του Παντελή Σαββίδη
Παρακολουθώ, όχι πολύ στενά αλλά με κάποιο ενδιαφέρον, τις εξελίξεις στη Γαλλία σε σχέση με το συνταξιοδοτικό και τις κινητοποιήσεις. Και ο γαλλικός τύπος και ο τύπος των άλλων ευρωπαϊκών χωρών εστιάζει το πρόβλημα στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Λάθος. Και λάθος του Μακρόν να πιστεύει πως εκεί βρίσκεται.
Ο Μακρόν βλέποντας το πρόβλημα λογιστικά διαπιστώνει ότι δεν του βγαίνει. Και εδώ βρίσκεται η δυσκολία. Δεν του βγαίνει δεν μπορεί να κάνει πίσω-γιατί δεν του βγαίνει- αλλά η εξέγερση είναι αναπόφευκτη. Όχι για το συνταξιοδοτικό.
Είναι αναπόφευκτη διότι οι Γάλλοι, στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, έχουν ένα πλεονέκτημα. Αντιλαμβάνονται, συνειδητά ή υποσυνείδητα, πρώτοι πότε φθάνει το τέλος μιας εποχής. Και με την εξέγερσή τους θέτουν τα ερωτήματα- όχι τις απαντήσεις- για την εποχή που έρχεται.
Αυτό έγινε το ’68, αυτό γίνεται και σήμερα. Αυτή η περίοδος αμφισβήτησης, αντιδράσεων και σταδιακών αλλαγών δεν είναι στιγμιαία. Η περίοδος της αμφισβήτησης που βιώνουμε και σήμερα, έχει αρχίσει απο την προηγούμενη δεκαετία.
Το 68 δεν ήταν απλώς μια αριστερή φοιτητική εξέγερση. Ήταν μια κοινωνική εξέγερση που προσδιόρισε το στίγμα της με το σύνθημα: Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο. Όπως τότε, έτσι και τώρα η εξέγερση αμφισβητεί. Μπορεί να μην έχει να προτείνει αλλά δεν είναι και δουλειά των εξεγέρσεων ή των επαναστάσεων να προτείνουν. Οι εξεγέρσεις ή οι επαναστάσεις επιτελούν το έργο τους την στιγμή που το παλιό καταρρέει. Το καινούριο θα συνδιαμορφωθεί απο τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θα αναδυθούν.
Αυτό έγινε το 68 αυτό θα γίνει και τώρα. Ακόμη και αν ο Μακρόν υποχωρήσει στο συνταξιοδοτικό.
Με άλλους όρους, το ίδιο συμβαίνει και στο Ισραήλ. Η καθολική εξέγερση του λαού του Ισραήλ γίνεται με αφορμή-μόνο- την υπαγωγή της δικαιοσύνης στην εκτελεστική εξουσία. Οι αιτίες είναι πολύ βαθύτερες.
Το ίδιο θα συμβεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ήδη, η Γερμανία συνταράσσεται απο μια πρωτόγνωρη απεργία.
Το είδος της παγκοσμιοποίησης που εφαρμόστηκε δημιούργησε πολλά προβλήματα. Διέλυσε το κοινωνικό κράτος και διεύρυνε το κοινωνικό χάσμα. Έχει καταστήσει ευρέα στρώματα της κοινωνίας αδύναμα να επιβιώσουν.
Οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν νέα πολιτισμικά πρότυπα και το είδος της καπιταλιστικής οικονομίας αμφισβητείται. Όχι, κατ ανάγκην, απο την αριστερά η οποία εμφανίζεται σαν μεσαιωνική ιεροκήρυκας, αλλά απο την πλειονότητα της κοινωνίας. Ίσως δεν γνωρίζουν ποια μορφή οικονομίας θέλουν . Αμφισβητούν την σημερινή και θέλουν μια οικονομία, ένα κράτος και ανθρώπινες σχέσεις που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους.
Το 68 απομάκρυνε τον Ντε Γκώλ και έθεσε τις βάσεις για μια νέα μορφή κοινωνίας. Το 2023 θα αμφισβητήσει τον Μακρόν αν δεν συλλάβει τις νέες ανάγκες και σταθεί στο πλευρό των νέων κοινωνικών δυνάμεων που έχουν αναδυθεί. Και θα προκαλέσει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να προτείνουν κάτι νέο.
Το σύνθημα είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο ξαναείναι επίκαιρο. Με την μορφή που μόλις το περιέγραψα.
Το κάτι νέο είναι πάντα αριστερά με Σαββίδη. Είτε έτσι είτε αλλιώς. Όπως με τον Επίκουρο, όπως με τον Σπάρτακο όπως με ότι… αριστερό είναι ότι εξυπηρετεί, αναδύεται, προς εξυπηρέτηση του κόσμου. Βέβαια έχασε στα περισσότερα αν το δούμε στενά, αλλά κάθε φορά άφηνε στίγμα, προοδευτικότητα κάτι μα κάτι καλύτερο. Δεν μπορείς συνέχεια να ζεις χωρίς οράματα. Χωρίς οράματα που δεν έχουν να κάνουν με τη στενή δικιά σου ατραπό.
Δεν νομίζω ότι οι σημερινοί χορτασμένοι ”επαναστάτες” Γάλλοι δεν γνωρίζουν ότι στα πλείστα κράτη της Ε.Ε ισχύει ως όριο συνταξιοδότησης το 67ο έτος της ηλικίας των εργαζομένων ,καθώς και τις αιτίες αυξήσεως του ορίου . Απλώς όντας οπαδοί των διαφόρων δρόμων για τον σοσιαλισμό-όχι φυσικά τον μαρξισμό-από την εποχή του μακαρίτη Μιτεράν -όπως και στην Ελλάδα μας από την εποχή του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου -αδιαφορούν αν καταστρέφουν τη χώρα τους και ειδικά τον τουρισμό της (και για εμάς ισχύει αυτό) .
Όλοι οι σημερινοί ”επαναστάτες” Γάλλοι είναι ψηφοφόροι των κομμάτων του ”Αριστερού” κυρίου Μελανσόν και της ”Δεξιάς” κυρίας Λεπέν, που αύξησαν τα ποσοστά τους στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου , με αποχή από εκείνες τις εκλογές -και φυσικά από τις διαδηλώσεις- του 53,77% των Γάλλων .
Με το σύνολο των Γάλλων ( 67,75) εκατομμύρια το να συμμετέχουν (3) εκατομμύρια στις εκδηλώσεις αυτές είναι σαν να συμμετέχουν σε όλη την Ελλάδα περίπου 200.000 .
Σε κάθε περίπτωση το δικαίωμα της διαμαρτυρίας είναι κατοχυρωμένο -το παρακάνουν φυσικά στα κράτη με προϊστορία σοσιαλιστικών πειραματισμών, όπως Γαλλία και Ελλάδα- ΟΜΩΣ στην Γαλλία οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι χειρότερες από την Ελλάδα γιατί μετά τον Μακρόν -που τον εξέλεξαν πέρυσι με 68% -”καραδοκούν” και ο ανερμάτιστος κ.Μελανσόν και η φιλόδοξη και συνεπής στην ιδεολογία της κυρία Λεπέν , η οποία θέλει -και καλώς για την Πατρίδα της-να πρωτοστατήσει στην” Γερμανική” Ευρωπαϊκή Ένωση .
Στην Ελλάδα μας της επί 50ετίαν ”ΕΛΛΑΣ -ΓΑΛΛΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ” καλά θα ήταν να απευχόμαστε πολιτική αστάθεια στην Γαλλία , γιατί την επανάληψη της ανατροπής του 1968 με αυτό το δυνατό το Γαλλικό κράτος και με την συγκυρία της συνεχιζόμενης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία μόνο εχθροί της Γαλλίας εύχονται.
Όπως εκεί παρά την μετριότητα του κ. Μακρόν δεν υπάρχουν οι κλασικοί πατριώτες Ντεγκωλικοί πολιτικοί ,έτσι και στην Ελλάδα μας θα είναι άδηλο το πολιτικό μας μέλλον αν παρασυρθούμε στις εκλογές της 21ης Μαϊου σε τυχοδιωκτικές λύσεις με πολιτικούς ”που μισούνται θανάσιμα”.
Μια και έξω λοιπόν στις 22 Μαϊου 2023 μονοκομματική Νέα Δημοκρατία ή Σύριζα ,για να αποδειχτεί ότι και με την απλή αναλογική κερδίζονται εκλογές από ένα κόμμα ,όπως συνέβη το 1946.
ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΜΕΤΑΒΟΛΗ ΚΑΡΔΙΑ ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΗ -ΤΗΣ ΕΚΔΟΧΗΣ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΟΠΟΛΑΚΙΚΟΥ ΣΥΡΙΖΑ- ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ή ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΛΑΣΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ.