του Σπύρου Θεοδωρόπουλου
Είναι, ίσως, γνωστό πώς στις αρχές του ’50 έτυχε να κάτσουν στα διπλανά θρανία του 2ου Γυμνασίου Αθηνών, 4-5 φίλοι που έγιναν αργότερα όλοι τους πολύ σπουδαίοι: ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Χρήστος Γιανναράς, ο Αλέκος Φασιανός, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, έτυχε ναναι συμμαθητές – μια παρέα τότε εφήβων.
Λίγο μεγαλύτερος, μα στο ίδιο σχολείο, ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος – μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας.
Την άνοιξη, σε μια από τις τελευταίες δημόσιες παρουσίες του, θυμάμαι το Χρήστο Γιανναρά να σχολιάζει αυτή τη σύμπτωση:
«Οι παρέες, τα πρόσωπα που εμείς ενσαρκώσαμε ήταν αποτέλεσμα μιας Ελλάδας που έβγαινε μέσα από το αίμα του πολέμου και τη σφαγή – έτσι γεννήθηκε μέσα μας η ανάγκη για κεντρίσματα, για στόχους που μπορεί και να ήταν τρελοί, παλαβοί, να μην υπάκουαν στη χρησιμότητα.»
Συνεχίζοντας πώς μέσα από τη δυσκολία κυνήγησε ο καθένας το όνειρο του, κάτι που σήμερα όλο και εκλείπει
Δε ξέρω, αν αυτό που έλεγε ο Γιανναράς είναι το κρίσιμο σημείο, το σίγουρο όμως είναι πώς κάποιες φουρνιές αφήνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πιο έντονα το στίγμα τους από κάποιες άλλες,
Σήμερα, αποχαιρετώντας τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, αποχαιρετούμε θαρρείς όχι μόνο ένα σπουδαίο άνθρωπο, ένα σημαντικό διανοούμενο, μα περισσότερο μια ολόκληρη γενιά που συνέβαλλε στον όποιο πνευματικό πλούτο αυτού του τόπου.
*Πριν λίγο διάβασα πώς ο Αναστάσιος, 13 χρόνια πίσω, χοροστάτησε στη κηδεία του φίλου του, Θόδωρου Αγγελόπουλου, λέγοντας στο τέλος πάνω από το μνήμα του: «ο αγώνας συνεχίζεται.»Τι συγκλονιστικό στιγμιότυπο να το φέρεις στο μυαλό σου, τι υπέροχη συμπύκνωση ενός πνεύματος αγωνιστικότητας πού τόσο φαίνεται να χρειαζόμαστε σήμερα.
