της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Οι διακεκριμένοι αναλυτές δεν ασχολούνται με τις ζωές των αμάχων. Αυτές θα φύγουν και από τη μια και από την άλλη μεριά. Σημασία έχει να κατανοήσει κανείς το συσχετισμό των δυνάμεων και να προφητέψει ποιό από τα σενάρια θα επικρατήσει στο τέλος. Ελεύθεροι από τα δεσμά του παλιού κόσμου, χωρίς να ανήκουμε πουθενά, ούτε να πιστεύουμε σε τίποτα, θα πρέπει να βρούμε νέους τρόπους παγκόσμιας διακυβέρνησης. Σαν να άνοιξε από τον αέρα η πόρτα και όρμησε μέσα ο χιονιάς.
Ο δυτικός κόσμος που είναι τόσο αναπτυγμένος, ώστε να μη νοιάζεται πόσων παιδιών είναι σήμερα προδιαγεγραμμένος ο θάνατος, αλλά νοιάζεται για το δικαίωμα των προνομιούχων, να βάζουν στη γραμμή παραγωγής παιδιών αδύναμες γυναίκες, για νά’ χουν να προμηθευτούν, όταν τους έρθει η κρίση γονεϊκότητας, ο δυτικός κόσμος που μεγαλώνει τους ανθρώπους με τον τρόμο του κενού, με το φόβο του κυρίου για τους δούλους, με την υπαρξιακή ελπίδα να έχουν τα μέσα για μια υποβοηθούμενη αυτοκτονία στα 90, όταν θα σέρνονται, ο δυτικός κόσμος που μισεί για πράγματα και χρηματιστηριακές αξίες όλο τον υπόλοιπο, ο ψωραλέος δυτικός κόσμος δεν δίνει δυάρα πόσοι θα πεθάνουν απόψε.
Έχουμε την τραγωδία που εξυφαινόταν, ασφυκτικά, συστηματικά για δεκαετίες και ο εγωισμός των αναλυτών βλέπει κινήσεις στη σκακιέρα με τη μανία του εθισμένου στο τζόγο.
Στην έγκριτη εφημερίδα που διάβαζα κάποτε, πλάι στις αναλύσεις πετούν και μια συνταγή περίπλοκη που μπορείς να δοκιμάσεις τώρα, αφού την έχουν εντοπίσει αυτοί για σένα στο τάδε εξελιγμένο κατάστημα. Οι καταχωρήσεις είναι τόσο εκθειαστικές, για φαγητά, έ, όχι για τίποτα ανώτερο, που αναρωτιέμαι τί είδους ποιητές στρατολογούν να γράφουν με την έμπνευση που κυνηγούσαν παλιά οι ιστορικοί της τέχνης. Ας φάμε εμείς, στην ωραία αυτή στήλη, και ας σκοτώνονται οι φουκαράδες στη διπλανή. Έξυπνοι αναλυτές, έξυπνοι, κοφτεροί αλλά σοφοί διόλου, που βιάζονται να βγάλουν εκ των προτέρων βλάκα όποιον νομίζει αλλοιώς, ταλαίπωροι λυρικοί γραφιάδες εστιατορίων, πολιτιστικοί ανταποκριτές θαυμάτων από μίζες και φούμαρα, αυτοθαυμαζόμενοι, αυτοαναιρούμενοι πολιτικοί που θα μας φάνε το λαρύγγι που είμαστε εκεί και τους ακούμε και θυμόμαστε τί έλεγαν και τι έκαναν προψές, πόσο ωραία κάνουν χωριό, σε γειτονικές και από πάνω και παρακάτω στήλες.
Μα ελπίζω πώς κάτω από το τσόφλι, η γλώσσα δεν απέθανε κι η γλώσσα η ελληνική είναι φιλάνθρωπη και σαφής και δεν την κοροΐδεύεις. Και έχει σημασία πόσοι θα πεθάνουν απόψε. Τη μεγαλύτερη σημασία, κάτω από την ήλιο κι απάνω απ’ το χορτάρι.
Ο όρος “άμαχοι” είναι πολύ βολικός για να βρούνε κάποιοι ένα νόημα στην..ζωή και ένα βήμα στον δημόσιο λόγο. Λες και υπάρχουν τμήματα μιας κοινωνίας τα οποία το γενικότερο πολιτικό γίγνεσθαι δεν τα αφορά. Παλαιότερα, με την ίδια λογική γινόταν ξεχωριστή αναφορά στα θύματα δυστυχημάτων: “τόσα θύματα, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά”…
Δεν υπάρχει κάποιο νόημα και συνοχή στο κείμενο.