Τορίνα Τσεπελάκη: Συγχώρεση εαυτού

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
Τορίνα Τσεπελάκη* 

Πολλές φορές πληγωνόμαστε από τους ανθρώπους μας αλλά και από αγνώστους, είναι μέρος της ζωής και αυτό εξάλλου. Ενίοτε καταφέρνουμε να τους συγχωρέσουμε και αυτό είναι πρωτίστως η μεγαλύτερη εξιλέωση για την δική μας ψυχή.

Θεωρώ όμως πως η δυσκολότερη συγχώρεση είναι αυτή του ίδιου μας του εαυτού. Είναι πολύ πιο εύκολο να συγχωρέσεις κάποιον που σε πλήγωσε αν καταλάβεις τους λόγους που το έκανε και να απελευθερωθείς από το μίσος και το θυμό που σε πνίγουν. Το δυσκολότερο όμως είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω, να σκεφτείς αυτήν την μικρότερη παιδική, εφηβική ή και ενήλικη μορφή του εαυτού σου, αυτήν που δεν ήξερε όσα ξέρεις σήμερα και έκανε λάθη ,να την συναντήσεις στον όμορφο καθρέφτη σου και να της πεις ‘’σε συγχωρώ’’ και σε ευγνωμονώ για όσα μου δίδαξες και ας ήταν με τον δύσκολο τρόπο.

Δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει ή πρόκειται να υπάρξει ποτέ άνθρωπος που δεν έχει ‘’χάσει την μπάλα’’ έστω και για ένα μικρό διάστημα στην ζωής του, που δεν αναγνώριζε τον εαυτό του , τις πράξεις του και που πήρε τις λάθος αποφάσεις που του κόστισαν αργότερα. Συχνά λοιπόν είμαστε πολλοί στοργικοί με τους φίλους μας όταν κατηγορούν τον εαυτό τους για τα λάθη τους και τις κακές συμπεριφορές που ίσως ακόμη παλεύουν να αλλάξουν όμως γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να το κάνουμε με εμάς;

Με το δικό μας inner child που ψάχνει απεγνωσμένα έναν ώμο να ακουμπήσει και μια καθησυχαστική κουβέντα να ακούσει. Ίσως γιατί ακόμη βλέπουμε με τα μάτια εκείνου του μικρότερου ηλικιακά και νοητικά εαυτού μας ,γιατί ακόμη και αυτή η ‘’ανώριμη’’ μορφή μας δεν έχει καταφέρει να συναντηθεί με τον άνθρωπο που είμαστε σήμερα ,σμιλευμένο και πλασμένο ακριβώς από αυτά τα λάθη που ευχόμασταν να μην είχαμε κάνει και μας έφεραν στην γνώση και στην ωριμότητα του σήμερα.

Ε και πώς το κάνεις αυτό; Είναι τόσο εύκολο να αποσυνδεθείς από αυτές σου τις ανασφάλειες και τους κρυμμένους φόβους πως κάπου μέσα σου κρύβεται ακόμη αυτό το τρομοκρατημένο και χαμένο παιδί; Δεν νομίζω πως κανείς μπορεί να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση καλύτερα από εσένα.

Νομίζω ότι όλες οι εκδοχές του εαυτού μας θα υπάρχουν πάντα μέσα μας και ο καλύτερος τρόπος για την ομαλή ύπαρξη τους είναι η συγχώρεση και η αποδοχή τους. Ποτέ όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο σήμερα και πως το τιμόνι της ζωής μας το έχει ο τωρινός μας εαυτός ,ο ενήλικος πια που ξέρει πώς να διαχειρίζεται τις κρίσεις και είναι ικανός να ανταπεξέλθει στις αντιξοότητες του σήμερα μαθαίνοντας από τα λάθη του και χρησιμοποιώντας νέα εργαλεία.

Θα κλείσω λέγοντας πως πολλοί βασανίζονται γιατί αφήνουν αυτό το τιμόνι οδήγησης της ζωής τους σε μια πρώιμη παιδική και ανασφαλή πλευρά τους γιατί ακριβώς δυσκολεύονται μεν να συγχωρέσουν αυτήν την πλευρά και δε να εμπιστευτούν την καινούργια εκδοχή τους.

Η μόνη λύση είναι να δώσουμε το τιμόνι στον ενήλικα εαυτό μας και να αναρωτηθούμε γιατί δεν δίνουμε έτσι και αλλιώς την δυνατότητα σε παιδιά κάτω των 18 να οδηγούν. Γιατί ένας ενήλικας ξέρει τους κινδύνους του δρόμου , ενώ ένα παιδί όχι, γι αυτό ας δώσουμε το τιμόνι εκεί που πρέπει και με σιγουριά δεν θα τρακάρουμε στα ίδια λάθη. Δεν είναι εύκολος δρόμος ,αλλά έχει έξοδο και είναι φωτεινή.

*Ψυχολόγος, Απόφοιτη του Πανεπιστημίου Κρήτης

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα