του Παντελή Σαββίδη
Η Συρία αποτέλεσε το κέντρο του Βασιλείου των Σελευκιδών και η Δαμασκός, πρωτεύουσα του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών. Είναι η αρχαία Φοινίκη.
Στην πρόσφατη ιστορία, που μας ενδιαφέρει, ήταν το ένα απο τα δύο κέντρα του πολιτικού κινήματος του μπααθισμού. Μπααθισμός σημαίνει αναγέννηση και το κίνημα υποστήριζε την Ένωση των αραβικών κρατών και την μεταμόρφωση του αραβικού κόσμου πολιτικά, οικονομικά, πνευματικά και ηθικά. Αυτή η «μελλοντική αναγέννηση» θα αποτελούσε μία νέα αρχή και κοινό στοιχείο που θα ένωνε τους αραβικούς λαούς ήταν η γλώσσα. Η Ένωση θα μπορούσε να φθάσει μέχρι και στο ένα ενιαίο αραβικό κράτος. Σχετική, αποτυχημένη, προσπάθεια έγινε με την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία μια βραχύβια πολιτική ένωση μεταξύ της Αιγύπτου και της Συρίας. Η ένωση αυτή ξεκίνησε το 1958 και διήρκεσε έως το 1961, όταν η Συρία αποσχίστηκε της ενώσεως αυτής.
Ο Νάσερ στην Αίγυπτο, στην αρχή, και ο πατέρας Άσσαντ στη συνέχεια ήταν οι πιο προβεβλημένοι ηγέτες του μπααθισμού.
Τα μπααθικά κόμματα ήταν κοσμικά αλλά δικτατορικά.
Ο άλλος πόλος που διαμορφώθηκε στον αραβικό κόσμο ήταν οι Μουσουλμάνοι Αδελφοί. Για λόγους που ξεφεύγουν του σχολίου αυτού, και τον αραβικό εθνικισμό και την ισλαμισμό των Μουσουλμάνων Αδελφών τον διήγειρε και για πολλούς τον οργάνωσε η Βρετανία. Λογικό ακούγεται διότι στον διαχωρισμό και την διχόνοια βασιζόταν η Αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ.
Πολιτικά συστήματα σαν και αυτά που βιώνουμε στη Δύση δεν ευδοκίμησαν στον Αραβικό κόσμο διότι η φιλοσοφική βάση της κοινωνικής συγκρότησης είναι το ισλάμ. Οι κοσμικοί άραβες προσπαθούν να αποκλίνουν απο τους αναχρονισμούς της Σαρίας αλλά έχουν να κάνουν με έναν πληθυσμό βαθιά θρησκευόμενο που βασίζεται στο κοράνι.
Δημοκρατία δυτικού τύπου, κοσμικότητα και ισλαμικές κοινωνίες είναι έννοιες ασυμβίβαστες, όπως έδειξε η πραγματικότητα.
Η ιστορία του καθεστώτος Άσαντ (πατέρα και γιού) ήταν σκληρή, καταπιεστική, βάρβαρη σε ορισμένες περιπτώσεις.
Και βασίστηκε, για να ηγεμονεύσει, στην, κοσμικής τάσης, μειοψηφία των αλαουϊτών, κυρίως, στα ηγετικά κλιμάκια του στρατού και του κράτους.
Η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού είναι πιστοί σουνίτες μουσουλμάνοι. Και αυτοί που επικράτησαν με την χθεσινή έφοδο στη Δαμασκό, είναι και σαλαφιστές. Μια σκληρή τάση του σουνιτισμού.
Μετά απο όλα αυτά θα ήθελα να θέσω κάποια ερωτήματα:
-τι καθεστώς θέλουμε για τη Συρία και γενικότερα τις χώρες της Μέσης Ανατολής; κοσμικό ή ισλαμικό;
-Δεδομένου ότι οι “κοσμικοί” της Συρίας είναι μειοψηφία, πως θα μπορούσε να επικρατήσει ένα κοσμικό καθεστώς;
-Είναι δυνατόν σκληροί σαλαφιστές με παρελθόν συμμετοχής στην Αλ Κάϊντα και το Ισλαμικό Κράτος να εφαρμόσουν δημοκρατικό σύστημα όπως το αντιλαμβάνονται στη Δύση;
-Γνωρίζετε ότι πριν την επικράτηση του Νάσερ στην Αίγυπτο, του πατέρα Άσσαντ στη Συρία και του Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ είχαμε συνεχή πραξικοπήματα στις χώρες αυτές;
-Όσοι θα επικαλεστείτε τις άλλες αραβικές χώρες (Σουδική Αραβία, ΗΑΕ, χώρες του κόλπου) γνωρίζετε ότι το καθεστώς είναι δικτατορικό και η Σαρία καθορίζει την ζωή τους;
-Όσοι επικαλεστείτε το Ιράν, μπορεί το καθεστώς του Ιράν να αποτελεί πρότυπο διακυβέρνησης σε έναν ιστορικό λαό;
Το καθεστώς Άσαντ φέρθηκε βάναυσα στον συριακό λαό. Στην αδυναμία που περιήλθε θα μπορούσε υπο την πίεση της Δύσης να αποτελέσει τον πυρήνα ενός πολιτικού μετασχηματισμού της Συρίας αλλά με κοσμικά χαρακτηριστικά.
