Το θέμα το οποίο προέκυψε με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου σε εκπομπή της δημοτικής τηλεόρασης είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως δημοσιογραφικό. Ας ξεκινήσω όμως από το δεύτερο που είναι και το έλασσον προκειμένου να περάσω μετά στο μείζον. Ασφαλώς και θα είχε δημοσιογραφικό ενδιαφέρον μια συνέντευξη με τον Παπαγεωργόπουλο, στο βαθμό που θα απαιτούσε απαντήσεις επί αναπάντητων ακόμη ερωτημάτων. Όχι για το εάν υπήρξε θύμα σκευωρίας, αν η καταδίκη του αποτελεί δικαστική πλάνη, αν υπήρξε αποδιοπομπαίος τράγος, αν με άλλους διαιτητές θα κέρδισε με 2-1 ενώ τώρα έχασε με 3-2 και άλλα παρόμοια τα οποία επανέλαβε για άλλη μια φορά χθες βράδυ ο πρώην δήμαρχος, στην εύλογη προσπάθειά του να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Θα είχε ενδιαφέρον να απαντήσει σε ερωτήματα τα οποία, δεκατέσσερα χρόνια μετά την αποκάλυψη των σκανδάλων (διότι δεν ήταν μόνον αυτό της υπεξαίρεσης) παραμένουν αναπάντητα.

Για παράδειγμα γνώριζε ή όχι για τις «μπίζνες» τού πλέον στενού συνεργάτη του, Μιχάλη Λεμούσια; Και εάν δεν γνώριζε, γιατί εξακολουθούσε να τον διατηρεί στη θέση του, ως “δεξί του χέρι” και για τα επόμενα τριάμισι χρόνια, μετά τις αποκαλύψεις που είχε κάνει τότε η “Μακεδονία”; Ποιοι ήταν οι λόγοι αυτής της… μεγαθυμίας του; Από ποιες πηγές προέρχονταν οι εισροές στον κοινό τραπεζικό λογαριασμό που είχε με τον Λεμούσια; Τι έκανε όταν αποκαλύφθηκε ότι ο “δημοτικός εργολάβος” στον οποίο η διοίκησή του εκχωρούσε το ένα μετά το άλλο τα δημοτικά οικόπεδα, είχε δώσει «προσφορά» παραθεριστική κατοικία, στον πιο στενό συνεργάτη του; Πως ήταν δυνατόν να μην είχε θορυβηθεί όταν ένας απλός υπάλληλος του δήμου, διαχειριστής δημοτικών χρημάτων, ο Σαξώνης, σκορπούσε εκατομμύρια δεξιά και αριστερά, ενώ τα μόνα εισοδήματά του ήταν από το μισθό του; Δεν αναρωτήθηκε ποτέ από που προέρχονταν όλα αυτά τα χρήματα, ώστε να διατάξει έλεγχο;

Αυτά και πολλά άλλα (ας μην το κουράζουμε…) είναι τα ερωτήματα για τα οποία θα είχε πράγματι ενδιαφέρον μια συνέντευξη με τον Παπαγεωργόπουλο. Αντ’ αυτού, όμως, είδαμε χθες έναν άνθρωπο να προσέρχεται στο τηλεοπτικό πλατό σαν κομπάρσος (μίλησε ελάχιστο χρόνο, τι να πει άλλωστε για ένα θέμα το οποίο δεν κατείχε…), με μόνο σκοπό να προβάλει την εικόνα του “θύματος” ενός παραδικαστικού κυκλώματος, με ρίζες ως και στον Άρειο Πάγο, που εκτελούσε εντολές “άνωθεν” με στόχο την πολιτική του εξόντωση.

Δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις της δημοσιογράφου, δεν θέλω να κάνω δίκη προθέσεων, ούτε συνηθίζω να κρίνω συναδέλφους. Οι δημοσιογράφοι κρίνονται από το κοινό τους και από τους εργοδότες τους. Ωστόσο, η χθεσινή συμμετοχή του Παπαγεωργόπουλου σε μια εκπομπή σχεδόν φιλοσοφικού χαρακτήρα με ομοτράπεζους έγκριτους νομικούς όπως οι κ. Παρασκευόπουλος, Καλφέλης και Βεργούλης, οι οποίοι μάλιστα, δήλωσαν ότι δεν είχαν καν ενημερωθεί για τη συμμετοχή του στην εκπομπή, ισοδυναμεί με απόπειρα «ξέπλύματος» του πρώην δημάρχου. Διότι εμφανίζει έναν άνθρωπο με βαρύτατες καταδίκες, ισοϋψή με ακαδημαϊκούς και νομικούς εγνωσμένου κύρους, βοηθώντας τον έτσι, να επανεισαχθεί στην κοινωνία της πόλης, με όχημα τη δημοτική τηλεόραση.

Ας περάσουμε όμως στο μείζον, στην πολιτική διάσταση αυτής της ιστορίας. Διότι, όσοι ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα γνωρίζουμε πως η πρόσκληση του Παπαγεργόπουλου αποκλείεται να μην τύγχανε της έγκρισης της διοίκησης και προσωπικά του δημάρχου. Κατανοητές οι εκ των υστέρων ανακοινώσεις και διαβεβαιώσεις περί μη παρέμβασης της διοίκησης στη λειτουργία των δημοτικών μέσων και στο έργο των δημοσιογράφων, αλλά με συγχωρείτε, δεν με πείθουν. Δεν υπήρχε περίπτωση η σημερινή ηγεσία της ΔΕΠΘΕ να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη χωρίς προηγουμένως να έχει φροντίσει να λάβει την έγκριση από το γραφείο δημάρχου.

Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί συναίνεσε ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, διότι δεν θέλω να υιοθετήσω απόψεις μερίδας της αντιπολίτευσης που ισχυρίζεται πως όχι μόνον συναίνεσε, αλλά ήταν και εκείνος που το μεθόδευσε. Η αλήθεια είναι πως μετά την εκλογή του, με τη σημαία του ανεξάρτητου και ακομμάτιστου, ο Κ. Ζέρβας βρίσκεται σε μια τροχιά διαρκούς διολίσθησης προς τη Νέα Δημοκρατία. Στηρίζει όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες που αφορούν την πόλη, παρέστη στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος, επιλέγει ως συνεργάτες του προβεβλημένα στελέχη της ΝΔ, με τελευταίο παράδειγμα την επιλογή του πρώην προέδρου της ΝΟΔΕ Θεσσαλονίκης Μηνά Σαμαντζίδη για τη θέση του προέδρου της ΔΕΠΘΕ.

Η στελεχιακή ένδεια του συνδυασμού του, σε συνδυασμό και με τον εκλογικό νόμο που του έδωσε μόνον επτά δημοτικούς συμβούλους στους 49, του δημιούργησε την ανάγκη να απευθυνθεί σε άλλες δεξαμενές. Έτσι είδαμε να τον πλαισιώνουν, φυσικά έπειτα από δική του επιλογή, ακόμη και στελέχη παλαιών τοπικών “συστημάτων εξουσίας” τα οποία ταλαιπώρησαν και δυσφήμισαν την Θεσσαλονίκη πριν να οδηγηθούν σε καταδίκες και εκπτώσεις από τα αξιώματά τους.

Μετά την αποδρομή τους, τα άλλοτε πανίσχυρα αυτά “συστήματα”, άφησαν στα αζήτητα πολλά “ορφανά” τα οποία πάσχιζαν για χρόνια να βρουν έναν ρόλο, μια ευκαιρία για να επιστρέψουν. Ορισμένοι απ’ ότι φαίνεται το κατάφεραν ήδη, καταλαμβάνοντας μάλιστα περίοπτες θέσεις στο δημαρχιακό περιβάλλον. Άλλοι το επιχειρούν ακόμη κι ο δήμος Θεσσαλονίκης είναι γεμάτος από τέτοια “ορφανά”, κυρίως του “συστήματος Παπαγεωργόπουλου”.

Δεν ξέρω εάν η επανεμφάνιση του πρώην δημάρχου στους δημοτικούς τηλεοπτικούς διαύλους είναι ένα τυχαίο γεγονός. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να ισχυριστώ ότι θα έχει και συνέχεια. Όχι φυσικά για τον ίδιο τον Παπαγεωργόπουλο, αλλά για τους “δικούς” του οι οποίοι επιχειρούν ήδη, απ’ όσο γνωρίζω, να προσεταιριστούν τη νέα κατάσταση και να καταλάβουν κρίσιμα πόστα.

Ελπίζω και εύχομαι ειλικρινά ο Κ. Ζέρβας να αντιληφθεί τον κίνδυνο. Να συνειδητοποιήσει ότι η ποιότητα του φαγητού συναρτάται από τα υλικά που χρησιμοποιείς. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν γαλουχηθεί μέσα από τα δύο πλέον αμαρτωλά “συστήματα εξουσίας” που γνώρισε η Θεσσαλονίκη, δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν σε έναν δήμαρχο ο οποίος δεν έχει λογαριασμούς με το παρελθόν και έχει την ευκαιρία να ανοίξει τον δικό του βηματισμό προς το μέλλον, απαλλαγμένος από βαρίδια και συμπεριφορές που πλήγωσαν την πόλη.