του Παντελή Σαββίδη
Ο τούρκος υπουργός εξωτερικών Χακάν Φιντάν σε συνέντευξη που έδωσε στην Κωνσταντινούπολη μίλησε περιφροντικά για τη Γαλλία χαρακτηρίζοντάς την μικρή χώρα με την οποία δεν συνομιλεί.
Η Γαλλία πρότεινε να αναπτύξει δυνάμεις, μαζί με τις ΗΠΑ, στα τουρκοσυριακά σύνορα για να ελεγχθεί η περιοχή και να καθησυχασθούν, προφανώς, και οι τουρκικές ανησυχίες απο την παρουσία των κούρδων. Και ο Φιντάν απέρριψε την πρόταση λέγοντας πως αν η Γαλλία θέλει να έχει λόγο να κινηθεί μόνη της και όχι καλυμμένη πίσω απο τις ΗΠΑ. Συνομιλούμε, μόνο, με τις ΗΠΑ, είπε ο Φιντάν σε μια επίδειξη οθωμανικής αλαζονείας.
Ο Φιντάν απέρριψε, επίσης, και την αποστρατιωτικοποίηση του Κομπάνι, μιας συμβολικής πόλης της Συρίας υπο κουρδικό έλεγχο την οποία θέλει να καταλάβει η Τουρκία.
Το ερώτημα που αναδύεται εδώ είναι με ποιο δικαίωμα αποφαίνεται η Τουρκία στο τι θα γίνει στη Συρία και η απάντηση είναι η στρατιωτική παρουσία της και η ισχύς της. Όχι το δίκαιο. Το δίκαιο σε τέτοιες περιστάσεις είναι για να περνούν τα μαθήματά τους οι φοιτητές της νομικής.
Αυτήν την στιγμή υπάρχουν τρεις δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή που είναι διατεθειμένες να προβάλλουν σκληρή ισχύ: οι ΗΠΑ, η Ρωσία που το κάνει στην Ουκρανία και η Τουρκία που συμμετέχει σε διάφορα μέτωπα, άμεσα ή έμμεσα.
Σε περιόδους ανακατατάξεων διεθνείς παίκτες είναι όσοι ρίχνονται στην μάχη. Όχι οι αναλυτές απο τις πρωτεύουσές τους.
Η Τουρκία είναι μια απο αυτές τις δυνάμεις. Διείδε τις εξελίξεις πολύ νωρίς, προετοιμάστηκε και είχε την θέληση και την αποφασιστικότητα να διεκδικήσει επι του πεδίου. Παρανόμως ή μη η Τουρκία ελέγχει εδάφη ή θάλασσες και παράγει αποτελέσματα. Το τελικό δια ταύτα θα κριθεί, ίσως, σε μια διάσκεψη ειρήνης στην οποία θα συμμετάσχει. Σε τέτοιες διασκέψεις συμμετέχουν οι εμπόλεμοι. Όχι οι θεωρητικοί του πολέμου.
Για να καταλάβετε απο ένα ιστορικό παράδειγμα, η προσάρτηση της Αλεξανδρέττας απο την Τουρκία δεν έχει γίνει δεκτή απο την Συρία και τον αραβικό κόσμο. Σε ποιόν ανήκει σήμερα η Αλεξανδρέττα;
Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα Ίμια. Η Ελλάδα έχει το δίκαιο και η Τουρκία ελέγχει με περιπολίες του ναυτικού της τα νησιά. Ποιος ωφελείται απο την ύπαρξή τους;
Στις θεωρητικές χώρες συγκαταλέγεται και η Ελλάδα η οποία αυτήν την στιγμή χρησιμοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις της για παρελάσεις και καμιά ΝΑΤΟϊκή άσκηση και τις αντιμετωπίζει με την μέγιστη περιφρόνηση, όπως φαίνεται και απο τις αμοιβές των στελεχών τους που αναγκάζουν πολλούς να τις εγκαταλείπουν αλλά, κυρίως, απο τον τρόπο που μπορεί και τις ανακατατάσσει ο κάθε υπουργίσκος του αρμόδιου υπουργείου. Εξελίσσεται κατά κύριο λόγο ο κολλητός και όχι ο ικανός. Εννοποιούνται μονάδες με κριτήρια τα πολιτικά και κομματικά συμφέροντα του τυχαίου, εκείνην την στιγμή, υπουργού.
Αυτό δεν είναι κράτος αλλά περιουσιακό στοιχείο του εκάστοτε κυβερνώντος.
Τι κάνει, όμως, την Τουρκία να είναι δραστήρια και παρηκμασμένες δυνάμεις όπως τη Γαλλία (η Ελλάδα δεν είναι δύναμη) ή το σύνολο της Ευρώπης να ασχολούνται με την σκιά του όνου και να εξαντλούνται στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία με αποτέλεσμα μηδέν;
Η Τουρκία απέκτησε τα τελευταία χρόνια μια ηγεσία με φιλοδοξίες για τον ρόλο της χώρας και μια διανόηση η οποία ανέλυσε εύστοχα τις εξελίξεις από τις αρχές του αιώνα.
Διείδε που θα πάει ο κόσμος και προετοιμάσθηκε ιδεολογικά, ψυχολογικά, οικονομικά και στρατιωτικά.
Αυτά θα μπορούσαν να τα κάνουν και άλλες, δυτικές, δυνάμεις αλλά η Τουρκία έχει ένα πλεονέκτημα. Έπεισε την κοινωνία της ότι ο θάνατος για την πατρίδα ήταν ηρωϊκή πράξη κι οι μάρτυρες θα απολάμβαναν τα αγαθά του Αλλάχ. Αυτό το ιδεολογικοθρησκευτικό πλαίσιο είχε θετική ανταπόκριση στην τουρκική κοινωνία η οποία αποδέχεται τις απώλειες ανθρώπων της που είναι καθημερινές. Λίγο η αποδοχή των απωλειών, λίγο η σιωπή των μέσων ενημέρωσης λίγο η πετυχημένη κρατική προπαγάνδα και η σιωπή των αμνών δημιούργησαν τις συνθήκες αποδοχής των απωλειών που είναι αδύνατον να αποφευχθούν σε πολεμικές αναμετρήσεις.
Την ίδια περίοδο ο αποδομητισμός ως ιδεολογία έχει διαβρώσει τις δυτικές κοινωνίες και δημιουργεί στην νεολαία και τις οικογένειές τους το ερώτημα: για ποιο πράγμα να πάω να πολεμήσω; Για τον Μακρόν, τον Σόλτζ ή τον Μητσοτάκη; Αξίζει να σκοτωθώ; Γιατί;
Και αυτό είναι ένα υπαρκτό ερώτημα για τις δυτικές κοινωνίες.
Με τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν στην δύση το πρόβλημα δεν ξεπερνιέται.
Η λύση είναι μία: οι μαλθακές κοινωνίες, όπως οι δυτικές, έχουν αναπτυγμένο τον επιστημονικό τομέα και θα μπορούσαν να εφεύρουν αποτελεσματικές μεθόδους προάσπισης των συμφερόντων τους (για συμφέροντα μιλάμε, πια, όχι για πατρίδες) χωρίς να εκτίθενται σε άμεσο βιολογικό κίνδυνο. Από τα υπόγεια των αιθουσών επιχειρήσεων.
Το θέμα είναι ότι ακόμη και αν κερδίσεις από τις αίθουσες κάποιος πρέπει να διασφαλίσει με την μπότα του ότι αυτό που κέρδισες σου ανήκει.
Άρα, ένας αξιόμαχος στρατός ξηράς είναι απολύτως αναγκαίος.
Στην Ελλάδα που μας ενδιαφέρει αυτό το είδος έχει εγκαταληφθεί εντελώς.
Αλλά στην Ελλάδα όλα είναι εγκαταλελειμμένα.
Και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει ρότα.
ΥΓ: στο πρόσωπο του Φιντάν η Τουρκία αναδεικνύει έναν άλλο, ίσως, πιο επικίνδυνο, ηγέτη απο τον Ερντογάν. Το συμπέρασμα είναι ότι η Τουρκία έχει πάγκο. Σε αντίθεση με την Ελλάδα που δεν έχει ούτε ομάδα.
H Eλλαδα με βαση αναλογια πληθυσμου έχει πολυ περισσοτερα λαμογια και κλέφτες που λυμαινονται την χωρα και τους κοπους των υπολοιπων Ο κύριος λόγος που στο μέλλον ο τοπος θα αλλαξει χερια
Τα πες όλα σε 2 σειρές!!!
Κάποια γενιές αργότερα, ίσως ξεχαστεί κ το όνομα “Ελλάδα”!
Αγαπητοί τρεις προηγούμενοι σχολιαστές και όλοι άλλοι σκέφτεστε παρομοίως.
Φτάσατε στο σύνθημα ”φταίνε οι κλέφτες” ποιας όμως περιόδου δεν γράψατε .
Αλήθεια πότε δεν υπήρξαν κλέφτες στην ”Δημοκρατική” Ελλάδα από το 1821 ;.
Πόσοι πλήρωναν τους φόρους στο μικρό κράτος της Παλαιάς Ελλάδος και γιατί και ποιοι δολοφόνησαν τον Καποδίστρια.
Η Ελλάδα και κυρίως οι Έλληνες είδαν και έπαθαν τόσα πολλά στην 10ετία του 1940 , που ”ούτε να ακούσουν θέλουν για πόλεμο”.
Όλοι -όσοι ζούσαμε τότε, ή μάθαμε- θυμόμαστε ότι το Κίνημα Ειρήνης ”μπήκε δυνατά” από τις αρχές της 10ετίας του 1960 με εκδηλώσεις και διαδηλώσεις και πορείες , με επικεφαλής τον αγνό αλλά και αφελή αγωνιστή ανεξάρτητο βουλευτή Λαμπράκη -νεολαίο του Μεταξά-για τον πρόωρο και άδοξο τέλος του όλοι γνωρίζουμε .
Να μη θυμηθούμε ποια νοοτροπία εμπέδωσαν -κυρίως στην Νεολαία -αυτήν που θα πολεμήσει αν χρειασθεί- τα ίδια Κινήματα , με στήριξη όλων των διεθνιστικών ”Δημοκρατικών” κομμάτων και των ΜΜΕ και ιδίως του τύπου , από το 1974 μέχρι το 1989 που κατέρρευσε ο υπαρκτός κομμουνισμός;.
Να ξεχάσουμε ότι στον Έβρο απέφευγαν με παντός είδους δικαιολογίες να υπηρετήσουν Ελληνόπουλα σχεδόν από όλη την Ελλάδα πλην της Θράκης ;.
”ΕΜΑΘΕ Η ΓΡΙΑ ΣΤΟ ΜΕΛΙ” 75 ΧΡΌΝΙΑ ,”ΜΠΗΚΑΜΕ” ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΟΚ-Ε.Ε -ΠΟΥ ΑΠΕΧΘΑΝΟΤΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ και θέλουμε τώρα να συγκριθούμε με την Τουρκία, που και γεννά πολλά παιδιά και τα θυσιάζει από το 1964 και στην Κύπρο μέχρι το 1974 και στα σύνορα της προς Ανατολάς και Νότο-όπως τώρα στην Συρία .
ΟΜΩΣ από το σημείο της διαχρονικά φιλειρηνικής στάσεως μας , ας μην αμφιβάλλουμε πως αν μας επιβληθεί ένας πόλεμος -αλά Ιταλικά του 1940-θα πολεμήσουμε για την Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο -γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή -και ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ (αν μας αφήσουν ) , όπως τότε.
Υ.Γ Δεν θα ξαναϋπογραφεί Συμφωνία σαν τις Πρέσπες .
Αυτό να το επιβάλλουμε στις κυβερνήσεις μας του μέλλοντος ,ασχέτως κομματικών προτιμήσεων. ΤΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Να θυμίσω ότι η Συρία αποτελούσε τμήμα της Οθωμανικ’ηξς Αυτοκρατορίας. Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και με βάση της συμφωνία Σάιλς Πικό του 1916 περιήλθε στη Γαλλάι με Εντολ’η τςη Κοινωνίας των Εθνών. Το 1956, η Γαλλία και η Βρετανία αποχώρησαν κακήν κακώς από την περιοχή ύστερα από απαίτηση των δύο υπερδυνάμεων των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ πασχίζει με κάθε τρόπο να επανέλθει στην περιοχή (Συρία και Λ’ίβανο0, γιαυτό κυοφορείται έκτοτε η γαλλοτουρκική αντιπαράθεση στην ευρύτερη περιοχή και η στήριξη της χώρας μας από το Παρίσι. Δεν πρόκειται δηλαδή για πραγματικό ενδιαφέρον της Γαλλίας για τη Συρία αλλά για αποικιοκρατικά απωθημένα, για νταβατζιλίκι δηλαδή.
Γιατί μπορεί η Άγκυρα και αντιμετωπίζει με αυτό τον τρόπο της Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ενώ αδυνατούμε εμείς; Το γράφει ο Βρετανός ιστορικός Πέρι Άντερσον, καθηγητής στο Παν/μιο της Καλιφόρνιας στο βιβλίο του “Οι διαιρέσεις της Κύπρου”, σελ. 26, εκδόσεις Άγρα: ” : “Ο κεμαλισμός υπήρξε μία εντελώς ανεξάρτητη δημιουργία, ένα εθνικιστικό κίνημα που δεν όφειλε τίποτα σε οποιαδήποτε εξωτερική δύναμη. Αντίθετα το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος άρχισε ως βρετανικό προτεκτοράτο και συνέχισε ως αμερικανικό εξαρτημένο έδαφος, πολιτιστικά και πολιτικά ανίκανο να υπερβεί τη βούληση των γεννητόρων του”. Είναι “η σωστή πλευρά της ιστορίας” για την οποία επαίρεται η Αθήνα και μας καθηλώνει ως κράτος ενώ οι απώλειες που υφιστάμεθα ως έθνος είναι τρομακτικές
Ποιά ῾Ελλάδα; Κοντεύουμε, μέ τίς ἀποδομητικές πρακτικές, νά ξεχάσουμε ποιοί εἴμαστε καί ἀτομικά καί σάν Ἔθνος. Γιατί;
῾Η ῾Ελλάδα δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ χῶρες ὅπως ἡ Τουρκία ἤ νά ἀλλοτριωθεῖ ξεχνώντας τό πολιτισμικό της ἀποτύπωμα, γιατί ἔχει στό dna της πολιτισμό καί ὄχι κατακτήσεις. Ὅπου πέρασε καί δημιούργησε πόλεις, ἔφερε τόν πρωτότυπο ῾Ελληνικό πολιτισμό καί τρόπο ζωῆς. Καί πάντα πολεμούσαμε γιά νά προστατεύσουμε τά πιστεύω μας, τά ἱερά καί τά ὅσιά μας καί τόν τρόπο ζωῆς μας. ᾿Αγνοώντας ἤ ξεκόβοντας ἀπό αὐτόν τόν πολιτισμό, δέν ἔχουμε οὔτε ταυτότητα, ὅπως ἕνας ἄνθρωπος πού δέν θυμᾶται τό παρελθόν του.
῀΄Ας δοῦμε χαρακτηριστικά πῶς εἶχε ἐπιρρεάσει ὁ ἀρχαῖος ῾Ελληνικός πολιτισμός ᾿Ανατολή καί Δύση στά ῾Ελληνιστικά χρόνια, μέχρι τό Βυζάντιο.
Προβάλλεται αὐτές τίς μέρες ἕνα ντοκιμαντέρ ἀπό τό History channel γιά τήν Κρυφή ᾿Ιταλία γιά τό Καστέλλο Ρομάνι καί τίς ὑπέροχες Τουσκουλανές ἐπαύλεις. Οἱ ἐξοχικές αὐτές ἐπαύλεις εἶναι μέρος τοῦ πολιτισμικοῦ φαινομένου τῶν ρωμαϊκῶν ἐπαύλεων πού κτίσθηκαν στήν ᾿Ιταλική χερσόνησο ἀπό τά μέσα τοῦ 1ου αἰ π. Χ. ἕως τά τέλη τοῦ 2ου αἰ μ. Χ. προορισμένες γιά τήν καλλιέργεια ἑνός τρόπου ζωῆς à la grecque, ἐπιρρεασμένου ἀπό τά ἀρχαιοελληνικά φιλοσοφικά συμπόσια, πάνω στά τότε Ἑλληνιστικά ἀρχιτεκτονικά πρότυπα τῆς ᾿Ανατολῆς μέ αἴθρια, περιστύλια, στοές.
Ἕνα χαρακτηριστικό ἄρθρο μέ λεπτομέρειες τῶν πολιτισμικῶν προτύπων τῆς ἐποχής ἐκείνης.
https://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/07/114-5.pdf
Δέν εἴχαμε ποτέ τήν ἡσυχία ἕως τώρα νά ἐρευνήσουμε στό σύνολό του καί στήν συνέχειά του τόν πολιτισμό μας, ἄλλοτε κυνηγημένοι καί ἄλλοτε ὑπόδουλοι, λίγοι ἀριθμητικά, κάποιοι λίγοι κατάφεραν μέσα ἀπό τά σπαράγματα νά κρατήσουν ζωντανό τό πνεῦμα καί κάποιοι ξένοι ἔσκυψαν νά μελετήσουν τά ὁρατά ἴχνη αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ. Νά προχωρήσουμε χωρίς το παρελθόν μας δέν γίνεται, δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας αὐτός, οὔτε μποροῦμε νά πολεμήσουμε γιά ἕναν κόσμο χωρίς ἰδανικά.