός διάλογος ανάμεσα στις δύο χώρες. Κι αν αυτός δεν αποδώσει, η από κοινού παραπομπή των διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης, το μόνο αρμόδιο να δίνει δεσμευτικές και οριστικές λύσεις σε τέτοιου είδους διαφορές. Και όσον αφορά το ποιες διαφορές θα αποσταλούν στο Δικαστήριο, αυτές θα πρέπει, οπωσδήποτε, να είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και στην υπόλοιπη Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελεί το μήλον της Εριδος ανάμεσα στις δύο χώρες. Αν αυτή η διαφορά επιλυθεί, τότε πιστεύω ότι το κλίμα θα βελτιωθεί ουσιαστικά και θα δώσει την ευκαιρία στις δύο χώρες πολύ πιο εύκολα να εξετάσουν τα υπόλοιπα προβλήματα. Τα οποία δεν είναι ανυπέρβλητα κι έχουν σχετικά εύκολες λύσεις για κράτη που μπορεί να τα δουν με ψυχραιμία και καλή πίστη.

* Ο κ. Χρήστος Ροζάκης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Καθημερινή

spot_img

6 ΣΧΟΛΙΑ

  1. @Επισκεπτης

    Κάτι θέλει να πει , αλλά δεν το λέει καθαρά

    Εκείνο που δεν μου αρέσει είναι ότι η “υφαλοκρηπίδα ” την οποία επικαλείται ,θα μπορούσε να εκληφθεί ότι εμμέσως παραπέμπει σε εκδίκαση με το παλιό Διεθνές Δίκαιο
    της Θάλασσας του 1958.

    Επιπλέον αναφέροντας ως αρμόδιο το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και όχι το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας του Αμβούργου , εμμέσως επεκτείνει τα θέματα που θεωρει δεκτικά να παραπεμφθούν και σε άλλα θέματα , πέραν από αυτά του Δικαίου της Θάλασσας (πχ
    σε θέματα αποστρατιωτικοποίησης , κυριαρχίας στα νησιά κλπ).

    Ήδη απαντά δίνοντας την υποστηρικτική γραμμή σε κάθε ένα από αυτά τα ζητήματα.

    Δεν το λέει όμως ξεκάθαρα κι ευθαρσώς , γιατί είναι της παλιάς (πλατωνικής) σχολής των άρρητων εννοιών.
    Αυτές προορίζονται μόνον για τους μυημένους..
    Συγχρόνως, λέει την άποψη του και γλιτώνει την δριμεία κριτική..

    Παρόλο που θα συμφωνήσω εν μέρει με τον κύριο Καθηγητή ότι τα δόγματα μπορεί στο τέλος να καταλήγουν βαρίδια, εντούτοις δεν θα συμφωνήσω μαζί του εάν υπονοεί ότι πρέπει να αποδεχθούμε την επίλυση των όποιων ζητημάτων μας με την Τουρκία με το παλιό Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του 1958.
    Το Δίκαιο αυτό μας οδηγεί σε
    εκπτώσεις κι εκποιήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων .

    Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή:

    Τα Δικαστήρια του ΟΗΕ
    https://research.un.org/en/docs/law/courts
    είναι τα εξής δύο:

    Α) Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
    https://www.icj-cij.org/
    και
    Β) Το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας με έδρα το Αμβούργο (ITLOS).
    https://www.itlos.org/en/

    *Υπάρχει και το Μόνιμο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο της Χάγης , που δεν υπάγεται στον ΟΗΕ .
    Συστεγάζεται όμως στο Παλάτι της Ειρήνης στην Χάγη , μαζί με το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης που υπάγεται στον ΟΗΕ .

    Το Μόνιμο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο της Χάγης (Μ.Δ.Δ.Δ.Χ.) ιδρύθηκε το 1899 ύστερα από την Συνδιάσκεψη για την Ειρηνη. Σήμερα αναγνωρίζουν την αρμοδιότητα του 122 κράτη.
    https://research.un.org/en/docs/law/courts

    Το 2016 το εν λόγω Μ.Δ.Δ.Δ.Χ. εξέδωσε την γνωστή απόφαση στην αντιδικία Φιλιππινων- Κίνας , δικαιώνοντας τις Φιλιππίνες. Η απόφαση αποτελεί πλέον ορόσημο και για την δική μας περίπτωση (αλλά δεν είναι κι η μόνη, απλώς είναι η πιο πρόσφατη).

    Και στις 3 περιπτώσεις των πιο πάνω Διεθνών Δικαστηρίων απαιτείται από τα κράτη που θα προσφύγουν σε οποιαδήποτε από αυτά η υπογραφή κοινού συνυποσχετικου.

    Δηλαδή πρέπει να υπογράψουμε κι εμείς κι η Τουρκία ότι αναγνωρίζουμε
    κάποιο από αυτά ως αρμόδιο για την επίλυση της οποιασδήποτε μεταξύ μας διαφοράς.

    Στο συνυποσχετικο θα έπρεπε να προσδιορίσουμε τις διαφορές που κρίνουμε δεκτικές της δικαιοδοτικης κρίσεως του συγκεκριμένου Διεθνούς Δικαστηρίου και το Διεθνές Δίκαιο βάσει του οποίου συνομολογουμε από κοινού ότι θεωρούμε ως ισχύον για να τις δικάσει.

    Το νέο Δίκαιο της Θάλασσας υπογράφηκε μεν τον Δεκέμβριο του 1982 , αλλά κατέστη Διεθνές μόλις το 1994 , οπότε προσχώρησε σε αυτό ένας ικανός αριθμός κρατών που αντιπροσώπευε πάνω από τα 2/3 των αναγνωρισμένων ως κρατών παγκοσμίως.

    Σήμερα λιγότερα από 10 κράτη δεν έχουν προσχωρήσει στο Δίκαιο αυτό. Ανάμεσα τους η Τουρκία , οι ΗΠΑ, το Ισραήλ.
    Οι ΗΠΑ ωστόσο το έχουν εφαρμόσει σε όλες τις περιπτώσεις (πχ ΑΟΖ με Κουβά) αναγνωρίζοντας το Δ.Δ.τ.Θ του 1982 ως εθιμικό.
    Κάτι ανάλογο δείχνει να έγινε πρόσφατα στην Συμφωνία Λιβανου-Ισραηλ

    Τα Διεθνή Δικαστήρια, μετά το 1994 εκδίδουν τις αποφάσεις τους με το νέο Διεθνές πλέον Δίκαιο της Θάλασσας , που στην Ελλάδα έγινε νόμος του κράτους τον Ιούλιο του 1995.
    https://www.e-nomothesia.gr/diethneis-sunthekes/nomos-2321-1995-phek-136-a-23-6-1995.html

    Τον νόμο αυτό δεν ξέρω αν τον εφαρμόσαμε και ποτέ γιατί τον Ιανουάριο του 1996 είχαμε τα Ίμια και την επόμενη χρονιά ,1997, τρέχαμε στην Μαδρίτη κι υπογράψαμε Πρωτόκολλα με τα οποία αναγνωριζαμε “ζωτικά” συμφέροντα της Τουρκίας (άκουσον άκουσον!!!) στο Αιγαίο..

    Πριν το 1994 τα Διεθνή Δικαστήρια έκριναν με το Διεθνες Δίκαιο της Θάλασσας του 1958.
    Αυτό έδινε περισσότερη επήρεια ΑΟΖ στις χερσαίες ακτές από τις νησιωτικές.
    Αυτό ευνοεί την Τουρκία.

    Το νέο Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 που εφαρμόζεται από τότε που έγινε Διεθνές , δηλ.απο το 1994 , αναγνωρίζει ίση επήρεια των νησιωτικών ακτών προς τις χερσαίες. Αυτό δεν ευνοεί την Τουρκία κι ευνοεί εμάς.

    Η Τουρκία δεν αναγνώρισε κανένα Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (ούτε το παλιό, ούτε το καινούριο) και καμία αρμοδιότητα οποιουδήποτε διεθνούς δικαστηρίου.

    Αν ποτέ υπέγραφε συνυποσχετικο κοινό μαζί μας , με ποιο δίκαιο θα έλεγες ότι θα συμφωνούσε η Τουρκία να πάμε?

    Με το παλιό που την συμφέρει ή με το καινούργιο που δεν την συμφέρει και συμφέρει εμάς ?

    Εμείς τι θα κάναμε , θα το δεχόμασταν αυτό ?

    Η Τουρκία μεν θα υπερασπιζόταν τα εθνικά της συμφέροντα ενώ αντίθετα εμείς όχι ?

    Θα πουλουσαμε στον Έλληνα πολίτη φερειπείν ότι εμείς ακολουθούμε το Διεθνές Δίκαιο και προστατεύουμε τα εθνικά μας δίκαια πηγαίνοντας στην Χάγη με το παλιό δίκαιο του 1958 που συμφέρει την Τουρκία ?

