Ο ομότιμος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου αναφέρεται σε σχέδιο του Ισραήλ για πλήρη έλεγχο της Παλαιστίνης και «βλέπει» ρόλο στην περιοχή για Αίγυπτο και Τουρκία
«Τα γεγονότα στη Γάζα λανθασμένα θεωρούνται διεθνώς αντίποινα στο έγκλημα που διέπραξε η Χαμάς σε βάρος αμάχων. Είναι μια επιχείρηση που εντάσσεται στο σιωνιστικό σχέδιο πλήρους ελέγχου όλης της Παλαιστίνης. Είναι άκρως παραπλανητικό να αντιμετωπίζεται το Ισραήλ αποκλειστικά σε αντιπαράθεση με τη Χαμάς. Η Χαμάς είναι το πρόσχημα. Ο στόχος είναι κρυμμένος. Αυτός προκαλεί τη στρατιωτική αντίδραση» υποστηρίζει μιλώντας στο «Βήμα» ο αμερικανοεβραίος ομότιμος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, πρόεδρος του ΔΣ του Ευρωμεσογειακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και πρώην Ειδικός Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, Ρίτσαρντ Φαλκ.
Επισημαίνει ότι «η λύση των δύο κρατών δεν μπορεί να αποτελέσει λύση», εκφράζοντας την εκτίμηση πως ο χαμένος από τον νέο κύκλο αίματος στη Μέση Ανατολή θα είναι οι ΗΠΑ, την ώρα που η Κίνα εμφανίζεται ως «ο μοναδικός ενήλικος στο δωμάτιο». Το Ιράν «είναι το μεγάλο ζήτημα πιθανής διεύρυνσης του πολέμου. Θα είναι και το μεγάλο τεστ», εκτιμά.
Η Χαμάς και το Ισραήλ έχουν διαπράξει αμφότεροι, σε αυτή τη νέα φάση των εχθροπραξιών, εγκλήματα πολέμου;
«Κατ’ αρχάς, το να κατηγορείς και τις δύο πλευρές, όταν ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται σε συνθήκες καθεστώτος απαρτχάιντ, είναι παραπλανητικό. Ο καταπιεστής δεν είναι το ίδιο με τον καταπιεζόμενο. Παρ’ όλα αυτά, ναι, η Χαμάς είναι όντως υπόλογη στο διεθνές ποινικό δίκαιο για τις θηριωδίες που διέπραξε κατά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και πρέπει να τιμωρηθούν. Από την άλλη, τα αντίποινα του Ισραήλ είναι δυσανάλογα και παραπέμπουν σε πράξεις αντεκδίκησης, μη συνδεδεμένες πραγματικά με την αποκατάσταση της ασφάλειάς του. Το Ισραήλ έχει πολιτική ατζέντα, που συνίσταται στην ολοκλήρωση του σιωνιστικού σχεδίου πλήρους ελέγχου όλης της Παλαιστίνης. Είναι άκρως παραπλανητικό να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά σε αντιπαράθεση με τη Χαμάς. Η Χαμάς είναι το πρόσχημα. Ο στόχος είναι κρυμμένος. Αυτός προκαλεί τη στρατιωτική αντίδραση».
Οι εξελίξεις βάζουν σε νέα βάση το Παλαιστινιακό;
«Αυτό θα εξαρτηθεί από το μέχρι πού θα φτάσει η χερσαία επιχείρηση του Ισραήλ και μέχρι πού οι δυτικές δυνάμεις θα επιτρέψουν να φτάσει. Αν γίνουμε μάρτυρες μιας γενοκτονίας, θα είναι αδύνατο να ακολουθήσει ειρηνευτική διαδικασία».
Μπορεί ο πόλεμος να διευρυνθεί, παρόλο που το Ιράν δεν δείχνει να προτίθεται να εμπλακεί στο πεδίο;
«Ο Νετανιάχου και το Ισραήλ προσβλέπουν σε μια σύγκρουση που θα ανατρέψει το καθεστώς στην Τεχεράνη. Αν συμβεί, θα προκληθεί η αντίδραση της Ρωσίας και της Κίνας, οδηγώντας σε περιφερειακό πόλεμο. Η Χεζμπολάχ είναι η ελεγχόμενη επέκταση του πολέμου. Το Ιράν είναι το μεγάλο ζήτημα πιθανής διεύρυνσής του. Θα είναι και το μεγάλο τεστ για το αν υπάρχουν όρια στην αμερικανική υποστήριξη στο Ισραήλ. Το αληθινό πρόβλημα είναι το Ιράν, όχι ο Λίβανος».
Κατά πόσο μπορούν οι ΗΠΑ, εν μέσω μιας εσωτερικής κρίσης διαρκείας, να συνεχίσουν να διαδραματίζουν τον ρόλο που έπαιζαν στη Μέση Ανατολή;
«Οι ΗΠΑ, λόγω εσωτερικής κρίσης, δεν μπορούν να συνεχίσουν να ενεργούν ανεύθυνα. Αν πάντως δεν αποδειχτούν ικανές να ασκήσουν τη μορφή ηγεσίας που ασκούσαν στην περιοχή, τότε θα υπάρξει χώρος για άλλες χώρες».
Ποιες χώρες θα μπορούσαν να «αναλάβουν» αυτόν τον χώρο;
«Εγώ θα έδειχνα προς Αίγυπτο και Τουρκία».
Ποιος θα είναι ο νικητής του πολέμου στη Γάζα, όταν τελειώσει;
«Είναι πιο εύκολο να πούμε ποιος θα είναι ο μεγαλύτερος χαμένος, που θα είναι οι ΗΠΑ».
Η Κίνα μπορεί να βγει κερδισμένη;
«Η Κίνα έχει κρατήσει μια απόσταση. Θα βγει νικητής όντας ο γεωπολιτικός παράγοντας που συμπεριφέρεται υπεύθυνα, ως ο μοναδικός ενήλικος στο δωμάτιο».
Η μοναδική λύση είναι όντως η λύση των δύο κρατών;
«Οχι. Η λύση των δύο κρατών δεν μπορεί να αποτελέσει λύση. Το Ισραήλ από το 1967, είτε διέθετε μετριοπαθείς είτε εξτρεμιστές στην κυβέρνηση, αρνείται τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Απέσπασε την Ανατολική Ιερουσαλήμ, συνεχίζει να χτίζει οικισμούς στη Δυτική Οχθη. Δεν βλέπω κανένα μέλλον στη λύση των δύο κρατών. Από την άλλη, η λύση του ενός κράτους, που να βασίζεται στη Δημοκρατία και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλου του πληθυσμού, θα απαιτούσε τον τερματισμό του σιωνιστικού σχεδίου».
“Επισημαίνει ότι «η λύση των δύο κρατών δεν μπορεί να αποτελέσει λύση»”
Γιατί όχι; Στην Παλαιστίνη πρέπει να ιδρυθούν δύο κράτη, ένα εβραϊκό (Ισραήλ) και ένα αραβικό (Παλαιστίνη). Το Ισραήλ θα έχει πρωτεύουσα τη Δυτική Ιερουσαλήμ και η Παλαιστίνη θα έχει πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ (κάτι σαν την Λευκωσία για παράδειγμα). Σύνορα – με μερικές ενδεχομένως αναπροσαρμογές – θα είναι τα σύνορα του 1967. Εντός της πόλης της Ιερουσαλήμ το Τοίχος των Δακρύων θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι το σύνορο. Το τοίχος θα είναι Ισραήλ και πάνω από το τοίχος θα είναι Παλαιστίνη. Ταυτόχρονα όλοι οι Εβραίοι έποικοι από τη Δυτική Όχθη θα μεταφερθούν στο Ισραήλ, ενώ στους οικισμούς τους θα μεταφερθούν για κατοίκηση Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που κατοικούν σε Λίβανο, Συρία κ.α. Ταυτόχρονα, στο Ισραήλ κατοικούν 2.000.000 Παλαιστίνιοι. Όσοι θέλουν να εγκατασταθούν στο Παλαιστινιακό κράτος (στους οικισμούς των εποίκων ενδεχομένως) και όσοι θέλουν ας παραμείνουν ως αραβική μειονότητα στο κράτος του Ισραήλ, με σεβασμό κάθε δικαιώματος τους. Αντίστοιχα να γίνει το ίδιο για όσους Εβραίους θελήσουν να παραμείνουν στην Παλαιστινιακή πλευρά, ως πολίτες της.
Πώς είναι δυνατόν να ζήσουν όλοι σε ένα κράτος αφού η Χαμάς ζητά την καταστροφή του Ισραήλ; Αλλά ακόμα κι αν εξολοθρευτεί, το πλέον λογικό είναι να φυτρώσει μια νέα παραπλήσια οργάνωση.
Η λύση των δύο κρατών ακόμα κι αν επιβληθεί, θα μπορέσει να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα ή ο καθένας μελλοντικά θα διεκδικεί απελευθέρωση “κατακτημένων” εδαφών;
Στο δημοκρατικό Ισραήλ ενδεχομένως να έρθει κάποτε μια μετριοπαθής κυβέρνηση όπως του δολοφονηθέντος Ράμπιν, στην άλλη πλευρά όμως (μαζί με πολλά άλλα μουσουλμανικά κράτη) με το ζόρι τους κρατάνε να μην το γυρίσουν σε καθεστώς τύπου θεοκρατίας.