Πλησιάζουμε τους δυο μήνες αναγκαστικού εγκλωβισμού και ήδη η απώλεια της αίσθησης του χρόνου, είναι κάτι που βιώνει πάρα πολύς κόσμος. Δεν θυμόμαστε μέρα, ημερομηνία κ.λπ. Οι επαφές περιορισμένες και βαλλόμεθα πανταχόθεν για την δραστηριότητα του κορωναϊού ανά τον πλανήτη.
Έχουμε γίνει βιολόγοι, εντατικολόγοι, πνευμονολόγοι, λοιμωξιολόγοι και πάει λέγοντας. Αν έβρισκαν ευκαιρία θα μας μετέδιδαν και τις τελευταίες στιγμές κάποιου συνανθρώπου μας.
Είναι σαν να έχουμε πιαστεί αιχμάλωτοι και να ζούμε ξανά και ξανά την ίδια ρουτίνα. Τη μέρα της μαρμότας. Για τίποτε άλλο δεν γίνεται λόγος στη δημόσια σφαίρα.
Πώς θα είναι τα πράγματα, όμως, όταν επιστρέψουμε στις καθημερινές μας δραστηριότητες, εργασία, κοινωνικές συνευρέσεις κλπ;
Όσον αφορά τις κοινωνικές συμπεριφορές, αλλά και γενικότερα, οι αλλαγές θα είναι θεμελιακές. Θα φοβούνται άνθρωποι να πλησιάσουν, να αγγίξουν, να ασπαστούν, να φιλήσουν και να αγκαλιάσουν άλλους ανθρώπους. Η συστολή, θα κλιμακώνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και θα οδηγεί ακόμα και σε φαινόμενα ακραία, διαμορφώνοντας βίαια αντανακλαστικά.
Στον τομέα της εργασίας η ανεργία θα αυξηθεί με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Είτε γιατί πολλά μικρομάγαζα έχουν ήδη κλείσει και δεν θα ξανανοίξουν, είτε από την μείωση των κύκλων εργασίας και τα μέτρα απόστασης. Μην ξεχνάμε, ότι η λεγόμενη βαριά βιομηχανία του ελλαδικού χώρου, είναι ο τουρισμός που αποφέρει ετησίως 30% στο ΑΕΠ.
Τα αφεντικά, έχουν αδράξει την ευκαιρία και οι πολιτικοί τους υπηρέτες έχουν ήδη νομοθετήσει μια σειρά από νόμους και διατάξεις, που θα περιορίσουν τα εισοδήματα κατακόρυφα ενώ, επίσης, θα αυξηθούν οι ώρες δουλείας, οι ενοικιάσεις ανθρώπων, σπίτια θα δημοπρατηθούν και η εξαθλίωση θα διευρύνεται όλο και περισσότερο.
Δεκαετίες ερευνών στη δημόσια υγεία έχουν αποδείξει, ότι η ανισότητα κατανομής του παραγόμενου πλούτου είναι από τους κυριότερους παράγοντες θνησιμότητας. Η πτώση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος ή μια μεγάλη οικονομική ύφεση όπως αυτή που ζήσαμε με την λεγόμενη κρίση και τα μνημόνια, επέφερε μείωση στον πληθυσμό διότι έχει υπολογιστεί, ότι μια ποσοστιαία αύξηση στην ανεργία συνεπάγεται από μια αναπόδραστη αύξηση της θνησιμότητας, από αυτοκτονίες και ανθρωποκτονίες, καρδιοαγγειακά νοσήματα και εγκεφαλικά, κακοήθεις νεοπλασίες και μεταβολικό σύνδρομο.
Ο ιατρός Γιώργος Νικολαΐδης, σε σχετική έρευνά του αναφέρει: «Δεν είναι αναίτιο να υπολογίσει κανείς πως ακόμα και 2-3% αύξηση στη θνησιμότητα από καρδιαγγειακά νοσήματα ή τις κακοήθεις νεοπλασίες θα επιφέρει πολλαπλάσιους θανάτους από όσους υπολογίζεται πως μπορεί να προκαλέσει η επιδημία, ακόμα κι αν αφεθεί τελείως ανεξέλεγκτη (π.χ. για την Ελλάδα 2-3% αύξηση των καρδιαγγειακών και των καρκίνων σημαίνει 1.500-2.000 θανάτους περισσότερους κάθε χρονιά για τα επόμενα χρόνια). Μόνο που αυτοί οι θάνατοι δεν θα έχουν κανένα τεστ για να συνδεθούν με την επιδημία ή τη λήψη ακατάλληλων ή αναίτιας διάρκειας μέτρων. Θα είναι καθημερινοί θάνατοι από εμφράγματα, εγκεφαλικά, καρκίνους. Και θα αφορούν κάθε ηλικιακή κατηγορία».
Στον τομέα της εποπτείας, παρακολούθησης και καταστολής έχουν αναπτυχθεί και εφαρμοστεί συστήματα, που 3 μήνες πριν δεν θα πιστεύαμε ότι υπάρχουν ή ότι θα τα ανέχονταν οι άνθρωποι, κι όμως τα υφιστάμεθα. Το νομικό οπλοστάσιο της εξουσίας έχει διευρυνθεί και όλος ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός είναι υπ’ ατμόν.
Όλες οι μελέτες, υπολογισμοί, προβλέψεις ακόμα και η εμπειρία δείχνουν ότι το άμεσο μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο και ζοφερό.
Οπότε το ερώτημα, σε τί κόσμο θα βγούμε έχει άμεση συνάρτηση με το σε τί κόσμο θέλουμε να ζούμε.
Αυτοί είναι έτοιμοι. Εμείς;
Νίλοβ