    Και θα λέγαμε μετά ότι μας φταίνε οι Δικαστές και τα δήθεν παραδικαστικά τους κυκλώματα, που έβγαλαν λάθος απόφαση ?

    Μας έφταιγαν οι Δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης που έβγαλαν στην μονομερή προσφυγή μας του 1976 απόφαση τους περί αναρμοδιοτητας τους να κρίνουν αφού η Τουρκία δεν είχε υπογράψει μαζί μας συνυποσχετικο για παραπομπή της διαφοράς ενώπιον τους ?
    Όταν πηγαίναμε το 1976 χωρίς να τηρηθούν οι νόμιμες διαδικασίες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης , είχαμε άγνοια κινδύνου ή το κάναμε εσκεμμένα?
    Δεν γνωρίζαμε δηλαδή προκαταβολικά ότι αφού δεν τηρήθηκε η σωστή διαδικασία πως ήταν αυτονόητο ότι η απόφαση που θα βγει δεν θα ήταν υπέρ μας και δεν θα ετεμνε οριστικά την μεταξύ μας διαφορα με τους Τούρκους συνεχίζοντας την εκκρεμότητα?

    Η αλήθεια είναι μία , με την Τουρκία ή πόλεμο έχουμε να διεκπεραιώσουμε ή διαπραγματεύσεις και συνδιαλλαγή βάσει του Συμφώνου Ειρήνης & Φιλίας που υπέγραψαν το 1930 Βενιζέλος -Ινονου.

    Συνδιαλλαγή σημαίνει παραχώρηση εθνικής μας κυριαρχίας αλλά και κυριαρχικών δικαιωμάτων μας επί της δικής μας βάσει του ισχύοντος Διεθνούς Δικαίου ΑΟΖ .
    Γιατί η Τουρκία ποτέ δεν θα συμβιβαστεί πριν τσιμπήσει και κλέψει κάτι και το ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά αυτό.

    Συνοψίζοντας
    α) Εάν ποτέ πάμε στην Χάγη θα πάμε με τους όρους που συμφέρουν την Τουρκία και ήδη θα έχουμε υποσκάψει τον εαυτό μας, γιατί δεν θα πάμε σε μια Δίκη με βάσει το σύγχρονο Διεθνές Δίκαιο.

    β) Εάν δεν πάμε στην Χάγη (εξαιτίας έλλειψης υπογραφής κοινού συνυποσχετικου) θα μπούμε στα παζάρια με την Τουρκία που ονομάζονται διαπραγματεύσεις και συνδιαλλαγή.
    Εκεί όλο και κάτι θα δώσουμε από την δική μας εθνική κυριαρχία και δικαιώματα, τα οποία τα αφήνουμε απροστάτευτα κι είναι τα μόνα που μπαίνουν πάνω στο τραπέζι.
    (*Δεν άκουσα εμείς να έχουμε αξιώσεις για Ίμβρο, Τένεδο, Ιωνία, Ρωμυλία. Την Τουρκία ακούω να έχει αξιώσεις επί των δικών μας…
    Δεν πήγαμε ποτέ σε συνομιλίες έχοντας ασκήσει ήδη τα δικαιώματα μας από το Διεθνές Δίκαιο,.δηλ. έχοντας επεκτείνει την κυριαρχία μας στα 12νμ κι έχοντας ανακηρυξει ΑΟΖ)

    Win-Win , σημαίνει κάτι δίνεις κάτι παίρνεις.
    Η Τουρκία τι ακριβώς θα δώσει σε εμάς ?

    γ) Εάν δεν περάσουν τα παραπάνω και δεν μαζευτεί με κάποιον τρόπο η Τουρκία, τότε η λύση για να προστατεύσουμε τα όσια και τα ιερά μας , είναι ο πόλεμος.
    Σε αυτή την περίπτωση γιατί να με ενδιαφέρουν ως Ελλάδα τα casus belli της Τουρκίας, αφού είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω για να κρατήσω αυτά που έχω?

    Υστ: Παρεμπιπτόντως , μπορεί να κάμω λάθος, αλλά αυτό που εγώ γνωρίζω είναι ότι ο κύριος Ροζάκης, έκανε για κάποιο διάστημα μέλος και δη αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε θέματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

    Νομίζω ότι δεν συμμετείχε ποτέ στην σύνθεση των Διεθνών Δικαστηρίων του ΟΗΕ η του Μόνιμου Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης.

    Η εμπειρία του όμως στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι πολύτιμη κι ίσως θα ήταν χρήσιμο να μας έδινε τα φώτα του εάν θεωρεί χρήσιμο κι αν μπορούμε να προσφύγουμε και με ποιους επιμέρους ισχυρισμούς στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά της Τουρκίας για τις παράνομες κι απάνθρωπες προωθησεις μεταναστών και προσφύγων από την Τουρκία στην χώρα μας..

    Ίσως η “Καθημερινή” θα όφειλε να ζητήσει από τον κύριο Καθηγητή απαντήσεις σε ζητήματα , όπως πχ ανθρώπινα δικαιώματα, που κανείς στην χώρα μας δεν θεωρείται πιο ειδήμων από αυτόν και δεν κατέχει την κορυφαία γνώση, όπως αυτός.

    • “Δεν το λέει όμως ξεκάθαρα κι ευθαρσώς , γιατί είναι της παλιάς (πλατωνικής) σχολής των άρρητων εννοιών”

      Δεν το λέει όμως ξεκάθαρα κι ευθαρσώς , γιατί είναι της παλιάς σχολής των Εφιαλτών!

      Κι επειδή επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως, μάς βάλανε το άρθρο δύο φορές, για να το μάθομε καλά! Χαλάσανε και οι ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ, Μαρία 🙁 🙁 Διαβάζουν πολύ … ΣΑΝ 🙂

    • Ωχ, έκλεισα πολύ νωρίς το σχόλιο και δεν σε ευχαρίστησα για τις πληροφορίες. Σωστά αυτά που γράφεις.

      “ο κύριος Ροζάκης, έκανε για κάποιο διάστημα μέλος και δη αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε θέματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”

      Δεν κάνεις λάθος, έκαμε, το αγγείον τής νυκτός!

  2. @Επισκεπτης

    Να είσαι καλά βρε Επισκέπτη , μέσα στην τραγωδία που ζούμε με αυτούς τους τραγικούς , με κείνο το “της παλιάς σχολής των Εφιαλτών” και το άλλο “το αγγείο της νυκτός ” , με έκανες και γέλασα !!!

    Πετυχημένος και στα δύο !!!

    Τώρα για τις Ανιχνεύσεις …
    Λες να αποφάσισαν να κάνουν προπαγάνδα στην “Επιτομή της Καθημερινής Δημοσιογραφίας” ?

    Δεν νομίζω

    Μάλλον με την ίδια ένταση που κάποιοι μέσα από επαναδημοσίευσεις προσπαθούν να οργώσουν και να σκάψουν τον λάκκο μας , με την ίδια ένταση αναδημοσιεύοντας τες οι Ανιχνεύσεις προειδοποιούν …

    Υστ: Άκουγα τις προάλλες μια συνέντευξη του Πρέσβη μας κυρίου Αϋφαντή..
    Περιέγραφε πως βρέθηκε σε μια σύσκεψη προπαρασκευαστική για την σύνθεση των μελών – δικαστών Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
    (*Δεν προσδιόρισε ποιου ακριβώς δικαστηρίου – ούτε τον τόπο που έγινε η σύσκεψη αυτή και σε ποιο ακριβώς στάδιο της διαδικασίας ο ίδιος παρευρέθη ).
    Ο ίδιος όμως, όπως είπε, διαπίστωσε από την εμπειρία του αυτή πως οι αναθέσεις καθηκόντων δεν γίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά με το κριτήριο “ποιος είναι ο πιο βολικος” !
    Αυτό τα εξηγεί όλα νομίζω…

    Λοιπόν @Επισκεπτα ,
    Καλή σου ημέρα
    και
    Χρόνια μας πολλά !
    ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΓΛΥΚΊΑ !
    ☀️☀️

    • “Τώρα για τις Ανιχνεύσεις …
      Λες να αποφάσισαν να κάνουν προπαγάνδα στην “Επιτομή της Καθημερινής Δημοσιογραφίας” ?”

      Ξέρω κι εγώ; Αν δεις εδώ πώς μάς “κόβει” ο Σαββίδης πλαγίως και γεμάτος περιφρόνηση, αρχίζεις να υποψιάζεσαι πράγματα 🙂

      Κατά τ’ άλλα συμφωνώ, σού εύχομαι καλή σου μέρα και ΧΡΟΝΙΑ ΜΑ ΠΟΛΛΑ!

Leave a Reply to Επισκέπτης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα