Jacques Attali
21 Σεπτεμβρίου 2023
Η τρέχουσα μεταναστευτική κρίση και η τραγωδία της Λαμπεντούζα θα πρέπει να θυμίζουν σε όλους εκείνους που έχουν ξεχάσει ένα από τα σημαντικότερα, εθελοντικά μειονεκτήματα, του ευρωπαϊκού εγχειρήματος: την πεισματική άρνηση των ιδρυτών να καθορίσουν σύνορα και να παράσχουν στον εαυτό τους τα μέσα για να το κάνουν.
Όταν ξεκίνησε η ευρωπαϊκή οικοδόμηση, η εξάρτηση των περισσότερων χωρών της ηπείρου από τις Ηνωμένες Πολιτείες και η ιδεολογική κυριαρχία των πιο φιλελεύθερων κομμάτων οδήγησε στην άρνηση θέσπισης ενός κοινού εξωτερικού δασμολογίου, αφήνοντας αυτή τη μεγάλη αγορά, ολοένα και πιο μεγάλη, ανοιχτή σε όλα τα αρπακτικά από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Επιπλέον, ο εσωτερικός ανταγωνισμός έχει γίνει ο απόλυτος κανόνας, καθιστώντας αδύνατο για τις ευρωπαϊκές εταιρείες να ομαδοποιηθούν ώστε να μπορέσουν να φτάσουν στο μέγεθος που είναι απαραίτητο για να αντισταθούν στους Αμερικανούς θηρευτές τους.
Για παράδειγμα, οι ευρωπαϊκοί κανόνες ανταγωνισμού απαγορεύουν τις ευρωπαϊκές εταιρείες τηλεπικοινωνιών να ομαδοποιούνται, αφήνοντας περίπου πενήντα ευρωπαϊκούς φορείς εκμετάλλευσης να αντιμετωπίζουν πέντε αμερικανικούς παρόχους.
Σήμερα, ακόμη κι αν ορισμένες γραμμές προστασίας φαίνεται να υπερασπίζονται τα ψηφιακά μας δεδομένα, η ευρωπαϊκή βιομηχανία παραμένει εξαιρετικά διχασμένη, με το πρόσχημα του ανταγωνισμού.
Απειλείται, περισσότερο από ποτέ, να καταστραφεί από Αμερικανούς επενδυτές που έρχονται να αγοράσουν τις ναυαρχίδες της και από κινεζικές εταιρείες, που έρχονται, χωρίς τελωνειακούς δασμούς, για να ανταγωνιστούν αθέμιτα τα προϊόντα της.
Αν συνεχίσουμε έτσι, ολόκληρος ο κλάδος μας θα εξαφανιστεί πολύ σύντομα. Ξεκινώντας από την κλωστοϋφαντουργία και την αυτοκινητοβιομηχανία μας. Και θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε εισβολή από προϊόντα που κατασκευάζονται κατά παράβαση όλων των κοινωνικών, υγειονομικών και περιβαλλοντικών κανόνων.
Ακόμη περισσότερο, η δυναμική της διεύρυνσης, η οποία οδήγησε σε αύξηση από έξι χώρες-μέλη σε 28, έκανε απατηλό τον καθορισμό υπερβολικά σαφών συνόρων. Και δεν έχει τελειώσει: περισσότερες από δέκα χώρες εξακολουθούν να είναι υποψήφιες για ένταξη στην Ένωση.
Πώς μπορούμε να ορίσουμε τα σύνορα της Ευρώπης, όταν πρόκειται για την αποδοχή της Γεωργίας και της Αρμενίας, που αναμφίβολα έχουν νόμιμους λόγους να το ελπίζουν;
Τέλος, η αμερικανική επιμονή να διατηρήσουν, μέσω του ΝΑΤΟ, τον πλήρη έλεγχο της άμυνας της ηπείρου, εμπόδισε τους Ευρωπαίους να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη να υπερασπιστούν τον εαυτό τους: χωρίς σύνορα, χωρίς στρατό. Χωρίς στρατό, χωρίς σύνορα.
Μόνο από τον έλεγχο της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων και την εφαρμογή των συμφωνιών Σένγκεν μπορέσαμε, το 2004, να δημιουργήσουμε μια μικροσκοπική ευρωπαϊκή υπηρεσία συνοριοφυλακής και ακτοφυλακής, αρχικά ένα απλό συντονιστικό όργανο για τις εθνικές τελωνειακές διοικήσεις, το οποίο έγινε Frontex το 2016.
Από τότε, ο Frontex μεγάλωσε λίγο. Αλλά παραμένει γελοία μικρός, σε σύγκριση με τις ανάγκες (σήμερα συγκεντρώνει 1500 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 1000 που διατίθενται από τις χώρες μέλη). Και, δυστυχώς, τα χρησιμοποιεί με τρόπο που είναι συχνά επαίσχυντος από την άποψη των δικαιωμάτων των προσφύγων, ιδίως με το να τους τοποθετεί σε αποτρόπαια στρατόπεδα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία και να είναι ένοχος για σκανδαλώδη συμπαιγνία με ομάδες τουρκικής και λιβυκής μαφίας.
Η Ευρώπη βρίσκεται, λοιπόν, στερημένη από όλα τα μέσα κυριαρχίας: ούτε στρατό, ούτε βιομηχανία, ούτε προστασία από την παράνομη μετανάστευση.
Και αν συνεχίσουμε έτσι, τα ακροδεξιά κόμματα θα περάσουν στην κοινή γνώμη ότι ο έλεγχος των εσωτερικών και εξωτερικών συνόρων της Ένωσης πρέπει να επιστραφεί στις αστυνομικές δυνάμεις κάθε χώρας. Και αυτό θα είναι το τέλος του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία πρέπει, ωστόσο, να δείξει ότι μια ακροδεξιά κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα κατά της άφιξης παράνομων μεταναστών χωρίς την υποστήριξη των Ευρωπαίων εταίρων της.
Όσο κυριαρχεί η ιδεολογία του ανοιχτού ανταγωνισμού σε όλους τους ανέμους, οι Ευρωπαίοι δεν θα μπορούν να προστατευτούν οικονομικά, οικολογικά, κοινωνικά και στρατιωτικά ή να διαχειριστούν την άφιξη παράνομων μεταναστών με σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν θα μπορούν επίσης να επιβεβαιώσουν την ηθική τους ιδιαιτερότητα, ούτε να παραμείνουν φιλόξενοι στα θύματα των δικτατοριών του κόσμου.
Σε μια εποχή που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπό τον ιδεολογικό έλεγχο των φιλελεύθερων, συζητά ένα κείμενο για τη μετανάστευση, θα θέλαμε να επιδείξει τον ίδιο ζήλο για την εφαρμογή πραγματικής τελωνειακής προστασίας στα σύνορα της Ένωσης, όπως σημαίνει πραγματική βιομηχανική και οικολογική πολιτική, και ότι παρέχει στον εαυτό της τα μέσα για να οικοδομήσει μια τελωνειακή διοίκηση, μια αστυνομική δύναμη και έναν κοινό στρατό. Είμαστε πολύ μακριά από αυτό.
Φωτογραφία: Οι μετανάστες περιμένουν βοήθεια από τον Ερυθρό Σταυρό στο νησί της Λαμπεντούζα, 14 Σεπτεμβρίου 2023. (Alessandro Serranò/AFP).
Άραγε τι θέση πήρε ο Αλγερινογάλλος Ζακ Χοσέ Αταλί , τέως σύμβουλος του Σοσιαλιστή Προέδρου Μιτεράν -και αυτός με ”πολλές ” γυναίκες- στο Δημοψήφισμα του 2006 για την Πολιτική Ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως , το οποίο απέρριψαν οι Γάλλιο με 54%;;;.(Αν κάποιος γνωρίζει να μας πληροφορήσει)
Χάθηκε τότε μια ευκαιρία, η οποία τώρα με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία , την παντοκρατορία του ”προστάτη” της Ευρώπης ΝΑΤΟ και την οικονομική ύφεση που θα επιδεινωθεί δύσκολα θα πραγματοποιηθεί αυτή η πολιτική ενοποίηση .
Ε… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΗΓΕΤΕΣ , ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΜΕ ΠΟΣΟΣΤΑ ΑΝΩ ΤΟΥ 50% ,ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΔΩΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ”ΚΟΝΤΡΑ” ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ.
ΙΣΩΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ 10ΕΤΙΑ, ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ”ΣΤΕΙΛΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ” ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΜΕΓΕΝΘΥΝΘΟΥΝ.