Τα όρια
Υπάρχουν μερικά στοιχεία της επικαιρότητας τα οποία αξίζουν να επισημανθούν:1.-Το ένα είναι η συνέντευξη που έδωσε στην “Καθημερινή” ο Ζίλ Κεπέλ, καθηγητής του Ινστιτούτου Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού και λέει πως η προεδρία Μπάιντεν θα είναι μια μεγάλη πρόσκληση για τον Ερντογάν. Δεν συμμερίζεται, δηλαδή, τις ελληνικές φοβικές προσεγγίσεις.
Θα δούμε ποιός έχει δίκαιο αλλά ο Μπάιντεν υπήρξε διαχρονικά ο Αμερικανός πολιτικός με τις καλύτερες σχέσεις με τους ελληνοαμερικανούς και την Ελλάδα. Ο τρόπος που θα πολιτευθεί απέναντι στη χώρα μας θα δείξει τα ακραία, ίσως, όρια στα οποία μπορεί να φθάσει με θετικό τρόπο για τη δική μας οπτική ένας αμερικανός πρόεδρος.
Υπάρχει, πάντα το βαθύ αμερικανικό κράτος και η αμερικανική γραφειοκρατία αλλά επι προεδρίας Τράμπ αποδείχθηκε πως σε κρίσιμα σημεία μπορεί να παρακαμφθούν.
Οι ρίζες αυτού του βαθέως κράτους βρίσκονται και στο Πεντάγωνο, αν όχι, κυρίως, στο Πεντάγωνο και το Πεντάγωνο φέρει βαριά το ότι υποχρεώθηκε να “πουλήσει” τους Κούρδους. Στο στρατό, που δοκιμάζεται στο πεδίο της μάχης υπάρχει μια διαφορετική ηθική από την πολιτική ηθική των σαλονιών.
Η συγκυρία βρίσκει αναβαθμισμένη την Ελλάδα στη συνείδηση των διαμορφωτών της αμερικανικής πολιτικής αλλά θα παίξει ρόλο και το κατά πόσο η αμερικανική διοίκηση θα επιχειρήσει να επαναφέρει την Τουρκία στη Δύση με ανταλλάγματα.
Η Τουρκία γνωρίζει να παίζει καλά αυτό το παιχνίδι και υπάρχει κίνδυνος να βρεθεί η ελληνική εξωτερική πολιτική σε νέες δυσκολίες. Δεν υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω υποχωρήσεων.
2.-Το δεύτερο ζήτημα είναι η αποκάλυψη του ισραηλινοί think tank Besa σε άρθρο του Μπουράκ Μπεκντίλ ότι σε αντίποινα ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Τουρκίας θα κλείσουν τα στενά του Βοσπόρου στα ελληνικά και κυπριακά πλοία. Η συνθήκη του Μοντρώ προβλέπει κάτι τέτοιο μόνο σε περίπτωση πολέμου αλλά υπάρχει και η αλά τούρκα ερμηνεία των διεθνών συνθηκών.
Σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα πρέπει να αναζητήσει αντίμετρα. Το κλείσιμο των συνόρων στα τουρκικά φορτηγά θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο αντίμετρο.
3.-Απο τις στήλες αυτές σχολιάζουμε συχνά την έλλειψη φαντασίας στην ελληνική εξωτερική πολιτική.
Το βέτο της Βουλγαρίας στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ε.Ε. με τα Σκόπια δείχνει ότι υπήρχε βάση για συμπόρευση Αθήνας-Σόφιας απέναντι στην προσπάθεια των Σκοπίων να καπηλευθούν όνομα και εθνότητα.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική αν ήταν ευέλικτη θα φρόντιζε στην μακρά διαμάχη της με τα Σκόπια να εντάξει και την Βουλγαρία ώστε να μην υποστεί η Ελλάδα την φθορά που υπέστη.
Η σημερινή αντίδραση της Βουλγαρίας δείχνει του λόγου το αληθές
Category: Το σχόλιο της ημέρας
Σε σχέση με το 3ο σημείο σας, θυμάμαι μία συνέντευξη του Θ. Παγκάλου, προ πολλών ετών, στην οποία, με την χειμαρρώδη ευθύτητα που χαρακτήριζε τον λόγο του, είχε επιχειρηματολογήσει πως η ύπαρξη του κράτους των Σκοπίων είναι προς το συμφέρον της Ελλάδος, διότι στέκεται εμπόδιο στην “Μεγάλη Αλβανία” και την “Μεγάλη Βουλγαρία”. (*)
Εάν, λοιπόν, αυτό το επιχείρημα ήταν έκφραση της ελληνικής στρατηγικής και όχι μία συνήθης έκρηξη του πρώην υπουργού, τότε έχει λογική η μη συμπαράταξη με την Βουλγαρία ή την Αλβανία, στο ζήτημα.
Το σοβαρότερο έλλειμμα της ελληνικής πολιτικής στον Αίμο, κατά την γνώμη μου, είναι η μη προστασία και αξιοποίηση ελληνικών πληθυσμών εκτός συνόρων (ακόμη και η μη καλλιέργεια ελληνικής συνειδήσεως σε φιλικούς πληθυσμούς). Ενδεχομένως, η ενίσχυση δεσμών με τους βλαχοφώνους των Σκοπίων να ήταν πολύ αποτελεσματικότερο μέσο για την ρυθμιστική εμπλοκή της Ελλάδος στο εσωτερικό των Σκοπίων και την ευνοϊκότερη διευθέτηση του προβλήματος.
(*) Δεν έχω στο αρχείο μου την συνέντευξη αυτήν, οπότε η απόδοση των λεγομένων έγινε με δικές μου εκφράσεις, προσπαθώντας να αποδώσω το ουσιαστικό νόημα που εντυπώθηκε στην μνήμη μου.