Του Στράτου Σιμιτζή, δημοσιογράφου- συγγραφέα
Ο Φωκίων Δημητριάδης – Φώκος – χαϊδευτικά για τους συναδέλφους και λίγους που θεωρείται ο κορυφαίος πολιτικός γεγονογράφος- σκιτσογράφος. Συνεργαζόταν με το Συγκρότημα Λαμπράκη – Το Βήμα, Τα Νέα. Προσφυλής και τακτικός τύπος στις γεγονογραφίες του ήταν ο Ντίνος Τσαλδάρης, πρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος. Πολύ φυσικό. Για ένα διάστημα, άγνωστο για πόσο, ο Τσαλδάρης απουσίαζε από τα σκίτσα του Δημητριάδη. Την άλλη μέρα κιόλας ο Ντίνος Τσαλδάρης τηλεφώνησε στον Δημητριάδη.
“Φώκο, με ξέχασες” του είπε εκφράζοντας το παράπονό του.
Από την επόμενη, ο Ντίνος Τσαλδάρης ήταν και πάλι ο ήρωας στις γεγονογραφίες του Δημητριάδη.
Ο μύθος διηγεί ότι ο πολιτικός άνδρας και ιδιαίτερα ο ηγέτης καλοδέχεται την προβολή και δημοσιότητα απ’ όπου κι αν προέρχεται, ιδίως από πολιτικό αντίπαλο. Έστω κι αν είναι δυσμενής και δυσάρεστη. Αρκεί να είναι προβολή. Στην καθιερωμένη συνέντευξη στη ΔΕΘ, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας ανέφερε το όνομα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη εξήντα δύο φορές. Φυσικά θεώρησε πως τον μειώνει και τον βλάπτει.
Αν έτσι τον συμβούλευσε ο επικοινωνιολόγος του, καλά θα κάνει να του πει να αλλάξει ιδιότητα.
Ένας αποκαλυπτικός τίτλος
Ένα ένθετο μεγάλης εφημερίδας που περιλαμβάνει το εβδομαδιαίο τηλεοπτικό πρόγραμμα που σχολιάζουν τους σταρ της TV είχε τον εξής τίτλο “Τα ωραιότερα πόδια της TV με μαγιό”. Τα καλλίγραμμα αυτά πόδια ανήκουν στις πιο γνωστές παρουσιάστριες της ιδιωτικής τηλεόρασης που πρωταγωνιστούν στις ανούσιες ψυχαγωγικές εκπομπές. Αυτό ήταν που εντυπωσίασε τον κειμενογράφο. Τα καλλίγραμμα πόδια αλλά και τα κορμιά “που κόβουν την ανάσα”.
Φαίνεται πως στην ιδιωτική τηλεόραση, κυρίως, αυτά είναι τα προσόντα, στα οποία δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Εδώ που τα λέμε, όταν διαθέτεις τέτοια προσόντα, γιατί να νοιάζονται για την πνευματικότητα, τις πνευματώδεις ατάκες, την ευτροφία, την καλή γνώση και χρήση ελληνικής γλώσσας, την ετυμολογία και την σκηνική άνεση; Αυτές είναι ιδιότητες που περισσεύουν για την ιδιωτική τηλεόραση.
Όσον αφορά τους άρρενες εκεί τα πιο απαραίτητα προσόντα είναι τονισμένοι κοιλιακοί μύες, τα μούσκουλα και η επιτυχημένη συμμετοχή σε κάποιο ριάλιτι σόου.
Αποτελούν σφραγές δια βατήριο εισόδου και εμφάνισης σε τηλεοπτικό πρόγραμμα.
Όμως αλιεύσαμε και κάτι πολύ χαρακτηριστικό για την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική τηλεόραση. Γνωστή παρουσιάστρια τηλεοπτικής εκπομπής ‘λόγου και τέχνης’, το είδος απασχολεί σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα την δημόσια τηλεόραση, σε δηλώσεις της είπε:
“Όταν εργαζόμουν στην ιδιωτική τηλεόραση είχαμε ένα σωρό μέσα και ασχολούμασταν με ανοησίες. Στην δημόσια τηλεόραση έχουμε λίγα μέσα και μας απασχολεί η ουσία ”
No, comment!
Έρανος και πάσης Ελλάδος
Ο όρος Έρανος τα τελευταία χρόνια έχει πάψει να χρησιμοποιείται ευρέως ως άκομψος, κακόηχος και ντεμοντέ. Όχι πως δεν εφαρμόζεται. Κάθε άλλο. Στην πραγματικότητα έχει πάρει μορφή καταιγίδας. Αυτό τουλάχιστον μας δείχνει η καθημερινότητα.
Ξεκινάει μια ομάδα με την καλοπροαίρετη πρόθεση να προσφέρουν στον ανήμπορο συνάνθρωπο, το παιδί που έχει προβλήματα, αυτόν που έχει ανάγκη. Αρχίζουν πομπωδώς, κάνουν θόρυβο για την προβολή στην δημοσιότητα του εγχειρήματος τους και όταν στην πορεία συνειδητοποιούν πως αυτό είναι απώτερο από τις δυνάμεις τους και απαιτεί σημαντικά κεφάλαια και εμφανίζονται με φιλμάκια και σποτάκια στην τηλεόραση και με όμορφα συγκινητικά λόγια εμμέσως σαφώς ζητούν την συνδρομή όλων για να συνεχίσουν το έργο τους.
Το σλόγκαν “βοηθήστε μας ή ενισχύσετε το έργο μας, για να συνεχίσουμε να προσφέρουμε” ή κάτι παρεμφερές παίρνει και δίνει στην τηλεόραση.
Όταν κάποιος απευθύνεται στον ελληνικό λαό και ζητά την βοήθειά του για να προσφέρει αυτό με απλά ελληνικά λέγεται “Έρανος” και στην καθομιλούμενη “μνημόσυνο μεζε τα κόλλυβα”. Αξιέπαινος είναι εκείνος που προσφέρει ακόμη και από το υστέρημά του. Όταν όμως ζητά την βοήθεια των άλλων, αυτομάτως γίνεται διαμεσολαβητής γιατί κάποιος άλλος προσφέρει.
Ο μέγας φιλάνθρωπος Ελβετός Άλμπερτ Σβάιτσερ, όταν ίδρυσε λεπροκομείο, νοσοκομείο και σχολεία στη Δυτική Αφρική, το έκανε από τα εισοδήματά του, δεν έκανε πανελβετικό έρανο.
“Έρανος και πάσης Ελλάδος” και η δημοσιογραφία δεν ασκείται για να χαϊδεύει αυτιά αλλά να ελέγχει, να κρίνει και φυσικά να ενημερώνει και να πληροφορεί.
