Το σύνδρομο του σκλάβου

της Ευμορφίας Δημητρακοπούλου

Όταν μια χώρα δέχεται επίθεση ή την απειλή μιας επίθεσης και δεν υπερασπίζεται την γη, τον εναέριο χώρο, τα χωρικά της ύδατα και τις θαλάσσιες ζώνες της τότε τίθεται το ερώτημα: γιατί υπάρχει; Τα Συντάγματα όλων των χωρών στον πλανήτη ορίζουν ότι πρώτο και έσχατο καθήκον της ηγεσίας και ενός εκάστου των πολιτών είναι η υπεράσπιση της ακεραιότητας τους. Ακόμη και αν οι ηγεσίες ενδίδουν σε συμφωνίες που ακυρώνουν την ύπαρξη του κράτους, οι πολίτες ενεργούν με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ποια είναι η ψυχολογία ενός έθνους που ακούει από την ηγεσία ότι η άμυνα είναι επώδυνη και επιλέγεται η διπλωματία;

Η καθηγήτρια Joy DeGruy αναφερόμενη στην ψυχολογία που έχουν αναπτύξει οι αφρο-αμερικανοί έπειτα από δυόμισι αιώνες δουλείας, το ονομάζει Μετα-τραυματικό Σύνδρομο του Σκλάβου. Αυτό ενδεχομένως εξηγεί πως όσοι έχουν βιώσει μια μακρόχρονη σκλαβιά 400 ετών εκδηλώνουν κατάθλιψη, τάση αυτοκαταστροφής, θυμό, καχυποψία, βιαία συμπεριφορά, αντιπάθεια για μέλη της ίδιας φυλής κ.ά.. Ένας τρόπος επιβίωσης κατά τους χρόνους της σκλαβιάς ήταν η προσαρμοστικότητα στις επιθυμίες του αφέντη. Αυτή κληρονομείται και οι επόμενες γενιές αναπτύσσουν σύνδρομα υποτέλειας.

Μια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά, συνειδητής υποταγής σε εξουσίες που προσφέρουν ανταλλάγματα, από ακαδημαϊκές έως και κοινοβουλευτικές έδρες. Στην καρδιά της Ευρώπης δημιουργούνται Δίκτυα έτοιμα να προσφέρουν μεσολάβηση με την τουρκική σατραπεία. Άλλωστε από το Ναυαρίνο ξεκίνησαν οι αξιώσεις υποτιθέμενων φίλων, που είχαν πάγιο στόχο βάσεις στα Δωδεκάνησα και στην Λιβύη. Το ίδιο σκεπτικό διατηρούν έως σήμερα. Τα συμφέροντα στον βορρά και ανατολικά ταυτίζονται και τρεις δυνάμεις συντόνισαν τα σχέδια τους, για να συστήσουν το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο και να εκβιάσουν. Κάποιοι παγώσανε και άρχισαν τα περί εξαγωγής της τουρκικής επιθετικότητας λόγω εσωτερικών προβλημάτων. Με τέτοιες ανοησίες ανυπόληπτοι καθηγητές και πολιτικολογούντες αποκοιμίζουν τον κόσμο. Τα σχέδια υπήρχαν από τον Απρίλιο του 2016 και αναβαθμίστηκαν. Μετά το ψήφισμα Μενέντεζ Νο. 1102 πέρυσι τον Μάρτιο στην αμερικανική Γερουσία, που εγγυάτο την Κυπριακή κυριαρχία, ξέσπασε η καταιγίδα. Ισχυρά κέντρα-όχι αναγκαστικά οι Βρετανοί, θεωρούν την Κύπρο προτεκτοράτο τους και με κομματάρχες ελέγχουν το νησί. Οι τηλεφωνικές οχλήσεις (17/6), για αναθεώρηση αποφάσεων δείχνουν ποιος βρυχάται σαν αρκούδα στο κλουβί. Εάν Ελλάδα και Κύπρος επιθυμούν τον East Med, τότε δεν μπορεί να περιμένουν χείρα βοηθείας από εκείνους που τον πολεμούν. Εκτός αν υποκρίνονται και μια συμφωνία περιμένει στην γωνία, όπου έστριψε ο Ζοζέ Μπορέλ καθ’ υπόδειξη. Είναι βέβαιο ότι οι Τούρκοι “θρηνούν” με την αποχώρηση των Γάλλων από την Νατοϊκή  επιχείρηση «Sea Guardian». Υπενθυμίζεται: οι ΗΠΑ θέλουν τις βάσεις, οι Ρώσοι μας βλέπουν σαν πιόνια, οι Γερμανοί σαν ορεκτικό και οι Τούρκοι σαν κυρίως πιάτο.

Ενίοτε οι ηγεσίες θυμίζουν τους προεστούς και αζάδες που απειλούσαν όποιον έπαιρνε τα όπλα κατά των τούρκων, όταν άρχισε η Ελληνική επανάσταση. Βεβαίως, κάθε πρόβλημα έχει την λύση του. Όπως έγραψε ο Τερτσέτης, καθ’ υπαγόρευση του Θ.Κολοκοτρώνη: «το επόμενο φεγγάρι δεν βρήκε 100».

Ευμορφία Δημητρακοπούλου