του Παντελή Σαββίδη
Ένα εύστοχο, κατά τη γνώμη μου, άρθρο στη Liberation θέτει το θέμα της νέας σύγκρουσης Δεξιάς- Αριστεράς, στην μετά τον κορονοϊό εποχή.
Η Δεξιά θα θέσει το θέμα ανάκαμψης με βοήθεια στις επιχειρήσεις, νέες θυσίες των εργαζομένων, περιβαλλοντική υποβάθμιση για να επανέλθουμε στην προηγούμενη κατάσταση.
Η Αριστερά θα δώσει έμφαση στην υπεράσπιση των εργαζομένων, του περιβάλλοντος και σε κρατικές επενδύσεις για να περάσουμε σε έναν άλλο κόσμο, μετά τον κορονοϊό. Να μην μοιάζει με τον προηγούμενο.
Πως προδιαγράφεται ο κόσμος αυτός δεν είναι σαφές αλλά μην αποκλείετε να ακούγεται ολοένα και περισσότερο, η πρόταση του Τομά Πικετί για παγκόσμιο φόρο στους υπερβολικά πλουσίους.
Αυτά, φυσικά, θα συμβούν σε χώρες όπου υπάρχει πολιτικός προβληματισμός και στη Δεξιά και στην Αριστερά.
Στην Ελλάδα, η Δεξιά (αν σχηματοποιήσουμε το πολιτικό σκηνικό μανιχαϊστικά), έχει εκσυγχρονιστεί σε σχέση με το παρελθόν, έχει στις τάξεις της ανθρώπους που συλλαμβάνουν τα μηνύματα των καιρών και μπορούν να δουν το μέλλον, όχι όλοι αλλά αρκετοί, μπόρεσε να διαχειριστεί, μέχρι τώρα, περισσότερο αποτελεσματικά και με μεγαλύτερη συναίνεση τα προβλήματα της χώρας. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιά απο τις δύο τάσεις θα ακολουθήσει.
Η Αριστερά έχει μείνει, ακόμη στα μετεμφυλιακά σύνδρομα, στους ταξικούς αγώνες, το ταξικό μίσος και σε έναν λόγο διχαστικό, (“η εμείς ή αυτοί”), που προδίδει την αγωνία της να καταλάβει την εξουσία. Και μόνο. Εκείνο που δεν μας λέει είναι τι θα την κάνει αν την κατακτήσει. Η πρόσφατη εμπειρία απο τη διαχείρισή της ήταν απογοητευτική,
Δεν έχει προβληματισμό, κυρίως, θεωρητικό, που να τον μετουσιώσει σε πράξη, διακρίνεται απο έναν εσωτερικό ομφαλοσκοπισμό και, γενικώς επιβεβαιώνει πως άλλο η πολυσυλλεκτικότητα για ένα κόμμα εξουσίας και άλλο το pot pourri.
Όπως στον ουρανό, μετεωρίτες και αστεροειδείς τους αποκαλούμε “αλήτες του σύμπαντος”, έτσι και στην πολιτική. Υπάρχουν και οι “αλήτες” που δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Εννοώ τους πολιτικά άστεγους.
Ψάχνονται αλλά, μάλλον, θα συνεχίσουν αυτό να κάνουν. Είναι η πιο δημιουργική προσπάθεια στη ζωή.
Αλήτες-άστεγοι του Δημιουργού Γίγνεσθαι = Ελληνόφρονες
Οι Δυτικόφρονες είναι αδύνατον να βγουν από τον μανιχαϊσμό, τη διχοτομική σκέψη της «λογικής». Δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν τον Νου αγνοώντας το «κοντά στον Νου και η Γνώση». Έτσι, εξακολουθούν να σκέπτονται με όρους Δεξιάς-Αριστεράς, ενώ δεξιοί και αριστεροί έχουν γίνει απολιτικοί «κοσμοπολίτες»: υπηρέτες των «Αγορών».
Ισχύει ότι υπάρχουν δύο αντίπαλες «κοσμοθεωρίες», μόνο που αυτό συμβαίνει επειδή η Δύση υπάρχει χωρίς τους Έλληνες:
Υπάρχει η κυρίαρχη «Αγγλόσφαιρα» και η υποταγμένη «Ηπειρωτική»/Ευρωπαϊκή σκέψη.
Από τη μια μεριά της διελκυστίνδας βρίσκεται η «αναλυτική» σκέψη, η «αντικειμενική»-«εμπειριστική» ορθολογικότητα και ο κοινωνικός δαρβινισμός του ακραιφνούς-ρεαλιστικού ατομικισμού.
Από την άλλη, η «θεωρητική» σκέψη, ο ιδεαλιστικός-υποκειμενικός, ο κοινωνιοκεντρισμός του κρατικισμού.
Στην «Αγγλόσφαιρα», η «δεξιά» των επιχειρήσεων είναι η ρεπουμπλικανική, ενώ οι φιλελεύθεροι-«προοδευτικοί» είναι με τις παγκοσμιοποιημένες «Αγορές», στην κορυφή των οποίων βρίσκονται πλέον οι Ασφαλιστικές Εταιρείες, όχι ο Στρατός.
Στην Ευρώπη, η υπεράσπιση των εργαζομένων και του περιβάλλοντος μπερδεύεται με την υπεράσπιση των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» και των «ΜΚΟ». Επομένως, το ένα χέρι ξεκάνει ότι κάνει το άλλο.
Ο πολιτικός προβληματισμός, επομένως δεν είναι μόνο «ντεμοντέ» είναι απολύτως άχρηστος.
Π.χ. η επανεμφάνιση της πρότασης Πικετί είναι μια φούσκα στον αέρα αφού οι υπερβολικά πλούσιοι δεν ανήκουν σε κράτη, είναι υπεράνω του νόμου, τα λεφτά τους είναι «εξωχώρια».
Στη δήθεν καθυστερημένη Ελλάδα, ‘βγαίνει άλλος ήλιος’, υπάρχει Νους. Ως άτομο, ο Κ. Μητσοτάκης δείχνει να είναι άλλης πάστας πολιτικός, όχι επειδή είναι μορφωμένος αλλά επειδή του αρέσει η αναζήτηση και η κρίση. Πίσω από τα αυθόρμητα λόγια κάποιων συνεντεύξεων εμφανίζεται να διαθέτει Νου (Αυτεξούσιο και Προαίρεση): Σε αντίθεση με την οικογενειακή του παράδοση, δεν είναι με το μέρος των «Αγορών», των «προοδευτικών», αλλά με την επιστροφή στο Κράτος!
Το ευοίωνο στοιχείο δεν είναι το άνοιγμα της κυβέρνησης στον «προοδευτικό» χώρο (το ότι υπάρχουν στις τάξεις της δεξιάς παράταξης άνθρωποι που πιάνουν τα μηνύματα των καιρών). Είναι η ανέλπιστες προσωπικές αναζητήσεις του ΚΜ γύρω από την κρατική πολιτική. Στην παρούσα φάση, διαθέτουμε στο πηδάλιο κάποιον που είναι πιο προχωρημένος από όλους τους άλλους μαζί.
Το πρόβλημα είναι ο «εθνομηδενισμός» του όπως εκδηλώνεται με την Επιτροπή της Γ. Αγγελοπούλου.
Η ελληνική Αριστερά-Κεντροαριστερά είναι «για τα μπάζα»: νέο-μακιαβελισμός-οπορτουνισμός, νέο-κοσμοπολιτισμός, υπερπαγκοσμιοποίηση κλπ.
Παράθυρο προοπτικής υπάρχει μόνο με τους Ελληνόφρονες, που έχουν μάτια για την Κοινωνία.
Κάτω ο Μανιχαϊσμός: να δούμε και τις θετικές πλευρές του Χίτλερ ή τις αρνητικές πλευρές του Ιησού.
Μου αρέσουν τα κείμενά σας. Έχουν ενδιαφέρον ακόμη και όταν δεν ταυτίζεται κάποιος με όλες τις επισημάνσεις σας.
ευχαριστώ.
(γράφω για να καταλαβαίνω καλύτερα)
Τό κυρίαρχο αἴτημα εἶναι νά στραφοῦμε στίς διαχρονικές ἀξίες, στήν προστασία τῆς φύσης καί στόν πολιτισμό, στήν προστασία τοῦ ἀνθρώπου δηλαδή.
Γνωστοί ἄνθρωποι διατυπώνουν ἀνάλογα αἰτήματα
https://www.protagon.gr/epikairotita/nte-niro-binos-kai-200-akomi-oxi-se-epistrofi-stin-kanonikotita-meta-tin-pandimia-44342048849
Ἀλλαγές δρομολογοῦνται
https://www.protagon.gr/epikairotita/parisi-dinoun-50-xiliometra-twn-dromwn-sta-podilata-44342049157
λόγω τῆς πανδημίας.
Στή χώρα μας πῶς θά ἐπαναπροσδιορίσουμε τίς ἀξίες καί τίς προτεραιότητες; Σέ αὐτή τή χώρα, ἐκτός ἀπό τή φυσική ὀμορφιά, ὁ πολιτισμός εἶναι τό κύριο ἀγαθό μας.
Ἀρκεῖ νά χαμηλώσει τό ὕψος τῶν κτιρίων γύρω ἀπό τήν Ἀκρόπολη, γιά ΄νά τήν κρατήσουμε στό ὕψος της;”. Γνωρίζουμε τί εἶναι ὁ Παρθενώνας;
https://www.iefimerida.gr/politiki/hatzidakis-hamilonoyn-ktiria-gyro-akropoli
Υπάρχει και η πιθανότητα να μη θέλει κανείς τη σύγκρουση
Το «τέλος των ιδεολογιών» μπορεί να μην ισχύει απολύτως αλλά δεν είναι ψέμα το τέλος της Ιδεολογίας ως κύριου τρόπου κοινωνικού ελέγχου των μαζών. Η Ιδεολογία αντικαταστάθηκε από την Προπαγάνδα ή Θεολογία της Εξουσίας ή Βιοεξουσία: Αντί για εσωτερίκευση κοινωνικών ρόλων και κανόνων έχουμε εσωτερίκευση νοημάτων με τη μορφή θεολογικής «πίστης».
Αυτό σημαίνει ότι πρόβατα και κατσίκια μαζεύτηκαν στο ίδιο μαντρί: Η «πολιτική» διελκυστίνδα δεξιάς-αριστεράς απενεργοποιήθηκε επειδή όλες τις πολιτικές παρατάξεις τις διατρέχει οριζόντια η κοινή θεολογική πίστη στα νέα ιδεολογήματα-αφηγήματα.
Πχ ότι το έθνος υπήρξε επινόηση λόγω του αναγκαίου-κακού της Δημόσιας Εξουσίας του Κράτους. Τώρα που η Ιδιωτική Εξουσία των Αγορών δεν χρειάζεται ούτε την κοινωνική ούτε την πολιτική σφαίρα, ο Λαός αντικαθίσταται από το πολυπολιτισμικό Πλήθος και η Ιδιωτική εξουσία κρύβεται πίσω από τη «διακυβέρνηση» και τις «ΜΚΟ».
Και μόνο που μιλάμε για παγκοσμιοποίηση, σκέτη και γενική, συγκαλύπτουμε μόνοι μας τους υπαίτιους του πισωγυρίσματος στην προ του 17ου αιώνα εποχή, νομιμοποιώντας τη νέα Ηγεμονία-χωρίς Κοινωνία και Πολιτική. Κάνουμε πως δεν βλέπουμε ότι είναι άλλο πράγμα η ελευθερία κίνησης αγαθών και υπηρεσιών και άλλο πράγμα η παγκοσμιοποίηση των παρασιτικών Αγορών (χρήματος), οι οποίες έχουν ανοικτό και συστηματικό πόλεμο κατά της πραγματικής οικονομίας (των επιχειρήσεων), κατά της πραγματικής (της δημόσιας) πολιτικής και κατά της πραγματικής κοινωνίας (της μεσαίας τάξης).
