της Βασιλικής Γκουντσίδου
Σπάνια χρησιμοποιούσε την έκφραση “τσασίρντισα” η γιαγιά μου που καταγόταν από την Πόλη και όταν την άκουγα να το λέει, αμέσως ήθελα να την κάνω να χαμογελάσει. Ήρεμος άνθρωπος, πάντα ευγενικός και καλοσυνάτος, όταν μαζευόμασταν όλοι, έκανε τα πάντα για να μας δείξει την αγάπη της και να μας φτιάξει ότι λιχουδιά επιθυμούσαμε. Η κιμαδόπιτά της, η μιλίνα, αριστούργημα, τα ντολμαδάκια με κιμά και φυσικά ο σιμιγδαλένιος κιμάς, Και του Αγίου Δημητρίου, ημέρα που γιορτάζει η Θεσσαλονίκη, απαραιτήτως τρώγαμε όλοι μαζί. Η γιαγιά είχε την επιμέλεια των πάντων και έκανε όλα μας τα χατίρια, ακόμα και όταν ήταν κουρασμένη. Ο παππούς αυστηρός, αλλά ούτε μια φορά δεν τον άκουσα να χρησιμοποιεί “Γαλλικά”, ήθελε δικαιοσύνη και τάξη ακόμη και στο τραπέζι. Μας μάλωνε αν κουντουρντίζαμε κατά τη διάρκεια του γεύματος, στο οποίο όλοι μικροί και μεγάλοι έπρεπε να έχουμε ίσες μερίδες φαγητού (ουφ θα σκάσω, έλεγα) αλλά και γλυκού (αυτό με ενοχλούσε πολύ). Δεκαπέντε μπακλαβάδες, ένα για κάθε μέλος της οικογένειας, είχε φτιάξει εκείνη την ημέρα η μαμά μου. Πρόκληση για μένα. Κι ενώ οι μεγάλοι είχαν αρχίσει τους μεζέδες και το ουζάκι, μπήκα στην κουζίνα και με χειρουργική ακρίβεια, παρά τις γρήγορες κινήσεις, αφαίρεσα από όλους το επάνω μέρος, έφαγα τα μεσαία με τα καρύδια και στη συνέχεια επανατοποθέτησα τα επάνω και έκλεισα το κουτί. Μεγάλη η χάρη του προστάτη μας του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη, που πιστέψτε με προστατεύει τα παιδιά της πόλης μας και δεν με πήραν μυρωδιά ούτε οι γονείς μου, ούτε ο παππούς. Η γιαγιά όταν το κατάλαβε, τσασίρντισε, μου εξήγησε ότι ωραία και έξυπνη η ιδέα μου, αλλά δεν ήταν σωστό να κάνω κάτι τέτοιο στην παρούσα οικογενειακή συγκέντρωση. Ο ρόλος της γιαγιάς είναι, συνήθιζε να τονίζει, να είναι το πάπλωμα της οικογένειας, να δίνει ζεστασιά και σιγουριά σ’ όλους και να καλύπτει τα προβλήματα και τις αταξίες. Μεταξύ μας το ουσιαστικό είναι ότι κουκούλωσε και το πρόβλημα των μπακλαβάδων.
Και τα χρόνια περνάνε και είμαι και εγώ φέτος στην τρίτη ηλικία. Σίγουρα ίσως επειδή δεν κατάγομαι από τη Σπάρτη (αμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες) έχω κάποια δικαιολογία που δεν έγινα καλύτερη μαγείρισσα από τη γιαγιά μου και όσον αφορά το πάπλωμα, ας μη μιλάμε για ογκώδη αντικείμενα που μου θυμίζουν τα παραπανίσια μου κιλά. Τέλος πάντων μαζευτήκαμε, τραγούδησε η μικρή το “Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του με τη σκούπα την ψηλή του….” Οι υπόλοιποι γέλασαν και χειροκρότησαν κι εγώ τσασίρντισα, γιατί δεν θυμόμουν αν σκούπισα το σαλόνι το πρωί. Το έχει η μέρα φαίνεται, γιατί άκουσα στις ειδήσεις, που τόσο ωραία νέα μας λένε τελευταία, μια που επιτέλους άρχισαν να δίνουν σημασία στις καμπύλες, όχι τις δικές μας, αλλά των ειδικών ( in γενικά οι καμπύλες) ότι ο κ. Ερντογάν τσαρίρντισε με τον Γάλλο Πρόεδρο και από τα Τούρκικα άρχισε τα Γαλλικά.
Θέλω να αγκαλιάσω τους δικούς μου σήμερα και να πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και αισθάνομαι, ότι με αγριοκοιτάζει ο Χαρδαλιάς. Στην ηλικία μας με τη μάσκα δεν ακούμε καλά τι μας λένε, δεν μπορούμε να χαμογελάσουμε, αλλά ας μας έχει ο Θεός γερούς πάντα να ανταμώνουμε (τώρα βέβαια στα 2 μέτρα) και να ξεφαντώνουμε (αφού απαλλαγούμε από τον ιό) και να βροντοφωνάξουμε όλοι ΟΧΙ στον κορωνοϊό, μπας και μας κάνει τη χάρη να εξαφανιστεί.
