ΣΥΡΙΑ: Η απομόνωση των ΗΠΑ και οι προοπτικές του πολέμου.

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Το πολεμικό μέτωπο στη Συρία περιπλέκεται. Γίνεται πολυπαραγοντικό, οπότε, περισσότερο απρόβλεπτο.  Οι παράγοντες που το επηρεάζουν είναι:  ΗΠΑ, Ρωσία, Συρία, Τουρκία, Ιράν, Κούρδοι, Ισραήλ Ε.Ε.

Ας ασχοληθούμε σήμερα με τις ΗΠΑ.

Ο Τράμπ, έπαιξε. Αλλοπρόσαλλα αλλά έπαιξε και παίζει. Με βάση την επανεκλογή του και τα επιχειρηματικά του συμφέροντα.  Η συλλογιστική του ήταν: Ικανοποιώ την Τουρκία που θέλει να εισβάλει στη Συρία. Αποσύρομαι και φέρνω αντιμέτωπους την Τουρκία με τη Ρωσία. Διότι η Ρωσία θα αντιδράσει, όπως και αντέδρασε. Η Ρωσία ήταν αδιανόητο να αφήσει την Τουρκία να υλοποιήσει το σχέδιό της για έλεγχο και σταδιακό εκτουρκισμό της Βόρειας Συρίας, με την εγκατάσταση 2 εκ προσφύγων από διάφορες περιοχές.

Αλλά, ο Πούτιν είναι ικανότερος σκακιστής και εξισορροπιστής. Δεν άφησε τον Τράμπ να χαρεί από την προσωρινή, ας πούμε, ικανοποίηση του στόχου του.  Στις κινήσεις στη σκακιέρα ο Τράμπ  προς το παρόν χάνει.

Ενώ ο Τράμπ πέτυχε να φέρει, αρχικά, τη Ρωσία και την Τουρκία σε δύσκολη θέση, αντιμετωπίζει- και δικαίως- σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας του και στο εξωτερικό με τους συμμάχους του. (Αν υπάρχουν σύμμαχοι για τον Τράμπ).

Τα προβλήματα αυτά που του δημιουργούν δημοσκοπικό- κι όχι μόνο- πρόβλημα τον αναγκάζουν να κάνει επιδιορθωτικές κινήσεις αλλά είναι χωρίς ειρμό. Ζητά από τον Ερντογάν αυτό που έπρεπε να απαιτήσει από την αρχή και, πλέον, δύσκολα θα μπορούσε να κάνει ο τούρκος πρόεδρος. Κατάπαυση πυρός και συνομιλίες με τους Κούρδους.

Η εγκατάλειψη των Κούρδων στις ορέξεις της Τουρκίας απαξιοί τις Ηνωμένες Πολιτείες ως παγκόσμια δύναμη. Όσο και αν μια ωμή αντίληψη λέει πως οι υπερδυνάμεις δεν λειτουργούν με συναισθηματισμό, στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για συναισθήματα. Κανείς δεν θα έχει εμπιστοσύνη στην Αμερική. Όπου προτείνει συνεργασίες θα υπάρχει μια επιφύλαξη μήπως οι συνεργαζόμενοι έχουν την τύχη των Κούρδων. Αυτή η απαξίωση των ΗΠΑ θα έχει καταλυτικές επιπτώσεις στις συνεργασίες που θέλει να δημιουργήσει ενόψει της μεγάλης αντιπαράθεσης με Κίνα και Ρωσία για την παγκόσμια ηγεμονία.

Ο Τράμπ, σέρνει τις ΗΠΑ από τη μύτη για να ικανοποιήσει, απολύτως, προσωπικά του συμφέροντα. Εκεί είναι που βρίσκεται εύκολα εκβιάσιμος από τον Ερντογάν και τον Πούτιν.

Αν και ο Τράμπ δεν πολυκαταλαβαίνει από τέτοια, δεν μπορεί να μην πάρει υπόψη του και την  «Παγίδα του Θουκυδίδη». Ότι, δηλαδή, αν του ξεφύγει η Τουρκία, τώρα, μετά δεν ελέγχεται. Οπότε, μια μη ελεγχόμενη Τουρκία ποια σημασία θα έχει σε ένα μελλοντικό σύστημα συμμαχιών των ΗΠΑ;

Έτσι, άρχισε να αντιδρά, δήθεν για παραβίαση ανθρωπιστικών αξιών εκ μέρους της Τουρκίας. Αναζητά ένα πρόσχημα για να επαναφέρει στην αμερικανική τάξη την Τουρκία του Ερντογάν. Αλλά, αυτό είναι δύσκολο. Οι αμερικανοί φαίνεται να μην έχουν διαβάσει καλά την Τουρκία. Οι Τούρκοι καταλαβαίνουν, μόνο, από σκληρή ισχύ. Τίποτε άλλο. Και υλοποιούν τον Εθνικό όρκο του 1920. Επανακατάληψη των εδαφών που έχασε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τις κυρώσεις σαν και αυτές που τους επιβλήθηκαν, τις αντιμετωπίζουν ως χάδι. Από την άλλη, η σκληρή αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την Τουρκία θα διαρρήξει, εντελώς, τις σχέσεις τους. Και εδώ βρίσκεται το αμερικανικό αδιέξοδο.

Οι Ρώσοι μπορεί να ανέλαβαν ρόλο αλλά, ουσιαστικά, παρεμβλήθησαν, απλώς, μεταξύ των δυνάμεων του Άσσαντ και των τουρκικών για να μην αναμετρηθούν μεταξύ τους.

Με τους Τούρκους, είχε και έχει, ωστόσο, καλές σχέσεις ο Αμερικανός γεωπολιτικός αναλυτής Τζώρτζ Φρίντμαν, που, αν και θωρείται κάπως ξεπερασμένος, θα έχει τις συνδέσεις του με αμερικανικά κέντρα.

Ο Φρίντμαν έγραψε ένα άρθρο που δεν είναι σίγουρο ότι εκφράζει κέντρα διαμόρφωσης πολιτικής κοντά στον Τράμπ. Πάντως, προσπαθεί να δώσει θεωρητικοπολιτικές διαστάσεις στην, αλλοπρόσαλλη  πολιτική του αμερικανού προέδρου. Αν θέλετε του λέει πώς να κάνει αποδεκτή την πολιτική του σε ένα μέρος της αμερικανικής κοινωνίας που, πράγματι, θα τον προσέξει.

Ο Φρίντμαν θεωρεί πως στις ΗΠΑ λειτουργούν αυτήν τη στιγμή δύο μεγάλα κέντρα. Το ένα έχει συνδέσει την καριέρα του με τον 18χρονο Μακρύ Πόλεμο, όπως τον ονομάζει, στη Μέση Ανατολή.  Οι άνθρωποι αυτοί- κατά τον Φρίντμαν- δεν μπορούν να εγκαταλείψουν όλα όσα τόσα χρόνια τους κρατούσαν δεμένους σ αυτό που έκαναν. Και αντιδρούν σε οτιδήποτε επιχειρεί να τα ανατρέψει, όπως, η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία.

Η άλλη ομάδα θεωρεί πως το κύριο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η Αμερική είναι η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Και γι αυτήν θα έρθει αντιμέτωπη με την Κίνα και τη Ρωσία και, δευτερευόντως, το Ιράν.

Οι ΗΠΑ πρέπει να ετοιμαστούν γι αυτήν τη σύγκρουση στα πεδία που θα δοθεί και να αναζητήσουν τους συμμάχους τους. Η Τουρκία είναι ένας τέτοιος ισχυρός σύμμαχος και γι αυτό δεν πρέπει να τη χάσουν προς χάριν των Κούρδων. Οι μεγάλες δυνάμεις, για τύπους όπως ο Φρίντμαν, δεν έχουν συναισθηματισμούς στην εξωτερική τους πολιτική. Με τους Κούρδους η Αμερική συμμάχησε όταν χρειαζόταν, θα το κάνει και πάλι αν χρειαστεί αλλά αν πρέπει αν τους εγκαταλείψει  για ένα μεγαλύτερο συμφέρον της θα το κάνει.

Δεν ξέρω αν αυτή η αντίληψη καθοδηγεί τον Τράμπ που πολλές φορές εμφανίζεται αλλοπρόσαλλος, αλλά αν επικρατήσει θα οδηγήσει τις ΗΠΑ σε ισχυρή δύναμη μεν,αλλά όχι υπερδύναμη. Θα την κάνει περιφερειακή δύναμη. Διότι, οι υπερδυνάμεις βρίσκονται και ασκούν πολιτική παντού. Δεν μπορούν να απέχουν από έναν γεωπολιτικό χώρο όπως η Μέση Ανατολή.

Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Διπλωματία», μια απεχθής, για τον ελληνισμό προσωπικότητα, ο Χένρυ Κίσσιγκερ, γράφει: «Λες και υπάρχει κάποιος φυσικός νόμος, σε κάθε αιώνα αναδύεται μια χώρα που διαθέτει τη δύναμη, τη θέληση και την πνευματική και ηθική ορμή για να διαμορφώσει ολόκληρο το διεθνές σύστημα σύμφωνα με τις δικές της αξίες.

Το 17ο αιώνα η Γαλλία του καρδινάλιου Ρισελιέ εισήγαγε τη σύγχρονη προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις, με βάση το κράτος έθνος και κίνητρο το εθνικό συμφέρον ως υπέρτατο σκοπό της.

Το 18ο αιώνα η Μεγάλη Βρετανία ανέπτυξε την ιδέα της ισορροπίας των δυνάμεων που κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή διπλωματία για τα επόμενα 200 χρόνια.

Το 19ο αιώνα η Αυστρία του Μέτερνιχ αναδόμησε τη Συμφωνία της Ευρώπης και η Γερμανία του Μπίσμαρκ τη διέλυσε για να αναπλάσει την ευρωπαϊκή διπλωματία σε ένα ψυχρό παιχνίδι πολιτικής ισχύος.

Τον 20ο αιώνα καμιά χώρα δεν έχει επηρεάσει τις διεθνείς σχέσεις τόσο αποφασιστικά και ταυτόχρονα με τόσο διφορούμενο τρόπο όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Το καινούριο στη νεοεμφανιζόμενη παγκόσμια τάξη είναι ότι για πρώτη φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν ούτε να αποτραβηχτούν από τον κόσμο ούτε να τον εξουσιάσουν.

Μια από τις νέες αναγκαιότητες είναι ότι ένας κόσμος που απαρτίζεται από αρκετά κράτη εφάμιλλης δύναμης θα πρέπει να στηρίξει την τάξη του σε κάποια έννοια ισορροπίας, μια ιδέα που δεν έκανε ποτέ τις ΗΠΑ να νοιώθουν άνετα».

Αλλά ο Κίσσιγκερ είναι εύστοχος και στην περιγραφή δύο άλλων τάσεων.

«Οι ιδιοτυπίες της Αμερικής σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της έχουν προκαλέσει δύο αντιφατικές ιδιότητες στην εξωτερική της πολιτική.

Η πρώτη είναι η άποψη ότι η Αμερική υπηρετεί καλύτερα τις αξίες της με το να τελειοποιεί τη δημοκρατία στο εσωτερικό της, λειτουργώντας κατ αυτόν τον τρόπο σαν φάρος για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Η δεύτερη ότι οι αξίες της Αμερικής της επιβάλλουν την υποχρέωση να εκστρατεύει γι αυτές σαν σταυροφόρος σε όλο τον κόσμο.

…Ο αμερικανικός τρόπος σκέψης αμφιταλαντευόταν  μεταξύ απομονωτισμού και δέσμευσης, αν και από τέλος του Β! Παγκοσμίου Πολέμου έχει υπερισχύσει η πραγματικότητα της αλληλεξάρτησης».

Είναι λογικό να μην μπορούσε, ακόμη και ο Κίσσιγκερ να φανταστεί πως η Αμερική θα εξέλεγε πρόεδρο κάποιον σαν τον Τράμπ ο οποίος θα επέλεγε την πολιτική της απομόνωσης.

Αλλά η πολιτική αυτή θα είναι καταστροφική για τις ΗΠΑ σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει κάνει τον κόσμο ολόκληρο σαν ένα χωριό.

Όχι για κανέναν άλλο αλλά για τον εαυτό τους, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποχωρήσουν από καμιά περιοχή του κόσμου.

Με την πολιτική Τράμπ δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτήν την διεθνή παρουσία.

Η συριακή σκακιέρα θα δείξει αν είναι σε θέση να διαμορφώσουν μια παγκόσμια πολιτική ή θα ακολουθήσουν το δρόμο της απομόνωσης που θα τις οδηγήσουν στην υποβάθμιση ως παγκόσμιας δύναμης.

Αλλά, αν αυτή θα είναι η επιλογή της Ουάσιγκτον, ο Δυτικός κόσμος θα πρέπει να αναζητήσει μια νέα ισορροπία.

Προς το παρόν, κανείς δεν είναι σε θέση να οδηγήσει σ αυτήν τη νέα ισορροπία. Και ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν θα γίνει με πόλεμο, όπως, δυστυχώς, έχει υπαγορεύσει η ιστορία.

 

 

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσει κανείς το παρακάτω βίντεο, στο οποίο, μεταξύ άλλων, συζητείται το πραγματικό σχέδιο των ΗΠΑ για συνεκμετάλλευση και συνδιαχείριση με την Τουρκία.
    Στην εκπομπή παρεμβαίνουν, ο γεωπολιτικός αναλυτής Σάββας Καλεντερίδης, ο καθηγητής γεωπολιτικής και Πρόεδρος του διεπιστημονικού Ινστιτούτου «Ιωάννης Καποδίστριας» Γιώργος Φίλης, ο καθηγητής στην Σχολή Ευελπίδων και αναλυτής στρατηγικών Κωνσταντίνος Γρίβας και ο Πρόεδρος του Παγκρήτιου Συλλόγου Κούρδων ΚΕΝΤΕΡ ΠΕΡΟΝΤ
    .

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα