του Στράτου Σιμιτζή
Σε εφαρμογή προγραμματισμένης δοκιμής προ ημερών σήμανε η σειρήνα συναγερμού. Σε περίοδο ειρήνης ο ήχος της σειρήνας για άλλους ακούγεται αδιάφορα, για άλλους διασκεδαστικά, όμως παλαιότερους ξυπνάει μνήμες ανατριχίλας κάποιας άλλης τραγικής στιγμής.
Για τους παλαιούς Θεσσαλονικείς η σειρήνα συναγερμού ήταν μια προειδοποίηση ότι επίκειται αεροπορική επιδρομή και βομβαρδισμός αλίμονο από συμμαχικά αεροπλάνα και πως έπρεπε να σπεύσουν στο πλησιέστερο καταφύγιο για την ασφάλεια τους. Το μόνο ενθαρρυντικό ήταν πως την εποχή εκείνη σε βόμβες δεν είχαν την διεισδυτική ισχύ που έχουν οι σύγχρονες και μέσα στο καταφύγιο κάποιος αισθανόταν ασφαλής.
Οι αεροπορικές επιδρομές της ΡΑΦ είχαν στόχο στρατηγικά σημεία και εγκαταστάσεις των Γερμανών, όμως τα “φάλτσα” και οι παραφωνίες δεν έλειπαν με αποτέλεσμα να πλήττονται και σημεία εκτός στόχων και να προκαλούνται παράπλευρες απώλειες. Τι ειρωνεία;
Ο παρατεταμένος ήχος της σειρήνας σήμαινε λήξη συναγερμού, κάτι που καλλιεργούσε ένα αίσθημα ανακούφισης. Αυτό διαρκούσε όσο και το χρονικό διάστημα μέχρι την επόμενη αεροπορική επιδρομή.
Πράγματι, ο πρόσφατος ήχος της σειρήνας συναγερμού, πάρα την παρατεταμένη περίοδο ειρήνης που ζει ο άνθρωπος, προς στιγμή ενεργοποίησε τις αισθήσεις παλαιότερων.