Δεν ακολούθησε αυτήν την επιλογή η Δύση. Έχουμε εισέλθει σε ένα χάος.
Τίποτε δεν εγγυάται ότι η Συρία θα παραμείνει ενιαία χώρα. Αν επικρατήσουν οι ισλαμιστές πως θα επιβληθούν στους κοσμικούς Κούρδους, ακόμη και στους αλαουίτες;
Οι εξελίξεις θα εξαρτηθούν απο τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.
ΥΓ: δεν είμαι με κανέναν. Λογικούς συνειρμούς προσπαθώ να κάνω.
Στη Δύση μέσω της αποικιοκρατίας αναπτύχθηκε το κεφάλαιο που για να εξασφαλίσει την ειρήνη στις χώρες της μητρόπολης τάιζε τους λαούς με τον τρόπο που επέλεγε. Στην Ανατολή οι αγώνες για την απο-αποικιοποίηση, απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις ήταν λογικό να προσλάβουν απάνθρωπο χαρακτήρα. Σε αυτό το στοιχείο η Δύση αποδείχθηκε φονικότερη και το ίδιο βάρβαρη, ίσως μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, Όχι μόνον στα χρόνια της αποικιοκρατίας. Στους δύο παγκοσμίους πολέμους, στη Γάζα, στον Λίβανο, στην Ουκρανία, το μέγεθος της βαρβαρότητας υπερέχει κατά παρασσάγγας. Το βλέπουμε καθημερινά Σε αυτο βοηθά η τεχνολογία που δίνει διέξοδο στα πάθη και τη βαρβαρότητα.
Όσον αφορά τη δημοκρατία, είδαμε πρόσφατα τί συνέβη στην Ρουμανία, τί έγινε στις διπλές εκλογές στη Μολδαβία, στη Γεωργία με την κάλυψη και την προτροπή της Ευρώπης. Αλλά και στην ΕΕ τα δημοψηφίσματα για την ΕΕ επαναλαμβάνονται μέχρι το επιθυμητό απατέλεσμα. Μερικες φορές ούτε καν επαναλαμβάνονται. Όπως στη Γαλλία και στην Ολλανδία για το Ευρωσύνταγμα το 2005 αν θυμάμαι καλά. Ας δούμε και τις εκλογές στη Γαλλία. Ο δεύτερος γύρος ήλθε να αναιρέσει τη βούληση του γαλλικού λαού όπως καταγράφηκε αυτούσια στον πρώτο γύρο. Ας μη στεκόμαστε στα φαινόμενα.
Μας το λένε ο Στιβ Λεβίτσκι και ο Ντάνιελ Ζίμπλατ στο βιβλίο τους «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες»: «Το τραγικό παράδοξο στην περίπτωση του εκλογικού δρόμου προς τον αυταρχισμό είναι ότι αυτοί που επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας χρησιμοποιούν συχνά τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς ώστε σταδιακά, “ανεπαισθήτως”, ακόμη και νομιμοφανώς, να πετύχουν τον στόχο τους».
Για να επεξηγήσουν: «Ο εκλογικός νόμος προς την κατάλυση της δημοκρατίας είναι και πιο ύπουλος ίσως… Με την έννοια ότι έχουν την έγκριση εκλεγμένων νομοθετικών σωμάτων ή γίνονται αποδεκτές από τα δικαστήρια. Μάλιστα, συχνά παρουσιάζονται σαν προσπάθεια για μια “καλύτερη”, “πιο αποτελεσματική” δημοκρατία… Ετσι για πολλούς η διάβρωση και η “αποψίλωση” της δημοκρατίας δεν γίνεται καν αντιληπτή».
Τολμώ δύο απαντήσεις στα ερωτήματα του άρθρου .
1.-Κοσμικό καθεστώς και Ισλαμισμός δεν συμβιβάζονται και φυσικά ούτε πολυκομματική Δημοκρατία, χωρίς απολυταρχισμό.
Το βλέπουμε στην ”φιλοδυτική” Τουρκία , η οποία από το 1923-1950 είχε μεν το Κεμαλικό κοσμικό κράτος, αλλά δεν είχε πολυκομματική Δημοκρατία και με τον ισλαμιστή κ. Έρντογαν έχει μια ιδιόρρυθμη πολυκομματική Δημοκρατία .
2.-Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία δεν θα αποτελέσει μέρος της Λύσης στο Συριακό πρόβλημα , γιατί ούτε νίκησε-το καθεστώς Άσαντ κατέρρευσε- και έχει και ”ίδιον όφελος”.
Εξ άλλου η ”μητέρα της” Οθωμανική Αυτοκρατορία άφησε βαθιές πληγές και συσσωρευένο μίσος σε όλους τους Άραβες τότε υπηκόους της .
Θα αμύνεται για το προσφυγομεταναστευτικό για να μη αλλοιωθούν οι πληθυσμοί της στα σύνορά της -με το ”ξέφραγο αμπέλι” που είναι τώρα η Συρία- και θα αγωνίζεται διπλωματικά παντού-για να μην δημιουργηθεί Κουρδικό κράτος στα 1800 περίπου χιλιόμετρα των συνόρων της με Ιράν, Ιράκ και Συρία .
Η ίδια η Συρία-με την πανσπερμία των ”επαναστατών” και ισλαμιστών της-θα τιθασευθεί -με θέληση ή ”απουσία” της Δύσης- μόνο από ένα Σύρο Χομεϊνί αλά Ιράν .
Στην Ελλάδα μας ,-με την 50χρονη αβασίλευτη (από χθες) πολυκομματική και Ευρωπαϊκή Δημοκρατία μας- δεν μπορεί να είμαστε με τους κάθε είδους επαναστάτες και ”αντισυστημικούς” και πρέπει να ξεχάσουμε ΟΛΟΙ μας την περίοδο 1974-1999 κατά την οποίαν το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ είχε φιλικές σχέσεις (με σφιχταγκαλιάσματα) με τα μονοκομματικά καθεστώτα της Λιβύης ,της Συρίας και της αντιΕβραϊκής Παλαιατίνης .
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης
To σίγουρο είναι ότι Αμερικάνικου τύπου φυτευτές Δημιοκρατίες δεν ταιριάζουν σε όλους τους λαούς
Η Δημοκρατία θέλει τους κατάλληλους πολίτες, και το ζούμε στις χώρες που έχει εφαρμοστεί με το πρόσχημα της ελευθερίας.
Η Ελευθερία είναι σαν το λάστιχο, όπως το διεθνές δίκαιο κλπ κλπ
Η Συρία θα γίνει ένα νέο Αφγανιστάν, όπως θα γίνουν και τα Μπαλκάνια
Όποιος δει πόσα ήταν τα κράτη αμέσως μετά την λήξη του ΒΠΠ στον ΟΗΕ, και πόσα είναι σήμερα, καταλαβαίνει τι ακριβός σημαίνει εγκάθετη δημοκρατία, σε έναν πλανήτη που το 75% είναι για μαμ κακά και νάνι.
Αυτό τό “μωσαϊκό” θρησκευτικών εκδοχών καί διαφόρων φυλών πού υπάρχει σέ αυτά τά κράτη εξηγεί γιατί διοικούνταν με αυταρχισμό… πού νά συγκεράσει κάποιος ηγέτης δημοκρατικά, όλο αυτό τό συνονθύλευμα συμφερόντων καί θρησκευτικών ρευμάτων;;;!!!!…. Για αυτό καί πέφτοντας αυτά τά καθεστώτα επικρατεί τό χάος… Ας ελπίσουμε ότι ή Συρία θά είναι ή εξαίρεση….. Από την άλλη, ή δύση είναι χειρότερη, παρά την υποτιθέμενη δημοκρατική παιδεία της, μπροστά στο “συμφέρον της”;;;; Βαφτίζει τους παλιούς τρομοκράτες ελευθερωτές καί όταν αργότερα τούς βρει μπροστά της τους ξανά βαφτίζει τρομοκράτες… Χάος ατελείωτο, σέ αυτόν τόν κόσμο πού ζούμε, πού σού δημιουργεί μία απέχθεια καί μία τάση νά τούς γράψεις όλους στά παλιά σού παπούτσια καί νά μήν ασχολείσαι πλέον, όπως κάνουν οι νέοι καί δεν έχουν άδικο….
ΥΓ: Ό Θεός νά φιλάει νά μήν έρθουν έτσι τά πράγματα πού νά ασχοληθούν μαζί μας όι “δημοκράτες” τής Δύσης – γιατί ακούω κάτι για Βαλκάνια -μαύρο φίδι πού μας έφαγε!!!….