ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Στο Λονδίνο ειδικεύτηκε σε τεχνολογία αιχμής. Δουλειά όμως βρήκε χάρη σε κάτι παλιές υποχρεώσεις που είχαν του πατέρα του. Έτσι δεν έκαναν όλοι στην Ελλάδα; Εξέπεμπε άνεση, αν και σου δημιουργούσε μια υποψία με την ευκολία που έβγαζε όλους τους άλλους άχρηστους και τον εαυτό του φωστήρα.
Με άλλους δυό τρεις σαν κι αυτόν θα βρίσκονταν η χώρα στη διεθνή πρωτοπορία, αλλά του έκοβαν το δρόμο οι παλιοί, που ήθελαν να βγάζουν μίζα κι απ’ τις λάμπες. Έμεινε στη μέση, χωρίς να φτάσει σε θέση ευθύνης. Τα έφερε η χαλάρωση των μέτρων να βρεθούμε σ΄ένα από τα υπαίθρια πάρτυ στον πεζόδρομο, με το χάρτινο ποτήρι στο χέρι.
Είχα τη μάσκα στην τσάντα, επιμελώς σιδερωμένη για ώρα ανάγκης, και με γνώρισε. Άλλο κι αυτό, να μαντεύεις τον άλλο από τα μάτια.
Μετά από μισό λεπτό αμηχανίας, που έψαχνα να θυμηθώ το μικρό του, τον γνώρισα κι έτσι πιάστηκα στο δόκανο και δεν με άφηνε πια να φύγω. Χάρηκε που βρήκε δικό του άνθρωπο να τα πει – από πού κι ως πού δικό του, αλλά τέλος πάντων… – και ατυχώς για μένα, τα είπε!
Το ότι με βρήκε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ήταν τυχαίο, όπως τίποτα δεν είναι τυχαίο και ο ιός και ο αποκλεισμός, τα έχουν πει όλα αυτά οι γεροντάδες και η προφητεία, η γνωστή τέλος πάντων προφητεία τα έχει πει και σε πέντε μέρες θα έρθουν τα γεγονότα και μετά θα πεινάσει πολύς κόσμος, αλλά εμείς θα πεινάσουμε λιγότερο.
Στην αρχή δεν κατάλαβα, αν μιλούσε ο ίδιος, γεμάτος αυτοπεποίθηση τύπος ή διάβαζε κάποιος το πρωτοσέλιδο εφημερίδας, που ειδικεύεται στις αγίες γερόντισσες και το σπαθί του Βατάτζη. Ο χρόνος σταμάτησε. Νόμισα πως βρίσκομαι σε χολλυγουντιανή υπερπαραγωγή του 1950 με τη θάλασσα να σκίζεται άτεχνα, τους ουρανούς να ανοίγουν, τους ανθρώπους να πέφτουν στα γόνατα με ξεχειλωμένη έκφραση τρόμου, τα παιδιά με πρόσωπα βαμμένα γκρίζα να μαλώνουν για μια μπουκιά ψωμί και τη σκελετωμένη μάνα να χτυπάει τα στερεμένα της στήθη.
Την ίδια ώρα κεραυνοί χαλούν τα υδραυλικά της πισίνας της μυστήριας γυναίκας με το πούρο για να δει κι αυτή και να μάθει. Επειδή με συμπαθεί, θεώρησε καλό να με ειδοποιήσει. Δεν το κάνει σε όλους. Να φτιάξω κελλάρι και να μαζέψω τρόφιμα. Να μην το ξέρει κανείς και νά’ χω μαζί μου το κλειδί. Να βάλω ντομάτες στο μπαλκόνι. Κι όταν αρχίσουν τα γεγονότα, να κλειστώ μέσα με τους δικούς μου κι όσο κι αν χτυπούν απ’έξω να μην ανοίγω, γιατί μπορεί να είναι φωνές που έχουν σκοπό να με παραπλανήσουν.
Οι Τούρκοι θα εξαφανιστούν και οι λίγοι που θα ζήσουν θα το πάρουν ποδαράτο για τη Μογγολία. Η Ελλάδα θα αναδυθεί με μικρές απώλειες, σαν ανάποδη Ατλαντίδα. Θα βγει ένα φως που θα απολυμαίνει και τα προβατάκια θα έχουν πάλλευκο μαλλί κι όχι σκούρο μπεζ απ’ τις ακαθαρσίες.
Για το 5G δεν είπε τίποτα, ούτε τι κάνεις τα σακκιά με το αλεύρι όταν θα έχουν μαμουνιάσει. Μου την έφερε όμως άγρια και του το αναγνωρίζω: εκεί που είχε σφιχτεί το στομάχι μου, μου πέταξε ανέμελα “κοίτα, μπορεί και να μη γίνει τίποτα, οι γεροντάδες λένε «ισχυρή σύσταση», πάρε εσύ τα μέτρα σου, γιατί άμα γίνει, τότε, τελευταία στιγμή, τι θα προλάβεις να κάνεις;”
Έλα ντε! Θα πάρω αγκαλιά τις ντοματιές στη γλάστρα και θα πετάξω όλα τα ντοματάκια, ένα ένα στον αόρατο εχθρό που μ’ έφερε να πίνω στην παρανομία ανάμικτο χυμό στο χάρτινο.