Επίσης, σκεφτόμαστε με λάθος εργαλεία: με δεδομένη την αντίθεση «κεφαλαίου-εργασίας» μολονότι δεν λειτουργεί έξω από το πλαίσιο της Βιομηχανικής Εποχής (η οποία, εκτός από οικονομικό πλαίσιο είχε και κοινωνικό και πολιτικό).
Για να κατανοήσουμε όμως τον μηχανισμό σύγκλισης δεξιών και αριστερών στον νέο «προοδευτισμό»-«εκσυγχρονισμό»-«πολιτισμό», χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τι ενώνει και τι χωρίζει τις αντίπαλες «κοσμοθεωρίες». Και, βεβαίως, πριν από αυτό, να παραδεχτούμε ότι η σύγκρουση είναι βαθιά και πλατιά επειδή είναι οντολογική: το Ένα ήτα Πολλά, η Κοινωνία ή τα Άτομα, η Φύση ή η Ιστορία, το Δημόσιο ή το Ιδιωτικό.
Αυτό όμως που μας αποπροσανατολίζει είναι ότι η σύγκρουση δεν προέρχεται από την αντίπαλη κοσμοθεωρία-οντολογία αλλά από τα σπλάχνα της κυρίαρχης.
Απέναντι στον κυρίαρχο ρεαλιστικό ατομικισμό, το μέρος που αντιδρά είναι ο ιδεαλιστικός ατομικισμός, ενώ ο κοινωνιοκεντρισμός, επειδή είναι πραγματιστικός, συμμαχεί πάντα και νομιμοποιεί τον συγγενικό του ρεαλισμό.
Δηλαδή η οντολογική πίστη στη Φύση και την ανθρώπινη μοχθηρία των ρεαλιστών είναι πιο ισχυρή από τις αντιλήψεις περί Δημόσιας ή Ιδωτικής εξουσίας. Το ίδιο συμβαίνει και για τους «ρομαντικούς» επαναστάτες, για τους οποίους πάνω από όλα μετράει η αντίδραση στον πραγματισμό. Ανέχονται τα πάντα εκτός από την αμφισβήτηση πως υπάρχει η Ιστορία και το Πνεύμα της, η ανθρώπινη συνείδηση και η πνευματικότητα.
Β) Δυο λόγια για την ιστορία του ρεαλισμού
Όπως οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι οι πιο άγριοι, έτσι και ο πολιτισμικός πόλεμος στα σπλάχνα του ατομικισμού, υποσκιάζει τις πολιτικές-ιδεολογικές αντιθέσεις και τις παραμορφώνει με τη σκιά του. Για δύο αιώνες μετά τον Διαφωτισμό ο αγγλικός θετικισμός-εμπειρισμός δέχτηκε την ισχυρή αντίδραση-επίδραση του ρομαντισμού-ιστορικισμού.
Ο 20ος αιώνας όμως ήταν πραγματιστικός: Από την δεκαετία του ’20, ο αμερικανικός ρεαλισμός πήρε τα ηνία από τον αγγλικό, η Ρωσία και η Κίνα ασπάστηκαν τον κομμουνιστικό πραγματισμό, η Ιαπωνία τον στρατιωτικό, η Ιταλία τον φασιστικό, η Γερμανία τον ναζιστικό. Η αντίληψη του κόσμου για τον άνθρωπο και την κοινωνία επηρεάζεται από τον ρεαλισμό του Φρόυντ και του Δαρβίνου. Γεννιέται η Μεταφιλοσοφία της φαινομενολογίας, του δομισμού και του υπαρξισμού. Η πίστη στη Φύση δεν επιτρέπει να θεωρείται ο άνθρωπος ανώτερος από τα ζώα. Σ’ αυτό ποντάρισε και η κατανάλωση που εδραιώθηκε επίσης κατά την δεκαετία του ’20, μαζί με τους θεσμούς της διαφήμισης, του ραδιοφώνου και της καταναλωτικής πίστης. Μαζί και ο σχετική ψυχική στάση, ο ηδονισμός και η «απελευθέρωση» που εκφράστηκε με την τζαζ, φεμινιστικά και άλλα κινήματα.
Στη δεκαετία του ’60, έχουμε μια επανάληψη με παρεμφερείς εκδηλώσεις: κινήματα, ροκ, ηδονισμός, κατανάλωση, «φιλοσοφίες» της Φύσης και την αντικατάσταση του ραδιοφώνου από την τηλεόραση. Ο αγγλοαμερικανισμός δεν χρειαζόταν πια τα προσχήματα της Δημόσιας εξουσίας και του Λαού που είχαν αποδειχθεί πολύ επικίνδυνα. Κατέστρεψε τον «κοινωνικό ιστό» και την κρατική-κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Οι Δυτικοί οπαδοί του κράτους, οι νέο-στωικοί, δεν έχουν πρόβλημα με την πτώση από τον πολίτη στον υπήκοο και εθελοτυφλούν για την ψυχική μετάπτωση στην ασθένεια του ναρκισσισμού. Έχουν τέτοια πίστη στον πραγματισμό και τη Φύση που νομίζουν ότι το νέο παραμύθι δεν έχει δράκο. Στηρίζουν «με τα μπούνια» τη νέα Ιδεολογία και τις Αγορές. Το ίδιο κάνουν και οι αντικρατιστές-νέο-μεσαιωνιστές. Όλοι, τελικά, στηρίζουν την αόρατη Ιδιωτική εξουσία των Αγορών επειδή τους αρέσει ψυχικά ο «κοσμοπολιτισμός», στους μεν ο ρωμαϊκού τύπου και στους δε ο γερμανικού τύπου.
Να γράψουμε κάτι ,που μπορεί να μη αρέσει ως κείμενο ,αλλά που θα πρέπει να απαντηθεί μονολεκτικώς ,ή, και με πραγματείες ,των οποίων ξεχνάς την αρχή και το τέλος τους και ούτε βρίσκεις απάντηση στο ερώτημα ”έχει η Αριστερά της Ελλάδος μας μέλλον μετά την εμφάνιση αυτού του κορωνοιού ,που μπορεί και να έχει απογόνους ,αφού οι πολίτες πια θα ενδιαφέρονται πρωτίστως για την υγεία τους και λιγώτερο για τα αγαθά ,στην έλλειψη των οποίων βασίζει την κοσμοθεωρία της η Αριστερά από την εποχή του ΜΑΡΞ;;;”.
Προσωπικώς φρονώ ότι επιτέλους ήρθε η ανάγκη της Χριστιανικής και ανθρώπινης αλληλεγγύης, -χωρίς τις περιττές Μαρξιστικές και Κομμουνιστικές περικοκλάδες- και η αγάπη προς όλη την φύση και τον Δημιουργό της ,που μέχρι τώρα δεν τους αγαπούσαμε όλοι και ιδίως οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως οικολόγοι ,που κάθε φορά που λειτουργούν μαζικά -ως συνήθως- δεν την προσέχουν ,μαζί και τους συνανθρώπους τους ,που δεν υποτάσσονται στις ιδέες και τις συμπεριφορές τους.
Όσο η Αριστερά ”δεν ξεκολλά” από τον Μαρξισμό και δεν ασπάζεται τον φιλελευθερισμό και την εκ της φύσεως τουλάχιστον -γιατί όχι και την επίκτητο- αξιοκρατία και επιδιώκει την ειρηνική και διά της βίας ανατροπή των πάντων εκτιμώ πως δεν έχει μέλλον στην σημερινή εποχή του διαδικτύου και των σοβαρών ανθρωπίνων κινδύνων, που θα θέλουν άμεση αντιμετώπιση ,όπως τώρα με τον κορωνοιό.