Στην, εν εξελίξει, κρίση στη Μέση Ανατολή υπάρχουν μερικά πρωτόγνωρα πράγματα τα οποία αξίζει να επισημανθούν.
Το πρώτο είναι ότι μεγάλος αριθμός ισραηλιτών, όχι ισραηλινών, (ισραηλίτης είναι ο όπου γης εβραίος, ισραηλινός ο πολίτης του Ισραήλ), με άρθρα και συνεντεύξεις τους στάθηκαν κριτικά απέναντι στην πολιτική Νετανιάχου.
Το δεύτερο είναι οι πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των παλαιστινίων ανά τον κόσμο.
Το τρίτο είναι η επιφυλακτικότητα των ΗΠΑ απέναντι στην ισραηλινή πολιτική έστω και αν δεν εκδηλώνεται τόσο ηχηρά, δημοσίως.
Κάτι έχει αλλάξει. Και το ερώτημα είναι γιατί.
Οι σκεπτόμενοι εβραίοι έχουν συνειδητοποιήσει πως οι αρχικοί κίνδυνοι που αντιμετώπιζε το εβραϊκό κράτος έχουν παρέλθει. Το Ισραήλ μπορεί να απειλείται από δυνάμεις της περιοχής αλλά δεν αμφισβητείται υπαρξιακά, ανεξαρτήτως της θέσης της Χαμάς περί εξαφάνισής του. Και μπορεί το ίδιο, με την βοήθεια συμμάχων του να υποστηρίξει την παρουσία και ευημερία του. Συνειδητοποίησαν, ακόμη πως για ανθρωπιστικούς, πολιτικούς αλλά και υπαρξιακούς, του Ισραήλ, λόγους, πρέπει να δοθεί μια βιώσιμη λύση δύο κρατών στην περιοχή.
Η πολιτική όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων ήταν αντίθετη με αυτήν την συνειδητοποίηση. Το Ισραήλ επεδίωκε, με την εκκρεμότητα της λύσης, να ενσωματώσει όλους τους παλαιστίνιους σε ένα κράτος. Κάτι το οποίο είναι και αδύνατον και επικίνδυνο. Επικίνδυνο για το ίδιο.
Η αραβική και η παλαιστινιακή διασπορά έχουν δημιουργήσει σοβαρούς θύλακες στη δύση. Και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Οι θύλακες αυτοί ενεργοποιήθηκαν σε επίπεδο ενημέρωσης και προπαγάνδας
αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι η κύρια αιτία των μεγάλων διαδηλώσεων.
Στην συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης έχει περάσει ότι το Ισραήλ καταπιέζει αφόρητα έναν λαό ο οποίος έχει δικαίωμα στην ύπαρξη. Ακόμη και στις ΗΠΑ αυτά έγιναν συνείδηση του βαθέως κράτους. Και η αμερικανική κυβέρνηση φέρεται δυσαρεστημένη με την πολιτική του Ισραήλ.
H ισραηλινή κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά στην βάρβαρη, τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς και να κερδίσει την διεθνή κοινή γνώμη με το μέρος της. Δεν το έκανε όμως. Έχει μια αλαζονική νοοτροπία του είδους «καλύτερα να μας φοβούνται παρά να μας λυπούνται». Αυτό, όμως, δεν περνά πια. Προτίμησε την οδό που γνωρίζει. Την οδό του πολέμου, της καταπίεσης και της ισοπέδωσης του αντιπάλου. Η οδός αυτή, όμως μπορεί στο παρελθόν να δικαιολογούνταν από την διεθνή κοινή γνώμη. Όχι, όμως, και σήμερα.
Η αμερικανική εφημερίδα Wall Street journal αποδίδει το φαινόμενο της παγκόσμιας αντίδρασης κατά του Ισραήλ όχι στην ουσία που περιγράφηκε παραπάνω, αλλά στον αντισημιτισμό της διεθνούς κοινωνίας. Αντισημιτισμό και όχι, απλώς, αντισιωνισμό. Σημίτες είναι οι εβραίοι και αντισημιτισμός σημαίνει αισθήματα κατά των εβραίων. Σιωνιστικό αποκλήθηκε το κίνημα επιστροφής των Εβραίων στα εδάφη του. Αντισιωνισμός είναι η αντίθεση σε αυτήν την επιστροφή και μετά την επικράτησή της η αντίθεση στην πολιτική που εφαρμόζει το Ισραήλ.
Εμβληματικά μέσα και προσωπικότητες του Ισραήλ προσπαθούν να αναπαραγάγουν αυτήν την αντίληψη, της αντιευρωπαϊκής συμπεριφοράς, δηλαδή, σε μεγάλο μέρος του αλλά η άποψή τους δεν περνά, πλέον, στην διεθνή κοινότητα.
Η διεθνής κοινή γνώμη διαπιστώνει πως το Ισραήλ επικαλείται καταχρηστικά αυτά που υπέστη από τους Ναζί για να κάνει τα ίδια στους παλαιστίνιους. Και αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει συνείδηση
της διεθνούς κοινότητας.
Το να βάλει ένα κίτρινο αστέρι του Δαυίδ στο πέτο του ο πρεσβευτής του Ισραήλ στον ΟΗΕ (σήμα με το οποίο χαρακτήριζαν του εβραίους οι Ναζί), δεν σημαίνει πια τίποτε.
Το Ισραήλ πρέπει να αλλάξει πολιτική και συμπεριφορά. Είναι η ώρα για την έναρξη της διαδικασίας δημιουργίας δύο κρατών. Και σε αυτό μπορεί να συμβάλλει και η Ελλάδα.
Η Ελλάδα έχει διαμορφωμένες, εδώ και χρόνια, πολύ καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο οι οποίες τείνουν να διαρραγούν από τον τρόπο που τις χειρίζεται ο κ. Μητσοτάκης. Και αυτό θα ήταν εγκληματικό ως πολιτική πρακτική.
Από την άλλη έχει διαμορφώσει καλές σχέσεις και με το Ισραήλ τις οποίες, επίσης, πρέπει να κρατήσει.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται, πράγματι, σε ένα δύσκολο και λεπτό μεταίχμιο. Δυστυχώς, δεν μας έχει δώσει δείγματα ότι μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες λεπτές ισορροπίες.
Θα μπορούσε ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, αφού κάνει ορισμένες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με ΗΠΑ, ΕΕ και Ισραήλ, να αναλάβει μια πρωτοβουλία επισκεπτόμενες όλες τις αραβικές χώρες. Όχι, απλώς, να φανεί αλλά να προσπαθήσει να ηρεμήσει η κατάσταση στη Γάζα. Μια τέτοια δραστηριότητα θα βοηθούσε να κρατηθεί κάτι από τις ελληνοαραβικές σχέσεις και ίσως θα βοηθούσε στη δρομολόγηση λύσης δύο κρατών.
Είναι η ώρα για την ελληνική διπλωματία.
Μα οι ισραηλίτες δεν κατοικούν στο κράτος του Ισραήλ, συνεπώς πώς μπορούν να μιλούν μέσα από τη ζώνη άνεσης τους, εξ ονόματος των Ισραηλινών; Προφανώς το ίδιο ισχύει και για εμάς και για οποιονδήποτε τρίτο.
Πρόκειται για ένα μικροσκοπικό κρατίδιο μέσα σε έναν αραβομουσουλμανικό ωκεανό με έντονες ροπές προς την ισλαμιστική θεοκρατία και τη επιθετικότητα προς οποιονδήποτε μη μουσουλμάνο (με τάσεις προερχόμενες “από τα κάτω”) ενώ οι ΗΠΑ δεν θα μπορούν να το προσέχουν αιωνίως. Δυστυχώς, οι σκεπτόμενοι Εβραίοι που ζουν στο κράτος τους έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για την μελλοντική ύπαρξη τους εφόσον δεν επιθυμούν να έχουν τη μοίρα της Αρμενίας.
“ισραηλίτης είναι ο όπου γης εβραίος, ισραηλινός ο πολίτης του Ισραήλ”
Αυτό είναι λάθος. Δεν είναι Ισραηλίτες όλοι Εβραίοι, αλλά μόνον οι θρησκευόμενοι (practicing το λένε συνήθως). Ο Άνστάιν και Φρόΰντ ήταν εβραίοι, αλλά όχι και Ισραηλίτες. Ήταν άθεοι.
Εβραίος: Ο ανήκων στο εβραϊκό έθνος.
Ισραηλίτης: Ο πιστός στην μωσαϊκή θρησκεία (μπορεί και να μην είναι Εβραίος).
Ισραηλινός: Ο υπήκοος (πολίτης) τού κράτους τού Ισραήλ, ασχέτως εθνικότητος και θρησκεύματος.
“Η διεθνής κοινή γνώμη διαπιστώνει πως το Ισραήλ επικαλείται καταχρηστικά αυτά που υπέστη από τους Ναζί για να κάνει τα ίδια στους παλαιστίνιους””
Ναι, τα επικαλείται καταχρηστικά, σε σημείο που κάποιοι μιλούν για “βιομηχανία τού Ολοκαυτώματος”. Όμως δεν βλέπω να κάνει τα ίδια στους Παλιστινίους. Εσείς πού το βλέπετε.
Για να ζήσει το Ισραήλ πρέπει να εκλείψει η Χαμάς, άλλως 75 χρόνια αγώνων, προσπαθειών και θυσιών κινδυνεύουν να πάνε χαμένα. Μπορείτε εσείς, κ. Σαββίδη, να ζήσετε με τον φόβο ρουκετών, οι οποίες στοχεύουν κατωκοιμένες περιοχές και όχι, ας πούμε, στρατιωτικούς στόχους; Μπορείτε να ζήσετε με τον φόβο μην συμβούν ξανά οι φρικαλεότητες τής 7ης Οκτωβρίου; Προφανώς όχι και ούτε πρέπει. Το Ισραήλ, όπως το ξεκαθάρισε από την αρχή, δεν αγωνίζεται κατά των Παλαιστινίων, αλλά κατά τής Χαμάς και Χεζμπολάχ, δύο τρομοκρατικών οργανώσεων, που είναι κυρίως όργανα τού Ιράν και απολαμβάνουν το παραδάκι του, κακά τα ψέμματα.
Γνωρίζουμε όλοι ότι η σημερινή κυβέρνηση μας με τον έμπειρο πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη -καθημερινά το διαπιστώνουμε-μπορεί και με και τους φιλοδυτικούς πια διπλωμάτες μας (αφυπηρέτησαν οι τριτοκοσμικοί ), να αναλάβει πρωτοβουλίες μετά την σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς για όσο γίνεται καλύτερη επίλυση της συνύπαρξης των δύο κρατών στην Ιουδαϊκή Παλαιστίνη ,αλλά και με επίνευση όλων των γεωπολιτικών παικτών Ανατολής και Δύσης ,γιατί μη ξεχνάμε ότι και το Παλαιστινιακό από το 1948 και το Κυπριακό από το 1974 τα χειρίζονται όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και θα συνεχίσουν .
Σε κάθε περίπτωση και το Ισραήλ και η Κύπρος θα βοηθηθούν οπωσδήποτε από την Δύση για να υπάρχουν ,γιατί συμπίπτουν τα συμφέροντά τους των Δυτικών γεωπολιτικών παικτών με τα εθνικά και κρατικά συμφέροντα των δύο κρατών -χωρών και λαών τους ,που δεν είναι οι γνωστοί με όλα τα αντιδυτικά αισθήματα Άραβες και γενικά Ανατολίτες .
Σοβαρό πρόβλημα θα δημιουργηθεί με την Τουρκία , που μέχρι τώρα επαμφοτέριζε ,γιατί τώρα-μάλλον για εσωτερική κατανάλωση και για θρησκευτικούς λόγους – τάχθηκε με τον κ. Έρντογάν (έστω από το μπαλκόνι) αναφανδόν υπέρ των Παλαιστινίων, χωρίς να ξεχωρίσει την τρομοκρατική Χαμάς ,η οποία είναι χειρότερη από τις Κουρδικές Οργανώσεις που χρόνια τώρα τις χαρακτηρίζει ως τρομοκρατικές και θέλει να τις χαρακτηρίζουν έτσι και η Ελλάδα και η Σουηδία και όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ .
Καραγκιόζικη τακτική ,αλλά αυτήν την φορά δεν θα περάσει χωρίς ειλικρινείς τεμενάδες της , που σίγουρα θα κάνει ,αν θέλει να έχει συνέχεια του κράτους της που δημιουργήθηκε μετά την Συνθήκη της Λωζάνης.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΓΕΩΠΟΛΤΙΚΟ ΣΤΑΤΟΥΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ;;;.
῾Η εἰρήνη πού εἶναι τό ζητούμενο, δέν μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ ἄν δέν βοηθήσουν καί οἱ ἄλλες δυνάμεις. Πῶς μπορεῖ νά γίνει αὐτό; Δέν μπορεῖ νά γίνει ἐρήμην τῶν ἐμπλεκομένων, οὔτε ἀγνοώντας τήν ἱστορία τους, οὔτε καταστρέφοντας κάποιον ὁλοσχερῶς, γιατί στό μέλλον ὅλα αὐτά θά ξαναεμφανισθοῦν. Λέτε ἡ πρόκληση τῆς Χαμάς νά ὁδηγήσει ἀπό μόνη της σέ λύση; Γιατί αὐτή ἡ πρόκληση, «μια επίθεση άνευ προηγουμένου σε σκληρότητα» ὅπως δήλωσε ὁ Πρόεδρος Πούτιν, ἦταν ἑπόμενο νά προκαλέσει ἀντίδραση, μάλιστα ὁ Ρῶσος Πρόεδρος ἔκανε σύσταση στό ᾿Ισραήλ ´ να μην πολιορκήσει τη Γάζα με τον ίδιο τρόπο που η ναζιστική Γερμανία πολιορκούσε το Λένινγκραντ ´.
Μιά ἐνδιαφέρουσα ἀνάλυση γιά τά ζητήματα αὐτά ἀπό τόν κ. ᾿Ιωάννη Μάζη.
https://www.radio984.gr/post/i-mazis-to-symploko-toy-mesanatolikoy-oi-ellinotoyrkikes-scheseis-kai-i-pagkosmia-skakiera-kriseon/
Ένας λαός που κράτησε την ταυτότητά του σκορπισμένος στα πέρατα του κόσμου, αξίζει το σεβασμό όλων. Μέσα σε περίπου 50 χρόνια από το σιωνιστικό συνέδριο της Βασιλείας το κράτος του Ισραήλ έγινε πραγματικότητα. Δυστυχώς για τους Παλαιστίνιους η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη . Και αυτό φανερώθηκε με το σχέδιο εκτοπισμού τους στη χερσόνησο του Σινά. Μπορεί να μη γίνει κατορθωτό τώρα ,αλλά οι Ισραηλινοί έχουν άπειρη υπομονή. Το απέδειξαν με την ίδρυση του κράτους τους 2000 χρόνια μετά τη διασπορά.
@ Γιώργο October 29, 2023 At 9:40 am
Έχεις δίκιο. Αυτό που τούς κράτησε ενωμένους είναι η θρησκεία των (κυρίως) και ο αυστηρά κλειστός των κύκλος. Π.χ. δεν επέτρεπε η κοινότητα γάμους με αλλοθρήσκους/αλλοφύλους κι αν κάποιος/α τον έκανε, τον/την απέκλειαν από την κοινότητα. Νομίζω ότι είναι μοναδικό παράδειγμα ανθρώπων, που διετήρησαν την πολιτιστική των ταυτότητα στην Διασπορά επί 2000 χρόνια.
έχω την αίσθηση, ότι η ανάγνωση του άρθρου είναι μονόπλευρη.
Το Ισραήλ εμφανίζεται ως να επιδιώκει συνειδητά τον πόλεμο. Δεν γίνεται όμως καμία αναφορά στην συμπεριφορά των Παλαιστινίων. Τί έκαμαν αυτοί στο παρελθόν για να βρεθεί μια βιώσιμη λύση;
Δεν νομίζω ότι η διεθνής κοινή γνώμη, τουλάχιστο το μή μουσουλμανικό της τμήμα, εκφράζεται στις μεγάλες διαδηλώσεις υπερ των Παλαιστινίων. Αυτές οι διαδηλώσεις γίνονται κατά κύριο λόγο από τις πολυπληθής μουσουλμανικές κοινότητες στις δυτικές πρωτεύουσες.
Θα μπορούσε, ισχυρίζεται ο Σαββίδης, το Ισραήλ να αντιδράση διαφορετικά στην επίθεση της Χαμάς, αλλά δεν διευκρινίζει πώς αντιδράς όταν χιλιάδες φανατισμένοι πολεμιστές εισβάλλουν στην χώρα σου και σφάζουν αδιάκριτα;